Volg ons op facebook
|
< terug
Reiskroniekje: Gekke Giorgio
"Giorgio komt eraan, Giorgio is er!" riep de vrouw van de rancher. De honden blaften, paarden trappelden nerveus in het rond, en de mussen fladderden naar de citroenbomen die het domein omringden. Van ver zagen we een vrachtwagen over de zandweg tuffen. Boven de cabine staken balen stro uit. Even later kwam de motor sidderend tot stilstand voor de stallen. Een kale man van rond de vijftig stapte uit. Zijn lach ontblootte een rij gouden tanden. Hij maakte eerst een wervelend danspasje in het zand, klikte dan de hielen tegen elkaar, en groette met een révérence - jawel, dit was Giorgio, Gekke Giorgio. Twee weken eerder waren we bij hem een merrie komen uitproberen. Tot dan toe hadden paardenhandelaars ons wandelende skeletten proberen te verpatsen, een schril contrast met zijn sierlijke halfbloed.
"Arab," had Giorgio gesnoefd, en hij kon het weten, hij had persoonlijk banden met het Arabisch vorstenhuis en kocht zijn paarden bij een sjeik - dat soort uitleg.
"Hij komt recht uit een maffiafilm," was het door me gegaan, de sluwheid droop van hem af. Alleen was ik geen partij, hooguit geprivilegieerd getuige. In de zomer kleefde hij toeristen aan met snuisterijen, in het tussenseizoen was hij autoverkoper, maar in de winter deed hij in paarden, en die merrie was een koopje, een gunst voor ons als het ware! Zijn zoontje van zes had het dier voorgereden zoals een driver dat met een Rolls Royce doet, en wij hadden het daarna om de beurt getest. Het was inderdaad een prachtexemplaar. Giorgio, zijn vijf broers plus zijn vrouw, een ronde mama met een dun snorretje, hadden dat nogmaals uitvoerig bevestigd.
"Ik wil haar een week op proef," had de rancher gezegd, bang dat het paard was opgefokt voor de verkoop.
"Op proef, si."
Handen werden geschud, 'la mama' zou voor ons allen koken in hun woonwagen, we zouden hechte vriendschapsbanden smeden beweerden ze, en zie, de volgende ochtend reeds, werd de merrie aan huis geleverd. Aanvankelijk had ze rillerig de geur van haar soortgenoten opgesnoven, maar ze had een zacht karakter, en had zich snel aangepast aan haar nieuwe omgeving. Welgeteld één week later waren ze komen aankloppen: Giorgio en zijn broers, zonder mama en zonder zoontje, want dit was een zaak voor mannen.
Een blik links.
Een blik rechts.
Een frons.
Stilte die te snijden was.
"Zestigduizend," had de rancher eensklaps geboden.
"Tachtig."
"Vijfenzestig."
"Zeventig."
Daar had Giorgio mee kunnen leven, we hadden er tranen van in de ogen van gekregen: het was een prikje voor zo'n dier, op de ranch konden ze best wat geluk gebruiken na een natte zomer. Nu echter, stond de man daar weer - met stro, vers stro, honderd balen van twintig kilo op zijn Magirus Deutz van 1945. Mijn gastheer had stro nodig voor àl zijn paarden, vond Giorgio, en na die superkoop stond hij bij hem in het krijt, neen toch?...
"Het kan amper, dat hij me twee gouden zaken na mekaar bezorgt," siste de rancher tegen me. Dan wendde hij zich naar de ander en zei: "Ik koop dat stro, maar we wegen eerst alles na."
Giorgio fronste de wenkbrauwen, maakte zijn révérence iets gereserveerder dan voorheen, en antwoordde resoluut: "Dat, senor, is tijdverlies - time is money!"
Hij had het gezegd met de tongval van Manuel uit Fawlty Towers, en met dezelfde grijns.
"We kiezen er enkele uit."
Hij schokschouderde en knikte dan bevestigend. Ik haalde een weegschaal uit de stal, zette ze naast de Magirus, en Giorgio legde er een baal op. Ze woog negentien kilo. De rancher koos de volgende: eenentwintig kilo. Dan nog drie: achttien kilo, twintig, negentien.
"Bueno, we nemen ze!"
"Het leven is ook een beetje geven en nemen," zei Giorgio voor zich uit terwijl hij mee hielp lossen, we schonken er amper aandacht aan. Honderd balen telden we, het klopte, en deze keer werd de transactie beklonken met Cana, een soort Cognac die recht naar je maag brandde. Daarna stapte de man terug in zijn camion.
"Hasta la vista."
"Hasta la vista, Giorgio."
Al vlug was de vrachtwagen nog slechts een stipje aan de einder. De mussen zochten weer eten op de dorre grond, en wij begonnen het stro naar de stal te sleuren. Na een poos hield de rancher er echter eensklaps, zuchtend mee op.
"Scheelt er wat?"
Eerst antwoordde hij niet, maar dan mompelde hij: "Zie je: die idioot heeft me toch liggen!"
Hij plofte een baal op de balans en wachtte tot de wijzer het gewicht aangaf: vijftien kilo. Dan de volgende: veertien kilo, en nog één: vijftien kilo - slechts de bovenste lagen waren conform geweest.
"Als een bleu!" tierde hij, "jongens toch..."
Ondertussen werd de verkoper waarschijnlijk al uitbundig onthaald door zijn familia: de slag was binnen, papa was een peetvader in de dop.
"Ach, het zij zo," zei de rancher, "eigenlijk had het niet anders gekund."
Zijn vrouw gaf hem een knuffel. Zwijgend staarden ze de verte in, morgen was een nieuwe dag, en overmorgen zou ik vertrekken, dat was ook belangrijk.
Ik lachte maar wat, veel kon ik niet zeggen. Eén ding was zeker: de ranchers, de gokkers, de plaatselijke jeugd, de ceremonies, de heerlijke tochten en de avonturen zou ik voor altijd in mijn hart sluiten, en ik zou alles haarfijn opschrijven, met dit verhaaltje voorop: over het danspasje, de révérence, de merrie, de balen, over Giorgio, ja - gekke Giorgio. "Don" Giorgio!
Het leven was een beetje geven en nemen...
xxxx
Gekke Giorgio komt uit Fritto Mallorquin, een plaatselijk soort hutsepot. Samen met gitaristen John Willaert en Perre de Amberes trek ik rond met het relaas van mijn avonturen op het eiland. Zij spelen prachtige flamencomuziek, ik vertel.
-vorige stukjes: Nor, Gastarbeider, Techero, Cactus, E Viva!, Revolutionair.
feedback van andere lezers- miepe
tja, het leven is ook een beetje onderleggen, inleggen opleggen en daarna ... uitleggen
mooi!!
RolandBergeys: merci, Miepe! - Ghislaine
Buono.
RolandBergeys: Dank je, Ghislaine! - ivo
wie bedriegt zal ook ooit bedrogen worden .. en het leven zoals het is ... best mooi om te lezen
RolandBergeys: Dank je, Ivo! - ERWEE
Weeral prima storyke.
Leuke reeks.
met een binnengeslopen addertje hier:
"Als een bleu!" tierde hij, jongens toch¼
RolandBergeys: oeps, ja dat is door het overzetten van word naar txt bestand. Thx! - nutswritingkate
Knap, ik zie het je zo vertellen...
RolandBergeys: Hey, dank je voor het lezen, Kate. Dit maakt deel uit van een reeksje, te beginnen met Nor, is geen fictie, maar een relaas van een (vorig) avontuurlijk leven. Zie maar.
Groetjes,
Roland - feniks
Knap verteld, Roland.
De extra uitleg is leuk als randinfo, maar doet er uiteindelijk niet veel toe, hé...
RolandBergeys: Dat klopt dat laatste, dank je voor je fb! - aquaangel
leuk!
en bedankt voor de xxxx
aan het einde ;)) xx
RolandBergeys: haha, merci, aqua! - Mistaker
Graag gelezen Roland!
Groet,
Greta
RolandBergeys: Dank je, Greta! - remy
we hadden er tranen van in de ogen van gekregen...
we hadden er tranen in de ogen van gekregen...?
we hadden er tranen van in de ogen gekregen...?
Ik heb erg genoten van de kroniekjes Roland.
groet
RolandBergeys: Merci, Remy, dat was en is ook het doel van de oefening. - littlefairytale
Erg knap verhaal en de spanningsopbouw verrad een rasverteller die je eigenlijk moet gezien en gehoord hbben...tine
RolandBergeys: Amai merci, Tine, altijd welkom! - teevee
Waarom me dit zo aantrekt? Ik heb dertig jaar lang paarden gehad en zo'n tien keer de ronde van Limburg gemaakt met huifwagen. Niets gepland! Met mijn 'draver-hengst' lukraak ons kleine wereldje rond! Minstens elke dag één avontuur: Op hol slaan...uit de nachtwei breken...diepe wonde aan voorbeen...op een camping met kleine kinderen rondrijden...tussen 'cowboy's' belanden...zoeken-zoeken-zoeken voor overnachting bij een boer... met koorden paddock gemaakt rondom een vijftal bomen...en dan die hengstverlangende merries EN omgekeerd!
Werkelijk de hemel op aarde en JIJ kan er van meepraten!
RolandBergeys: Hey, tof teevee, zo weten we wat meer van mekaar ook! - Linda
Leest heel vlot. Als je 't leest, lijkt het of je er als lezer bijstond.
En 't heeft ook met dieren te maken...mijn stok"paardje"...
RolandBergeys: Dank je, de andere reiskroniekjes zitten ook in die richting. - Theo_Roosen
Probeer wat bij te lezen. De beste manier om mijn zenuwen in bedwang te houden - jouw stukjes lezen. Echt waar. Geeft bij mij een rustgevend gevoel. Jouw Leentje mag zich gelukkig prijzen met een rustig en bezadigd man het leven door te wandelen.
Of is het omgekeerd ? Dat zullen we aan Leentje moeten vragen !
Groetjes, Theo.
RolandBergeys: Ze komt mee den eerste april, wij zijn een zéér gelukkig koppeltje, kennen mekaar sinds ons zes jaar (we zijn 52), vormden een koppeltje op onze zeventien gedurende zo'n zes maanden (ik droeg nog een te korte broek), na twintig jaar zijn we mekaar terug tegengekome, en... getrouwd. Zo weet je ook 'ns wat van mij, hé Theo! En hou je goed, joh, je zal dat wel zien! - kronos
hé Roland.....KNAP!
RolandBergeys: Dank je van harte, Dirk! - wim_veen
vloeiend en stemmig verslag
RolandBergeys: Dank je, Wim, het maakt deel uit van een reeksje. - lucky
van het laatste deel heb ik ook genoten heerlijk
zie het zo voor me 'een ronde mama met een dun snorretje'
doet me denken aan
toen ik klein was ... lag mijn moeder in het ziekenhuis in italie
we hadden een dag een italiaanse mama(met snorretje en in het zwart zo 1 uit sicilie) als oppas ...
warm die dag ... mijn broertje en ik mochten gaan zwemmen
als we wilden ... zuchten antwoorden we:onze zwembroeken liggen in het hotel
ach zei ze: dan zwem je toch in je onderbroek
we hebben die dag de warmte maar bekoeld met een italiaans ijsje
ja in italie ga je toch niet in je onderbroek het strand op ...
groetejs
RolandBergeys: hey merciekes, Lucky! Leuke fb!
|
