Volg ons op facebook
|
< terug
De levensstorm in mij
Toen de krachten zich bundelden en de wind zich transformeerde tot een vernietigende kracht, waardoor de energie zich balde tot een slurf, om het aardoppervlak schoon te vegen, wekte een dauwdruppeltje mij.
In het groene frisse grasland slapen was een bevrijdende ervaring, zeker nu de druk van de teleurstelling zo dicht tegen me aanleunde. Al mijn energie moest gaan naar de zaken die van mij verwacht werden, terwijl in mij de droogte van de Kalahari woestijn zich meer en meer kwam manifesteren. De 'grote dorst' werd steeds maar groter en sloeg genadeloos grote gaten in mijn eigen zijn. In deze ervaring was een klein lepeltje zorgen al te veel. Ik zou, zoals een kleine ontsteking genoeg is om een grote bom te doen ontploffen, ook uit mezelf treden en buiten alle proporties reageren op een situatie die niet eens problematisch was.
Het dauwdruppeltje, dat me had gewekt en feitelijk niet meer was dan wat zoete nectar van een welwillende bloem, had mijn leven weer zoveel levenslicht gegeven dat ik er me helemaal fit door voelde.
Hoe een klein druppeltje zoveel goeds kon doen. Ik moest er bij glimlachen, genoeg om mijn gezichtsspieren in een andere pose te krijgen. Een gelaatsuitdrukking die het leven in een heel andere context zette, waardoor de energie om er weer tegenaan te gaan, en mijn lege batterijen voelbaar oplaadde.
De grote cumuluswolken zagen meer dan zwart en het onweer zou niet lang meer uitblijven. Apocalyptisch was het beeld dat zich op mijn netvlies nestelde. Daar waar ik zat scheen de zon nog volop emaar vanuit de verte kwam er een muur van donkere vernielende kracht naar me toe gewaaid.
Ik probeerde nog een kant te zoeken om me in veiligheid neer te leggen en te wachten tot het tempeest zich had uitgeraasd tegen mijn frêle bestaan. Ik zag dat het zoeken van een uitweg zinloos was, omdat de vlakte waarop ik me bevond te groot was en waar ik me ook zou verstoppen, ik het onheil niet zou ontlopen. Ik kon beter nog even genieten van de laatste zonnestralen die me vanuit die zalige zon toeriepen hoe goed het wel was geweest.
Naarmate de donkerte zich kwam opdringen, vergeelde ook het groene gras. Degenen waarvan ik nog een beetje hulp verwachtte, hadden het ook opgegeven. Zij waren niet bestand tegen die donkere randen die zich meer en meer doorheen mijn bleke huid lieten zien. De energie die als lucht uit een lekke band wegvloog had ook gevolgen voor mijn bestaan. Het mechanisme van elke dag stokte meer en meer. De moeite om de motor draaiende te houden vroeg veel meer dan wat ik had verwacht. Daarom was slapen meer een noodzaak dan een zegen geworden.
En zelfs in de slaap kwam de rust niet meer terug. Al wat nog moest gebeuren klopte zo vaak op de deur, dat slapen haast niet meer mogelijk was.
De onrust die de laatste verkoeling wegnam zorgde er ook nog eens voor dat ik me totaal verzwakt, moest laten heen en weer slingeren tussen de ambivalente gevoelens die telkens weer de kop opstaken. Het onweer was losgebroken en de hagelstenen kwamen hard aan. Geen handen of oplossingen boden zich aan om me uit de wind te zetten.
Ik moest de vernedering van het fatale over me heen laten komen.
Was er dan geen oplossing meer? Waren mijn kansen nihil en moest ik het dan maar ondergaan. De mokerslagen van het bestaan incasseren en hopen dat het zou meevallen? Had de laatste strohalm van mijn bestaan het begeven?
De zware verdicten sloegen als bliksems in. Telkens weer voelde ik me onder de graszoden geschopt. De dokters hadden me gewaarschuwd maar konden ook niets anders doen dan toezien. Doorheen mijn tranen van pijn en zelfbeklag zag ik hoe degenen die ik liefhad nog wel probeerden me te bereiken. Maar zoals in de slechtste dromen, was ik te ver, ik kon hen wel zien en zag ook hun verdriet, maar onze vingertoppen konden elkaar net niet meer bereiken.
Ik probeerde nog om het tij te keren, maar de storm was te ver gevorderd. Hetgeen zich allemaal afspeelde en waar ik zelf geen invloed op had, was zo manifest aanwezig dat ik het niet meer kon ontkennen.
Het gras dat ondertussen helemaal was vergaan en er nog slechts bijlag als een dor deken op het mulle zand gaf me geen enkel houvast meer. Mijn voeten voelden het onstabiele van de grond. Als op drijfzand werd ik weggezogen uit de wereld die ik ooit had gekoesterd.
Waar kon ik nog wat stabiliteit vinden? Dokters probeerden met pijnstillers het vurige uit de storm te halen, maar de bijwerking van al dat chemisch gedoe was dat ik nog meer als een machine ging reageren. De storm werd niet tegengehouden, hij woedde in alle kracht verder. De hagelbollen werden nog dikker en de inslag deed me nog veel meer pijn.
Hoe hard ik ook probeerde mezelf recht te houden en in deze aftakeling mijn waardigheid te behouden, zag ik hoe genadeloos de kracht toesloeg. Als een kanker die zich niet liet bedwingen veegde het al wat nog goed was uit me weg. Zelfs het smakelijk eten werd soms een marteling. Want achteraf waren de ingewanden niet meer in staat om het lekkere pijnloos te verwerken.
In heel die zware tijden was het wel die dauwdruppel die het deed. Een mierzoete honingdrup die me kracht gaf en me de andere kant deed opkijken. De hoop die ik ervaarde kwam niet uit de rede, want de rede, zag enkel het redeloze. Het verstand had hier geen antwoorden meer op. Het was uitgepraat en kon nog enkel zeggen dat dit het lot was dat ik maar moest proberen waardig te ondergaan.
En toch was er die drup, die weliswaar die storm niet tegenhield, maar me wel bewaarde, alsof ik een Redemptorist was die vanuit dat cocon van metafysische realiteit plots een andere realiteit mocht ervaren. Die hagelstenen bleven donderen op mijn uitgemergelde lijf, maar de inslag was niet meer met die ondraaglijke pijn. Meer zelfs, het leek alsof die hagelstenen smolten nog voor ze konden inslaan.
De grote muur tussen mij en hen die me liefhadden werd stilaan veel kleiner. Onze vingertoppen konden elkaar terug voelen. De tranen op hun aangezicht kon ik zelfs wegvegen. Ik kon hen zelfs vertellen over dat kleine drupje mierzoete nectar dat was gevallen. Wat critici beschouwden als fanatiek gebrabbel werd voor mij als een onwaarschijnlijke kracht. De storm bleef woeden en de slurf die zo vernielend uitpakte, bleef in mijn gezichtsveld de omgeving schoonvegen, maar de rust om het te ondergaan had me volledig ingepakt.
Dat wat handen en oplossingen me niet boden, dat voelde ik toch wel zeer duidelijk in mijn zijn.
Al wat ik nog moest doen werd plots door anderen weggedragen. De grote ruïne van niet-gedane zaken werd plots opgelost door handen die ik nog nooit had gezien. De hoop had zich in mijn gestel genesteld waardoor mijn wortels terug vocht vonden. Het levend water dat me uit de droogte van mijn bestaan had gehaald.
feedback van andere lezers- Theo_Roosen
Theo
ivo: bedankt Thro .. - Ghislaine
Sprakeloos
ivo: oeps ... bedankt Ghislaine - SabineLuypaert
staat ergens cumulswolk in plaats van cumulus, en een beetje zonde van de twee dubbele herhalingen in de eerste regels, die doen nu afbreuk, zouden er geen synoniempjes voor izijn?die slaapiopdedeur klop zijnis meesterlijk, mierzoet leed sijpeklt hier door de lijnen, maar het is verdomd sterk neergezet
ivo: bedankt ik verbeter nu nog - stormvonk
Goed hoor, voel het leed en vind het goed
ivo: bedankt Stormvonk ... - aquaangel
deze zin
Ik moest de vernedering van het fatale over me heen laten komen.
doet me weer eens nadenken...........
ja en helemaal waar
prachtig
ivo: Bedankt Aqua en ik moest vaak aan u denken toen ik dit schreef, ik denk dat er veel parallel loopt tussen ons ... meer dan dat we zelf mss beseffen .. - RolandBergeys
-en de wind zich transformeerde;
heel mooi!
ivo: bedankt Roland ...
|
