Volg ons op facebook
|
< terug
Dichter kan ik niet - deel 1
Dichter kan ik niet
*** Please!!! Feedback mag, GEEN score.***
Ik op vrijdagmiddag naar Mechelen, de Maneblussersstad. In een leuk etablissement tegenover het station overhandigt Jan me twintig van de net-van-de-pers gerolde bundels. We bekijken een exemplaar. Ik ben meteen opgetogen over het resultaat. Dichter kan ik niet. Een dikke pluim voor de mensen die hier aan hebben meegewerkt.
Maar met een half oog heb ik ook gezien hoe een ober een beetje wantrouwig in onze richting keek.
Die twintig boeken zitten in twee plastic zakken. Om het pakket een beetje behoorlijk thuis te krijgen heb ik mij voorzien van een reiskoffer. Bevreemdende blik dus van die ober op het ogenblik dat ik dat zware pak daar in probeer te stoppen.
Jan drinkt twee koppen koffie. Omdat sommige mannen nu eenmaal weten waarom, kies ikzelf voor even zoveel frisse biertjes. Ook de weg naar huis zal weer iets worden van een kleine twee uren.
We praten over de verkoop van onze bundel, morgen in de Genkse Carrefour.
Ziedet zitten?, vraagt Jan.
Toch wel, toch wel., antwoord ik.
Alhoewel het eerder een kwestie zal worden van staan, vervolg ik mijn zin.
We bespreken ook nog een beetje het gebeuren op de site. Nieuwigheden of een tip waar ik al even mee tussen de oren loop.
Bij het afscheid stel ik Jan de vraag hoe dat aan het Mechelse station feitelijk zit met mogelijke politiebewaking.
Hier is dikwijls heel veel politiecontrole . . ., zegt Jan, . . . en ze zijn niet mals.
Jawadde, zeg ik, en ik kom hier toe met een lege reistas, terwijl die nu een compleet ander gewicht heeft. Ik ga zeker in 't oog springen bij die mannen.
We drukken elkaar een stevige hand, Jan wenst me succes bij de verkoop, ik dat station binnen. Geen agenten gezien. Adieu Maneblussersstede.
Op zaterdagochtend die koffer weer de auto in. De adrenaline die door mijn body raast, lijkt op de samenvloeiing van Maas, Leie en Schelde. Maar dan in tijden van een tsunami.
Heb natuurlijk ook de print met de 'Toestemming' van de hogere overheid van Carrefour mee, zoals Jan me die doormailde.
Die dien ik even voor te leggen aan de directeur van het Genkse filiaal.
Makkelijk zou ook zijn om ter plaatse uit te kijken naar een geschikte tafel.
Een personeelslid aan de Onthaalbalie verwijst me naar de bovenste verdieping. In de kantine kan ik een tafel halen, en aan de andere zijde van de gang kan ik de directeur vinden.
In die refter zitten een aantal mensen een stuk aardbeientaart te eten en een koffie te drinken. Het moet nog tien uur worden. Ik krijg een tafel mee, en stap een ruimte binnen waar ik de directeur aantref. Ik toon hem onze 'Toestemming' met de bevestiging om onze verkoop te kunnen doen van onze dichtbundel. Hij beaamt dat ook hij deze mail ontvangen heeft.
't Is in orde, zegt hij, en veel succes ermee.
Hij besluit zelfs om mee te helpen om die zware tafel naar de lift te dragen. Zelden een directeur zo hard zien werken, is mijn besluit als we op de benedenverdieping aankomen.
Aan de Onthaalbalie ontmoet ik mijn collega-verkoper. JBrouns - Joannes voor de vrienden- heeft hiervoor zelfs de werken aan zijn toekomstige woning stilgelegd. We stellen onze tafel strategisch op, enkele meters voor de uitgang. Ik open mijn koffer, maak twee gelijke stapels van tien bundels Dichter kan ik niet. We leggen de bladwijzers daarbij. Jan heeft me twee verschillende soorten bladwijzers meegegeven. Een rode met de tekst 'Wat een toeval! Wij kennen u ook niet! WH www.writehistory.be'. De tweede bladwijzer geeft de uitleg in verband met onze gloednieuwe dichtbundel. Ik heb ook nog twee affiches mee. Ook die krijgen hun plaats op onze tafel.
We besluiten de actie en dan valt onze blik op een twintigtal gloednieuwe fietsen achter onze rug. Lachend besluiten we tot een eerste verkoopstactiek.
'Onze bundel voor €11,99 waarvan €4,00 voor Amnesty International plus daarbovenop een fiets. Geheel gratis.'
Vlot verloopt het eerste half uur niet. Dan krijgen we een eerste klant. Het blijkt de moeder van mijn compagnon. De eerste koop is in orde. We komen zelfs op het idee om de eigen gedichten ook te signeren en mama Brouns is daar erg over te spreken. Dat wordt dus een echte tactiek, besluiten we.
En dan zie je de mensen komen aanwandelen vanaf de kassa's. Van ver zie je al de gedragingen tegenover weeral-zo'n-verkoopsduo.
De ene man heeft de handen al vol aan twee overlopende plastic winkelzakken.
De andere mevrouw ontloopt ons door overijverig haar kassaticket te controleren.
Anderzijds vangen we ook wel af en toe iemand in onze netten, spreken de man of vrouw, of het koppel aan. Niet altijd succesvol. Het geld op, geen tijd, ik moet dringend mijn bus halen. Dat zijn overwegend de excuses van de winkelende muzes.
Dan zie ik een mevrouw komen aanstappen. In haar gezelschap een zoon, die ik schat op negen jaar. Snugger gastje, merk ik meteen. De gekleurde Dichter kan ik niet-bladwijzer lijkt hem wel aan te spreken. Ik reik hem die aan. Hij neemt die in een vlotte beweging van me over. De mama staat inmiddels aan een wisselkantoortje. Ik roep de kleine met een knipoog naar me toe. Zo van: wij-mannen-onder-elkaar. Ik vraag hem of hij dikwijls zeurt tegen de mama. Ik geef hem de hint dat die bladwijzer gaat over het boek waar we hier mee staan, en als ie nu eens goed gaat zeuren en aan de mouw gaat hangen bij zijn mama, ze het boek misschien wel kopen wil voor hem. De grinniklach op het gezicht van die kleine bewijst alvast dat kleine mannen ook weten waarom. Dat wordt een echte vent. Ooit.
De moeder keert haar rug. Heeft geld gewisseld om onder andere de parkeerautomaat te betalen. Roept haar zoontje afgemeten bij zich, grijpt z'n arm, en vertrekt. De weg om een echte man te worden is lang. En hard.
Als het kassaticket te klein is, blijkt een systeem, dan steken ze dat gewoon tussen de lippen, en murmelen een excuus in het Swahili.
Meneer, amai zinne, zo'n mooi boeket gekocht voor Moederdag! Daarbij nu nog deze knappe dichtbundel met honderd gedichten van allemaal Nederlandse en Vlaamse mensen. En onder ons gezegd: haar dag kan niet meer stuk.
Nee, dank u.
Mevrouw, ik weet wel dat het morgen Moederdag is, maar dat wil ook zeggen dat het al over drie weken Vaderdag is. Wij hebben hier een heel leuk cadeau in de vorm van een net uitgekomen Poëziebundel. De thematiek handelt wel over 'onrecht' in bepaalde landen, een problematiek ook waar Amnesty International rond werkt. Hier staan dus honderd parels van gedichten in van zeventig schrijvers.
Och nee, meneer. mijn man leest amper zijn krant.
Ondertussen heeft Joannes, my partner in crime, twee knappe Genkse meiden met Griekse roots weten te strikken. Het kan ook zijn dat het Spaanse wortels waren.
Na enkele minuten meen ik te moeten tussenbeide gaan.
Zo jonge dames, zeg ik, 't is nu niet omdat de titel van onze Poëziebundel 'Dichter kan ik niet' is, dat jullie dat hier meteen in de praktijk moeten omzetten.
Mijn opmerking bevalt hen niet zo goed, en wij blijven alweer achter als twee wezen op een treinstation in Klein-Brabant.
Intussen zien we op de klok dat het reeds half twaalf geworden is.
Twee oudere dames komen richting uitgang. We beginnen aan onze uitleg. Dat moet al zowat de zevenenzestigste keer zijn, deze voormiddag.
En dames, sluit ik onze parlando af: het zijn de laatste zestien, en als u meteen bij ons koopt signeren we ook onze eigen gedichten nog voor jullie.
Jawel, ze bleven heel de uitleg aanhoren. Maar dan trok de ene mevrouw aan de mouw van de andere om hun weg te vervolgen.
Weer een ouder echtpaar. De mevrouw toont al direct haast en weinig interesse. De man is evenwel nog aanspreekbaar. Als het hem duidelijk wordt wat onze bedoeling is, tracht hij er zich van af te maken door eerst krachtig 'neen' te schudden. En vervolgt met:"Wij hebben die thuis al."
Daar vallen wij natuurlijk zowat van op ons gat. Ik reageer dat dit niet kan vermits de bundel maar pas deze week gedrukt werd.
Zijn resolute repliek daarop was: "Jawel, nen hele dikke heb ik thuis . . . van Guido Gezelle".
Tussen duim en wijsvinger wijst hij de dikte van het bedoelde boek en sloft in een beweging zijn vrouw achterna. Joannes gelooft heilig dat we over tien jaar, wanneer de zes centimeter dikke Bloemlezing van Gezelle zal zijn uitgelezen, nog eens kunnen terugkeren naar de Genkse Carrefour om dan eindelijk onze bundel verkocht te krijgen aan die mens. Niks is onmogelijk.
=Vervolg morgen.=
feedback van andere lezers- Wee
Morgen lees ik of jullie 'los' gekomen zijn.
Ik kan hier geen feed geven zonder score! Gelukkig, want dit is heerlijk lezen.
x
ERWEE: Het boek zal reeds uit de verkoop zijn, maar het stuk was daarvoor geschreven, en om de verkoop mogelijk zowat te stimuleren. Is dus ook de juiste beschrijving van een en ander.
Bedankt voor de lezing van deel 1. - Linda
Heel vlot en humoristisch geschreven, Erwee ! Een plezier om te lezen ! Grts, Linda
ERWEE: Zeer bedankt hoor Linda.
Deel 2 morgen. - louisaatje
niet goed, het was veel erger ;-)
ERWEE: da's voor morgen, in het deel vanaf de noen *wink*
Zeer bedankt zinne! - aquaangel
ik kijk uit naar morgen en hoop dat je dan schrijft dat alles verkocht is!
ERWEE: Ok?, bedankt. Kijk even in de betreffende topic op het forum als je wil. - ivo
zeer leuk geschreven en ik kon het niet laten om het ook te waarderen. Sterk Erwee, zeer sterk geschreven en moedig vooral.
ERWEE: Zeer bedankt ivo. Morgen meer ivm die waardering. - jbrouns
Moeder is met de bundel naar bed gegaan ;-)
Nog nooit zoveel mensen angstig naar mij zien kijken, en dat nog wel met mijn breedste glimlach :-)
Leuk beschreven, ik kijk al uit naar deel 2 (joannes? een nieuwe nickname? :-) Groetjes
ERWEE: Met deel 2 gaan we over de middag.
Joannes, liegen mag niet. Behalve als het geschreven staat.
Bedankt zinne en groetjes. - SabineLuypaert
het is tsunami;) en dat stukske van die kleine is heeeemels, allé nog hemelserder dan de rest he, braven directeur ook he, zo zie je maar weer dat er overal mensen tussenzitten ;) maar hij had wel ter collegialidinges en steun eentje kunnen aanschaffen he. Hebde wel goed uitgelegd wie ge waart??? die eerste bladwijzer lijkt me ook weeral subliem (smile) uitkijkend naar morgen ikke nog beetje nalachen nu
ERWEE: Gedienstig was hij dus, die directeur, maar daarna stuurde hij zijn kat. Zo'n geverfde amerikaanse.
Die bladwijzer bestaat dus echt, zinne!
de T was weggewaaid, zal er direct een andere voorplakken,
voor de rest klopt alles, eigenlijk had je d'r bij moeten kunnen zitten, om alle indrukken neer te pennen, want een mens vergeet nog veel.
Zeer bedankt en morgen andere individuwers in de spots - dichtduvel
Heel grappig, vooral met Guido Gezwelle moeten lachen, Jef
ERWEE: Wij ook. Eerst keken we diene mens nog stomverbaasd na, maar dan kwam de lachbreuk.
Zeer bedankt zinne! - Draakje
Mooi geschreven!
ERWEE: Maar dus ook helemaal waar!
Bedankt hoor - morgen deel 2. - muis
Heel grappig geschreven Erwee, ik ga naar het volgende:)
groetjes
ERWEE: Zeer bedankt, maar een niet-lid maar ook een lezer wijst me net nog op een foutieve d. Of was 't een t? Ga ff herstellen. - littlefairytale
Dit is de stijl die jij echt prachtig beheerst. Ik zou er geld voor geven om je dit live te horen brengen...tine
ERWEE: En toch is hier negentig procent waar van.
Wij hebben ons daar gegeven als ging het om het Belgisch Kampioenschap in Ronse te winnen op 1 juli.
Zeer bedankt! - Ghislaine
Je kon geen slechter plaats zoeken om de bundel te promoten. Hasselt was een betere gelegenheid geweest.
ERWEE: Ik zal het er eens met Jan over hebben. Dan gaan we nog ne keer.
Zeer bedankt hoor.
|
