Volg ons op facebook
|
< terug
Undercover Mislukte missie
"Het ligt op straat! Kijk dan toch!" ; een uitspraak van één of andere beroemde dichter, die het over inspiratie had. Nu ik me bewust ben van die uitspraak, moet ik ze toch eens testen, het is niet omdat één of andere beroemde klojo dat gezegd heeft, ik het ook klakkeloos over moet nemen. Laat ik deze ochtend maar eens beginnen met mijn routine te doorbreken. Ik ga me eens opfrissen voor de verandering, iets wat ik normaal gezien niet doe om mijn ochtend op te fleuren. Ik was me alleen als ik me vuil voel. Mensen die zich elke ochtend wassen vind ik goor, omdat ze er niet bij stilstaan dat ze niet eens vuil zijn, maar toch maar 20 liter vervuild water op de riolen loslaten, maar enfin, mijn groene jongen zijn neem ik misschien wat te letterlijk. Het enige waar ik nu behoefte toe voel is misschien mijn tanden poetsen en mijn stoppels wegscheren. Walgelijk is dat, die tandpasta! Misschien moet ik om inspiratie te krijgen ook diepe emotionele indrukken krijgen in de vorm van overdosissen. Zo gezegd, zo gedaan en knijp ik de hele tube tandpasta in mijn smoelwerk, om het plastisch te zeggen. Wurks,bwaak, doorslikken dan maar! Mijn eerste indruk zegt vooral vieze chemische brol. Toch maar eens mijn mond spoelen met wat water. Ik moet zeggen dat mijn mond, slokdarm en maag incluis toch wel verfrist zijn, het voelt alsof er een F-16 door scheert. Dat tanden poetsen moet ik vaker doen, geeft toch wel een kick. Als je dat schrijven serieus neemt, kom je nog wel eens één en ander tegen, bijna als een zeer middelmatige James Bond en die moeten er ook zijn.
Als je in vakjes denkt kom je een heel eind. In mijn geval nu naar de toiletpot, mijn ingewanden bruisen en willen zich spoelen om geheel fris te zijn. Ach man, wat een kick. Wie zei dat schrijven saai is! Ow man, mijn ingewanden spoelen zich inderdaad, wat een gore ellende! Ik zit me hier de ellendigste zelfmoord te bedenken op de pot! De meest potsierlijke zelfmoord lijkt me een overdosis laxeermiddelen! Stel je voor zeg! De emotie is te heftig om er nu iets mee te doen, ga ik er achteraf de inspiratie nog van inzien? Ik heb zo mijn twijfels. Ga ik straks dan maar de straat op en ga ik me voordoen als een zelfkastijder, zo ééntje die iedereen lastig valt, die de grootst mogelijke problemen over zich afroept. Dat moet te doen zijn om inspiratie uit te halen. Ideaal lijkt mij dat ik er de grootste vent uitkies, die er zó dreigend uitziet, dat iedereen met een beetje gezonde dosis zelfbehoud, liever drie straatblokken uitwijkt dan de dreiging te voelen van één zo'n gorillamatige mannetjesputter. Ik stel hem dan een vraag, waarbij ik dan eerst voorstel dat ik hem een vraag ga stellen en als het deze spierenstier niet aanstaat, mag die gerust zijn voorpoot in mijn gezicht planten. Ik stel me voor dat die onmiddellijk gaat grijnzen bij mijn voor hem adrenalineopwekkende vraag. Dan moet ik nog een geschikte vraag vinden. Het geschiktst lijkt me een vraag over zijn uiterlijk. Ik denk dat ik hem vraag of hij wel weet dat hij er zo belachelijk uitziet vanwege zijn enorme omvang, dat zijn hoofd verdacht veel op een kinderkopje lijkt in verhouding tot zijn stierengehalte, zo ook idem dito zijn geslacht. Dat lijkt me wel te volstaan als teaser. Mocht hij na deze vraag nog niet hard genoeg doorgemept hebben, moet ik nog een andere vraag stellen. Dan zeg ik hem dat hij op zijn geschoren en ingevette ledematen na, zijn hamer en telraam vergeten is om te wijzen op diens intellectuele vermogens. Na de klappen die ik zal mogen ontvangen hebben, lijkt me de inspiratie voor een manuscript op zijn plaats en indien niet zet ik mijn research verder, die is minstens de helft van het plezier van het schrijven. Een voorzichtige schatting, lijkt het mij een sprookje over de tandenfee te worden.
Zo gezegd zo gedacht...
Het is een beetje anders uitgevallen dan ik voorzien had. Ik had een boom van een vent staande gehouden, die er bovendien uitermate "ongelikt" uitzag. Ik stelde hem mijn bewuste vragen, maar tot mijn verbijstering antwoorde die me dat die een minderwaardigheidscomplex of twee had en meer van dat fraais. De man bleek, zoals ze zeggen, een lieve schat te zijn. Mijn zoektocht was ellendig uitgedraaid, twee dagen had ik de straten afgedweild en dan, dan het licht, de dreigende gestalte van deze man. Hopeloos werd ik, maar 's mans vriendin was er ook nog, ook niet mis van gestalte. Ik moest het probleem maar bij de lurven pakken en greep 's mans vriendin duchtig in de schaamstreek. Toen heb ik mijn vergissing ingezien, de dame had een ijzeren greep en heeft zo ongeveer mijn beider handen vermorzeld, terwijl ze lief naar me bleef kijken. Ik wou mijn pijn niet laten blijken en keek even lief terug. Ze loste de greep en ik bedankte haar feestelijk voor het hartelijk handjesschudden. Ik nam afscheid en wenste beiden een minder timide karakter. Nu thuisgekomen met kromme handjes belde ik mijn dokter op. Hij heeft beide pootjes verbonden en drukte me op het hart dat ik wat vakantie moest nemen. Als ik zo doorging met mijn werk, kon ik er nog een paar fractuurtjes bovenop krijgen en schreef me een voorschrift voor Valium.
Nu had ik een hele boel inspiratie, maar verdorie, ik heb drie weken aan dit verhaal geschreven met de tenen. Ik moet zeggen, de flexibiliteit zit er nu wel in. Misschien moest ik maar eens undercover gaan als de man die gitaar speelt met de voeten.
Mochten er zich verwikkelingen voor doen, hoort U het wel...
feedback van andere lezers- geertje
knap geschreven, boeiend van begin tot einde.
de woordspelingen zijn leuk.
groetjes
geertje
drebddronefish: Je bent een schat Geertje, jouw feedback is lovend zoals altijd, bedankt en groetjes - commissarisV
Lekker, met een surrealistisch tintje waar ik zo van hou!!
drebddronefish: Dank je dan zijn we al met twee, groetjes - Vansion
Joepie. Nu ga ik mij eens lekker amuseren. En de 2 naast elkaar leggen.
drebddronefish: Ja het is soms moeilijk hé met die vervolgverhalen - Marlis
Zoals altijd met een grote glimlach gelezen.
Groetjes
Marlis
drebddronefish: Dank je Marlis, ik zou je graag doen bulderlachen, groetjes - Jelsi
Mooie geschreven.. Doen zijn handjes nog pijn... hihi.
drebddronefish: Ja, zijn handjes doen nog altijd pijn netzolang tot ik een vervolg geschreven heb, groetjes - sinneskyn
Mooi, en ik ben nieuwsgierig naar de volgende undertonen...sinneskyn groetjes
drebddronefish: Ja, ik vraag me af of de ondertonen blijven komen, misschien is dat wel onuitputtelijk, groetjes
|
