Volg ons op facebook
|
< terug
Het vuilniskind
Het vuilniskind
Op het plein werd druk gehinkeld, touwtje gesprongen en gevoetbald. Een enkele jongen, de vrieskou trotserend zelfs zonder jas, om het gemis aan doelpalen op te lossen. De achtjarige Tammie stond met haar rug naar het plein gekeerd, haar blik gericht op de muur naast de schooldeur.
'Eén, twee, drie, vier…vierentwintig, vijfentwintig…' ze telde de stenen van de muur. Steeds opnieuw. Er maar niet van overtuigd rakend geen steen te hebben overgeslagen. Met regelmaat gaf ze een stevige knik met haar hoofd, waarbij ze even haar ogen dichtkneep.
Hè, nu was ze weer de tel kwijt! Ze zuchtte en streek langzaam met haar vingers over de grove steenstructuur van de muur. Zo lekker koud en ruw voelde deze aan. Ze zou er best even haar wang tegenaan willen drukken en de koelte van de stenen tegen haar gezicht willen voelen. Al dagen had ze hoofdpijn en het knikken met haar hoofd maakte het er niet beter op. Hoe ze haar best ook deed, ze kon het geknik niet tegenhouden.Al wilde ze dat nog zo graag. Ze moest het doen. Pas 's avonds in bed, als ze zich onbespied voelde, nam het wat af, tot de volgende ochtend. Zodra ze opstond keerde de drang weer terug.
Het klappende geluid van een vuilnisbakdeksel dat dichtgegooid werd, maakte dat ze verschrikt omkeek. Haar aandacht was niet langer op de muur gericht. Als vanzelf gingen haar gedachten terug naar de vorige avond. Een avond als alle andere in de woonkamer. Haar moeder, zwijgend en breiend in de ene stoel en vader in de andere. De grote broers gedrieën op de bank en zij op de grond aan hun voeten. Het harde lachen van vader en de jongens die avond, klonk nog na in haar hoofd. Ze begreep niet wat er nu zo leuk was aan vaders verhaal. Voor de zoveelste keer vertelde vader over de broers die thuis geboren waren, maar zij niet. Zij was gevonden bij de vuilnisbak. Wat was daar nu zo grappig aan? Het was al zo vaak verteld, hij vertelde het aan iedereen die het maar horen wilde. Zelf vond ze het helemaal niet leuk. Het beeld van zichzelf als baby naast die grauwe grijze zinken emmer die altijd bij de achterdeur stond, kon ze maar niet loslaten. Soms vroeg ze zich wel eens af hoe ze haar dan gevonden hadden en waarom ze dan was weggegeven. Was ze dan niet lief, dat haar eigen moeder haar niet wilde? Ze had zoveel vragen, maar antwoorden kreeg ze nooit. Haar jongste, zes jaar oudere broer, vertelde haar gisteravond nog wel, toen ze boven waren, dat ze zonder kleren en spartelend naast de vuilnisemmer op de hoek van de straat was gevonden en dat de vuilnismannen bijna hun emmer, en alles wat ernaast lag, hadden meegenomen. Dat vader maar net op tijd was komen aanlopen en haar toevallig had zien liggen. Ja, ze had mazzel gehad! Riep broerlief nog bij het verlaten van de kamer. Nu, dat wilde ze wel geloven. Knik ging haar hoofd weer en ze slaakte een diepe zucht.
Een paar flinke slagen met de schoolbel waren het teken dat het speelkwartier afgelopen was. In een mum van tijd stond Tammie niet meer alleen bij de muur. Keurig twee aan twee stonden de zes klassen er langs opgesteld, wachtend op een seintje van meester dat ze naar binnen mochten.
'Waar was meester nu, weer naar binnen?' vroeg Ada, één van haar klasgenootjes die naast haar was komen staan. Tammie gaf een harde knik met haar hoofd en haalde haar schouders op. Ze keek Ada aan en begon te praten.
'Weet je Ada, dat mijn ouders eigenlijk niet mijn echte ouders zijn?' Ada's ogen werden groot van verbazing.
'Echt! Ik ben gevonden bij de vuilnisbak.' Ada's nieuwsgierigheid was nu echt gewekt, gestimuleerd door deze aanblik sprak Tammie verder.
'Misschien ben ik wel een prinsesje en heb ik nog een zusje. Als ik groot ben, dan ga ik haar zoeken.' De woorden stroomden nu over Tammies lippen en de drang met haar hoofd te knikken sterker.
' Hoe lang weet je dat al?' vroeg Ada nieuwsgierig.
'Oh, al zolang!' zei Tammie stoer. Jij mag het nu ook weten. Ada keek vereerd en vuurde nu de ene na de andere vraag op Tammie af, die zij gewillig beantwoordde, blij als ze was, met een luisterend oor. Dat Ada haar niet uitlachte voelde fijn. Knik deed haar hoofd.
Te snel ging de schooldeur weer open en gaf meester het teken dat ze naar binnen mochten. De meute stroomde, met Ada en Tammie stevig gearmd voorop, het schoolgebouw weer binnen. Tammie voelde zich vreemd blij, ze was vast een prinses en niet zomaar iemand. Haar wangen gloeiden toen ze haar plaatsje achter in de klas naast het raam weer in nam. Prinses Tammie, dat klonk niet verkeert toch? Ze voelde zich blij en gaf opnieuw een forse knik met haar hoofd.
Aan het eind van de ochtend huppelde Tammie het schoolgebouw uit op weg naar huis. Toen ze de hoek van de straat om ging waar ze woonde, botste ze bijna tegen twee mannen aan, die druk bezig waren met het legen van de stinkende zinken emmers die er groepsgewijs stonden opgesteld.
'Oppassen meissie' anders gooien we jou ook in de auto'. De mannen lachten hard. Knik deed haar hoofd. Ze keek om zich heen of ze vader zag. Stel dat vader niet op tijd was gekomen toen? Zouden ze haar, als klein baby'tje, dan echt in die stinkende vuilnisauto hebben gegooid? Knik, ging haar hoofd. Oh, wat had ze een hoofdpijn. Vlug liep ze om de mannen heen en zette het op een lopen, naar huis.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Mooi en vlot gelezen.
Gaya: dank je wel voor je fb ("_") - ivo
zeer mooi geschreven
Gaya: dank je ivo, - RolandBergeys
-overtuigd rakend, d;
-al dagen had ze hoofdpijn;
-dat dichtgegooid werd (het deksel);
-slagen waren het teken (niet was);
-niet mijn echte ouders zijn (tikfoutje)
-en vuurde de ene vraag an de andere af (die nu is overbodig).
Wel een mooi verhaaltje op zich. Ik denk dat je dit nog verder zou kunnen uitwerken.
Gaya: dankje voor je fb. Een jeugdtrauma heeft zo zijn voordeel. - ERWEE
Mooi en graag gelezen.
Gaya: leuk om te horen! dank.. - remy
Mooi Karin!!
'Waar was meester nu, weer naar binnen?'
...tegen mannen aan, die...
Gaya: Ja, gezien... dank je!! (+_+) - SabineLuypaert
wat een rakend en beklijvend verhaal zeg. Brr dat kind ocharme, die houdt er trauma's aan over hoor. Het feit dat iedereen ht grappig vond, iedereen in een zetel zit en zij aan de voeten geven het harde nog een extra, brrr. Ze blijft ondergeschikt, heel erg, en het wordt nog eens nadrukelijk benadrukt, heel benieuwd hoe het met prinsesTammie verdergaat, dat ben ik nu, echt wel. haja, heel aangenaam geschreven
Gaya: Dank je! Wie weet ooit een vervolg (+_+) Nog niet over nagedacht. Gr. - freke
een krachtig vlot lezend verhaal, vloeiend geschreven en vraagt volgens mij om een vervolg, of is een open einde de bedoeling?
héél graag gelezen
ggreetzz, fréke
Ps; welkom in ons midden
Gaya: dankjewel! leuk om te horen, maar geen vervolg... zit er niet in :)
en aangenaam kennis te maken. - erinneke
vlot, vloeiend, inhoudelijk sterk, zeer graag gelezen
Gaya: Bedankt voor het lezen erinneke. :)
H. gr. Gaya - cehadebe
Ik ga steeds meer mooie dingen van je ontdekken. Het is heel geloofwaardig neergezet.
Gaya: klopt, is het ook.
Gr. K@rin - rob
Wat voor mij niet uit de verf komt is: waarom dat knikken en waarom die hoofdpijn. Voor de rest een mooi plaatje.
Gaya: Tics/nerveusiteit..Van dat geknik (de hele dag) krijg je doorgaans behoorlijk hoofdpijn.
H. gr.
|
