Volg ons op facebook
|
< terug
volgend deel boek
Een paar dagen later( ik was de kater van een paar dagen eerder al weer bijna vergeten) Ging ik maar weer eens bij Arie kijken. Ik werd begroet met de gebruikelijke kreten en begroetingen door de vaste kern en zette me aan de bar. "Neutje?", vroeg Arie naar de bekende weg. "Wat denk je er zelf van?", was mijn wedervraag, "en pak er zelf ook een".
Arie grinnikte "Er was hier van de week een hele boze juffrouw naar jou aan het zoeken".
"Naar mij?. Dat kan niet. Ik heb geen boze juffrouwen in mijn bestand. Geen relaties , geen vriendinnen en geen andere vrouwen die de behoefte hebben om mij liefdevol te wurgen". Antwoordde ik.
"Nou, deze kwam een aardig eindje in de richting. Dus proost, op de goede dingen des levens, de kwade komen toch wel".
Hij had zijn woorden nog niet koud of de deur ging open en er kwam een dame binnen die me vaag bekend voorkwam. Arie schrok zienderogen. "Verdomd, als je over de duvel praat,….", mompelde hij. Ik keek de dame vriendelijk aan en toen ze de kroeg rondkeek en mij bewust in het oog kreeg zag ik haar even verstarren en voelde de kroeg plotseling aan als de eerste de beste vrieskist. Jezus, wat kon dat mens dodelijk kijken. Ze ging aan een tafeltje achter in de zaak zitten en ik voelde haar ogen als naalden, misschien wel spijkers, in mijn rug prikken. Nou ben ik niet zo gauw onder de indruk dus liet ik deze bliksem overtrekken en toen het niet donderde vroeg ik of Arie de dame in kwestie een drankje, namens mij, wilde aanbieden. "Zou je dat nou wel doen", vroeg Arie voorzichtig, "Ik heb ooit nog bij de mijnenopruimingsdienst gewerkt maar dat was veiliger als wat jij nu probeert te doen".
"Hoezo?", hield ik me onnozel,"Ik mag toch wel vragen of iemand iets van me wilt drinken. Als ze het niet wilt mag ze nee zeggen. Ik dacht dat we zover toch wel geëmancipeerd waren?".
"Ik help het je hopen. Maar ja, het risico is voor jou", zei hij en slofte naar het tafeltje om het werk te doen waar hij voor was aangenomen. Toen hij aan haar tafeltje stond en zijn vraag stelde draaide ik me om en hief groetend mijn glas op. Het zou me niet verbazen als ze aan hoge bloeddruk leed. Haar gezicht was van een ongezonde kleur vlekkerig rood geworden en , als ik me niet vergis, ademde ze nogal astmatisch zodat ik haar antwoord aan Arie niet verstond. Arie slofte terug naar zijn domein achter de bar en zei langs zijn neus weg,"Ik heb het niet helemaal meegekregen maar ik geloof dat ze geen drankje van je wil accepteren. Ik denk eigenlijk dat ze iets kalmerends nodig heeft hoewel ze een dubbele whisky zonder ijs heeft besteld".
"Het zal wel goed komen", troostte ik en draaide me nog eenmaal om met een verontschuldigend schouderophalen. Ze stak haar middelvinger op en ik vond dat een grove ontkenning van mijn goede bedoelingen, gaf haar een vriendelijk knikje en draaide haar mijn rug toe. Ondertussen stond Arie verdacht te schudden en was druk bezig zijn flessen in de drankenkast op orde te brengen. Er kwamen nog een paar vaste gasten binnen en al gauw werd ik uitgenodigd om een kaartje te leggen. Meestal was dat toepen om een rondje en daar kon je behoorlijk de hoogte van krijgen. Maar na een spelletje of vijf had ik er wel genoeg van en iemand die naast me zat nam mijn plaats graag over. Ik maakte een praatje met iemand die naast me aan de bar was komen zitten. Na enig heen en weer gepraat en rondkijkend in het café vroeg ie,"Ken jij die dame aan dat tafeltje daar?". Ik keek in de door hem bedoelde richting maar ik wist natuurlijk goed wie hij bedoelde.
"Nee", zei ik,"niet persoonlijk maar het lijkt me best een ontzettend aardig mens . Als je er wat mee wilt dan lijkt het me de moeite waard om er een praatje mee te gaan maken".
"Komt ze hier vaker", vroeg hij voorzichtig.
"Ik geloof dat ik me vaag herinner dat ik haar een keer gesproken heb. Maar echt kennen doe ik haar niet".
Hij pakte zijn pilsje en liep vriendelijk knikkend haar leefruimte binnen, zei goedendag en trachtte een praatje aan te knopen. Kennelijk kreeg hij de wind nogal van voren omdat ze waarschijnlijk had gezien dat hij met mij had zitten praten maar nadat ze kennelijk een overeenkomende mening hadden, wat mij betrof , schiep dat een band en werd het gesprek allengs intiemer en zaten ze opvallend veel in mijn richting te kijken met de hoofden steeds dichter bij elkaar. Daar dat nogal erg opviel knikte ik af en toe maar eens, met de, mij eigen, vriendelijkheid, die kant uit en Arie , die het gebeuren op een vakkundige afstand bleef volgen, had het grootste plezier. Zijn telefoon ging en, hoewel hij het een grove onderbreking vond van zijn observatie, nam hij op.
"Met café de clochard", bromde hij in de hoorn, "………….Ja , die is hier………… Nee, dit is weer de eerste avond dat ie hier hangt……….. Dat moet je maar net treffen soms iedere dag en soms weken niet dat weet je nooit bij die gast………Nee, daar bemoei ik me niet mee. Ik sta hier om drankjes in te schenken. Het is hier geen bemiddelingsbureau………Is goe, wie kan ik zeggen?. ……..Ja, tot zo dan ".
Hij legde de hoorn op de haak en ging door met glazen spoelen. Toen ie dat gedaan had kwam ie mijn kant uit geslenterd. "Er belde net iemand die vroeg of jij er was", zei hij sloom, "Ze zou nog langskomen, zei ze. Ene Hanne of zo, als ik het goed verstaan heb".
"Ik ken geen Hanne, zover als ik weet", zei ik nadenkend, "weet je zeker dat je de naam goed verstaan hebt?".
"Nee, maar ze komt zo, als het goed is. Kun je zelf kijken", zei hij met de hem eigen logica.
Er kwamen, zoals gewoonlijk, verschillende dames en heren de kroeg in en ook eruit maar er was echt niemand bij die ik kende, zelfs niet vaag. Mijn enige fan was ook vertrokken met de man waarmee ze zat te praten, zelfs zonder goedendag te zeggen. Ik hing een beetje doelloos en contactloos aan de bar, keek naar de kaarters en soms zei Arie wat maar die had het druk met de bediening .
Ik voelde een zacht tikje op mijn schouder en keek achterom in de twee mooiste ogen die ik ooit had gezien.
"Dag", zei een meisje, "ben jij Berndt".
"Dat hoop ik wel", zei ik van mijn stuk gebracht,"maar als je me nog even zo blijft aankijken dan weet ik dat niet zeker meer".
Ze lachte "Ik ben Hanne", zei ze en stak haar hand uit.
"Al was je Eukalipta", bromde ik,"als je maar tegen me blijft praten. Je mag me ook even in mijn arm knijpen dan weet ik tenminste zeker dat ik niet droom".
"Ben je altijd zo grappig?", vroeg ze en ik werd meteen verliefd op de manier waarop ze de "G" uitsprak.
"Alleen als ik volkomen van mijn stuk ben en ik echt niet meer weet wat ik zeggen moet", stamelde ik,"Maar wat verschaft mij de eer?".
"Je werkt voor mijn vader", zei ze,"je hebt de leiding over de gietafdeling, geloof ik. Ik ben Hanne van der Penne".
"Jezus ", schrok ik, "Hoe haalt die man het in zijn hoofd om iemand op te zadelen met zo'n naam. Oh sorry, ", zei ik er geschrokken achteraan.,"ik ben er een ster in om de meest verkeerde opmerkingen te maken op het meest ongelegen moment".
"Dat merk ik", lachte ze vrolijk,"Maar gelukkig had mijn vader me al gewaarschuwd".
"Wil je wat drinken", begon ik met mijn meest afgezaagde openingszin.
"Graag", zei ze, "doe maar een cola/tic".
"En je weet zeker dat je oud genoeg bent voor sterke drank?", vroeg ik.
"In ieder geval niet te oud", pareerde ze.
"Maar wat verschaft mij de eer van dit bezoek", probeerde ik ter zake te komen en mijn evenwicht te hervinden.
|
