Volg ons op facebook
|
< terug
stemmen
europees parlement
Mevrouw van Haperen kwam kreunend overeind uit haar stoel.
Ze had een tijdje voor het raam zitten kijken.
Maar nu waren de kinderen naar school, iedereen naar zijn of haar werk en was het weer stil op straat.
Sloffend liep ze naar de keuken en zette een keteltje water op voor thee.
De tv stond zachtjes aan en ze zag een hooggeplaatst persoon een of andere tentoonstelling openen.
"Gut", dacht ze,"Eigenlijk een raar woord "hooggeplaatst".
Mijmerend liep ze naar binnen .
Wie zou zo iemand nou zo hoog plaatsten?.
En hielden ze er wel rekening mee of iemand hoogtevrees had of niet?.
Meestal waren die hooggeplaatste mannetjes ook nog van die krieltjes waarvan je kon zien dat de camera een extra laag standpunt moest innemen om het nog iets te laten lijken.
De plantengieter werd gevuld en ze gaf de plantjes water, wachtend op de fluitketel..
Hooggeplaatst, dacht ze , zouden ze ook een trapje meekrijgen als ze iets moesten gaan doen?.
Het is natuurlijk wel zo dat die kleine ventjes altijd de grootste bek hadden en dan is het natuurlijk wel handig als je ergens op kunt gaan staan zodat je wat groter lijkt.
Nee, het lijkt me maar niks, zo'n hooggeplaatst persoon.
De fluitketel begon zachtjes geluid te maken en tegen de tijd dat ze de keuken bereikte was het een hels kabaal.
Ja, rustig maar, mopperde ze zachtjes, Ik loop niet meer op stoom.
Ze goot water op het zakje en nam het snel weg.
Niet te sterk, dacht ze, dan krijg ik last van maagzuur, en slofte met het kopje in haar bibberende hand naar het tafeltje bij het raam.
Niet veel te zien want er zou pas weer wat gebeuren als de school uitging en dat duurde nog wel even.
Ze ruimde de plantengieter op en ging weer zitten.
Verveeld zat ze wat naar de tv te staren.
Veel praat had ze de laatste tijd niet meer.
Haar dochter woonde ver weg.
En erg goed ter been was ze ook niet meer.
Dat betekende dus dat ze alleen de noodzakelijke boodschappen deed en verder in huis was.
Gezinshulp was veel te kostbaar en de tijd dat er nog eens iemand op visite kwam lag ver achter haar.
De een na de ander valt weg en je blijft langzaamaan alleen over.
Haar dochter belde eens in de maand maar dat was ook meer een verplichting dan dat ze elkaar echt iets te vertellen hadden.
Geen slechte meid hoor.
Maar ja, je groeit uit elkaar.
Ze dacht terug aan de tijd dat ze nog een volledig gezin had.
Nou ja, volledig gezin, dacht ze, hij dronk nogal en als ik hem niet op tijd buiten gedonderd had dan had ik geen leven gehad.
Ze dacht terug aan het gevecht om de scheiding.
Hij kwam pas laat tot de ontdekking dat de grens gepasseerd was en er geen terug meer bestond.
Maar toen ie het doorhad was ie ook weg en heeft zich nooit meer laten zien, zelfs niet om zijn dochter goedendag te zeggen.
Ze had wel eens het idee dat haar dochter haar verweet dat ze haar vader nooit meer zag.
Ze haalde haar schouders op.
Wisten die kinderen veel.
Die hadden geen idee wat het was om geschopt en geslagen te worden.
Ze dachten alleen maar dat ze zelf iets gemist hadden en dat ouders er alleen waren om hun behoeften in te vullen.
Dat ouders ook kinderen waren geweest, evengoed als zijzelf ouders zouden worden , daar stonden ze voor het gemak maar niet bij stil.
En tegen die tijd dat ze dat wel zouden gaan doen , waren hun eigen ouders al dood en begraven.
Ze had het vaak proberen uit te leggen zonder al te veel afbreuk te doen aan de persoon van haar ex.
Ze vond wel dat haar dochter, ondanks dat ze de waarheid moest weten, recht had op een vaderbeeld waar ze mee verder kon.
Maar het bleek dat dit alleen maar tegen zichzelf had gewerkt omdat de problemen daardoor gemakkelijk gebagatelliseerd konden worden en dus ook werden.
Jammer, dacht ze, Ik zou willen dat ik de dingen anders had kunnen doen.
Maar besefte tegelijk dat ze , op ieder moment alleen maar de beslissing had kunnen nemen die ze genomen had omdat ze dat, met de informatie die ze toen had, niet anders had kunnen doen.
Treurig nam ze een slokje van de, inmiddels afgekoelde, thee.
Ze had nooit meer een man gehad.
Had haar dochter grootgebracht en verder haar leventje geleefd zoals ze dacht dat goed was.
Veel vrienden had ze niet gehad.
Ze kon dat niet zo goed, contacten onderhouden.
Het gedoe met afspraken en praten over niks of over anderen was ze snel beu en dan was voor de ander de lol er gauw af.
Ze had ook de neiging om de dingen rechtstreeks te zeggen en niet om zaken heen te draaien , wat haar ook niet in dank werd afgenomen.
Ze was een ster om de verkeerde opmerking te maken waardoor mensen nogal eens geschokt reageerden.
Dat vond ze vaak jammer maar ze kon dat niet tegenhouden.
Vaak had ze al iets gezegd voor ze goed en wel besefte dat ze beter haar mond had kunnen houden.
Het was altijd de waarheid en oprecht gemeend maar dat betekende nog niet dat het geaccepteerd werd.
En toch ben ik een goed mens, dacht ze, Ik heb niets gedaan waarmee ik anderen geschaad heb of mezelf beter voorgedaan dan ik ben. Ik heb mijn fouten maar wie heeft die niet?.
Nou ja, hun fouten dan, de mijne hou ik graag zelf.
Ze glimlachte zachtjes voor zich uit.
Eigenlijk ben ik niet eens ongelukkig , dacht ze, Ik ben best veel alleen maar eenzaam ben ik maar zelden. Ik kan doen en laten wat ik wil. Er is niemand die tegen me zegt wat ik te doen of te laten heb en binnen de mogelijkheden kan ik gaan en staan waar ik wil.
Nou ja, dat gaan en staan houdt niet echt over maar in principe kan dat.
De thee was op en ze nam het kopje op om naar de keuken te brengen.
Zorgvuldig spoelde ze het om voor ze het bij de afwas zette.
Automatisch pakte ze de stofdoek uit de keukenla en begon stof af te nemen. Niet dat er ook maar ergens een stofje lag maar dan had ze in ieder geval iets omhanden.
Zitten kan ik nog lang genoeg, dacht ze.
De telefoon ging.
Zo snel ze kon slofte ze naar de voorkamer, mopperend omdat ze niet sneller kon en dat ding maar bleef rinkelen.
Misschien haar dochter want ze kon niemand anders bedenken die haar zou kunnen bellen.
"Met mij", nam ze snel de hoorn op omdat ze bang was dat de ander niet voldoende geduld zou hebben.
Aan de andere kant een onbekende stem van een man.
Hij noemde zijn naam, die ze niet verstond en vertelde een verhaal over iets wat ze zo gauw niet begreep.
Over stemmen of zo.
"Ho, ho", zei ze,"Wilt U nog eens opnieuw beginnen en als het kan wat langzamer want ik kan U niet volgen".
Met een zweem van ongeduld in zijn stem begon de man opnieuw te vertellen dat hij een functie had in de politiek en dat hij haar wilde vragen om te gaan stemmen voor een Europese grondwet.
Geduldig luisterde ze naar het verhaal over hoe belangrijk dat was en wat ze allemaal aan voordelen zou krijgen als ze vóór stemde.
"nou, daar ben ik blij mee", zei ze trouwhartig,"maar door wie wordt die wet dan gehandhaafd?".
De man vertelde haar dat dit gebeurde door het Europees parlement.
"Zijn dat die mensen die ieder half jaar moeten verhuizen van Brussel naar Zwitserland?", vroeg ze.
De man bevestigde dat en ook dat de teksten van de wet en andere stukken in meer dan twintig talen vertaald moesten worden als er vergaderd werd.
Maar dat het allemaal zeer zorgvuldig gebeurde en dat ze gerust kon zijn over de wetgeving en de besluiten die er genomen werden.
"En wie betaalt dat dan allemaal?",vroeg ze.
De man vertelde haar dat de aangesloten landen dat gezamenlijk betaalden en dat hij namens Nederland in het parlement zat.
"Dus U bent een hooggeplaatst persoon?". Vroeg ze trouwhartig.
"Zo zou je het kunnen noemen ", zei de man stralend omdat zijn ego een danige oppepper kreeg.
"Maar zou het niet goedkoper zijn als U gewoon Uw werk in Nederland zou doen?", vroeg ze,"want onze regering wordt toch ook geacht onze belangen te behartigen en die moeten ook worden betaald. Als er dan nog een regering boven onze regering komt dan wordt alles toch nog veel duurder dan het is en kan dat geld toch niet meer gebruikt worden voor de mensen in Nederland die dat nodig hebben?".
De man begon te argumenteren over gelijkheid binnen Europa en vooruitgang en gedeelde belangen en nog wat argumenten .
Toen ze het genoeg vond stopte ze vriendelijk het verhaal en stelde een simpele vraag.
"Hoe vaak kunt U één euro uitgeven?".
"Ja", zei de man ,"een keer, natuurlijk".
"Juist", zei ze terwijl ze kreunend steun zocht voor haar zere benen, "En misschien zou het dan toch beter zijn om dat geld te gebruiken voor voorzieningen die hier nodig zijn voordat het op een andere plaats wordt gebruikt voor de financiering van hooggeplaatste personen, reizen die niet nodig zijn en papier wat verspild wordt. Ik geloof niet dat ik vóór ga stemmen als ik het zo hoor".
Ze hoorde een klik en daarna een bezettoon.
"He",zuchtte ze," Ik geloof dat ie opgehangen heeft".
"Aardige mensen, die hooggeplaatste personen", mijmerde ze,"maar ik geloof dat ik begin te begrijpen hoe ze daar komen".
Ze slofte naar de keuken en vouwde de stofdoek, nadat ze hem had uitgeklopt, zorgvuldig op en borg hem in de la……………………………….
F.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
Onderhoudend stukje (smile) dat me deed grijnzen op het einde, geod geantwoord van dat dametje (paar opmerkingskes)
na een vraagteken hoef je geen punt meer te zetten hoor, wel beginnen met een hoofdletter erna. Enkele witregelkes zouden het lezen ook vergemakkelijken (smaar suggestieke hoor)
hier mankeert een hoofdletterke ->"nou, daar ben ik blij mee",
--> ofwel een komma achter slokje ofwel geen enkele in deze zin -->Treurig nam ze een slokje van de, inmiddels afgekoelde, thee.
elrond: kzaluseffekijke, bedankt :) - vlinderke
ik ga met sabine mee wat haar opmerkingen betreft. ik ben bovendien een tegenstander van woordherhaling: dus op zoek gaan naar synoniemen is mijn tip voor vandaag!
elrond: ik doe mijn best. dank je - ivo
een sociaal politiek verhaal van hoe mensen vanuit hun eigen wereldje proberen een logica op te bouwen, want als je Europa beperkt tot het moeilijke evenwicht dat er moet gezocht worden tussen de grote tenoren, zodat ze zouden meedoen, dan blijft Europa iets heel ver van het bed. Dankzij Europa is er al 60 jaar geen oorlog meer geweest ... uniek in Europa ..
elrond: oeps, ik hoop dat die mevrouw dat allemaal meekrijgt maar toch bedankt. :)
|
