Volg ons op facebook
|
< terug
carriére
Sinds tijden ben ik werknemer van een multinational.
Die is voortgekomen uit het samengaan van verschillende slechtlopende bedrijven die een fusie aangingen onder de naam "le Monde".
Ik ben ooit aangenomen door een, een beetje onge-wisse-wasse figuur, die mij verzekerde dat, als ik een haarcrème gebruikte uit het door "Hem" gepropageerde assortiment en het zou naspoelen met water, ik er automatisch vanuit kon gaan dat ik, door doping, was aangenomen als werknemer.
Aldus geschiedde.
De naam van mijn werkgever is, voluit, "Chris Jehovera Bhoedallah.
Zijn afkomst is onduidelijk maar van een zéér oud geslacht dat kapitalen heeft verworven met de ontwikkeling van de boekdrukkunst.
Er wordt zelfs verteld dat de eerste uitgaven verschenen op een paar stenen platen en zich ontwikkelden via een uitgave op perkament o.i.d. waarvan een bijna compleet exemplaar, opgerold, werd gevonden in de buurt van de dode zee.
Het schrijven van deze exemplaren werd overgelaten aan een aantal ondergeschikten die er wel bij vermeldden dat de tekst rechtstreeks door Hemzelf was gedicteerd.
Van daaruit heeft het bedrijf zich ontwikkeld in verschillende richtingen maar voornamelijk in de energielevering d.m.v. wind kort gezegd "windhandel".
Met de sector levensmiddelen is altijd wat voorzichtig omgesprongen en is , tot op de dag van vandaag nog steeds geen factor van invloed. Zeker niet in het, in ontwikkeling zijnde Afrika.
Een van de telgen uit het geslacht heeft op zeker moment ( dat ongeveer aan het begin van onze jaartelling lag) een raad van commissarissen ingesteld die tot taak had om het bedrijf verder te ontwikkelen.
Een aantal van deze heren heeft zich verwoed op de uitgeverijsector gestort en hebben, nog steeds onder leiding van de Grote Voorganger, een aantal geschriften ontworpen die , niet alleen voor een grotere omzet zorgden maar ook als handleiding werd gezien voor de andere werknemers binnen het bedrijf.
"Chris de eerste"had zich toen , in zijn oneindige wijsheid al teruggetrokken op een onbekend eiland, omringd door een stelletje engelachtige wezentjes van een gemiddelde leeftijdsniveau, dat in de praktijk of op bestaande , oude , afbeeldingen, meestal niet ouder lijkt dan , pak weg , tussen de twee en de twintig.
Een , volgens mij, soms discutabele leeftijd.
Bovendien werd van hem gezegd dat ie nogal een gat in zijn hand had wat geenzins bleek uit de opbrengsten binnen de afdelingen en het kapitaal van het moederbedrijf.
Maar wie ben ik om daar commentaar op te hebben.
Het is per slot mijn broodheer, nietwaar?.
De naam van deze plaats zou, zéér toepasselijk "Walhalla" luiden, later, vrij vertaald naar "hemel"of wat dan ook.
Door deze achtergrondinformatie en het lezen van de verschillende, in zijn naam, uitgegeven boeken, vond ik ,op zeker moment , dat ik voldoende kennis had van deze, voor mij nog steeds fictieve, persoon, en daardoor het recht had om zijn zaken te gaan behartigen en gerechtigd zou zijn om( ongevraagd weliswaar) zijn ideeën te propageren en te verwoorden wat hij wel of niet zou willen van zijn werknemers.
Ik baseerde mij daarbij op de(naar later bleek) in zijn naam , uitgegeven boeken.
Voor veel mensen binnen het bedrijf was dat al gauw een reden om mij te gaan zien als officieel vertegenwoordiger van de grote baas.
En , voor hen ,was ik degene die het voor het zeggen had.
De heer Chris kon zelfs geen notie hebben van mijn bestaan en ik evenmin van het zijne.
Als we elkaar op straat waren tegengekomen hadden we niet eens geweten wie wie was en wat de ander voor hem te betekenen had.
Maar dat mocht de pret niet drukken want ik had het voor het zeggen en al gauw had ik mijn eerste filiaal, daarna mijn eigen rayon en was snel op weg om in de raad van commissarissen te worden opgenomen(wat niet lang daarna een feit werd).
Daar bleek al gauw dat geen van de directeuren, noch van de commissarissen , ook maar ooit een glimp had opgevangen van de grote baas laat staan hem ooit had gesproken.
Alles wat er omging aan bedrijfsbeleid of beslissingen over bedrijfsontwikkeling en arbeidsethos, werd door de raad beslist.
Maar niemand wist of de grote baas het daar wel of niet mee eens was.
Het enige wat voor het hele bedrijf gold was, dat je, nadat je met pensioen was, zou worden beoordeeld over je verdienste en dat daarop je pensioen gebaseerd werd.
In het ergste geval kon het zelfs zo zijn dat je een deel van je salaris moest terugbetalen zodat er enkel een ellendig bestaan overbleef.
Dat scheen het enige te zijn wat de grote baas zelf bepaalde.
Dat werd tenminste gezegd.
Want niemand had ooit een werknemer, hoog of laag, gezien die,of zo'n ellendig bestaan ten deel was gevallen, of iemand die, als grote verdienste, op zijn eiland werd uitgenodigd( zoals ook wel verteld werd).
Zo deden vele verhalen de ronde die, meestal, door de raad van commissarissen de wereld ingestuurd werden, om de werknemers in het gareel en in de "goede" richting te houden.
Zelfs de bedrijfskleding werd op sommige plaatsen verplicht gesteld en de(meestal) werkneemsters moesten bepaalde kleding dragen om de mannelijke collega's niet af te leiden van hun bezigheden.
Dit gaf nogal eens onenigheid tussen de verschillende bedrijfsonderdelen omdat, op andere plaatsen, deze regels niet golden.
Zo vond b.v. het Aziatische deel dat, als Chris, die in die regio een andere voornaam had die in het Arabisch beter klonk, dat voor een deel van de multinational wet maakte, dat automatisch ook voor alle andere bedrijven moest gelden, omdat die anders als minderwaardig moesten worden gezien en de productie daar gevaar liep omdat de mannen daar meer aandacht zouden hebben voor de vrouwen dan voor hun werk en dus de verdienste van Bhoedallah lager zouden zijn.
Toen dat niet uit de bedrijfsresultaten naar voren kwam besloten de verschillende eenheden een campagne te starten waarbij vierentwintig uur per dag, op alle media, televisie zowel als andere, reclame werd gemaakt om werknemers te werven en de wetgeving binnen het bedrijf te propageren om op die manier te concurrentie te elimineren.
Hierbij werden alle registers opengetrokken en werden zowel de producten als het arbeidsethos en de verheerlijking van de grote baas breed uitgemeten en de verschillende bedrijfsonderdelen uitgebreid doorgelicht met de nadruk op de noodzaak van bedrijfsdeelname.
Zo bleek het grote probleem te zijn dat degene die niet voor het bedrijf wensten te werken, omdat ze vonden dat hun carrière niet binnen enig bedrijfskader gezocht moest worden, desnoods met geweld, binnengehaald moesten worden. Vaak werd hiervoor ook een extra vuurwerk georganiseerd
Ik adviseerde dan ook om direct deze personen zoveel mogelijk dood te zwijgen en , zonodig, op een andere manier monddood te maken om niet hun drang naar onafhankelijkheid te laten doorklinken in de samenleving.
Dat werd , door sommigen binnen het bedrijf, nogal eens erg letterlijk opgevat wat tot gevolg had dat er nogal eens een incidentje voorkwam en er snel hoopvolle carrières buiten het bedrijf werden beëindigd.
Maar ook binnen onze multinational werden goede krachten geëlimineerd omdat ze vonden dat ze, tot meerdere glorie van onze onvolprezen grote baas, het ultieme offer moesten brengen van een vroegtijdig ontslag.
Of ze daarna ook bij de grote baas werden uitgenodigd is volkomen onbekend maar, naar later bleek, zeer onwaarschijnlijk.
Dat nam echter niet weg dat onze positie daardoor steeds onaantastbaarder werd en wij, als vertegenwoordigers, ons steeds meer voelden of wij de grote baas zelf waren en steeds meer vonden dat wij het voor het zeggen hadden.
Te meer omdat de grote baas zelf nooit protesteerde.
Nooit hadden wij ook maar enige kritiek gehad van "Chris Jehovera Bhoedallah"zelf.
En dus gingen wij er vanuit dat alles wat wij, in zijn naam, deden , goed was en volgens zijn wetten.
Laatst sprak ik een fervent ontdekkingsreiziger die alles had gedaan om het eiland "Walhalla"
te ontdekken, zelfs met behulp van satellieten.
Helaas heeft hij het niet kunnen lokaliseren noch enige aanwijzing kunnen vinden dat het ooit aanwezig is geweest.
Wel vond hij , op een marktje op een van de eilandjes in de Middellandse zee, waar voornamelijk vis en brood verhandeld werd, een houten bordje waarop een vage afbeelding te zien was van een kruis met een halve maan erop , dat rook naar eeuwen oude vis, met de bijna onleesbare tekst die zou kunnen duiden op de naam "walhallah". Maar bij nader onderzoek bleek het ouder te zijn dan duizend jaar en waarschijnlijk tot een plaatselijk gebruik te hebben behoord.
Hij heeft het als souvenir meegenomen.
Ik vond het beter om dit verhaal maar niet openbaar te maken en heb de raad van commissarissen geadviseerd om hetzelfde te doen.
Dat leek me beter voor de continuïteit van het bedrijf.
F.
feedback van andere lezers- ivo
een mooie vingerwijzing van het Boeddhisme in een wereld die niet meer eens weet wat echt of fake is ..
elrond: Als men naar boven kijkt vergeet men vaak dat het twaalf uur later beneden is. Dank je Ivo - Hoeselaar
Ik heb zo mijn twijfels met de geloven, ze willen allemaal invloed uitoefenen en zelf onafhankelijk blijven
elrond: ik heb geen moeite met geloven. alleen geloof ik niet dat ik ook maar iets geloof van geloven. :) - vlinderke
kwist niet eens dat jij werkt...
elrond: mijn geestelijke arbeid is niet te onderschatten. L.O.L. - SabineLuypaert
ik tracht nu al vijf keer te proberen die naam uit te spreken :p, maar los van dat, ik het een leuk stuk vond. vooral de ironische ondertoon is subliem
elrond: blijven proberen. Bedankt :) - Henny
Van mij had het iets korter gemogen. Toch graag gelezen.
elrond: met een schaar wil dat nog wel eens schelen. :) bedankt
|
