Volg ons op facebook
|
< terug
proloog van wat hopelijk een boek wordt
Nou, daar zat ik dan.
Verder kon ik niet en terug al helemaal niet.
Stuntelig probeerde ik overeind te komen maar viel meteen weer om omdat ik toch echt te bezopen was om te staan.
Moedeloos liet ik mijn hoofd tussen mijn knieën zakken maar corrigeerde dat meteen weer omdat een golf van misselijkheid me daartoe dwong.
Ik voelde me behoorlijk beroerd en probeerde te bedenken wat de oplossing was voor dit probleem.
Het mistige waas, dat niet alleen voor mijn ogen scheen te hangen, maar ook in mijn hersens bleek te zitten, hield echter een steekhoudend besluit tegen.
Ik wist dat een paar stappen verder mijn voordeur was, alleen wist ik niet hoe ik die paar stappen moest overbruggen.
Ik keek eens om me heen maar 's morgens om drie uur was er niet veel activiteit te verwachten en dus ook niet voorhanden om hulp te organiseren.
"Altijd hetzelfde", mompelde ik ,"altijd lopen ze je voor de voeten, behalve als je ze nodig hebt. Dan ligt iedereen te pitten, behalve ik".
Zwelgend in zelfmedelijden bleef ik nog even die zin overdenken en vond dat het er best mee door kon voor iemand in mijn toestand.
De stoep was koud en langzamerhand begonnen mijn billen behoorlijk af te koelen.
Met daarbij de misselijkheid en een opkomende hoofdpijn vond ik mezelf best zielig.
"Rotwereld", dacht ik hardop,"iedereen is tegen mij, zelfs ikzelf".
Maar tegelijkertijd vond ik toch de moed om op te staan en vallend en struikelend de laatste stappen naar mijn huis te overbruggen.
Ik greep met een gevoel van overwinning de deurknop vast en probeerde mijn evenwicht en mijn sleutels te vinden.
Gelukkig heeft bij mij altijd alles een vaste plaats.
Sleutels , telefoon en portemonnee wist ik blindelings te vinden, ware het niet dat mijn sleutels, nadat ik ze had, dus uit mijn handen glipten en op de grond vielen.
Stoepje, één hand aan de deurknop, donker, niet veel evenwicht en net te korte armen maakte dat het terughalen van de broodnodige stukjes ijzer mij in een levensbedreigende situatie brachten en op zijn minst een paar verrekte spieren opleverden.
Niet mijn gezichtsspieren trouwens want vloeken ging me, ondanks de uitspraak, nog best goed af, hoewel ik niet zeker weet of een oppervlakkige toehoorder de diepere betekenis van mijn woorden had kunnen onderscheiden.
Uiteindelijk had ik echter de deur open en viel ik min of meer mijn eigen domein binnen.
Geen trompetten en herauten, geen bloemenstrooiende maagden , geen rode lopers maar ik was er toch.
Achter de dichtvallende deur, die dichtviel omdat ik er tegenaan viel, bleef ik uitgeteld liggen en sliep de slaap der rechtvaardigen en bewustelozen.
Na enige uren werd ik wakker met mijn zéér pijnlijk geworden rug tegen de deur en een barstende pijn in iets wat op mijn borst hing en uiteindelijk mijn hoofd bleek te zijn.
Ik kreunde nog maar eens en dat bezorgde mij wederom problemen in alles wat van mij was en waarvan ik me nooit bewust was geweest dat ik het had , laat staan dat het pijn kon doen.
Nadat ik zo'n beetje had geďnventariseerd wat van mij zich op de deurmat bevond en dit bij elkaar schraapte om ermee naar de keuken te komen, begon ik me te realiseren dat het gewoon een werkdag was en ik geacht werd om een functie in onze maatschappij te bekleden.
Nou, ik kon me niet voorstellen dat de directie van het bedrijf blij zou zijn met mijn laatste promotie als ze me zo zagen aankomen.
Ik keek op mijn horloge terwijl de gangklok zich op vijftig centimeter van mijn gezicht bevond en zag dat ik nog precies 15 minuten had om me , tien kilometer verder , op mijn kantoor te melden en de afdeling te begeleiden in verwoede pogingen om winstgevende omzet te draaien.
Koortsachtig zocht ik naar mijn telefoon en belde mijn eigen nummer.
"Met van Balen", hoorde ik, bijna direct.
"Ja, dat doe ik ook", antwoordde ik met een afgezaagd grapje,"He Frits, ik kom wat later want mijn auto staat met stukken en ik kan niet weg voor de monteur er is. Wil jij het even overnemen?.
"Motortje verzopen?", vroeg Frits met hetzelfde soort slappe humor als wij gewend waren te gebruiken .
"Nie lullen ", liet ik mijn autoriteit gelden, "Ik ben er zo gauw mogelijk. En laat Verstappen opletten, als hij de productielijn opstart, dat de stoomdruk niet te hoog wordt. De regelaar doet het niet helemaal naar behoren".
"Die regelaar is dit weekend vervangen", herinnerde Frits ,"Dat heb je zelf nog geregeld".
"Is waar"", kreunde ik, "Tot zo".
Ik hing op en slofte , inmiddels wat meer bewust, naar de keuken voor koffie, draaide de kraan van de douche open en gooide mijn kleren uit.
Die stonken een uur in de wind en aan de lucht te oordelen had ik ook nog ergens mijn maag omgekeerd maar daar wist ik niks meer van.
Ik pakte mijn , inmiddels doorgelopen koffie en dook onder de douche.
"Verdju", vloekte ik toen ik erachter kwam dat douchen en koffiedrinken niet samengingen en mijn koffie de kleur van slootwater kreeg.
Teveel haast bleek ook niet goed te zijn. Om de kleur van mijn haar dan maar een beetje op te peppen goot ik de rest van de koffie maar over mijn hoofd en waste mij snel.
Onder het tandenpoetsen, scheren en kammen nam ik een nieuwe kop koffie maar tandpasta met koffie is ook al geen drinken en dus besloot ik dat , voordat ik op kantoor was, de koffie maar vergeten moest worden.
Nadat ik mijn dagelijkse ruzie met mijn sokken had uitgevochten stapte ik in mijn auto en reed naar kantoor.
"He he, goeie morgen", kwam ik mijn kantoor binnen.
Frits keek op van zijn werk en vroeg langs zijn neus weg of ik mijn auto op mijn hoofd had gekregen.
"haha, wat zijn we weer lollig", zuchtte ik.
"Je moet zo naar vergadering", zei Frits, "Ga maar even zitten dan doe ik vandaag de rest wel want ik zie jou voorlopig geen nuttig werk verrichten".
"Ik ben blij met je", zei ik.
"Ik wou dat mijn vrouw dat tegen me zei", grinnikte Frits, "Dan zat ik een stuk beter".
"Zal wel meevallen".
"Nou ja, Jij zegt het".
Hij gaf me een kop echte koffie en ik liet me even achterover zakken.
Plotseling zat ik met een schok rechtop.
Frits keek me geschrokken aan , klaar om in te grijpen als het ernstig zou zijn.
"Godju", vloekte ik, "Dat is de eerste directievergadering die ik bijwoon. Nou gaat Arie Penarie( zoals we de directeur noemden) me dadelijk nog officieel verwelkomen natuurlijk.
Dat zal me een beste eerste indruk worden".
"Oeps ", zei Frits alleen maar en ik wist meteen hoe erg het zou zijn.
"Kan ik er nog iets aan doen?", vroeg ik hoopvol.
"Effe gauw een andere kop gaan kopen en deze onder je bureau verstoppen", opperde Frits.
"Aan jou heb ik ook niks', gromde ik.
Ik stond op en ging naar het toilet om de schade op te nemen maar zag meteen dat die niet meer te herstellen was en het was toch al tijd om me naar de plaats des onheils te begeven.
"Sterkte", zei Frits toen ik langs hem heen naar buiten liep.
Ik stak mijn middelvinger op en liep door . Mijn doodvonnis wachtte.
feedback van andere lezers- ivo
het komt traag op gang (wat logisch is voor een roman) en het is goed geschreven ... tot nu toe
elrond: helaas ben ik nooit van de snelste als ik dronken ben. misschien dat de hoofdfiguur daar een staartje van meekrijgt. Het blijft tobben met die gast.:) bedankt - SabineLuypaert
enn kreeg hij dan toch die deur rond zijne sleutel (smile) laat die rest maar komen, ben benieuwd hoe dat vonnas gaat aflopen (staat spatieke verkeerd voor arie penarie
elrond: dank je - Ghislaine
Kom maar op met dat vervolg. Mens wat een klojo is die hoofdpersoon van je. Ik lag krom van het lachen.
elrond: Dat is tenminste een juiste inschatting van de bedoeling. Dank je wel voor deze reactie. :) - Henny
Bij zei Frits heb gesloten met een komma en begin je met een hoofdletter. Wel een aardig begin. Maar voortaan niet meer zo dronken he. :D
elrond: Zal het proberen, ..oeps.. Hik, bedankt :)
|
