Volg ons op facebook
|
< terug
deel3 boek
Na enige minuten at ik, zittend voor de tv , mijn warme hap(piepers niet gaar, zoals gewoonlijk) , zette mijn bord weg en zakte terug op de bank met de gedachte dat dit voor mij een avond hangen zou worden.
De bel ging. Ik moest in slaap gevallen zijn want ik schrok wakker zonder dat ik me ervan bewust was dat er tijd verstreken was. Strompelend naar de deur mopperde ik over mijn rust en dat een mens…, blablabla, enzovoort. Gerard stond aan de andere kant van mijn verdedigingslinie te wachten.
"Jezus, ben je ziek of zo", drong hij bij me binnen, me zonder meer opzij schuivend.
"Ook leuk om jou te zien", gaf ik ten antwoord,"met jou ook alles goed?".
"Ja hoor, puik", zei hij,"gisteren op stap geweest?".
"Kun je wel zeggen maar ik kan nou niet zeggen dat het geslaagd was, hoewel ik ook niet meer kan vertellen wat er niet geslaagd was". Gaf ik ten antwoord.
"Dan was het een goede avond", lachte hij,"avonden die je je herinnert zijn over het algemeen niet veel".
We zakten allebei in een stoel.
"De pils staat in de ijskast en als je koffie wilt dan moet je hem maar zetten'. Bromde ik,"ik ben er even niet wat dat betreft".
"voorbeeldige gastheer ben je toch. Zo zul je wel vrienden houden".
"Ik? , denk het niet. Heb er daarstraks tenminste weer eens goed langs gekleund". Zei ik en vertelde hem van het laatste telefoontje.
"Zo te horen ben je de dans aardig ontsprongen", grinnikte hij, "Het zal je maar gebeuren nu je de vrijheid hebt dat het meteen weer raak is".
We zakten samen onderuit en spraken over van alles en niets. Normaal gesproken kon je met Gerard best een goede boom opzetten over de meest uiteenlopende onderwerpen maar gezien mijn geestelijke gesteldheid lieten we dat beiden maar achterwege.
"Hoe bevalt je nieuwe baan", vroeg hij.
"Kan ik nog weinig van zeggen", zuchtte ik ,"Ik ben daar zo'n beetje ingerold omdat van der Penne mij nou eenmaal wel ziet zitten maar vraag me niet waarom ".
"Hij zal er wel zijn redenen voor hebben en ik ken je lang genoeg om te weten dat je de dingen die je doet , goed aanpakt".
"Ik wou dat ik die zekerheid ook had. Ik voel me lang niet zo zeker over mijn eigen doen en laten en ik zie me dit baantje toch niet tot mijn pensioen doen".
"Man toch, je hebt een luizenbaantje , een goed salaris, een leuk huisje, je kunt doen en laten wat je wilt, Wat wil je nou nog meer?".
"Het wordt zo langdradig op den duur, denk ik, iedere dag dezelfde mensen met dezelfde slappe humor, lullen over huizen, vrouwen , auto's en voetbal , met een slappe bak als toetje en de rest is seks. Al die dingen zijn meestal een verlengstuk van hun ego( lees pik) en ze dragen het voor zich uit als een lampion met drie koningen. Bovendien is een andere vrouw meestal knapper dan degene waar ze voor getekend hebben, vinden ze dat de kinderen die ze zelf op de wereld gezet hebben te duur zijn aan studiekosten en ga zo maar door. En hoe hoger je komt in de hiërarchie van een bedrijf , hoe groter het geleuter. Het is nooit genoeg, altijd teveel voor een ander en te weinig voor zichzelf, moeten te hard werken al liggen ze de hele dag met hun schoenen hun bureau af te schuren en als ze wat moeten doen, omdat het niet anders kan, dan gebeurt het nog maar half".
"Kijk, en daarom heeft van der Penne jou nou afdelingschef gemaakt", grinnikte Gerard.
Daar moest ik even over nadenken . Maar ja, ik was nou eenmaal niet zo helder.
"Nou ja, hoe het ook zij. Ik zie daar voor mij geen bliksemcarrière liggen".
We praatte nog een tijdje over van alles en niks maar een echt gesprek kwam niet op gang.
Na een tijdje stond ie op.
"Ik kom er wel uit hoor", zei hij maar ik bracht hem toch maar even naar de deur.
"Doe je grote liefde de groeten van me", groette ik hem.
"Ja, ik kijk wel uit", grinnikte hij, "die heeft toch al een oogje op jou. Zoiets moet je niet stimuleren".
"Daar zijn er nog altijd nog twee nodig. Wel thuis".
Hij knikte en liep weg. Ik deed de deur achter hem dicht en bedacht dat ie daar wel gelijk in had. In een aangeschoten bui , even geleden, had ze namelijk tegen me gezegd dat ze al een tijdje verliefd op mij was. Ik vond dat niet erg sportief tegenover Gerard maar was ook niet van plan om er op in te gaan zodat het verder weinig kwaad kon. Ondanks dat Annemiek er best wezen mocht en het huwelijk van die twee verre van ideaal was. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat ze enkel samen waren op feestjes en ik van de een of de ander achteraf altijd te horen kreeg dat ze laaiende ruzie hadden gehad. Ik scheen voor beiden een soort praatpaal te zijn waarbij , dan de één , dan de ander , bij mij, zijn,of haar, nood kwam klagen maar dat scheen voor meer mensen te gelden. Ik was er best goed in om anderen de meest ideale adviezen te geven in de meest uiteenlopende omstandigheden, alleen als het om mijn eigen leventje ging kon ik er maar geen vat op krijgen. De verkeerde relaties, de verkeerde baan, meestal de verkeerde kroeg (hoewel het daar best gezellig was) en ga zo maar door. Ik was er een ster in om altijd mijn eigen zaakjes te verklooien en, hoe ik het ook probeerde , altijd pakte het voor mij verkeerd uit. Mijn vriendin ging ervandoor omdat ze me duidelijk had gemaakt dat ze te weinig aandacht kreeg terwijl ik haar steeds had gezegd dat ze altijd zelf mocht kiezen wat ze deed. Als ze met mij mee wilde , als ik ging stappen, dan vond ik dat gezellig, als ze dat niet wilde dan vond ik het ook goed. Ik was bereid om op ieder voorstel van haar in te gaan, keek nooit op geld,zei nooit dat ik het niet met haar eens was en ga zo maar door. En het slot van het liedje was dat ik niet geïnteresseerd was en dus geen aandacht voor haar had. Toen ik haar uitlegde wat mijn mening was , zei ze dat ik er niks van begreep en liep weg. Nou moet ik toegeven dat ze met de laatste opmerking gelijk had. Ik begreep er inderdaad geen ene moer van maar toen ik dat toegaf in een evaluatiegesprek werd ze nog bozer dus toen heb ik het maar opgegeven. Daarna heb ik nog wat losse relaties gehad maar ook dat duurde niet lang en dus was ik alleen. Het verbazende ervan was dat mijn vrienden die wel een relatie hadden , stuk voor stuk, jaloers waren op mij en vroegen hoe ik dat toch deed. Maar ik deed daar zelf weinig aan. Ik deed wat ik deed, hield me nooit bezig met dingen die ik toch niet kon overzien( de toekomst en zo) en maakte dat de zaken die in het "nu"speelden, opgelost werden. De enige tijd dat ik met planning bezig was , was op mijn werk en dat vond ik al meer dan voldoende. De lange termijn planning deed ik meestal af met"glazen bol theorie" en nu ik afdelingschef was geworden zou dat mijn zwaarste klus worden. Er was zelfs een uitspraak van mij op het kantoor van de directeur opgehangen omdat ie dat voor zichzelf een goede richtlijn vond, zoals ie zei. Als ik bij hem binnen kwam keek ik altijd tegen mijn eigen woorden aan, wat nou niet direct mijn zelfvertrouwen verhoogde.
"Dingen zijn zoals ze zijn, tot ze veranderen. En zijn dan weer wat ze zijn" grijnsde me van boven zijn bureau tegen. Ik werd er niet blij van. Maar goed, het was mijn baan en dus liet ik het maar zo. Hij was er blij mee, gezien het formaat van de tekst, die ik tijdens een werkoverleg had geuit toen de een of ander oeverloos zat door te zaniken over wat er allemaal zou kunnen gebeuren als dit zus en dat zo zou gaan en hoe we ons daarop moesten prepareren.
Het maakte me ook niet altijd populair bij mijn collega's want ik was van het type "nie lullen maar poetsen" en er werd nogal wat afgeleuterd door de heren. Maar goed, mijn werk was toch al niet mijn hobby.
Ik maakte me op om naar bed te gaan met de gedachte dat ik in mijn eentje nogal wat had om over na te denken. Dat heb je als je alleen woont. Maar zolang ik niet hardop tegen mezelf ging lopen praten vond ik het nogal meevallen.
feedback van andere lezers- ivo
zeer menslijk geschreven ... en zo mooi neergezet ... prima hoor
ik heb het graag gelezen ..
elrond: dank je - Henny
Rustig tussendeel en dat hoort er ook tussen. Tip: laat Ingrid je verhaal eens nalezen op vooral de leestekens. Vaak staan ze er niet of teveel en op de verkeerde plaats.
elrond: dank je. Ik zal erover denken. :(
|
