Volg ons op facebook
|
< terug
wrakhout
'Dat de koffie niet smaakt, dat kan ik nog verdragen, maar dat je me uitmaakt voor bedrieger, dat pik ik niet". De stem droeg zo hard, dat iedereen die in de wachtzaal zat te wachten op de beoordeling er mee schaamrood van werd.
De deur daverde in haar hengels en de stenen die samengevlochten tot een muur de scheiding moesten voorzien, trilden als een gitaarsnaar na.
Een secretaresse liep nog zenuwachtig met haar nota's achter hem na. "U bent nog vergeten te tekenen" riep ze hem nog na met een overslaande stem die direct enkele octaven te hoog was ingezet.
De al zenuwachtige kandidaten keken verlegen in hun nota's, zodat ze de schijn dat ze de conversatie gehoord hadden niet zouden opwekken. Ze deden of ze stom, doof en blind waren. Want ze zaten zo verdiept in hun bladen te kijken, dat zelfs de meest blinde kon terugvinden wat zij schijnbaar verloren waren.
Doorheen het enige raam waardoor ook de zon met volle teugen binnen kwam, hadden deze mensen een prachtig zicht op de rivier die zich als een grens gedroeg doorheen het mooie landschap.
Het water zag helder blauw en je kon zelfs van de relatief hoge hoogte, waarop het gebouw was neergezet, de vissen zien stoeien in het water.
Ooit was het hier anders geweest, de kandidaten wisten het nog wel. De storm was de grote verandering geweest. Sinds die grote storm had hun leven plots ook een andere verhouding gekregen in de tijd die men zich nog herinnert. Want sinds de grote storm werd er enkel nog gesproken van 'voor de storm 'en 'na de storm'.
Het stadje dat in hout was opgetrokken had een rijk geschiedkundig verleden. Er was zelfs een museum. De pioniers die het stadje hadden gesticht, waren zeer vooruitziend geweest en hadden reeds vanaf het begin zaken vastgelegd en bijgehouden, zodat de latere regelgever hen niet zou dwingen tot dingen die ze liever nooit hadden gezien.
Je kon zien aan de ogen van de mensen die wisten van de grote storm dat het een enorme ramp was geweest. Hun aangezicht was er zelfs van vertekend.
Zij die het overleefd hadden waren plots enkele tientallen jaren ouder geworden.
De lust en blijdschap, die het stadje altijd hadden gekenmerkt waren met de harde wind blijkbaar mee weggeblazen.
Diep verdriet en ontgoocheling waren doorheen de straten blijven waaien, zelfs als de zon scheen en er een fris briesje was, voelde elke mens die het stadje betrad, het ongeschreven verdriet dat langs de lange straten zwierf op hun klamme lijf plakken.
De storm was enorm geweest. Geen enkel huis was er onbeschadigd uitgekomen. Hele straten waren leeg, want de huizen waren door de grote kracht de rivier in geblazen. De rivier die nog nooit zo hoog had gestaan, was plots eigenaar geworden van heel wat houten huizen. En naarmate de storm verder joeg, kraakten de planken van de vernielde pracht, tot ordinair brandhout.
Maar, omdat ze in het water lagen, waren ze zelfs niet eens meer bruikbaar om de kachel aan te steken.
Vrachtwagens met wrakhout zijn er achteraf voorbij gereden. Maanden heeft het geduurd voor er weer een mens in het stadje kwam kijken. Want wie er zijn geliefden had verloren, was zelfs niet eens meer teruggekomen.
Een jonge architect was het desolate stadje ingetrokken en had zich met alle vrijheid een beeld getekend, waarin het stadje terug kon herleven. Met heel veel ijver had hij de wonden die nog niet hersteld waren opgetekend en verwerkt, zodat zijn plan subliem kon zijn.
Hij kende niet eens de geschiedenis van het stadje, laat staan dat hij kon weten wat voor huizen er ooit hadden gestaan. Aan het spoor van vernield huisraad en afgeknapte bomen kon hij enkel opmaken dat er veel mensen hadden gewoond.
Toen hij zijn plannen had ontvouwd voor de commissie die instond voor de heropbouw van het stadje, was iedereen laaiend enthousiast.
Eindelijk zou er werk gemaakt worden van het herstel, zodat de draad terug kon opgepakt worden en iedereen terug kon doen wat hij graag deed.
Een regelneef uit een of ander departement had het blijkbaar niet zo begrepen. Alles moest gaan zoals het al altijd was gegaan en men kon geen verandering dulden.
Telkens de jonge kunstenaar, want dat was die architect wel, iets wou doen, stond de ambtenaar achter zijn rug met opmerkingen en negatieve kritiek.
Op een dag werd het hem allemaal wat veel en hij had de ambtenaar een klap op zijn kop verkocht. De mensen van de stad hadden dagenlang het wrakhout zo opgepoetst en terug hersteld, dat het kon dienen voor de heropbouw. Maar de ambtenaar tekende telkens weer verzet aan, terwijl hij wel 's avonds naar huis ging om in zijn eigen bed te slapen.
De mensen van de stad sliepen nog altijd onder de open sterrenhemel.
De architect had de burgers uitgenodigd in het stadshuis, dat al terug opgeknapt was, om met iedereen persoonlijk te overleggen wat en hoe er met hun eigendom moest gebeuren.
Vanuit de hoofdstad was er een gelukwenstelegram gekomen om de jonge architect aan te moedigen om met het gerecupereerde materiaal de stad terug op te bouwen, terwijl de ambtenaar probeerde om naar het bos te gaan en opnieuw enkele bomen om te hakken om alzo aan nieuw hout te geraken.
De ambtenaar had er alles aan gedaan om het wrakhout waardeloos te maken. Hij had er specialisten en experts bijgehaald, maar toen die mensen zagen wat er allemaal gebeurd was, kon er geen een het ooit eens mooie hout afkeuren en maken tot een waardeloze troep.
De spanningen liepen op, zo erg zelfs, dat de stedelingen die er nog waren, merkten dat het niet meer goed boterde tussen die twee.
Het wrakhout mocht blijven liggen en de dorpelingen konden de nog mooie planken recupereren om alzo een snel herstel mogelijk te maken.
De vader van de ambtenaar was jammer genoeg de minister die heel de zaak moest goedkeuren. Met allerlei listen probeerde men de jonge idealist tot fouten te brengen, zodat hij van het project kon gehaald worden en door de ambtenaar kon vervangen worden.
Als een waardeloze vod werd de jonge kracht van zijn werk gehaald en geworpen in een grote plas.
Als een kapot geschoten schip voelde hij zich zinken en afdwalen naar een andere plaats, maar niet meer als een statig schip, wel als een restant van wat ooit een schip was geweest: "wrakhout".
De architect is vertrokken en de stad werd herbouwd. Het budget dat er niet was werd wel vele malen overschreden zonder dat de minister van begroting ook maar iets kon afpitsen van de grote kost.
Over het recupereren van het hout werd niet meer gesproken. Het werd afgevoerd voor verbranding.
"wrakhout" stond er op de vrachtbrief.
feedback van andere lezers- ERWEE
Prima column ivo.
ivo: bedankt Erwee .. - Henny
Amtenaren... Goed geschreven en ik ben blij dat ik weer iets van je las.
ivo: bedankt Henny, blij je te zien ... - Muis
Een mooi stukje Ivo, over wrakhout.
Zelfs wrakhout kan nog nuttig zijn.
groetjes
ivo: idd, bedankt Muis ...
|
