Volg ons op facebook
|
< terug
Louisa
Ze zucht.
'Oh, ik hoop dat hij op me wacht. Hoe moet ik anders thuis komen?'
Haar scherpe neus snijdt de lucht. Haar dunnen lippen propt ze op elkaar, waardoor haar mond nog kleiner lijkt. Het geheel laat een bezorgde indruk achter.
Ik lach met een vriendelijk knikje naar haar, met een gebaar van 'wat kan ik er nu aan doen.' Ik heb geen zin om te praten. Ze geeft me het gevoel dat ik te min ben voor haar.
Met een opzichtige beweging haalt ze een kanten zakdoek tevoorschijn. Ze snuit zachtjes haar neus. Een pink wijst opvallend naar boven.
'Hij kan niet tegen wachten. Daar wordt hij nerveus van. En de laatste tijd gaat het al wat minder met hem. Ik denk dat het de leeftijd is.'
Ik probeer niet te reageren. Ik staar uit het venster naar het voorbijglijdende landschap.
'Vorige week nog tijdens het diner bij de heer Vanseveren, u weet wel, de grote baas van de VRT. Wel, daar stoot August plotseling een glas Chardonnay om, recht over mijn Gucci handtas. Mijnheer Decleir kon er wél mee lachen. Ik schaamde me. Maar schat, hoe kon dat nu gebeuren, vroeg ik hem. Laat me met rust, zei hij, waarna hij zich verexcuseerde en het gezelschap verliet.'
Wat een zeur, denk ik. Het jonge koppel giechelt. Of ze mijn ergernis bemerken? Ik tik verveeld met de wijsvinger op mijn bovenbeen.
'Ik ben een actrice, weet u. Misschien heeft u me wel gezien ooit? Ik heb in 'Daens' gespeeld, een bijrol weliswaar, want mijn echte ding is het theater. Voornamelijk de klassieke stukken, ja, prachtig. Helaas heeft uw generatie daar geen oog meer voor.'
Ik veins dat ik wegdoezel. Ik sluit mijn ogen zachtjes. Hopelijk is mijn acteerprestatie van die aard dat het gezeur ophoudt. Het lukt. Het blijft nu stil. Zie je wel. Geen aandacht geven, dan houdt ze vanzelf op. Fel staat ze plotseling op. Verschrikt sper ik mijn ogen open. Door de snelle beweging bespeur ik een wrange alcohollucht. Ze beweegt haar armen met veel bombarie alsof ze voor een groot publiek staat.
"Ze zijn slecht. Ze zijn eenzaam en klein. Ze gunnen niemand één kopje rijst. Hun hebzucht telt de korrels. Maar wie past een oordeel?"
Van verbazing weet ik niet hoe ik moet reageren. Ik weet absoluut niet wat ze speelt, maar ze speelt het zo gedreven, zo passioneel, dat mijn lachen wijkt voor bewondering. Het jonge koppel staart nu ook geboeid naar haar.
"Een beetje meegaandheid en de krachten verdubbelen zich. Zie, het karrenpaard buigt de kop naar 't haverveld: een door-de-vingers-zien en het paard trekt beter. Zaait in juni een handvol geduld en de boom buigt in Augustus door van de perziken. Hoe kunnen wij ooit samenleven zonder geduld?"
Met open monden kijken we naar haar voorstelling. We merken niet eens dat de trein halt heeft gehouden. Een verpleger loopt haastig de coupé binnen. Natuurlijk trekt de actrice onmiddellijk zijn aandacht.
'Ah daar ben je Louisa. We hebben ons zo'n zorgen gemaakt. Kom maar schat, je bent er.'
'Peter! Mijn publiek bewondert Brecht. Moet je ze zien. En het stuk is nog maar net begonnen.'
'Ja hoor, je bent dan ook nog steeds zo goed als in je hoogdagen' zegt de man terwijl hij naar ons knipoogt.
'Waar is August? Kon hij weer niet wachten op me? Bent u daarom hier Peter?'
'Louisa, August is niet meer onder ons, al drie maanden, weet je het nu weer?'
De vrouw kijkt een beetje verward om zich heen.
'Maar ze begrijpen het wel dat je nu moet gaan. Kom, volgende week mag je weer met de trein, dan ga ik met je mee.'
Ze verontschuldigt zich tegenover ons. 'Het spijt me beste mensen, ik moet gaan nu, ziet u' zegt ze op normale toon om vervolgens weer bombastisch te vervolgen: "O, ga niet weg doorluchtigheden! Ik heb nog niet alles gezegd! Ik heb u dringend nodig!"
Ze buigt op gracieuze wijze voor ons. De verpleger neemt haar arm onder de zijne. Onder luid applaus verlaten ze de wagon.
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Zo levend verteld dat ik het gevoel had bij jou in het trein compartiment te zitten.
jbrouns: Dat is tof om te horen. Groeten - ERWEE
Prima kortverhaal.
jbrouns: Bedankt. Groetjes - thijl
Pijnlijk echt weergegeven. De teloorgang van sociale contacten, iedereen in zijn eigen kleine cocon druk doende met de eigen bezigheden zonder aandacht voor de ander. Pas bij een uitbarsting schenken we aandacht, want niemand wil tóch nog contact leggen met een vreemde? Ja, zeer geloofwaardig, ik zie het als ik met het openbaar vervoer reis. Een aantal onzichtbare individuen die met rust gelaten willen worden en elk contact als een aanslag op hun privacy beschouwen. Niet uitstekend beschreven, maar uitmuntend!
jbrouns: Alweer hartelijk dank voor je vleiende fb. groeten - muis
Excuseer, dit had ik idd overgeslagen om de één of andere reden. Een prachtig stuk. Wat ik fantastisch hieraan vind is dat je iedere beweging, iedere houding, iedere zucht gedetailleerd beschrijft en toch blijft het verhaal lopen:)
+ fb thijl:)
Het is een levendig stuk:) De spanning zit ook prima.Netjes verdeeld
In het kort, het heeft me geboeid.
groetjes
jbrouns: Bedankt trouwe lezeres :-) voor alweer de mooie fb. Gr. - aquaangel
ik weet dat je een knap schrijver bent
en dit soort verhalen bevestigen dat
het gaat er dan niet eens om waar het over gaat
maar hoe het wordt verteld
applaus x
jbrouns: Tjonge tjonge, zoveel schouderklopjes vandaag, het belooft een goede dag te worden :-)
Bedankt, groetjes
|
