Volg ons op facebook
|
< terug
Ik wist wat ik deed
Ik wist wat ik deed
'Ga je mee een eindje motorrijden?' Op een Yamaha Royal Star dertienhonderd? Nee, denk ik, maar hoor mijzelf direct en net iets te gretig,
'Ja hoor!' zeggen. Ik ren naar boven om mijn spullen te halen. Helm, jas, broek, handschoenen. Binnen tien minuten ben ik er helemaal klaar voor. Mijn spijkerrok, voor het geval we ergens wat gaan eten of drinken, prop ik nog even snel in een rugzakje en lopen we als twee Teletubbiesachter elkaar aan naar buiten. Als ik achterop het zwarte monster klim, is het gevoel tussen zesenveertig of zestien jaar direct merkbaar.
'Je mag pas gaan rijden wanneer ik het zeg hoor!' roep ik vanuit het zwarte omhulsel rond mijn hoofd terwijl ik met mijn gelaarsde voeten onwennig naar de verchroomde beugels zoek om mijn voeten te plaatsen. Ik wiebel en verzit een paar keer.
'Ja, ga maar!' roep ik en voel tegelijk mijn neusvleugels - in een fractie van seconden - optrekken, een teken dat ik lichtelijk baal. De ontdekking al zo stijf te zijn in heup en liesstreek, was toch confronterend. Dit gevoel is snel verdwenen, wanneer het gashendel wordt opengedraaid en de straat uitrijden. Mijn elfjarige dochter, enthousiast springend en zwaaiend - goed verzorgd - achterlatend. Achter de zwarte isolatielaag van mijn jas voel ik mijn hart bonken en ik vraag me af of de Motortubbie voor mij, dit ook voelt. Hij roept echter,
'We gaan eerst even tanken hoor,' ik knik en tik onwennig met mijn helm tegen de zijne. Jezus, wat is dit lang geleden zeg… Hij draait het gashendel open en rijden met open vizier de wijde wereld in. Als we de snelweg opdraaien, klikken we de viziers tegelijk dicht. Mijn armen stevig om Motortubbie heen, dwalen mijn gedachten terug naar zo'n dertig jaar geleden en regelmatig achter op een motor, bij jongens van de plaatselijke motorclub ergens in het Noorden van het land, zat. Mijn ouders hadden daar voor hun welverdiende rust een stacaravan gekocht. De - doorgaans oude - motoren hoorde ik meestal van verre aankomen. Waarop ik als een speer naar de ingang van de camping snelde. Een magische aantrekkingskracht hadden deze, uiterlijk zo stoere, motorjongens op mij. Gek genoeg, wist ik heel goed met wie ik mee ging en waar heen. Gehuld in een dikke trui en geleende helm, nam ik de uitnodiging voor een ritje, bij deze ruwe types, net zo gretig aan als ik nu gedaan had. Ondanks mijn gewilligheid - die overigens nooit verder ging dan gezellig mee achterop en wat gebabbel achteraf - hebben ze me nooit een haar gekrenkt.
Was ik naïef, of wist ik rond mijn zestiende echt zo goed wat ik deed, dat zit ik mij hier achter op de motor ineens af te vragen. Zo ging ik op mijn dertiende ook en om daar te komen waar ik naar toe wilde, stond ik regelmatig liftend langs de weg. Waarbij het doorgaans om niet meer dan één enkele kilometer ging. Als we met meerdere waren stond ik er ook en lag de rest in de berm tot er een automobilist tot stoppen was gebracht. Wat meestal wel lukte doordat ik simpelweg - zwaaiend met mijn armen - midden op de weg ging staan. Zodra een auto stopte kwam de rest tevoorschijn en stapten we in, ik als laatste, veilig tegen het portier aan gedrukt. Ik wist wat ik deed. Zo ook als we tijdens warme zomerse avonden met een nieuwe lichting jongeren voor de tent zaten en de jointjes en spacecake werd doorgegeven. Als vanzelfsprekend gaf ik het door, maar bedankte standaard en vrolijk lachend, ook na diverse - soms dwingende - pogingen, het toch ook eens te proberen. Het kon immers geen kwaad…
Mijn ouders waren niet moeilijk en hadden mij, als jongste van vier uit een om de zes jaar terugkerend geboorteritueel, volledige vrijheid gegeven. Niet bewust denk ik, maar meer omdat ze het opvoeden een beetje zat waren. Ze vroegen weinig en gingen ervan uit dat ik wist wat ik deed. Moeders goedkeuring had ik in mijn zak, nog voor ik tegen mijn eeuwig breiende moeder riep, dat ik even met Nico, Frans of wie dan ook mee ging en wegliep met een dikke tui onder mijn arm. Ze waren zo makkelijk die ouders van mij…
Terwijl ik achter op de motor door het groene landschap rij, komen mijn jeugdherinneringen per kilometer terug en denk ik automatisch aan mijn dochter. Hoe ze enthousiast naar ons stond te zwaaien toen we de straat uit reden en realiseer ik mij dat ze straks ook zestien zal zijn. Mijn dijbenen knijp ik strakker om de bestuurder van de motor heen als ik dit bedenk. Ik geloof dat ik naar huis wil…
Wanneer we na onze motorrit de straat weer inrijden - zonder dat mijn spijkerrok uit de rugzak geweest is - staat mijn dochter ons weer enthousiast in de straat op te wachten en vraag ik me koortsachtig af of ze ons van verre al heeft aan horen komen. We stappen af en ik hoor haar enthousiaste stemmetje roepen,
'Was het leuk mam?' waarop ik antwoord,
'Och, ging wel.' Rond mijn zestiende wist ik zo goed wat ik deed. Nu twijfel ik aan mijn capaciteiten. Ik ben haar grote voorbeeld. Dat realiseer ik mij nu meer dan ooit. Wist ik echt zo goed wat ik deed toen? Of heb ik gewoon mazzel gehad. Een rilling trekt over mijn met Telletubbie outfit bedekte rug als ik in haar ogen kijk en lees, 'ik weet wat ik doe!'
feedback van andere lezers- remy
Heel mooi verhaal, vooral het slot.
gr.
Gaya: dank W!M! - Thomas
héél mooi!
Gaya: :) dank voor het lezen
Gr. Gaya - erinneke
knap
Gaya: Dank voor het lezen erinneke
Gr. Gaya - lin
Erg goed verhaal.
Paar kleine opmerkingen.
In de 5e regel lees ik: we lopen we (typfoutje)
Een regel lager mis ik het woordje "ik"
Ik zou die laatste 2 zinnetjes samenvoegen (punt weghalen en als zonder hoofdletter schrijven).
lieve groet, lin
Gaya: Dankje lin... Blij met je fb. heb er naar gekeken en het een en ander veranderd.
H.gr. Gaya :) - ivo
zeer mooi
Gaya: dankjewel ? Ivo
H. gr. Gaya - Hoeselaar
Leuk geschreven, en wat doet het goed om eens even terug in de tijd te denken en je dan zestien te voelen
Gaya: Ja he? Herinneringen zijn soms nog leuker dan foto's. Mede omdat de kleur ervan zo lekker kan wisselen:):)
Bedankt voor het lezen Hoeselaar.
H. gr. Gaya - cehadebe
Straal vergeten, ik stuurde een mailtje hierover en vergat te beoordelen.
Gaya: Dankje voor het - nogmaals - lezen.:) Je hebt het er druk mee gehad he? :) - bragt
Goed verhaal, met pertinente vraagstelling.
Titel zou ook kunnen zijn: Wist ik wat ik deed?
lijn 13 en 14: '..... wij de straat uitrijden'
Gaya: Is zo. Heb het id overwogen.
De twijfel kwam na jaren. Vond daarom deze titel sterker klinken,
Dank voor het lezen.
H. gr. Gaya - Mistaker
Graag gelezen. Gelukkig ben ik geen 16 meer, wat een rottijd.
Uh Gaya wat betekent 'kriegst et ek heeg inne holle jer?'
Groet,
Greta
Gaya: :):):):) Fonetich Fies is dat. Betekent... 'Krijg je het ook hoog in je bol,ja.' :):):):):)
|
