|
< terug
Britt (2)
... was mama er maar.
Met opgedroogde tranen en een beetje hoofdpijn doet Britt haar best om niet te luisteren, maar het is stil in haar kamertje. Te stil.
Ze mist het net iets te harde geluid van de televisie en mama's lach wat altijd zo goed te horen is in haar slaapkamer.
Het is nu Hanna die lacht.
Raar lacht.
Britt drukt leeuwtje nog steviger tegen zich aan en knijpt haar ogen stevig samen.
Ze moet maar gaan slapen met leeuwtje heel dicht tegen zich aan.
Slapen, denkt ze met haar oogjes dicht. Slapen!
Er klinkt een luide bonk en Britt opent haar ogen weer.
Zou Hanna gevallen zijn?
Die keer toen papa een lamp wilde ophangen maar van het keukentrapje was gevallen had er ook zo'n bonk geklonken.
Britt gaat overeind zitten en voelt zich bang worden.
Als Hanna gevallen is dan moet ze naar het ziekenhuis.
Papa moest dat toen ook. En als Hanna naar het ziekenhuis moet dan gaat Tom mee en is zij alleen thuis.
Ze wil niet alleen zijn. Hanna en Tom zijn niet lief, maar alleen zijn tot papa en mama terug zijn, durft ze niet.
Zou ze gaan kijken?
Strakjes gaan ze zonder haar naar het ziekenhuis toe.
Met een bonkend hart en leeuwtje heel dicht tegen zich aan schuifelt Britt de trap af.
Tree voor tree.
Ze hoort Tom praten.
Dat deed mama toen ook tegen papa, dat weet Britt nog wel.
Mama bleef toen net zo lang tegen papa praten tot de dokters gekomen waren.
Die mannen die papa toen in de ziekenwagen getild hadden.
Mama was met hen meegegaan, maar mama had wel de buurvrouw gebeld.
Tom zou vast de buurvrouw niet bellen.
Tom kende de buurvrouw niet.
'Hanna!' Met een bang stemmetje stapt Britt met leeuwtje tegen zich aan de kamer in en ziet Hanna en Tom op de grond liggen.
'Hanna ga je dood?'
'Wel Godverdomme!' Net zo boos als Tom eerder al een keer geweest was, springt hij overeind.
Zijn gezicht is rood en Britt doet bang een stapje naar achteren toe.
'Ik dacht dat dát kloteblaag op bed zou blijven?'
'Dat zou ze ook!'
'Nou dat merk ik! Jemig zeg... Het is iedere keer hetzelfde... Kun jij niet luisteren ofzo?'
Tom komt dreigend voor haar staan en Britt voelt tranen opkomen.
Toch probeert ze langs Tom op te kijken naar Hanna die nog steeds op de grond ligt.
'Hanna' piept ze met een trillende lip, 'Heb je pijn?'
'Opsodemieteren! Naar bed!' Twee handen grijpen haar beet, waarvan er eentje op haar mond beland.
Britt schreeuwt en spartelt met haar benen, maar Tom is sterk. Hij doet haar pijn, heel veel pijn.
wordt vervolgt
feedback van andere lezers- muis
Ocharme dat kind. De spanning heb je wel goed weten te brengen. Vooral door dat leeuwtje tegen haar lijfje denk ik.
Een voorbeeld weer dat mensen geen rekening houden met gevoelens en ervaringen van anderen.
Ben benieuwd naar het vervolg.
groetjes
yrsa: thnxxx muis ;)
groetjessss xx - cehadebe
Het blijft spannend, en zielig
yrsa: thnxxx cehadebe voor je reactie ;)
groetjes xx
|
