Volg ons op facebook
|
< terug
De geboorte van een god/ deel 1 & 2
Heel lang geleden, nog voor het geheugen van de mensen, waren er twee kinderen; zus en broer. Zij was negen en hij zeven. Heel gelukkig waren ze niet, want mama wist niet wat te doen met hen en daarom had ze hen nog geen naam gegeven. Het meisje had ze stiekem Venus genoemd, omdat ze zoveel leek op haar moeder, vooral daar onderaan. Vaders waren er toen niet, want iedereen was hermafrodiet. Hun geslacht zag eruit als een vagina, maar binnenin zat een kleine penis vergroeid, dicht bij de eileiders gelegen. En eens, om de zoveel tijd in hun volwassen leven, kwamen ze in een transcendente metafysische toestand waarop het wonder van de bevruchting gebeurde. Het leek in niets op de bestiale rites in het dierenrijk. De bevruchting was een sacraal gebeuren.
Maar bij broertje was iets misgegaan, want hij was geboren met een geslacht, dat alles had van de penissen van de dieren die ze kweekten op hun boerderij.
Beiden, broertje en zusje voelden dat er iets grondig mis was. Mama praatte wel eens met zusje alleen en ze noemde haar toen Venus. Ze vroeg waarom broertje nog geen naam had en mama zuchtte: 'Broertje is een beetje mismaakt, want hij lijkt op een dier, misschien gaat hij er wel dood
aan en dat zou erg zijn. Ik zou er niet overheen kunnen, daarom...misschien moet die penis daar wel weggesneden worden en ...wordt hij dan normaal... en toen zweeg ze en Venus was niet in staat ook maar een zinnig antwoord of uitdrukking te formuleren. 'Vertel het aan niemand Venus, niet je vriendjes, zeker niet je oudste zus Dahlia, want zij is wreed en zelfs je broertje mag je het niet vertellen! We moeten zijn geslacht altijd goed wegstoppen!' En Venus nam zich voor te doen wat moeder vroeg.
De dagen sleten in heimelijke schande. Venus werd twaalf en moeder werd alsmaar neerslachtiger, broertje had nog altijd geen naam gekregen. Moeder ging zich steeds vreemder gedragen, toen ze zich samen met Dahlia aan de halfjaarlijkse slacht zette van het vee, ging ze steeds bezwerender om met de voortplantingsorganen van de mannelijk dieren. Met een hartsgrondige minachting sneed ze diezelfde delen weg en gaf ze aan de kippen te vreten. Kippen pikken naar alles wat op de grond valt. Dahlia, net zestien geworden, kreeg er steeds meer schik in. Dahlia voelde dat haar moeder dingen verzweeg voor haar en daarom creëerde ze haar eigen duistere wereldje. En haar vermoeden groeide dat er iets mis was met broertje; broertje die nooit iets vroeg, die alleen maar granen te eten kreeg. Hij leek wel kouwelijk, want hij was altijd ingepakt in dikke gewaden en 's nachts als hij ging slapen, sloot moeder hem op in de kelder. Niemand mocht daar komen. Moeder droeg de sleutel van het hok aan een koord rond haar nek, maar Dahlia had al eens door een kier het vertrek ingekeken. Er stond een kribbe met stro en een open kast barstenvol doeken en lakens. De muren waren hard en kaal en vanuit de ruimte rook ze de weeë geur van urine. Eens zou ze erachter komen wat het geheim van moeder en broertje was.
En dan kwam het moment dat moeders kracht brak, ze was oud geworden vóór haar leeftijd. Het tien jaar lange piekeren en verborgen daden verdoezelen, had haar weerstand gebroken. Het werd tijd dat Dahlia en Venus haar taken overnamen. Dahlia droeg ze op de slacht alleen te doen en Dahlia zei niets, want ze had dit moment voorzien en ze draaide zich om, van de hoeve weg, de weiden in met een geheimzinnige pretlach op haar gezicht. Moeder en Venus staarden haar na, met een vage ongerustheid en daarna keken ze in elkaars ogen, zonder iets te zeggen, zonder enig vermoeden.
Moeder haalde diep adem om de onnoemelijke zware taak aan Venus op te leggen. 'Luister Venus' zei ze 'ik ben oud aan het worden en ik voel me niet meer in staat mijn taken naar behoren uit te voeren, daarom dat ik de hulp van jou en je zus inroep. Wat ik je nu vertel mag je nooit iemand vertellen. Mochten de mensen het ooit te weten komen, ze zouden ons wegjagen of nog erger, ons vermoorden of op de brandstapel zetten. Beloof je dat?' En Venus knikte ootmoedig. 'Vanaf nu moet jij voor broertje zorgen. Iedere morgen ga je hem gaan wekken en haal je zijn doeken en gewaden weg om ze te wassen. Je haalt het stro weg uit zijn kribbe om het over het land te strooien. De doeken was je in de wasteil die in de hoek van de kelder staat. In diezelfde hoek is ook een afvoer om het vuile sop in te gieten. Vers water kan je direct overhevelen vanuit de waterput dat via een lederen huls de kelder binnenkomt. Over het hele vertrek zijn koorden gespannen om de doeken te drogen. Maar het belangrijkste wat moet gebeuren is je broertje wassen, van kop tot teen want hij zit altijd onder de ontlasting, want hij mag zijn doeken gedurende de dag niet afdoen. Maar het is belangrijk daarbij nooit naar broertjes' onderlichaam te kijken. Je probeert altijd in zijn gezicht te kijken terwijl je hem wast! Begrijp je dat?' En Venus hoorde het allemaal aan met schrik in haar hart. Schrik omdat ze het verkeerd ging doen en op die manier mama teleurstellen. 'Begrijp je dat?' vroeg moeder nog eens. Venus zei niets, maar beaamde met een schamper knikje. 'Ik weet het meisje, maar iemand moet het doen en je oude moeder wordt stram en stijf. Ik wou dat ik het niet hoefde te vragen, maar het kan niet anders. Ik moet deze zware taak op je jonge schoudertjes laden!'
Venus ontwaarde de gebroken blik in mama's ogen terwijl ze haar die moeilijke woorden hoorde uitspreken 'Ja, mama, ik begrijp het, ik ga mijn best doen, zoals jij het wilt.' Moeder haalde de sleutel vanonder haar kleed vandaan, die in al die tijd met een koord rond haar nek beginnen vergroeien was en legde de harde sleutel in Venus' hand; zacht maar vastberaden.
Venus aarzelde niet en greep hard , haar vingers sluitend rond de sleutel en hing daarna op haar beurt de sleutel om haar nek. En dan draaide ze zich om en liet moeder achter. Moeder die al die tijd de steun nodig had gehad van het bankje en de muur, net naast de achterdeur.
Venus zuchtte diep en rechtte haar schouders, haar passen doelbewust op de kelder af 'Alleen in zijn gezicht kijken!' verzekerde ze zichzelf nog eens.
...wordt vervolgd...
feedback van andere lezers- Henny
Ik voorzie problemen. Kom maar op met het volgende deel!
drebddronefish: Ahaa, de problemen zullen ernstig worden, zul je wel zien:-)
thx en groetjes - ivo
knap geschreven Dreb (de schurk). - SabineLuypaert
dikkie, nu zit ik nog steeds op mijnen honger (smile) voor het vervolg - Ghislaine
Heerlijk gelezen en uitstekend +5 bevonden. - Vansion
uiterst uitgelezen feedback moet wachten tot donderdag
drebddronefish: :-) geeft niet, het verhaaltje is toch nog niet af, ik heb eigenlijk geen tijd om te schrijven nu, ik moet dringend eens verhuizen weet je wel, ik zat eigenlijk nog te wachten op een virtuele kus:-)
x - RolandBergeys
tikfoutje: terwijl ze haar die moeilijke woorden hoorde uitspreken.
Mooi!
drebddronefish: Thx, ik zet me er aan
groetjes - erinneke
ik wacht op het vervolg :)
|
