|
< terug
Britt
'Ik wil mee - Mama mag ik alsjeblieft mee?' vraagt Britt smekend aan haar moeder die bezig is om haar haren te kammen.
'Nee lieverd dat gaat niet. Papa en ik hebben een bruiloft en het wordt heel laat. Dan lig jij al op bed.'
'Maar ik kan wel zolang opblijven. Echt waar!'
'Het wordt echt te laat meis.' Mama aait zachtjes over haar wang en gaat weer verder met haar haren.
'Hanna komt strakjes en ik weet zeker dat jullie saampjes hele leuke dingen gaan doen' gaat mama verder.
'Maar ik wil niet dat Hanna komt' roept Britt wanhopig uit, 'Hanna is stom!'
'Misschien mag je van Hanna ook wel opblijven.'
'Ik wil met jou mee mama - Ik zal heel lief zijn.'
'Je kunt echt niet mee Britt. Hou nu maar op met zeuren en ga een leuk spelletje pakken wat je zo met Hanna wilt gaan doen.'
'Die zijn weg' zegt Hanna, als papa en mama vertrokken zijn naar de bruiloft.
Ze haalt uit haar broekzak haar mobiele telefoon en Britt ziet hoe ze een paar toetsen indrukt.
'Je kunt komen' klinkt niet veel later de stem van Hanna, 'Ze zijn weg.'
'Ja natuurlijk is ze er' zegt Hanna na een korte stilte en Britt ziet hoe Hanna naar haar kijkt.
Met haar wordt zij bedoelt, weet Britt.
Hanna vind haar niet lief en noemt haar altijd 'haar.'
Hanna wil ook alleen maar op haar passen omdat ze dan met haar stomme vriend kan afspreken.
Samen doen ze dan hele rare dingen. Dingen die zij niet mag zien, maar die ze altijd wel heel erg goed hoort als ze in bed ligt.
Eén keertje toen ze heel nodig moest plassen heeft ze een keer iets gezien. Heel kort maar want Tom, de vriend van Hanna zag haar en was toen heel boos geworden.
'Zo' zegt Hanna gehaast, 'Jij gaat nu slapen want het is al heel erg laat.'
Het is helemaal niet laat, weet Britt, toch zegt ze dat niet.
'Lief zijn he' dringt Hanna aan.
Britt knikt angstig.
Ja... ze zal lief zijn. ze wil Tom niet weer zo boos zien als toen.
'Als je plassen moet dan doe je dat zonder mij. Je bent al een grote meid dus dat kun je best.'
'En o ja' herinnert Hanna zich voor ze naar de deur toeloopt, 'Monsters bestaan niet.'
Britt voelt tranen opkomen.
Monsters bestaan wel!
Volgens mama ook. Mama kijkt tenminste altijd of ze ze ergens ziet en ze zet ook altijd een beer bij de deur neer die de wacht kan houden zodat zij rustig kan slapen.
Hanna niet.
Hanna is stom.
'Lekker gaan slapen nu. Dag!'
Zonder een glimlach verdwijnt Hanna uit de kamer.
'Blijft dat stomme kind nu eindelijk een keer in haar bed?' hoort Britt de vriend van Hanna vragen.
'Maak je geen zorgen' zegt Hanna, 'Die wil jou echt niet nog een keer zo kwaad zien.'
'Dat kind is verwend...'
'En ik ga jou nu verwennen!'
Er klinken weer geluiden die Britt niet kan thuisbrengen en de tranen die ze eerder al had gevoeld lopen nu over haar wangen.
Bang pakt ze leeuwtje en druk die tegen zich aan.
Was mama er maar....
(wordt vervolgt)
feedback van andere lezers- muis
'Dat kind is verwent=< verwend
Ocharme:) Dat beertje voor de deur die de wacht is triest en toch... hoopvol misschien?
Je hoort het meer en meer van die babysitters die rare stoten doen. Maar het kind voelt het wel. Spijtig dat ouders net dan niet luisteren naar hun kids.
Tot morgen?
groetjes
yrsa: Dank je wel voor de reactie ;) ben er echt heel blij mee.
ouders luisteren idd vaak te slecht naar hun kinderen of vangen signalen te laat op.
Groetjes en tot morgen ;) - cehadebe
zit goed in elkaar, ik lees de rest ook graag:)
yrsa: dank je wel cahadebe ;)
groetjes xx - Gaya
Aangrijpend verhaal.
De woede borrelt tijdens het lezen - vanuit mijn tenen - omhoog.
Arm kind. Je hebt de machteloosheid van het kind knap neergezet.
Pakkend.
Ben benieuwd naar het vervolg.
Gr. K@rin
yrsa: Dank je wel K@arin ;)
groetjes xx
|
