Volg ons op facebook
|
< terug
Waalsdorpervlakte
Carla had het vanzelfsprekend gevonden om haar vader in huis te nemen toen haar moeder vijf jaar geleden overleed. Haar vader was toen 86 jaar geweest, had nog nooit gekookt, gewassen, boodschappen gedaan. Hij behoorde tot de generatie waarbij de vrouw als vanzelfsprekend alle huishoudelijke taken op zich nam, waardoor hij na het overlijden van zijn vrouw in een zwart gat was gevallen. Hij vond het dan ook direct best toen zijn dochter voorstelde bij haar in huis te komen wonen. Bijna net zo vanzelfsprekend als hij het vond om zich door haar te laten verzorgen, zoals zijn vrouw dat steeds had gedaan.
Carla had wel flink in moeten praten op haar echtgenoot, die bang was dat haar vader zich met het reilen en zeilen van het gezin zou gaan bemoeien. Uiteindelijk zwichtte haar man en was vader in huis komen wonen.
Carla moest toegeven dat het in het begin allemaal prima was verlopen. Vader had zijn eigen kamer op de benedenverdieping gekregen, met eigen badkamer. Hij zat wel niet veel op die kamer, maar was verder niemand tot last. De kinderen waren dol op hem. Zelfs als hij voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal vertelde hoe hij in de Tweede Wereldoorlog allerlei heldendaden had verricht en daarvoor medailles had ontvangen. De kinderen zaten met grote ogen en wijd open mond te luisteren.
Wat minder leuk begon te worden, waren zijn opmerkingen over de manier waarop Carla en haar man de kinderen opvoedden. Steeds opnieuw vergeleek hij zijn manier van opvoeden vroeger met die van Carla en haar man. Ook ergerde hij zich regelmatig aan het weinige respect dat de jeugd van tegenwoordig nog voor ouderen had.
"Ze moesten eens weten wat ik in de oorlog heb doorstaan om de vrijheid van vandaag de dag mogelijk te maken," zei hij tijdens een avondmaaltijd.
Dat schoot bij Carla, die toch al niet zo'n beste dag had gehad op haar werk, in het verkeerde keelgat.
"Pa, houd nou toch eens een keer op over die oorlog" had ze hem toegesnauwd. "Ook zonder jou hadden we die oorlog wel gewonnen."
Ze zag haar vader bleek wegtrekken en dagenlang sprak hij nauwelijks een woord.
Het was 4 mei, de dag van de dodenherdenking. Ze had het veteranenkostuum van haar vader al te voorschijn gehaald en op een hangertje aan de deur van zijn kamer gehangen. Zijn medailles in een zwartfluwelen doosje op het tafeltje ernaast. Hij zou om zes uur opgehaald worden met een auto om naar de herdenking op de Waalsdorpervlakte te gaan. Na het vervroegde middageten kleedde Carla's vader zich om en liet zich de medailles opspelden. Carla was toch eigenlijk wel trots op haar vader in uniform. Ze zou dit jaar als enige van het gezin met hem meegaan. De anderen wilden liever thuisblijven.
"Wil je echt gaan, pa?" vroeg Carla.
"Natuurlijk! Dit doe ik al vanaf de bevrijding en we zijn elk jaar met minder. Deze herdenking betekent zoveel voor me, om al die mensen te zien, jong en oud, die respect tonen voor de slachtoffers die in de oorlog gevallen zijn. Uiteraard ga ik erheen. Maar jij hoeft niet mee hoor, ik kan best wel alleen, ik word gehaald en gebracht."
"Ik kom met mijn eigen auto, dan kan ik ietsje later weggaan. Bovendien kunnen we dan eventueel eerder terug als het je allemaal teveel wordt.
Ze stonden op de Waalsdorpervlakte. Zijzelf bevond zich vooraan in het publiek, haar vader vormde met een aantal andere veteranen een rij direct voor het monument. Die rij werd inderdaad elk jaar korter, maar de mensenmenigte achter Carla leek dit jaar groter dan ooit. Daar begon de grote klok te luiden, in gang gezet door touwen aan weerszijden van de klok, aangetrokken door koppels soldaten. Na het signaal "last post" begonnen de twee minuten stilte en daarna werden onder het zingen van het Wilhelmus de vlaggen gehesen, terwijl de veteranen stram in de houding stonden. Carla zag dat haar vader dit niet meer zo lang vol zou houden. Ze liep na de kranslegging naar hem toe en vroeg of hij even wilde gaan zitten.
"Nu nog niet," zei hij, "misschien straks."
Haar vader ging naast de andere veteranen staan, terwijl de stoet mensen zich langzaam in beweging zette om de bloemenhulde te brengen aan de oorlogsslachtoffers. Carla zag de dochter van één van de andere aanwezige veteranen en kwam met haar in gesprek. Vanuit haar ooghoek hield ze haar vader in de gaten. Na drie kwartier vond ze het genoeg. Ze excuseerde zich tegen de vrouw, pakte een klapstoel die daarvoor langs de kant stond en zette hem net buiten de stoet neer. Daarna haalde ze haar vader en liet hem op de stoel plaatsnemen. Hij moest echt even rusten vond ze en gelukkig protesteerde hij niet. Carla liep weer naar de vrouw toe met wie ze in gesprek was geweest en vroeg haar wat dichter naar de stoel te lopen om haar vader in de gaten te kunnen houden.
De grote drom mensen liep door, legde bloemen neer en verdween achter de klok weer op weg naar huis.
Een blonde vrouw van een jaar of vijftig maakte zich plotseling uit de stoet los en liep naar haar vader toe. Hoewel de klok nog steeds geluid werd kon Carla toch woordelijk het gesprek tussen de vrouw en haar vader verstaan.
"Mag ik u vragen op welke manier u de oorlog hebt meegemaakt?" vroeg de vrouw.
"Ik heb zowel in het leger gevochten als later in het verzet," antwoordde haar vader en hij vertelde haar een en ander. De vrouw wees op zijn medailles en ook daar vertelde hij over.
"Mag ik u vragen hoe oud u bent?" vroeg de vrouw terwijl een dochter en een zoon van haar zich bij haar voegden. De hand van de vrouw rustte op haar vaders hand.
"Nou," zei haar vader, "je mag best weten dat ik al 91 ben."
De dochter van de blonde vrouw had een witte roos in haar handen en nam het woord.
"Mag ik deze roos alstublieft aan u geven?" vroeg ze.
"Dat kan ik onmogelijk aannemen," antwoordde haar vader geroerd.
"Ik wil de roos liever aan u geven, dan daar op die grote massa bloemen leggen op het monument. Zo kan ik u persoonlijk bedanken dat we in vrijheid kunnen leven."
Ook de zoon, die een jaar of twaalf zal zijn geweest, gaf zijn roos aan haar vader.
De moeder sloot zich weer met haar kinderen aan bij de stoet en Carla zag hoe haar vader zijn bril afzette en met zijn zakdoek wat tranen wegwreef. Zij herinnerde zich opeens haar woorden van enkele dagen geleden, die zo schril in contrast stonden met de woorden van deze wildvreemde mensen. Ze nam zich voor nooit meer tegen haar vader uit te vallen als hij over de oorlog begon en datzelfde zou ze haar man en kinderen laten beloven. En morgen? Dan ging ze zijn lievelingsmaaltijd bereiden: biefstuk met asperges. Daar hield hij zo van.
feedback van andere lezers- Henny
Heel toepasselijk Lin, om dit verhaal vandaag te posten. Wel pijnlijk voor de dochter om zo op de feiten te worden gewezen. Vandaag hangt de vlag bij ons ook half stok. Niet alleen voor d Nederlandse gevallenen, maar voor alle mensen die in oorlogen het leven lieten. Een heel mooi verhaal.
lin: Dank je Henny. Ik schreef het vorig jaar, toen ik zelf bij de herdenking op de Waalsdorpervlakte was. Ja, dat respect zal ik altijd blijven betonen! - ivo
zeer mooi Lin, zeer mooi.
hoe je de context van een feit in verschillende oogpunten zet en dan weer als het puntje op de i het verhaal rond zet ..
lin: Fijn dat je dat zo ziet Ivo. Een gedeelte van het verhaal gebeurde echt zo (ik was die blonde vrouw..), de rest is er omheen verzonnen. - SabineLuypaert
slik, prachtig verhaaltje lin, (daar gaat mijn zakdoek weer)
lin: Ach, doe ik het weer? Ik heb toch geen aandelen in de tissuesfabrieken hoor ;) Hartstikke toffe reactie Sabine! Knuffel, lin - thijl
Ik vind de verweving van een gezinsleven, de oorlog en het leed daarvan, de meningsverschillen over respect toen en nu, het gegeven dat de veteraan nog steeds teert op zijn herinneringen zeer goed gedaan.
Het einde ontroert me. Heel knap geschreven.
Groet,
Thijl
lin: Fijn dat je deze ook las. Ik was bij de herdenking op de Waalsdorpervlakte vorig jaar, zag de veteraan zitten op de stoel, net buiten de stoet, liep naar hem toe en sprak met hem in bijzijn van mijn kinderen. Zo ontstond vanzelf dit verhaal.. - cehadebe
Ontroerend mooi
lin: Wat een fijn compliment! Dank je wel. - rinus
Een verhaal met een diepe insteek. rinus
lin: Dat klopt wel Rinus, dank voor je reactie op dit verhaal! Lieve groet, lin
|
