Volg ons op facebook
|
< terug
Crossfire
Haar twee ogen konden hem doden. De feiten lagen op tafel en wat kon er nog gezegd worden? Het stilzwijgen moet pijn hebben gedaan in haar oren. En toch deed het er niet meer toe, alles was al gezegd en wat er toen nog kon komen was toch maar een decor voor de miserie die voor niemand nog interessant kon zijn.
De sfeer was alsof er een bom was ontploft in de kamer. Niet dat de kamer een puinhoop van rommel was, zeker en vast niet, maar het was net of de hand gods had toegeslagen. De verslagenheid was voelbaar aanwezig.
Of was het de haat die zich liet voelen? Tussen de enkele zinnen die er gesproken waren was veel meer gezegd dan dat je hoorbaar had kunnen verstaan. De vibraties van de emoties kon je voelen in de spanning die je met je vinger zo kon aanwijzen.
Hij had de raam tegen gezet, zodat er wat meer frisse lucht in de kamer kon komen. Niet dat de kamerlucht zo muf was, maar hij probeerde de spanning wat te doen afnemen. Hij had ooit geleerd dat als je in zo'n situatie terechtkomt je best een onverwachte handeling doet, zodat er een afleiding ontstaat en je het brandpunt van de discussie kunt verleggen. Hierdoor kan je de discussie manipuleren tot een banaal iets. Maar zij was niet te vermurwen. Het bleef doodstil.
Drie foto's lagen op een glazen tafel waar ook twee glazen bourbon stonden. Het ene glas was halfvol het andere halfleeg. Was dit belangrijk? Zeer zeker. Want op de foto's stond mijnheer weinig flatteus te pronken met een del die wel heel schaars gekleed was. De krant in de zetel bewees dat de datum niet gelogen was.
Hij noemde het een afrekening. Iemand die hem wou nekken en haar die foto's had bezorgd. Haar ogen bewogen niet eens toen hij dit allemaal bij elkaar loog. Hij wou er zich nog uit lullen, maar haar greep op de situatie was heel sterk. Onwrikbaar had zij hem bij zijn nekvel. Zelfs het verhaaltje, over een collega die op zijn plaatsje zat te azen en hem in deze situatie had gebracht, pakte geen verf bij haar.
Stilzwijgend haalde ze uit haar handtas een vliegticket en liet hem de data en bestemming zien. Hij bekeek haar en stamelde een dikke vloek. 'Heb jij deze foto's getrokken? Waar zat jij dan?.
Hij vermoedde dat een pijnlijke grimas op haar gezicht een emotie verraadde, maar hij was niet zeker of het een binnenpretje was of een trigger voor de vernedering die ze had moeten ondergaan toen ze de foto's had getrokken.
Ze voelde dat haar mond droog was en liet haar tong haar volle lippen bevochtigen. Hij vatte dit kleine gebaar op als een zwakte en nam haar pols beet. Haar ogen schoten vuur en met haar andere hand goot ze het halfvolle glas in zijn aangezicht leeg. Verschrikt door deze agressie liet hij haar pols los en deinsde hij achteruit. Hierdoor, struikelend over een boekentas die niet op zijn plaats lag, viel hij achterover met zijn hoofd op de rand van de vensterbank. Het bloed gutste uit zijn hoofd.
Geen krimp veranderde in haar gezicht. Zelfs de reflex om hem te verzorgen kwam niet meer in haar op. De haat was zo versteend dat zelfs het warme bloed dat over zijn gezicht liep, het tij niet meer kon keren.
Lichtjes in shock, door het bloed dat hij voelde lopen, probeerde hij nog recht te komen. Hij trok zich op aan de lange gordijn. Maar zijn overgewicht speelde hem nu ook weer parten. De grote lange gordijnrail kon zijn gewicht niet dragen en kwam, terwijl hij zich optrok, met een snok naar omlaag. Hierdoor viel hij voorover en sloeg hij met zijn hoofd tegen het raam, dat verder open ging, waardoor hij helemaal zijn evenwicht verloor. Met een snelle beweging viel hij - mede omdat hij zo zwaar woog - door het open venster en kwam hij enkele meters lager, in de struiken die nog maar net waren aangeplant, terecht
Zij stapte naar het raam. Sloot het af en deed het licht in de kamer uit. Ze nam haar koffers die reeds gepakt waren en liep naar de buitendeur. Ze trok de deur nog achter haar dicht en sloot ze af met de sleutel. Ze gunde hem geen blik meer. Niet dat hij dit nog gezien had, maar het vertelde wel hoe diep dit alles zat.
Drie dagen later kreeg ze telefoon van de politie. De dame aan de lijn wou haar wat vragen stellen in verband met het ongeluk van haar man. Ze zei dat ze van niets wist maar ze wou best wel praten.
Volgens de agente, die haar ook de foto's van de wonden, die hij had opgelopen, had laten zien, had hij verklaard dat zij het was geweest die hem zo had toegetakeld.
Zij lachte lichtjes. 'heb je mijn maten goed gezien, agente?, ik weeg 49 kilo en ben 1m65 en hij is haast 2meter en weegt meer dan 120kg. Ofwel ben ik super sterk, ofwel gelooft hij zijn eigen leugens.". De agente knikte en schreef heel ijverig haar verklaring op."Het klopt wel dat ik hem verlaten heb, want hij heeft een affaire en dat is iets waar ik niet mee wil leven, maar dat ik hem in het ziekenhuis heb geklopt, dat is wel wat te veel van het goed, niet soms? Wat er gebeurd is weet ik niet" loog ze," maar wie begint met te liegen, die kan blijkbaar ook niet stoppen en neemt er zelfs de politie mee in de maling".
Dagenlang nadien voelde ze het nog breken in haar binnenste. Het gevoel om te braken was haar dicht nabij. En toch kon ze het bedwingen, want de beelden die zij had gezien van haar man, hadden haar zo geslagen, dat geen enkel ander beeld dit nog kon doen genezen. Het gevoel van mottigheid deinsde wel weg, maar elke keer als ze terug dacht of werd herinnerd aan die afschuwelijke beelden, kwam dat gevoel om te braken terug in haar op.
Ze dronk haar bourbon en legde haar kapsel terug in de plooi. "Een slechte ervaring is nog geen slecht leven" bedacht ze zich telkens weer. Ze had hem ook niet gepluimd. Ze was al lang blij genoeg dat ze hem door had. Ze prees zich gelukkig omdat ze de moed had gehad hem toen achterna te reizen, zodat haar oogschelpen waren afgevallen en zij het andere stuk van zijn persoonlijkheid had ontdekt. Een andere kant waar zij totaal geen weet van had.
Ze had gemerkt dat de zakenreis niet veel met echte zaken te maken had. Daarom had ze haar stoute schoenen aangetrokken en was ze hem stiekem achterna gereisd. Met een pruik en een andere look had ze hem zelfs vrij dicht kunnen volgen. Ze kon bij het ontbijt in hetzelfde hotel waar hij logeerde haast naast hem zitten zonder dat hij dit had gemerkt. Ze had gezien hoe hij van de ene hoer naar de andere was gestapt en ook niet vies was van een klein meisje. Dat laatste had bij haar de stoppen doen doorslaan. Ach, dat hij naar de hoeren liep kwam misschien ook door haar gedrag, zij was ook niet altijd even aardig geweest tegenover hem, maar dat die op kleine kinderen viel, dat bevestigde bij haar enkel het feit dat hij een grote egoïst en pervert was en haar liefde en zorg niet eens verdiende.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
die vierde alinea is net uit mijn leven gegrepen, verder is dit een heel, menselijk stukje of hoe dingen kunnen draaien. het feit dat hij zo valt en door de venster kiepert dacht ik eerst, die is dood, leuke wending geef je daar, en dan haar antwoord... het einde geeft weer zo een wending, straf, heel graag gelezen weer (ik denk dat ik maa fan blijf ) hahaha
ivo: bedankt voor het lezen Sabine .. en voor je fb - Theo_Roosen
ivo, je weet je verhaal, in het midden, naar een explosieve point toe te schrijven om naar het einde toe de spanning op een meesterlijke wijze te doen wegdeinen. Moet wel overdacht zijn geweest vooraleer het neer te pennen. Mijn waardering iv. En zo leer ik hier elke dag wat bij. Groetjes, Theo.
ivo: bedankt Thro, ik ben er me niet van bewust ... - Ghislaine
Thx ivo, eindelijk eens een vrouw die haar rekening weet te vereffenen, al had ze dat best zonder een leugen kunnen doen. Dit hoofdpersonage noem ik nou een 'vrouw' Een wezen met ballen aan het lijf. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
De stoppen doen doorslaan. Een knop klikt.
ivo: idd de stoppen ipv de knoppen.
Feitelijk was dit verhaal een reactie op al die cliché verhaaltjes van schaapjes die zich gewoon lieten doen. Ik heb effe een format moeten zoeken om het kort en dramatisch te houden.
En ik vind ook dat het 'een vrouw' is, maar ik kon het zo niet direct kwijt in het verhaal. Alhoewel ik haar ook het schijnheilig boontje heb laten spelen, kwestie van het evenwicht in balans te hebben uiteraard ... maar ik ben blij dat je het geslaagd vond. - miepe
het is inderdaad even een ander soort verhaal!
heel knap, Ivo!!
(en waar is nu dat ander? wou net lezen!)
ivo: ik heb het andere effe offline gezet, de fouten nog wat beter eruit halen .. bedankt voor je fb op het verhaal, tx Miepe ....
|
