Volg ons op facebook
|
< terug
"Parkzicht" -VI- (slot)
'Constànce, ik heb veel over je gehoord, alleen maar positieve dingen hoor,' zei Olivier die op haar afliep. Mijn god, nu zullen we het beleven, dacht ik bij mezelf.
'Kom verder, Constànce, dan zal ik mijn vrienden aan je voorstellen,' onderbrak ik Olivier. Na de plichtmatige introductie namen we plaats in de living aan de kant van de stadsgracht, de terrasdeuren stonden open. De lange, witte vitrages stonden licht bol en bewogen traag door een miniem briesje. Ik had Constànce en Agnes op de tweezitter gepland, maar dat ging niet door. Olivier had zich al naast mijn hospita op de bank laten ploffen, lekker nonchalant met zijn lange benen ver vooruit. Een schril contrast met Constànce, die recht als een kaars met de handen in haar schoot een geforceerd lachje om haar mond uitprobeerde.
Ik vulde vier glazen met de heerlijke rosé en zette wat brood met tapenade en rilettes op tafel bij wijze van voorgerecht.
'Nou, Olivier, ik ben benieuwd naar de schilderijen, ik zal ze eerst maar eens uitpakken.' Er kwamen twee realistisch, fijn geschilderde doeken uit de verpakking. Een donkerblauw zeegezicht en een schitterend duinlandschap met donkere schaduwen.
'Jee wat mooi, man, wat ben je toch een meester.'
'Je krijgt ze in bruikleen hè, als ik ze kan verkopen ben je ze kwijt. Dan hang je maar weer iets anders op.'
'Had ik het geld ervoor, dan waren ze verkocht, maar helaas kan ik nu even niet zoveel geld missen.'
'Je weet dat voor jou een speciaal tarief geldt, Remy, denk er maar even over na.'
Constànce liep op de schilderijen toe en met haar mond halfopen bleef ze even staan kijken.
'Wat typisch, jij bent paars en de schilderijen zijn geel,' sprak ze half naar Olivier gedraaid.
'Paars, geel, ik geloof niet dat ik je helemaal begrijp, Constànce.'
'Nou, zoals ik het zeg. Iedereen en alles heeft een kleur. Remy bijvoorbeeld is groen, deze kamer is oker en de schilderijen zijn geel. Maar jij bent weer paars.' We keken elkaar aan of we het in Keulen hoorden donderen, we begrepen er niets van.
'Wacht even,' zei Agnes. 'Ik denk dat ik weet wat hier aan de hand is. Constànce lijdt aan synesthesie denk ik. Haar zintuigen geven haar andere prikkels als bij ons, niet waar Constànce?'
'Inderdaad, vreemd hè? Ik heb het ook met smaak, reuk en gehoor. Wanneer iemand bijvoorbeeld een zacht klassiek muziekje opzet, dan hoor ik kleuren en zie ik een bepaalde geur.'
Olivier en ik keken elkaar niet aan, anders was het hek van de dam geweest en waren we in een gigantische lachbui uitgebarsten.
'Dat lijkt me verdomd lastig, of misschien wel handig voor een kunstschilder. Zo kun je tot de meest boeiende resultaten komen, denk ik. Wat denk jij, Remy. Jij als kok zou ook tot creaties kunnen komen die iedereen tot de verbeelding zou spreken.'
'Zal ik je eens iets vertellen, dat wordt al gedaan. En nu begrijp ik pas wat daaraan ten grondslag ligt.
In Barcelona staat een restaurant waar flink wordt geëxperimenteerd met allerlei smaken en geuren. Hoe heet die kok ook alweer? Hij heeft bijvoorbeeld ijskoude chocoladebonbons met kokende bouillon er in en nog meer van die gekkigheden. Sorry, dat is hier, nu een verkeerd woord denk ik.'
'Geeft niets hoor, Remy, ik ben gewend aan het onbegrip bij mensen wanneer het om synesthesie gaat.'
'Ik ben benieuwd wat je straks van het lamsvlees vindt,' zei Olivier.
Er viel een pijnlijke stilte, iedereen zat met zijn gedachten bij de zintuiglijke afwijking van Constànce. Opeens schoot de naam me te binnen van het restaurant in Barcelona.
'El Bulli! dat is het, maar hoe die kok heet. Misschien kom ik daar straks wel op.'
'Dan moeten we daar naartoe, Remy. Gezellig met z'n vieren naar Spanje. Dat moet een beleving worden die je je leven niet zal vergeten. Vooral voor Constànce, zou ik denken.' Olivier zat helemaal in de materie, het zou hem dan ook voor de rest van de avond niet meer loslaten.
'Heb je wel enig idee wat dat gaat kosten Olivier? El Bulli is bestempeld als het beste restaurant ter wereld, dus zijn daarmee de vooringenomen luchthartigheden over een vermeende afwijking ook gelijk van tafel geveegd. Ik heb een kookboek van die kerel, maar dat zit nog in een van de verhuisdozen. Na het eten zal ik gaan zoeken, anders is het lam te gaar.'
Aan de eettafel lukte de schikking wat beter, dames en heren zaten naast elkaar, ik zat tegenover Constànce. Wanneer het nodig mocht zijn kon ik Olivier een schop ten zijn voeten geven.
'Olivier, jij krijgt de eer om het vlees aan te snijden.' Met het antieke trancheerset van mijn grootmoeder, sneed hij mooie plakken vlees van het bout.
'Voor mij wat meer van tegen het bot Ol,' zei Agnes. 'Ik wil wat meer bloed in mijn vlees.'
'Voor mij ook Olivier, je doet het prima hoor.' Constànce hield haar bord bij, ik zag een ondeugende blik in haar donkere ogen richting Olivier. Ik keek naar Agnes, maar schijnbaar had ze niets in de gaten. De Rode Toscaanse wijn was een belevenis op zich en paste voortreffelijk bij het zilte lamsvlees van de Oosterscheldedijk en de romige pasta met veel Pecorrinokaas. In mijn ogen had ik geen betere keuze kunnen maken. Olivier zat met zijn vork te spelen, ik wist dat er een vraag zou komen en gaf hem een tik met mijn voet.
'Hoe smaakt het, Constànce, wat proef je? Of moet ik vragen wat je hoort?'
Ik had het kunnen weten.
'Remy heeft een voortreffelijke keus gemaakt vind ik. Ik weet wat je horen wilt, Olivier, dus zal ik een poging doen om het te omschrijven. Eigenlijk is het precies zoals bij jullie, want dat lam heeft een smaak die voor iedereen hetzelfde is. Alleen hoor ik er geluiden bij die ik kan voelen en ik ruik geuren die ik kan zien. Ik zal het proberen te beschrijven. Als jij knoflook ziet, Olivier, wat voor kleur zie je dan?'
'Ja wit natuurlijk, knoflook is wit.'
'Precies, knoflook is wit, dat klopt en dat zie ik ook. Maar voor mij komt er een extra dimensie bij. Knoflook is scherp van smaak en geur, daar zijn we het wel over eens. Maar dat scherpe van de smaak, geeft mij de kleur rood. Rood staat voor branderig. De geur is indringend, bijvoorbeeld zoals het geluid van een muziekband in een veel te kleine ruimte. Kun je het nog volgen, Olivier?'
'Ik denk dat het een beetje gaat komen ja, het is ingewikkeld, maar ga nog even door.'
We zaten aan haar lippen gekluisterd.
'Goed, het lammetje. Ik hoor een zacht gespeelde symfonie op viool van, laten we zeggen Bach. Mozart is te fel, te onrustig. Het lammetje heeft een zorgeloos bestaan gehad op de dijk, maar is vroeg aan zijn eind gekomen en daar past de ingehouden, soms trieste muziek van Bach perfect bij. Hier is de kleur weer wel wit, van het onschuldige denk ik.'
'Ik begrijp het, ik heb het helemaal door. Constànce je bent een wandelend wereldwonder op mooie benen. Dit is kunst van de bovenste plank.'
'Weet je Olivier, iedere kunstenaar heeft synesthetische invloeden, jij ook. Kandinsky, bijvoorbeeld, had er heel veel belangstelling voor, alleen begreep hij het wat beter dan jij.'
'Is het paranormaal?'
'Nee hoor, het is alleen een afwijking in jullie ogen. Synesthesisten kunnen soms ook heel veel, heel lang onthouden. Zo is er een verhaal van een accountant die regelmatig vergaderingen bijwoonde en moest notuleren. Hij schreef alleen niets op tijdens de vergadering maar onthield alles. Later schreef hij op zijn kantoor de hele tekst letterlijk op. Of die secretaresse die geen agenda bijhield van haar baas, maar alles onthield, inclusief alle telefoonnummers.'
'Allejezus, dat wil ik ook kunnen.'
'Soms is het niet makkelijk hoor, zoals vanavond moet ik alles voor de zoveelste keer uileggen. Jullie zijn leuke mensen, maar door anderen wordt je soms als geestesziek persoon benaderd. Het is niet meer dan dat mijn zintuiglijke waarnemingen wat beter zijn ontwikkeld, maar soms een beetje door elkaar lopen. Dat is alles. Enneh, aanleren gaat niet hoor, misschien hoog uit je zintuigen wat meer ontwikkelen, maar meer ook niet.'
De avond verliep verder erg prettig, soms moesten we enorm lachen om Olivier, die de meest vreemde zintuiglijke combinaties probeerde uit te beelden. Hij verzekerde ons dat hij via het internet een studie ging maken en het zou proberen toe te passen in zijn schilderijen. Kandinsky was dan ook niet de eerste de beste schilder en Olivier was mateloos geboeid door het gegeven.
Constànce ging de Remy Martin van beneden halen en Agnes zocht er passende muziek bij, onder grote hilariteit natuurlijk.
We zijn nog niet naar Barcelona geweest om te gaan eten bij 'el Bulli.' Maar die dag komt nog wel een keer en o ja, die kok heet trouwens Adrià Ferran en hij serveert een dagmenu van soms twintig gangen of meer, even doorsparen.
feedback van andere lezers- muis
Oh, spijtig dat dit het slot is:) Die Ol, een man vol humor en ironie:) Twintig gangen, amai, dat is iets om over naar huis te schrijven.
Toch interessant ook die synesthesie, ik heb daar nog nooit eerder van gehoord.
Dank je wel Remy dat we dit verhaal hebben mogen lezen:)
groetjes
remy: Synesthesie is inderdaad een aardig gegeven, het was me een plezier hier een stukje aan te wijden. Dank voor het lezen. - Henny
Helemaal met muis eens. Zeker dit laatste deel is heel leerzaam en bijzonder. Jammer dat het afgelopen is maar ik heb het heel graag gelezen.,
remy: Dank voor het lezen Henny, wie weet gaan we nog een keer naar Barcelona, ik hou je op de hoogte. - Gaya
Wat een geweldig verhaal. Zo herkenbaar!! Zat op het puntje van mijn stoel wim. :):):) Wat heb je dit mooi geschreven...
Gr. K@rin
remy: Dank je wel voor het lezen Karin. Met plezier gedaan. - thijl
\ik heb genoten van het verhaal en van je verzorgde stijl. Duidelijk dat jij je verdiept hebt in verschillende onderwerpen alvorens je ging schrijven, of wellicht had je de feitenkennis al in huis? Hoe dan ook, zeer goed.
Ook de oorspronkelijke botsing tussen het kunstenaarsechtpaar en de oudere dame, (althans, dat denkt de hoofdpersoon) is zeer goed beschreven!
remy: heel veel dank voor het lezen thijl!!
|
