|
< terug
Een onbeschreven blad (een sprookje uit het Waterman tijdperk) - epiloog -
Zo, het staat erop. Het verhaal is af, mijn eerste verhaal. Ik ben benieuwd of pap en mams het leuk vinden. Ik hoop dat ik niets vergeten ben. Maar ik denk het niet, want ze hebben ons, mijn zusjes en mezelf, zo dikwijls verteld over het blad papier en over hoe ze verliefd werden op elkaar, nou ja, over alles wat ik geschreven heb.
Paps maakte die dag kennis met oma. Dat verliep heel vlot. 'Een schattig verlegen manneke was dat toch, uwe pa' zegt oma nog regelmatig. Oma had de ouders van paps, die natuurlijk ongerust waren, ingelicht over waar hij was. Ze hadden geëist dat hij onmiddellijk naar huis terug keerde, maar dat deed hij niet. Oma liet een extra bed brengen in het hotel waar ze logeerden en daar heeft paps de resterende dagen van hun vakantie overnacht. Ja, het had meteen geklikt tussen paps en oma. Ze zegt dat ze haar tweede huwelijk een beetje aan hem te danken heeft. De sprookjesachtige romantische belevenissen van de jongelingen was voor haar de aanzet geweest om haar eigen leven weer op te fleuren. Ze had weer hoop gekregen, wat resulteerde in meer sociale omgang. Zo had ze Julien leren kennen, waar ze nu al zes jaren mee getrouwd is.
Hij is mijn opa, een andere ken ik niet. Nadat ze Spanje achter zich hadden gelaten was paps nog eenmaal de confrontatie met zijn ouders aangegaan. Het was het laatste contact met hen. Oma begreep. Ze had hem tijdelijk onderdak aangeboden. Vervolgens had ze hem een job bezorgd bij een bevriende garagist. Dat had paps in staat gesteld vrij snel een eigen bestaan in een eigen appartementje op te bouwen.
Nadat mams haar studies beëindigd had trok ze bij hem in. Twee jaren later trouwden ze. Nu heeft paps zijn eigen garage. Mams werkt er nu ook, en hij heeft nog drie mensen in dienst. Soms kuier ik er wat rond, maar auto's interesseren me niet. Ik schrijf en lees graag. Dat is begonnen toen ik een jaar of zes was. Een anekdote die paps graag herhaalt. Dan vertelt hij:
'Raoul was bijna zes jaar. Hij kwam de garage binnen gestormd. 'Paps, paps, ik weet wat ik later wil worden' riep hij enthousiast. Ik vroeg hem lachend wat dat dan wel zou zijn, dat wou ik wel eens weten. 'Ik word later schrijver, ik kan nu toch ook al mooie verhaaltjes verzinnen hè paps' riep hij. Leuk hè, hij kon nog maar net het alfabet. 'Ja natuurlijk' antwoordde ik hem, 'maar schrijver worden is heus niet gemakkelijk hoor.' 'Ach gekke papa' schertste Raoulleke toen, 'ik vind het wel gemakkelijk.' Ik moest lachen. 'Oh ja? Wel ik kan het niet.' Moet je horen wat hij daarop zei: 'Maar ikke wel. Ik vraag gewoon aan iedere pagina welke woorden het op de rug wil.' Ik schoot me toen toch in een lach, heerlijk de ongecompliceerdheid van de jeugd, dacht ik, iedereen in de garage keek naar mij. Ik klopte mijn zoontje bemoedigend op zijn schouder: 'Jij komt er wel jongen, jij komt er wel.'
Ja, zo is de schrijfmicrobe begonnen voor mij. Nu ben ik een paar jaartjes ouder, en … Oh, daar is Paps. Ik ga hem mijn eerste echt verhaal laten lezen. Ik ben zo benieuwd wat hij ervan vindt. Dag.
feedback van andere lezers- muis
Hey, een mooie epiloog. En wat vond paps van je eerste verhaal? Een fantastisch verhaal was dit en ik heb het graag gevolgd. Nu op naar het volgend?
groetjes
jbrouns: Zo bedankt zeg, ik dacht al dat niemand dit deel ging lezen ;-) Tja, ik denk dat je inmiddels een kort verhaaltje hebt overgeslagen als ik me niet vergis. Verder heb ik nog een idee en een opdracht in de kast, nu alleen nog tijd :-) Groetjes - Henny
Erg leuk gevonden om zo een epiloog te schrijven. Ik geef je nog een tip: het is beter het gesproken woord en dialogen op een nieuwe regel te zetten. Dan is duidelijker wie aan het woord is en het geeft rust bij het lezen.
jbrouns: Bedankt voor het lezen en de tip. Normaal gezien doe ik dat wel, maar zal het hier over het hoofd gezien hebben. Groetjes - thijl
Een sluitend einde. Prima. Goed verhaal.
jbrouns: Dank.
|
