|
< terug
Het feest deel negen. De emotie.
De emotie
Na een tijdje keek ze mij weer aan. Vragend. Ik zag in haar ogen dat ik iets moest gaan zeggen. Het verhaal had me diep geraakt. De vergelijking. Ik wist echt niet wat ik moest zeggen. Ik voelde mijn hand nog op haar schouder en haalde hem voorzichtig weg. Ik wilde geen verkeerd signaal geven maar ik bleef haar aankijken. Ik was hier niet zo goed in, het uitwisselen van emotie.
"Rob?" Ik voelde Dagpauwoog, gered door de gong.
"Ja?"
"Tot nu toe zijn de resultaten niet bemoedigend. De eerste optie is heel dicht bij het zwarte gat in dit stelsel te gaan, dichterbij dan voor het vouwen van de tijd. Maar de berekeningen tot nu toe wijzen ook uit dat jullie dat niet zullen overleven. Ik ook niet. Moet ik nog verder rekenen?"
De tranen stonden in mijn ogen en zij legde haar hand op mijn schouder.
"Rob, als het niet gaat op deze wijze dan…….."
"Elf, het móet gaan. Ik wil Huisgeest terug!" Nog nooit had ik emotie zo sterk gevoeld, haar hand op mijn schouder, die blik en het gevoel van Dagpauwoog.
"Rob, nu verstoor je met je emotie ook dit stelsel!" Ik keek omhoog en zag door mijn tranen dat de bruine ringen diepe rimpels vertoonden. Dit moest door een gigantische energie teweeg gebracht zijn. Mijn emotie?
"Dagpauwoog? Zitten er variabelen in de berekening die te maken hebben met de reizigers?"
"Ja, maar die kan ik alleen voor mijzelf invullen en emotie zoals jullie die kennen, die kennen wij niet. Wel emotie, maar die is niet zo sterk dat ik daar een stelsel mee kan vervormen. Niet die redeloze onbestemde emotie die ik bij jou nu voel."
"Je voelt ze dus wel?"
"Ja, daar kan ik echt niet omheen."
"Dagpauwoog? voelde je die van Elf ook?"
"Toen zij dat verhaal vertelde heel sterk."
"Kun je die emotie in de berekeningen meenemen?"
"Elf? Mag Dagpauwoog jouw emoties ook gebruiken? Ik denk dat ik een oplossing heb. Je weet hoe het vouwen van ruimte en tijd werkt?"
*
"Weet jij hoe het ruimte-tijd vouwen werkt?" vraagt Rob.
"Ik denk het wel," antwoord ik, "de ruimte-tijd is niet statisch en onbuigbaar, het kan worden gemanipuleerd en dubbelgevouwen." Ik neem een stukje papier van de tafel en vouw het dubbel,
"We zoeken het dichtstbijzijnde zwarte gat, en vouwen de ruimte-tijd zo, dat er zowel aan de "bovenkant" als aan de "onderkant" een zwart gat zit, en dat ze met elkaar verbonden zijn."
Met mijn vinger prik ik en gaatje door het gevouwen papier,
"Zo maak je een brug van het ene deel van de ruimte-tijd naar het andere, een "wormgat.""
Ik voel Dagpauwoog instemmend luisteren.
"Het grote probleem zijn de getijdenkrachten, of de aantrekkingskracht van het zwarte gat dat alle materie met onvoorstelbare kracht naar zich toe trekt, deze krachten zijn zo groot dat om het even welke vorm van materie uit elkaar getrokken wordt tot het een superlange spaghetti sliert van atomen is." Moedeloos leg ik het blaadje weer neer. De gaatjes lijken me aan te kijken.
"Dus moet de aantrekkingskracht tussen ons drieën groter zijn dan de aantrekkingskracht van het zwarte gat?" stelt Dagpauwoog, "is deze emotie sterk genoeg?" Ik laat even mijn gedachten dwalen, denk na over wat ik de laatste dagen meemaakte, en weet dat ik me nooit zo thuis voelde als nu, en nooit zo welkom. In Rob's ogen zie ik meer dan vriendschap, ik zie begrip, weten en aanvaarden dat ik kleine kantjes heb. Terwijl ik zelf grenzeloos vertrouwen heb ik Rob, en Dagpauwoog.
"Durf jij je leven in onze handen te leggen?" vraag ik Rob.
Elf keek me aan en vroeg: "Durf jij je leven in onze handen te leggen?" Ze hadden het omgedraaid, Dagpauwoog en Elf. Ik dacht dat ik zeker was, maar nu waren zij veel zekerder. Ik keek naar het papier met de gaatjes en dacht aan de achterblijvers. Een bericht sturen voor het geval het mis ging? Nee, geen goed idee. Was niet nodig, dit ging lukken.
"Elf? Zullen we nog een keer op de rand van het zeil gaan zitten?"
Ik wachtte niet op haar antwoord
feedback van andere lezers- thijl
Prima, een aandrijving die gedeeltelijk afhankelijk is van emoties. Dat is voor mij een noviteit, maar de uitleg van ruimte-tijd vouwen (het papiertje dubbelvouwen, doorprikken en dan weer openvouwen) ken ik van de film 'Event Horizon.'
rob: Klopt helemaal. Ik denk dat Elf die film gezien heeft.;-)) - Vansion
niet alleen mooi maar ook nog boeiend ...
rob: Schrijven vanuit mijn binnenste ik.
|
