|
< terug
Bedverhalen deel drie. Om op te eten.
In het begin van ons huwelijk werkte ik in een damesmodezaak. Daardoor kwam ik elke avond pas tegen zevenen thuis terwijl Peter al om vijf uur uitgewerkt was. Daarom hadden wij afgesproken dat Peter boodschappen zou doen en koken. Dat was in het begin wel een probleem. Hij had namelijk nog nooit gekookt omdat dat in een groot gezin met veel zussen ook nooit nodig is geweest. Zo kon het wel eens gebeuren dat Peter soepvlees braadde en de runderhaas in de soeppan aan het trekken was. In het begin had hij met de prei ook wat moeite. Hij sneed het donkere, harde gedeelten in stukken om te koken en gooide het goede deel weg. In die tijd fietste ik breed lachend naar huis om te kijken wat hij nu weer gebrouwen had. Een eenvoudig kookboek bracht gelukkig uitkomst en hij had al snel de basisprincipes door, het koken was geen probleem meer.
Zoals zovelen raakte Peter in de jaren tachtig van de vorige eeuw werkeloos. Daar kon hij niet goed tegen en piekerde zich suf hoe weer aan het werk te komen. 's Nachts werd hij vaak wakker en kon de slaap niet meer vatten.
Op een morgen werd ik wakker door krabgeluiden op het laken. Ik deed voorzichtig één oog open en zag… een brede rug vol met zwarte plekken en afdrukken. Ook het onderlaken zat vol met die plakkaten. Wat bleek; Peter was die nacht uit bed gegaan en had een flinke hand vol gemengde dropjes uit de keuken gehaald om in bed op te peuzelen. In bed is hij weer in slaap gevallen met de dropjes nog in zijn hand. Door het draaien in zijn slaap had de schat de keelverzachters geplet en vast gedrukt op het laken en zijn rug. Peter was de dropjes los aan het krabben van het laken, hij was zich nog niet bewust van de bergen en kraters die zijn rug sierden.
Na een lachsalvo heb ik uiteraard de dropjes van zijn rug geplukt en onder de douche heb ik nog flink zijn rug moeten schrobben. Wat is dat taai spul. Samen zijn we nog een hele tijd bezig geweest om dat snoepgoed uit bed te krijgen, wat nog een heel karwei was.. Mijn moeder heeft het laken nog vaak moeten wassen voor er geen zwarte sporen meer in waren. Een wasmachine hadden wij in de tijd nog niet kunnen kopen wegens het bekende geldgebrek van jonge stellen, maar ze deed het met plezier en vond het jammer dat ze Peter zo onder de dropjes niet had gezien.
Het blijven leuke herinneringen.
feedback van andere lezers- RolandBergeys
-daar kon hij niet goed tegen en hij piekerde zich suf (je kan die hij niet weglaten);
voorts wederom grappig!
Henny: Daar heb je gelijk in, bedankt! Ik ga het meteen doen. - sabineluypaert
en je hebt daar geen foto's van genomen??? /LOL/
Henny: Spijtig genoeg niet. (sad) Het zou wel een giller zijn geweest! :lol: - Ghislaine
Heerlijk, deze lieve terugblik. De nieuwe jonge tweeverdieners zou dit stukje met schoteloogjes bekijken. Geen wasmachine!! Ai, ai de wereld vergaat. Al is dit nog geen twintig jaar geleden, toch is de hang naar geriefelijkheid bij jonge koppels sterker aanwezig dan het krijgen van een kind. Dat laatste neemt men, gepland. Ik dacht dat de Yuppies uitgestorven waren.
Henny: Dit was zo'n 27 jaar geleden. Yppies, dat is lang geleden dat ik dat woord gehoord of gelezen heb. - Mistaker
Heel leuk verhaal!
Wat de fb van Ghislaine betreft: het is toch juist verstandig om een kind te plannen? Dan komen noch de ouders, noch het kind voor onaangename verrassingen te staan (als het meezit.)
Groet,
Greta
Henny: Lijkt mij ook, wijze woorden. - Linda
Een heel leuk verhaal !
Henny: Dank je en er komt nog een deeltje. :-d - ivo
idd soms kan een toeval heel wat lotbepalend zijn ...
de zwarte plak van de drop in je bed ...
best grappig en leuk neergepent
Henny: Gelukkig is het wel bij die ene keer gebleven. - Emmeline
een erg leuk voorvalletje, mooi geschreven! Xx
Henny: Dank je! Ik zie het weer voor me. :D
|
