|
< terug
Het feest deel twee. Het vertrek.
Het vertrek.
"Ik vind je als vrouw véél mooier dan als vlinder." zei ik. Ze keek me diep in mijn ogen en ik keek terug. Zestig vierkante kilometer kleur in een oogopslag. Ik voelde de foute opmerking tot in mijn ruggemerg. De vlinderboom begon te bloeien van niks naar nu.
"Dagpauwoog waarom doe je dit?" Natuurlijk wist ik dat ze me mee wilde nemen naar haar vrienden en vriendinnen. Het huis achterlatend waar nu geen licht meer brandde. En haar zeilen zou een subliem genot zijn maar het nu donkere huis met haar bewoners trok mij aan. Ze gaf geen antwoord op mijn vraag. Ik keek nog even terug naar het huis aan de andere kant van de vijver. Het was donker geworden zonder iets te vragen. Mocht ik toch eigenlijk ook best gaan. Ik keek haar wederom aan.
"Hoe gaat het eigenlijk met haar? En komen er veel op haar verjaardag?" vroeg ik.
"Als jij komt komen er velen, uit jouw heden en uit jouw verleden maar ook uit die van haar." zei ze zacht. Ze kwam dicht naast me zitten, haast om me te overtuigen. Ik kon het neiging nog maar net onderdrukken haar te zoenen. Vele herinneringen kwamen op die ik graag nog eens zou beleven. De ontmoeting met Tan Kiok Swan en haar opmerking dat dit nooit meer zou gebeuren. En nog velen meer. Zou Dagpauwoog het voor elkaar krijgen? Ze konden veel, die ruimtevlinders, dat wist ik.
"Rob, ik voel dat we moeten gaan voordat ik te veel gehecht raak aan deze gedaante."
"Gaan ja, maar hoe?"
"Je wilde me net toch zoenen? Doe dat dan en houd me heel stevig vast!" Ik stond op en reikte naar haar hand. Ik verzon de langste zoen die ik kon bedenken en drukte haar stevig tegen mij aan.
Het landschap kwam bekend voor. De boerderij en de uitgestrekte weiden onder een dik pak sneeuw, een illusie die Dagpauwoog mij liet ervaren om me thuis te voelen. Ik stond op het zeil van Dagpauwoog met de zoen nog in mijn gedachte. De hemel was anders, de plaats van de sterren klopte niet met mijn herinnering.
"Heel ander stelsel Rob, we hebben een vlindersprong gemaakt. Maar je hebt het overleefd." klonk het in mijn hoofd.
"Overleefd? Was je daar niet zeker van?"
"Nee, maar dat durfde ik niet te zeggen. Was je anders meegegaan?"
"Je bedoelt dat je mijn leven...."
"Nee Rob. Natuurlijk wist ik dat je dit kon. Wil je me nu zeilen tot aan de volgende sprong?"
"Gek hè Dagpauwoog dat ik de indruk heb dat jij het antwoord al weet!"
"Nou waar wacht je dan nog op!"
Ik liep snel naar binnen en liet mijn handen over de tafel glijden. De tafel die de vorm had van een schotel en die zij mij had leren bedienen. Zij creëerde die tafel om mij rechtstreeks contact te laten hebben met haar zenuwstelsel zoals wij dat zouden noemen. De ruimte om mij heen was het heelal in verkleinde vorm.
"Koers maakt even niet uit?"
"Nee." dacht ze resoluut. Links van de tafel en ik voelde de helling en zag het firmament verschuiven. In het midden en het stond weer stil.
Ik speelde met de tafel om zoveel mogelijk ruimtewind te vangen. Het moet er als een dolgedraaide tol hebben uitgezien. Zoals ik me deze vlinder herinnerde genoot ze als een vrouw.
"Rob, dit kun jij beter dan ikzelf. Ik was mijzelf bijna vergeten maar de volgende sprong is nabij."
"Je bedoelt die zwarte plek daar in de verte?"
"Ja, zal ik het zelf doen? Komt nogal nauwkeurig."
"Nee, nu ben ik aan de beurt om jou leven in de waagschaal te stellen. Ik zeil."
Ik concentreerde mij op de ruimtewind en de positie van het duistere gat. Mijn handen schoven, het gat kwam dichterbij. Kon ik dit wel?
Het was een dreun, maar dan wel zo ontiegelijk hard.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
en het was donker geworden zonder te vragen?? hahaha en ze verzon de langste zoen... zucht... heerlijk stukje pauwoog :-d en heerlijk om ze terug te lezen
Rob: Ik verzon de zoen h?.;-) - ivo
een zeer 'vreemd' verhaal, maar ook heel mooi ...
sf met wat romentiek verweven, waar af en toe de zinnen een beetje krom liepen, maar het overtuigde mij wel om te blijven lezen en de dialoog te volgen, zoals een gespannen boog die klaar staat om een pijl af te vuren, en het was roos!
Rob: Dank ivo. Mijn stijl is niet altijd even confentioneel. Het zal ook wel een "vreemd" verhaal blijven. - Ghislaine
Het leest als een trein.
Rob: Het is de bedoeling dat het de lezer onderhuids treft en niet voorbij dendert als een trein.:-)) - thijl
Het leest inderdaad zeer prettig. De vanzelfsprekendheid van de handelingen is opvallend, ik bedoel, als lezer krijg je precies de ruimte om de eigen fantasie de ontbrekende stukjes (bijv. over de besturing) in te vullen. Knap geschreven.
Vrijblijvende tips:
Ik zou citaten niet eindigen met een punt, maar met een komma, als aan het einde wordt benadrukt wie wat zegt.
VB:
- "Ik vind je als vrouw véél mooier dan als vlinder." zei ik.
-"Ik vind je als vrouw véél mooier dan als vlinder", zei ik.
-ontiegelijk --> spreektaal.
Rob: Dank U, uw vrijblijvende tips zijn minder vrijblijvend dan U doet vermoeden. Wat de spreektaal betreft. Ik kon geen anderr woord verzinnen om de klap tebeschrijven. - erinneke
ik vlieg doorheen deze tekst, erg leuk, vlot leesbaar
Rob: We proberen zo vlot mogelijk op het feest te zijn.;-))
|
