|
< terug
herinneringen (5)
Om mee te zijn gelieve eerst de 4 vorige delen te lezen, zodat de context van het geheel mee hebt en je dit gedeelte hierin kan plaatsen.
------------------------------------------------------------
De angst die mijn lijf stuurde maakte dat ik wel leek te verstijven van schrik. Ik kon mezelf echter overtuigen en vond de kracht om me te vermannen. Mijn bajonet die aan m'n koppelriem in een speciaal zakje klaar zat, kon ik rustig nemen zonder dat ik ook maar een geluidje maakte. Ik probeerde mijn adem te controleren, zodat er ook geen warme damp vanuit mijn neus of mond zichtbaar was die mijn positie zou verraden. De hand werd alsmaar duidelijker. Ik zag een trouwring schitteren in het weinige licht.
Centimeter per centimeter kwam er een lichaam duidelijker te voorschijn. Ik had een keuze. Ofwel stak ik de arme man dood, wat ik perfect kon ofwel waagde ik het erop om hem uit te schakelen en hem de volgende dag als krijgsgevangene mee te nemen. Het risico dat er meerdere spionnen probeerden te infiltreren had ik toen niet mee opgenomen in de afweging.
De jonge soldaat was in mijn bereik. Vliegensvlug greep ik hem bij zijn jas en trok hem in de put waarin ik zat. De man, totaal verrast, begon te wenen en keek me met angstige ogen aan. Zijn gezicht was zwart gemaakt, waardoor de angstogen eens zo hard priemden..
Ik bond hem stevig vast aan de dode die er lag. Ik had mijn sjaal uitgedaan en hem als prop in zijn mond gestopt zodat hij niet kon roepen en mij verraden.
Het zweet stond me in de handen en ik voelde het nat worden op mijn rug. Toch hield ik mijn capootjas aan.
Plots hoorde ik trompetgeschal aan de overkant. Een poging om onze stellingen in te nemen barstte los. De kogels vlogen boven mijn hoofd. Met mijn rug tegen de wand van de put probeerde ik me rustig te houden. De hel was ontploft. De waanzin van de oorlog liet zich in alle facetten zien. De opdracht om te observeren kon ik niet meer waarmaken. Ik hoorde hoe de Duitsers hun stellingen hadden verlaten en hoe ze werden weggemaaid door ons eskadron. Het gehuil en gejammer vulde de vrieskoude nacht. Door de angst, die ik nu niet meer kon bedwingen, verstijfde ik helemaal.
Ik zag hoe schaduwen de put passeerden en neervielen door het spervuur van onze kant. Een jonge man viel voorover in mijn put. Zijn lichaam bedekte mijn gezicht. Ik durfde hem niet wegduwen. Verstijfd van schrik voelde ik hoe hij zijn laatste leven uit blies. Ik had me een beetje weggedraaid, zodat mijn schouder tegen de wand drukte. De koude hand van de dode soldaat zwengelde voor mijn ogen. Hoe lang de strijd had geduurd kon ik me niet meer herinneren. Het was al licht toen onze sergeant een nieuwe wacht had gestuurd naar de put waar ik zat. Samen duwden we het lijk weg en zorgden we dat we de krijgsgevangen soldaat naar de volgende positie konden brengen. De Duitser sprak vloeiend Frans en dat maakte het onze sergeant wel wat makkelijker.
De jonge soldaat was zo blij dat ik hem niet had gedood, dat hij alle medewerking gaf, waardoor onze inlichtingendienst perfect kon weten wat er ginds allemaal aan het gebeuren was. Voor die jongen was de oorlog voorbij. Hij zou levend en wel terugkeren naar zijn land.
Ik mocht terug gaan rusten. De dokter had mijn voeten gezien en zei dat ik naar het hospitaal moest. Ik wou niet vertrekken omwille van Karel. Maar bevel is bevel! Ik vertrok met veel tegenzin naar het ziekenhuis dat ver achter de linies lag en waar de Engelsen de dienst uitmaakten.
Ik ben nooit meer teruggegaan naar het front. Het lot had het anders beslist.
morgen het vervolg (de verschrikkelijke oorlog)
feedback van andere lezers- drebddronefish
Wel, die reseach moet je grondig gedaan hebben. Dik in orde Ivo
groetjes
ivo: bedankt .. dreb - SabineLuypaert
te wenenen keek me
ivo: bedankt, en ik heb het aangepast ...
ook voor uw fb - Theo_Roosen
Tot in de details. En nu uitkijken naar het vervolg. Throke.
ivo: bedankt Thro ... ook voor de fb - Henri_Cylma
dit wordt telkens meeslepender.
4de regel eind: komma weglaten
capootjas aan elkaar
ivo: bedankt dat je met mijn verhaal leest, ik verbeter ...
ik ben je hiervoor zeer dankbaar - Henny
De gevangene had geluk. Tja die voeten, daar zal hij heel zijn leven last van houden, vrees ik.
ivo: bedankt Henny ...voor je waardering - thijl
Het leest als een autobiografisch verhaal. Knap geschreven.
ivo: bedankt Thijl ..
|
