Volg ons op facebook
|
< terug
Amnesty International - Carrefour - boekenverkoop.
De ochtend kriekte nog vroeg. Vandaag zou ik dan een dag geven voor het goede doel. niet dat ik zo goede doelachtig leef, maar ik was er me van bewust dat als iedereen een beetje van zijn kostbare tijd zou investeren, er veel minder leed in de wereld zou zijn.
Met de auto naar Mechelen om een bescheiden standje op te halen, zodat ik terug was tegen het openingsuur van de Carrefour in mijn stadje. De directeur was akkoord gegaan omdat writehi(s)story er voor gezorgd had dat er een toelating was van het hoofdkantoor. Hij had me een mooi plaatsje aangewezen, net voor de kassa's, waardoor alle mensen die binnen of buiten gingen, langs mij moesten passeren.
Samen met nog enkele schrijversvrienden hadden we ook gezorgd dat er thermossen met warme koffie en thee voorradig waren. De doos met boeken en posters werd zorgvuldig uitgepakt en mooi geëtaleerd. De bladwijzers die heel de actie nog eens ondersteunden, lagen pakkensklaar.
De eerste klanten stapten gehaast de winkel binnen. Hun hoofd stond echt niet naar Amnesty International en zeker niet naar een boek voor 11 Euro en een klets, waarin gedichten stonden van vijfenzeventig onbekende dichters.
Ik had het al door en zag de bui al hangen, een hele zaterdag vrijmaken en dan geen mens bereid vinden om zelfs nog maar een aankoop te overwegen.
Hoe kon ik de mensen, die hier voorbij dit tafeltje stoomden, waarbij hun ongeïnteresseerdheid als waterdamp doorheen hun neusgaten spoot, toch zo aanspreken dat de tijd die ik vroeg niet als een aanslag op hun leven, laat staan op hun portemonnee zou overkomen. Op een houten krat de gedichten voorlezen leek me geen goed idee, want dan zouden ze ze al gehoord hebben, en wie koopt nu poëzie die hij of zij al had aanhoord.
Anderzijds zouden ze maar flarden van de gedichten opvangen en wat voor een effect zou dat geven?
Wat zou de vluchtige voorbijganger denken mocht hij volgende strofe uit de bundel al passerend opvangen:
ingevallen ogen kijken
naar kansloze kinderen
groot gebracht tot de dood
intreedt op jonge leeftijd
Deze mens zou denken dat ik voor één of andere begrafenisondernemer een polis voor vroegtijdig overlijden wou slijten en wat Amnesty International er mee te maken zou hebben, zou hem helemaal doen twijfelen of hier een raar volkje van één of andere sekte actief aan het ledenwerven was ...
De moed zonk me tot in de schoenen, want hoewel ik probeerde de mensen te lokken met een bladwijzer, ik mocht niet voor de tafel staan, ik moest achter de tafel blijven staan of zitten en mocht de Carrefourklanten ook niet aanspreken of roepen om eens te komen kijken, de stroom klanten zag me precies niet staan.
Af en toe was er wel iemand die eens vluchtig keek, maar toen die de elf komma negenennegentig cent zag staan, vluchtte die snel weer weg.
We hadden het ons anders voorgesteld, wij hadden gehoopt dat de klanten zich zouden verdringen aan onze tafel en wij om elf uur al moesten opkramen omdat onze voorraad met posters, bladwijzers en boeken opgesoupeerd was bij de massa geïnteresseerden.
Daarom begon ik me anders op te stellen. Ik had een kleine wedstrijd georganiseerd, de mensen konden een gratis boek winnen. Die twaalf euro had ik er wel voor over, want als ik een hele hap van mijn kostbare tijd prijsgaf, dan moest die tijd ook opbrengen. En ik kon dan beter ook 12 euro riskeren om alzo een grotere kans op slagen te realiseren.
Op een groot karton dat ik in de Carrefour had gevraagd aan de mensen van het magazijn, schreef ik met een dikke zwarte viltstift die ik in de winkel had gekocht het volgende :
Win een gratis boek dat uitgegeven is ten voordele van Amnesty International en geschreven is door mensen zoals u en ik. Enkel wie deze schreeuw voor aandacht letterlijk opnam zou kunnen zeggen dat mensen zoals 'u' misschien wel gelogen was, want die iemand kon me zeggen dat die nooit een gedicht had geschreven.
Wat moest die voorbijlopende klant nu doen om dat boek te winnen?
Raden hoeveel gedichten er in het boek stonden was wel heel makkelijk, tenzij de voorbijloper een fervente tv-spelletjesfan is, waar je als tiende beller zo'n idioot makkelijk antwoord moet geven, dat wanneer ik kijk, er toch nog altijd van die heldere geesten bellen met een antwoord dat al zeven of acht keer was opgegeven en steeds met zo'n fouttoon werd weggelachen.
Het mocht niet te gemakkelijk zijn, maar ook niet te moeilijk, zodat de potentiële deelnemer al direct door had dat het te doen was om hem te lokken naar onze stand.
Ik stelde ook niet de vraag in welk jaar Amnesty International was opgericht en in welk land. Wel vroeg ik aan de mensen wat mijn geboortedag, -maand en -jaar was. Hierdoor kreeg ik direct een nauwere band met de Carrefourklant die in volle aankoopwoede mijn kant had gekozen.
Uiteraard kon ik het project veel beter kaderen. Ik praatte ronduit over professionele amateurs die dagelijks de site bezoeken om een eitje van eigen werk neer te leggen. Hoe leerrijk het was om schoorvoetend je eerste ei daar te leggen en te zien dat men er niet direct een rare omelet van bakte. Het werd meteen gekoesterd en geaaid omdat het product van de creativiteit altijd kostbaar is.
Ik zou een boek willekeurig opendoen en een kort gedicht voor de helft voorlezen, zodat de goesting om de rest te horen nog zou blijven hangen in het oor van de klant die feitelijk kwam om zijn inkopen te doen.
De 11.99 Euro zou ik voor het laatst houden. Zoiets als een spotgoedkoop tijdverdrijf.
Een koper die elke dag één gedicht las, net voor hij zou gaan werken en een uur in de file zou staan, zou voor slechts 0,079 Euro een zinnige tijdsvulling hebben gehad en hierdoor bewuster door het leven kunnen gaan.
En dit voor 150 werkdagen lang. Als men al de vakantiedagen van de werkdagen zou aftrekken, dan zou een heel werkjaar bijna overspannen kunnen worden met dat ene boek.
En van die 0,0079 Euro had hij 0,0026 Euro ook nog eens aan Amnesty International gegeven.
Je zou voor minder blij worden:geconfronteerd met de nood die onze wereldbol draagt, er ook nog eens iets daadwerkelijk aan te kunnen doen.
En stel dat de lezer geen tijd had om het boek te lezen. Dat zijn agenda al zo vol stond dat er pas in 2010 een afspraak kon geregeld worden. Zoiets als een jong stel dat eerst een crèche moet zoeken voor de baby, alvorens er aan gewerkt kan worden, zodat die tegen de tijd dat het contract ingaat, geboren en oud genoeg is om naar die crèche toe te gaan.
De eerste doorgedraaide inkopende mens die me deze uitvlucht aan m'n oor wou naaien, stelde ik direct gerust. Het boek zou zeker en vast niet passé zijn. Het boek is geen encyclopedie, die bij de laatste druk ook al voorbijgestreefd is. Integendeel, want heel veel mensen hebben geen tijd om zo'n boek te lezen, waardoor de ongerechtigheid in de wereld nog veel langer zal duren, omdat het 'niet weten' dan nog altijd als een geldig excuus kan aangedragen worden. Want zeg nu eerlijk, 0,0026 Eurocent per dag, om de nood te doen veranderen, is ook geen superbedrag.
Het is een bescheiden bijdrage die als je het in het geheel bekijkt toch nog altijd over een circa 4000 euro gaat als er 1000 boeken waren verkocht. Hiermee zou Amnesty International ongeveer een 8000 kaarten kunnen verzenden, om hiermee het lot van politieke gevangenen aan te klagen .
Maar, als die 1000 boeken niet verkocht werden, dan zouden die 8000 kaarten misschien ook nooit verstuurd worden.
Het raden naar mijn leeftijd was een schot in de roos. Ik heb geen enkel boek moeten weggeven. Maar mijn doos met boeken was tegen vier uur leeg. De bladwijzers deden het goed en velen beloofden me om via de site een boek te bestellen. Ook al wist ik dat de meesten logen dat ze zwart zagen, zonder dat ze van vreemde afkomst waren, er zou wel altijd iemand zijn die zijn woord hield.
Na een zware dag met veel koffie, koffiekoeken en veel gepraat had ik toch het gevoel dat mijn kostbare tijd had gerendeerd. En ook al kende ik de bundel haast van buiten, omdat ik er zoveel had voorgelezen, toch was het dagje vlug gepasseerd.
Als lezers van dit verhaal niet goed kunnen volgen dan verwijs ik graag naar volgende mededeling op het forum : http://www.writehistory.be/?p=forum_topic&id=231
En wie vindt dat hij hiervoor geen tijd heeft, of het niet durft :
Stel je eens voor dat jouw vader of moeder of oom of tante of ... nu eens in een of ander obscuur land zou wonen en je de kans kreeg om in de Carrefour van de stad waar je nu woont, deze mens vrij te krijgen... hoe lang zou je twijfelen?
Wel de mens die daar gewrongen zit tussen de rechtvaardigheid en het onrecht, die is vanaf nu je vader of moeder of oom of tante of ...
En stel dat door jouw inzet de bundel mensen aanzet om na te denken en, geraakt door het leed, minder racistisch te zijn, wat voor een winst zou je dan niet behaald hebben?
Geef je op bij Jan en wacht op de brief van Carrefour Brussel en ga dan naar de vestiging en vraag om toestemming om er te mogen staan en je zal zien, je leven zal er vanaf dan ook totaal anders uitzien.
Voor hen die nogal vergeetachtig zijn : http://www.writehistory.be/?p=forum_topic&id=231
Bedankt voor uw welwillendheid om dit te lezen.
feedback van andere lezers- ERWEE
Geen dank, graag gelezen, ook als column goed neergezet, met af en toe nog enige humor er bovenop.
Maareuuhhh, ERWEE winkelt al jaren in de Colruyt.
Wat nu gezongen?
En aja, ik gok op 24 februari 1957.
ivo: Verkeerd gegokt ...jaar en dag kunnen er nog door maar de maand, maar jongen toch ... ik vier mijn verjaardag op 28 december, die dag past veel beter bij mijn persoon *wink*
tja een dagje Carrefour klanten bekijken is ook een uitdaging niet?
Bedankt voor je waardering - mistral
zonder dank ivo, ik zie het zo voor me, ook die wrevelige gezichten met schuldgevoelens die eraf druipen omdat ze weten dat ze je zo gaan voorbijlopen .. ik heb jaren voor artsen zonder grenzen in zo'n standje gestaan, ik kan je volgen ...
ivo: bedankt Mistral voor je reactie. Het is idd zo dat vele mensen je zo voorbij lopen omdat hun hersenen totaal op iets anders staan geprogrammeerd. Om een schot voor de boeg te geven, heb ik dit verhaal geschreven, zodat het project idd wat tastbaarder wordt.
hopelijk zullen er enkele boekentafeltjes verschijnen aan een Carrefour .... ook bedankt voor uw waardering... - RolandBergeys
leuke column, proficiat voor je inzet, maar eerlijk gezegd zou ik dat er zelf niet voor over hebben, ben liever eerlijk dan rond de pot te draaien.
ivo: bedankt Roland voor je reactie, ook ik heb geen tijd op zaterdag, maar wou enkel het project een gezicht geven zodat het tastbaar kon zijn voor de mensen die dit nog nooit hebben gedaan, en blijkbaar is het verhaal of column wel duidelijk ... en ik denk dat niemand zich verplicht moet voelen om dit te doen he ..
bedankt ook voor je waardering - SabineLuypaert
verdikkie ivo, dit is een HEERLIJK STUK, ik heb genoten, zit hier met lach van oor tot oor en kzie u zo staan (smile), helaas hebben wij hier wel een gb maar gene carefour, ik duim me te pletter
ivo: Bedankt Sabine voor uw reactie - het doet me wel wat hoor ... ik hoop dat velen van ons een zaterdag kunnen opofferen voor zo'n tafel, ook al zal ik het zelf ook niet kunnen, want ik heb echt geen tijd, zeker niet op zaterdag, want dan werk ik nog lang tot in de middag, ben nu ook van 8u30 tot nu 14U30 bezig geweest met klanten en zo ... - lin
Wat een geweldige inzet lees ik hier in dit verhaal! Je hebt het ook zó opgeschreven, dat ik het in één adem uitlas. Ik weet niet wat ik gedaan zou hebben, maar jouw idee pakte schitterend uit!
ivo: het is fictie hoor, want er is nog geen boekentafel klaar voor carrefour.
Maar ik vond dat ik dit wel zo kon schrijven zodat het project ook een gezicht kreeg ... bedankt alvast voor je reactie en waardering, het streelt mijn ijdelheid *wink* - Henny
Heel goed onder woorden gebracht en wat een inzet. Inventief ben je ook en dat bewonder ik zeer. Ik neem voor het verhaal en de schrijver mijn petje af!
ivo: bedankt Henny, het is maar om hetgeen is kracht bij te zetten zodat iedereen weet wat er op het forum gebeurt niet? hopelijk zullen er velen een zaterdag opofferen voor AI - ook bedankt voor uw mooie commentaar en uw waardering - Mistaker
Heel graag gelezen dit verhaal Ivo!
Groet,
Greta
ivo: bedankt Greta voor uw commentaar.. - anne
Beste Ivo, ik had net de eerste nieuwsbrief via mail gelezen en nu dit stimulerende relaas van jou. Je bent me er nogal ééntje als ik dat zo lees. Ga je dit echt zo aanpakken? Zelf zie ik het al zitten om te gaan staan met wat boeken maar om de mensen aan te trekken heb je inderdaad een goeie portie geduld met wat humor en een aantrekkelijk lokaas nodig. Dat de boeken interessant genoeg zijn, zou ik wel durven verduidelijken maar of iedereen daar zo over denkt... ? De meesten zijn inderdaad snel aan het denken wat ze nu weer moeten gaan kopen van eten en dergelijk , dat ze je straal voorbij lopen. Ik zie je al bezig volgens de taktiek van je verhaal en dan denk ik: probeer het maar uit.
Je hebt het mooi verwoord met hier en daar wat nadenkwerk en dat spreekt me wel aan.
Dat de boeken de deur mogen uitvliegen, dat wens ik AI en ons vanharte toe.
Je opzet is geslaagd aangezien sommigen al denken dat je het echt al gedaan had.
Lieve groet.
ivo: Bedankt Anne voor deze uitgebreide reactie, het streelt mijn ijdelheid. Inderdaad het is redelijk realistisch geschreven, ik heb me dan ook volledig ingeleefd om het verhaal een kader te geven, zodat anderen er zich in mogen spiegelen en misschien de moed hebben om een zaterdag prijs te geven voor het goede doel.
ook bedankt voor je waardering. - aquaangel
heel geslaagd xx
ivo: bedankt Aqua ... voor je motiverende reactie - Ghislaine
Fijn kunstzinnig neergepoot. Een dagje mensen kijken, is inspiratie rapen.
ivo: bedankt Ghislaine ... uw reactie doet me wel iets ...
|
