Volg ons op facebook
|
< terug
Blinde woede
De stralen van een volhardende voorjaarszon priemen doorheen de grijsblauwe wolken.
Bundels zachtgeel licht richten zich op de voorbijgangers als felle spotlichten in een concertzaal maar een frisse wind waarschuwt voor een overdreven optimisme wat de temperatuur betreft. Voorjaarsbloemen ontluiken in grote betonnen bloembakken. De winkelstraat ontwaakt uit haar diepe winterslaap...
Elena is haar kluizenaarsbestaan grondig beu. Ze wil weer naar buiten, ze heeft lucht nodig. Ze wordt gek als ze hier nog een dag langer moet binnenblijven !
En trouwens, er moeten boodschappen gedaan worden want in de ijskast liggen alleen nog een paar verrimpelde appels met bruine vlekken en een potje yoghurt waarvan de versheidsdatum al tot het verleden behoort. Het is nu toch al een tiental dagen geleden dat zij nog iets van hem heeft gehoord. Geen kaartjes met liefdesverklaringen meer in de brievenbus, geen post-its meer op haar voordeur met "ik wil je terug", geen rozen meer op het dak van haar auto. Wellicht is ze na hun laatste confrontatie tot hem doorgedrongen... Wellicht hebben haar harde woorden hem doen beseffen dat zijn wanhopige pogingen om haar liefde terug te winnen tevergeefs zijn.
Tenminste, dat hoopt ze want zijn intimiderend en obsessief gedrag heeft haar angstig en onzeker gemaakt. Paranoïde zelfs. Alledaagse geluiden doen haar opschrikken en wel tien keer per dag schuift ze langzaam de gordijnen een beetje opzij om te kijken of hij haar al dan niet gadeslaat. Soms denkt ze hem in het schemerduister te zien staan in het portiek van het leegstaande huis aan de overkant. Maar wanneer ze het licht aansteekt, is de schim plots weer verdwenen.
Elena beseft dat het zo niet langer kan. Ze wil geen gevangene meer zijn in haar eigen huis. Ze haalt diep adem, trekt haar favoriete lichtblauwe jas aan, sluit de deur achter zich en stapt met zelfzekere pas richting winkelstraat. Met volle teugen ademt ze de buitenlucht in en geniet met half dichtgeknepen ogen van de warmte van de zonnestralen op haar gezicht. Zalig is dit ! Een gevoel van rust verjaagt de stress van de voorbije weken. Haar verkrampte nekspieren ontspannen zich en de diepe frons op haar voorhoofd verdwijnt wanneer een brede glimlach op haar mond verschijnt.
De etalage van de kledingzaak aan de andere kant van de straat, trekt haar aandacht. Die leuke jeans met geborduurde achterzakken en glitters hangt er nog steeds. Ze had die al een paar keer eerder gezien maar telkens zei een stemmetje in haar hoofd dat ze haar centen beter zou sparen voor de reis naar Canada die begin volgend jaar op het programma staat.
Maar dit keer was er geen stemmetje. Opgewekt en resoluut stapt Elena de kledingzaak binnen…
Steven buigt snel zijn hoofd en draait zich naar een etalage toe wanneer ze de kledingzaak vier huizen verder binnenstapt. Zou ze hem opgemerkt hebben ?
Hij tast naar het pakje sigaretten in de rechterzak van zijn grijze regenjas. Zijn hand stoot op koud metaal... Het pistool is een erfenis van een overleden oom. Hij had niet gedacht het ooit te zullen gebruiken maar ze had hem vernederd, afgewezen en behandeld als een stuk vuil. Ze had hem laten vallen als een baksteen. Ze vond hem te bezitterig, te egoïstisch en niet rijp voor een duurzame relatie. Stel je voor ! Dat ondankbaar kreng zou boeten voor de verwijten die ze hem naar het hoofd heeft geslingerd. Niemand had het recht hem zo te kleineren en zeker Elena niet !
Hij had nog geprobeerd haar voor zich terug te winnen met allerlei attenties, bloemen, kaartjes...maar dat harteloos wijf wou niets meer met hem te maken hebben. Ze had zijn leven verwoest zonder enig teken van berouw. Daardoor heeft ze haar eigen lot bezegeld. Ze zal nooit meer de kans krijgen hem nog te kwetsen. Zijn vingers omklemmen het pistool en hij voelt dat zowel woede als verdriet zich van hem meester maken. Hij moet trachten kalm te blijven.
Met trillende handen steekt hij een sigaret op, zijn blik gericht op de kledingzaak...
Elena is blij met haar aankoop. Ze is dol op jeans en deze broek zit haar werkelijk als gegoten. Het voelt goed jezelf eens in de watten te leggen, denkt ze bij zichzelf. Ze heeft deze week zelfs nog geen gezonde maaltijd gegeten. Het vooruitzicht op een malse steak met gebakken aardappelen en een fris slaatje doet haar watertanden. Ze zet haar weg verder richting supermarkt...
Haar blik verstart wanneer ze hem recht op haar af ziet komen. Ze staat als aan de grond genageld. Haar adem stokt wanneer ze het pistool opmerkt en het angstzweet breekt haar uit. De jonge vrouw die naast haar loopt, begint te gillen en laat haar handtas vallen. Haar gsm valt in stukken uiteen.
Een man met een kind op de arm zet het op een lopen. Anderen rennen in paniek de straat over. Elena staat oog in oog met Steven die met gestrekte arm het pistool op haar richt. Zijn handen beven en tranen lopen over zijn wangen. Hij kijkt haar recht in de ogen en zegt heel kalm : "Je zal mij nooit meer afwijzen..." Een schot weerklinkt.
Er vormt zich een grote plas bloed naast het levenloze lichaam. Het geluid van een sirene komt naderbij. Een politiewagen stopt met gierende banden net voor de stoep. Twee agenten springen uit de wagen en buigen zich over het dode lichaam. Een oudere man neemt haar bij de arm en vraagt: "Gaat het mevrouw ?" Elena zwijmelt en hoort nog net één van de agenten zeggen: "Hij heeft zich door het hoofd geschoten."
feedback van andere lezers- ivo
knap slot - zeer mooi voor een kort verhaal .. spannend tot de laatste zin... geweldig, en dan zeggen ze dat je nog met een L rijdt, hahaha, dit is rijkunst van op het racecircuit ... en hoe dan nog .. zeker niet in achteruit.
Linda: :-)Ja, met die L zit ik voor de rest van mijn leven opgescheept...
doordat ik al rijdend aan het schrijven was en ne flik tegenkwam met weinig humor ;-)
Groetjes en bedankt, Ivo !
Linda - jbrouns
Goed geschreven verhaaltje, idd leuk einde. Volgende zin kan mi beter: 'Ze had ze vorige keer en de keer daarvoor ...', andere woordkeuze stel ik hier voor. Detail: 'Het pistool is een erfenis een overleden oom', 'van' vergeten. Ciao
Linda: Bedankt voor de nuttige feedback ! Grts, L - SabineLuypaert
gatver zeg brrrr, heel sterk hoor, jee, brr
Linda: Hartelijk bedankt, Sabine ! Groetjes, Linda - miepe
aï, aï, aÏ!
inderdaad spannend, maar ik verwachtte me toch aan dit eind.
mooi!
Linda: Bedankt, Miepe ! - Ghislaine
Een beetje voorspelbaar einde.
Linda: Thx voor de feedback. - dichtduvel
Verrassend einde. Deze man was toch beter dan zij dacht, Jef
Linda: Inderdaad, 't was een rare kwiet met een pak frustraties...
Bedankt, Jef ! Groetjes, Linda - RolandBergeys
Ja, met vaart en heel degelijk geschreven. Het einde toch een tikje verwacht, maar op zich een knap verhaal.
Linda: Bedankt voor de appreciatie, Roland ! 't Is eigenlijk mijn allereerste verhaal en 'k moet nog vééél leren... Groetjes ! - Henny
Wauw, wat een spannend verhaal! Beeldend geschreven ook zonder dat het overdreven werd. Wel viel me iets op: je schrijft de uitroeptekens los van de zinnen. Net als de punt en de komma, wat je al doet. kun je het beter tegen de zin aanplakken.
Graag gelezen! :-d
Linda: Inderdaad...uitroep- en vraagteken schrijf ik altijd los van de zin...ik heb dat zo altijd op school geleerd maar ik ga dat eens uitpluizen want je bemerking heeft er mijn aandacht op gevestigd. Welbednakt voor je zinvolle feedback, Henny ! Groetjes ! Linda
|
