naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De drie begrafenissen van Mevrouw Beekmans

door fenk

Wanneer ik thuiskom van een lange zomerreis, stel ik het uitpakken van de valiezen altijd even uit en werp me met onbeteugelde nieuwsgierigheid op de berg post. Dit jaar zijn er teleurstellend weinig brieven. Maar de traditionele rouwenveloppe is wel trouw op post. Een logische verklaring heb ik nog niet gevonden, maar empirisch heb ik wel vastgesteld dat de mensen uit mijn kenniskring verkiezen te stoppen met leven wanneer ik het land uit ben. Ik betrap mezelf op een perverse opwinding tijdens het openvouwen van de zwartomrande brief. Het is niet de eerste keer dat ik een kick ervaar bij een doodstijding, om pas daarna in verdriet te worden ondergedompeld. Misschien moet ik ooit eens onderzoeken waar dit heimelijk verlangen naar tragiek vandaan komt. Cynthia Vosters. De naam zegt me niets. Maar dan lees ik: de weduwe van Divisieadmiraal Ludo Beekmans. Nu besef ik dat het Mevrouw Beekmans is, of beter gezegd, niet meer is.

Ik sta met mijn ouders op het balkon van onze woonst op de derde verdieping. We zien hoe vier mannen in het prinselijke uniform van de zeemacht uit de overstaande woning komen met een ebbenhouten kist op hun schouders. Als het een zware last is, dan weten ze het goed te verbergen, want hun gladgeschoren gezichten blijven krimpvrij. Heel even geeft een van de mannen extra steun met zijn hand, maar hij herstelt zich vlug. Ik ben nog maar acht jaar en dus weerloos tegen de schoonheid van de witte handschoen die enkele seconden het donkere hout beroerde. Terwijl de kist in de ceremoniewagen glijdt, worden we opgeschrikt door een schot. Nu pas bemerk ik de zes mariniers op een rij en zie nog net hoe een van hen in drie korte, snelle bewegingen zijn geweer van boven zijn hoofd naar de grond naast zich brengt.
'Mag dat zomaar?' vraagt mijn vader. Mijn moeder legt hem onmiddellijk het zwijgen op.
'Sst, daar is Mevrouw Beekmans.'
De wagen rijdt stapvoets, op nog geen twee meter gevolgd door de galante vrouw in het zwart. Ze draagt een hoed met een driehoekige voile en glanzende nylons. Achter haar volgt een lange stoet van mariniers, familieleden en kennissen, maar toch lijkt het alsof Mevrouw Beekmans alleen in de woestijn loopt.
'Zo jong en al weduwe,' zucht mijn moeder. Ik zie haar lippen trillen van sensatielust en kan me niet van de indruk ontdoen dat ze Mevrouw Beekmans een beetje benijdt. Want wat Jacqueline Kennedy was voor alle Amerikaanse vrouwen in 1963, is zij nu voor de vrouwen in onze straat.

De laatste keer dat ik haar gesproken heb was tien jaar geleden na de begrafenis van mijn moeder, op de koffietafel. Mevrouw Beekmans was lange tijd goed bevriend geweest met mijn moeder, die haar na het tragische ongeluk van de Divisieadmiraal gretig opgevangen had. Ik wist ook dat mijn moeder de laatste maanden voor haar dood terug meer contact had gezocht met haar oude vriendin en haar geheimen toevertrouwde. Waarom heeft een vrouw plots behoefte aan geheimen als ze de zestig nadert? Welke brieven moest haar vriendin voor haar bewaren? Mevrouw Beekmans ontweek mijn vragen:
'Het is nu niet het moment. Maar als je later nog met vragen zit, ben je steeds welkom.'
Ze was nog steeds een mooie vrouw, en in haar galante rouwkledij leek ze nog steeds op Jacqueline Kennedy. Ik heb nooit gebruik gemaakt van haar uitnodiging. Waarschijnlijk zal ik ook geen tijd maken voor haar begrafenis; ik ken niemand van haar entourage. De rouwbrief eindigt bij het oud papier. Hetzelfde lot wachten waarschijnlijk de geheime brieven van mijn moeder. En zo hoort het.

feedback van andere lezers

• Vansion
  ??????????
  ik weet zeker dat ik hier al gereageerd had
  en nu kan ik nog eens ???????
  ben ik mis????????
  fenk: Je hebt hierop ooit gereageerd in "private communications"; dit is je eerste reactie op de wh-pagina. Bedankt voor het lezen.
• cehadebe
  Ongelooflijk goed. boeiend, komisch, afijn genoeg voor vandaag!:)
  fenk: Te veel lof maar toch vreselijk bedankt.
• dichtduvel
  Graag gelezen, grtz, Jef
  fenk: Bedankt Jef.
• lin
  Prachtig geschreven verhaal! Goed einde. gr, lin
  fenk: Hey lin, bedankt voor het compliment.
• DensPowells
  Een kortverhaal zoals het hoort te zijn, applauswaardig. Nu vind ik dat je een kortverhaal moet schrijven waar de je brieven tocht vindt. ;-)
  (Ik wilde je een heel zinvol geven op je gegeven fb, maar ik zag het te laat, mijn excuses)
  fenk: Inderdaad. Maar dat laat ik liever aan de lezer over.
  Bedankt.
• SabineLuypaert
  inmenselijk beschreven, vooral door de opwindingfactor en de sensatielust die je er schijnbaar nongalant effe doorplemt (smile) heel graag gelezen
  fenk: Ja, niets menselijks is me vreemd. Bedankt schoonheid.
• littlefairytale
  Een snedig verhaal, laat lezen en verlangen naar meer. Dat meer dat je zelf vakkunding de nek omwringt door dat "En zo hoort het"
  Je hebt de les "kill your darlings" duidelijk goed begrepen. Meer uitmelken zou de kracht ondermijnen. Knap, als immer. tine
  fenk: Weer een fb van onze sprookjesmadam! Het is een plezier om door jou onder handen te worden genomen!
• muis
  De titel trok mijn aandacht.
  Kort en bondig geschreven, zonder te veel poespas.
  
  groetjes
  fenk: Bedankt meisje.