Volg ons op facebook
|
< terug
Een onbeschreven blad (een sprookje uit het Waterman tijdperk) - deel 3 -
Hoe men zijn leven ook bekijkt, het kreeg in de zomer toen hij achttien werd een vreemde wending. Hij had net zijn diploma behaald op het College. Voor vele van zijn klasgenoten was dit een belangrijke fase. Er moest nagedacht worden over de toekomst, over carrière maken en de juiste stappen te ondernemen naar een succesvol leven. Hij had geen problemen met keuzes te maken. Voor hem was er geen keuze. Kandidatuur Godgeleerdheid, om nadien te vervolmaken met de licentie Godgeleerdheid.
Met schoolvakanties had hij een haat/liefde verhouding. Tijdens de schooltijd had hij dankzij zijn zachte aard best wel fijne, hetzij oppervlakkige contacten met klasgenoten. Maar wanneer de laatste trilling van de schoolbel weg deinde over het schoolplein stond hij alleen. Er was niemand die hij vriend kon noemen. Zijn vrije tijd vulde hij dan maar met het bestuderen van vele boeken over automechanica en aanverwante onderwerpen. Vader, die natuurlijk niet wist wat de jongen las, was trots dat hij zelfs in vakantieperiodes over de boeken gebogen zat.
Het was de eerste dinsdag van augustus toen hij besloot om nieuwe van dergelijke boeken in de bibliotheek te gaan ontlenen. Hij had er eerst toestemming voor moeten vragen aan vader die als leraar helaas met hem de vakanties deelde. Hij moest om vier uur terug thuis zijn voor de bijles. Vader verveelde hem tijdens vakantieperiodes met theologisch onderricht, 'opdat je een waardige entree maakt op de hogeschool.'
Op weg naar de bibliotheek passeerde hij het openlucht zwembad. Hij hield even halt aan de omheining, zoals hij dat wel vaker deed, en keek met een melange van spijt en vreugde naar de stoeiende jongelingen. Spijt omdat hij niet deelnam aan hun vermaak, vreugde omdat hij, te ver afgedreven van een alledaags tienerbestaan, doodsangsten had om er nog deel van uit te maken, al herkent men hierin ook een ondertoon van droefheid. De aanblik van die onbezorgde speelse tieners ontroerde hem dermate dat hij het niet laten kon om in geweeklaag te vervallen:
'Ach, op zoek naar eenvoud blijkt deze zo ver van mij verwijderd te zijn. God, Krijg ik ooit de gelegenheid om net zo ongebonden en vrij als deze bende gewoon te lachen, springen en gek te doen? Ik wil er zo graag bij horen, maar mag niet, en kan niet. Ik zie mooie gebruinde meisjes in hun weinig verhullende bikini's en vraag me af hoe het zou zijn om een van hen aan te raken, maar zelfs alleen de gedachte al mag ik niet hebben. Wanneer begint mijn leven?'
In dergelijke gedachten verzonken had Jochem het groepje jongeren, dat zich nu vlak voor hem bevond aan de andere kant van de omheining, niet zien naderen.
'Hey Jochem, mag jij ook eens naar buiten komen?' vroeg een van hen die Jochem nu herkende als Rudolph, die altijd links van voren in de klas had gezeten.
'Euh, ja, ik ga even naar de bieb,' antwoordde hij blozend, terwijl zijn neus naar zijn voeten wees, waarop enkele meisjes uit het bonte gezelschap onbeschaamd begonnen te lachen.
'Man, dat kan een andere keer ook nog, die boeken gaan niet lopen. Kom gezellig bij ons aan het water liggen in de zon, zodat je eens wat kleur krijgt.'
Jochem wist niet meer hoe hij het had. 'Oh, wat nu?', dacht hij. 'Ik durf niet, ik kan niet, eindelijk word ik gevraagd, maar ik kan het niet.'
'Kom op kerel, wat sta je daar te treuzelen!'
'Ja Jochem, kom toch bij ons liggen.' zei Cynthia. Ze droeg haar lange blonde krullen die dag in een dikke staart.
Ze was verrukkelijk. Op school had ze vaak vriendelijk naar hem geknikt, waardoor hij spontane zweetuitbarstingen had gekregen. Meer als twee woorden had hij nooit uit zijn mond gekregen tegen haar, en die had hij dan nog in de verkeerde volgorde uitgesproken. Zoals ze daar voor hem stond, in het gras achter die omheining, in haar azuurblauwe bikini, was de reden geweest dat hij niet durfde opkijken.
'Ik zou wel eens willen weten wat jij het volgende schooljaar gaat doen Jochem. Kom, en vertel me over jouw toekomstplannen, ik wil je zo graag wat beter leren kennen.'
Dat werd de vrome jongeling te veel. Hij sprong ijlings op zijn fiets en koerste richting bibliotheek, maar hoe snel hij ook fietste, haar woorden 'ik wil je beter leren kennen' kreeg hij niet van zich afgeschud.
feedback van andere lezers- Henny
Een heel erg goed deel. De dialogen maken het verhaal veel mooier en geven de jus zodat het lekker weghapt.
jbrouns: Bedankt, ja er komt nu meer vaart in. Gr. - ivo
leest heel vlot en is mooi gezchreven ..
jbrouns: Dank u wel. Groetjes - Theo_Roosen
Ik ben het eens met ivo. Lest vlot. Leuke dialogen. Theo.
jbrouns: Dank u wel. Gr. - Ghislaine
Simply the best.
jbrouns: Amai, dank u wel zeg, gr. - Vansion
Vroeger deel één en twee al gelezen en ... zuinigjes afgewacht. In dit deel krijg je vaart en wordt het echt boeiend. Later lees ik zeker voort! Benieuwd naar de wijze vanontwikkeling en verknoping.
Je schrijft vlot en boeiend. Soms blijven mijn zintuigen op hun honger zitten. Je pent redelijk cerebraal. Enfin ... dat stel ik gewoon vast.
jbrouns: Dat heb je weeral heel goed gezien (eu gelezen). Dit verhaal heb ik lange tijd terug geschreven. Sinds dit jaar heeft de schrijfmicrobe me weer volop te pakken en ben ik begonnen met het volgen van een opleiding. Daar werd ik er onmiddellijk op gewezen meer op de zintuigen te letten. In mijn nieuwe schrijfsels probeer ik daar meer rekening mee te houden. Goed opgemerkt dus. Bedankt, groetjes - muis
:) Benieuwd naar het vervolg. Het is wel een thema wat me aanspreekt.
Nog eventjes zeggen dat het fijn is dat je zulke kleine stukjes post, leest makkelijker.
Ga ik volgende keer ook doen:)
groetjs
jbrouns: Tof om te horen, ja, vorige verhalen die ik hier geplaatst heb waren niet in zulke kleine stukjes verdeeld en het is me opgevallen dat het dan minder gelezen wordt. Gr. - thijl
Zeer goed. De mengeling van berouw om de verloren jeugd en het dan toch niet aandurven om deel te nemen aan het vertier van zijn leeftijdsgenoten is heel inlevend geschreven. Zijn opvoeding laat zich gelden.
Vrijblijvend tipje:
-van de schoolbel weg deinde --> deinen betekent m.i. zoveel als wiegen. Wellicht wilt u 'van de schoolbel weg stierf' in overweging nemen? Geluid dat langzaamaan zachter wordt tot het weg is, wordt meestal omschreven als wegstervend.
jbrouns: Alweer bedankt zeg, ik neem het in overweging, ik ben zelf nog niet volkomen tevreden met deinen, maar de bedoeling was origineel te zijn. Grt. - corry
Ik heb genoten van jouw vloeiende vertaaltrent en moest eigenlijk lachen dat de jongeling op het eind toch besloot naar de bieb te gaan.
Ik ga gauw weer het vervolg lezen, ben erg benieuwd.
Groetjes, Corry.
jbrouns: Bedankt voor het lezen en de mooie complimentjes. Ik hoop dat je verder leest en natuurlijk dat je het blijft smaken. Grtz
|
