Volg ons op facebook
|
< terug
*www.rdx.be* - 016. Magdalena
In elke parochiekerk zal wel een stoel staan, helemaal achteraan of in de zijbeuk achter een pilaar, waarop zij gezeten heeft -laten we haar Magdalena noemen-: de minnares van de overledene, zijn koeketiene, zijn stoeipoes, zijn bijzit, zijn engel, zijn prinses, zijn schuilschoot. De lijkstoet komt binnen. Ze ziet ze voor het eerst: zijn kinderen, zijn echtgenote, zijn moeder misschien…Het lijf waarvan elke vezel in haar geheugen is gebrand, wordt statig in een kist naar voor gedragen. "Wees welkom," zegt de priester,"wie je ook bent, vanwaar je ook komt." Ze slaat haar oogleden op, die zwaar geworden zijn, sinds ze er weet van heeft dat zijn lijf een lijk geworden is. Zegt hij het ook voor haar? Is zij ook welkom? Magdalena? De overspelige? Met haar voldragen stem voert ze het gregoriaans tot helemaal bij de lijkkist, bij hem, bij Hem. Hoe vaak heeft ze niet voor hem gezongen? Onder de douche, achter het fornuis, in bed, zijn bloeiende kijkers uitpurend als een bij… Drie, vier mensen kijken om. Ze negeert hun verwonderde blikken. Flarden uit het Hooglied galmen door de vreemde kerk. "Draag mij als een zegel op uw arm, als een zegel op uw hart. Want sterk als de dood is de liefde." De priester articuleert elke letter met zijn dikke vlezige lippen en tong. Uitdrukkingsloos lezen zijn ogen uit het heilige boek. De woordenstroom welt als lava op en rolt over de hoofden. De priester is een onbenullige spreekbuis van een overweldigende macht. Maar hij weet het niet. Magdalena gloeit. De predikant dreunt een netjes opgesteld curriculum vitae van de afgestorvene af. De rol die hij speelde op het podium wordt in paragraafjes verhaald. "Hij was een trouwe echtgenoot, een goede vader, een enthousiaste collega." Zijn vrouw hoort het van op de eerste rij, de eretribune. Aangedaan buigt ze het hoofd. Ze trekt haar zwarte sjaal over haar verkilde borst. Misschien heeft ze nu spijt voor al die keren dat ze hem niet open en warm ontvangen heeft. Misschien vermoedt ze wel dat hij een ander had. Misschien ook niet. "Neem en eet, dit is mijn lichaam." Magdalena ziet hoe het brood gebroken wordt. Ze heeft haar lief verslonden en hij haar, menig keer. Zijn warme, heerlijke vlees is stijf en koud nu. Als het "in paradisum" inzet, en de protagonisten traag naar buiten wandelen en zich verplicht werpen in de kleverige poel blijken van medeleven en loze troostwoorden, staat Magdalena kaarsrecht als een toorts engel te wezen…"deducant te angeli"… Ja, dat is ze voor hem geweest: zijn engel op weg naar het aards paradijs, de oase, de stad van vrede, Sion. Niet onder de spots. Achter het gordijn. Waar kunstlicht, rekwisieten en applaus overbodig zijn. Waar passie en ongeoorloofd spel de regie van wat is zoals het hoort doorbreken. Waar geliefden dronken van elkaar deel hebben aan het mysterie.
Isabelle veegt met de rug van haar hand haar tranen weg. Ik zie een lichte blos op haar tere, witte wangen. Achter haar zwemmende oogbollen woedt een vuurhaard. Aangezogen en verblind voel ik hoe ik haast verteerd word. In een flits komt de tekst die ik in het weekend uit het Latijn vertaald heb in een nieuw licht te staan. Zoals Argenis, hoofdpriesteres van de staatsgodsdienst, blaakt Isabelle van een innerlijke kracht die duizend keer machtiger is dan alle wetten en verordeningen van koningen en regelmensen op een hoop: een heilige kracht waarvoor al wat leeft moet buigen. Meleander, de vader van Argenis, een ingoede en bezorgde vorst heeft een politieke beslissing genomen. Om zijn volk te beschermen gaat hij een pact aan met een verrader die aast op zijn troon. Eén van zijn onderdanen, Poliarchus, keert zich openlijk tegen deze schijnvrede die vroeg of laat zal barsten. Er wordt een som op zijn kop gezet en hij ziet zich verplicht te vluchten. Weet de koning veel dat deze tegenstander in het geheim het hart van zijn dochter heeft gestolen. Weet de koning veel dat zijn dochter wit ziet van woede en wanhoop. Als een furie stamelt ze wartaal vanachter het altaar. Ze krijst en tiert in trance. Ze lijkt helemaal benomen door de Godin wiens eredienst ze opdragen moet. Zoals alle mannen is de koning bang voor wat religieus is. Terecht. Tegen goddelijk geweld, zij het in de gedaante van een frêle prinses, schieten alle wapens te kort. Sterk als de dood is de liefde van een vrouw. Een vrouw die er één is. Zoals Isabelle. Zoals Argenis. Zoals Magdalena.
"Laat je me even alleen?" vraagt Isabelle. Ik knik en laat haar. Alleen.
feedback van andere lezers- commissarisV
Er straalt energie uit.
vansion: tiens, hoe zou dat komen? - Jean_Loeckx
Uitstekend tot net voor het woord "Isabelle".
Waarom ben je daar niet gestopt. Het was zo prachtig !
Het lijkt mij alsof je verkeerd gepasteted hebt.
g
vansion: die tekst is natuurlijk niet bedoeld om in stukjes te worden geknipt hé ... maar ik hou wel van 'ontluistering' op zijn tijd. haha... ik weet al wat volgt .... - maridava
Ik weet het , ik val in herhaling maar het is gewoon zeer goed. Dit wordt een prachtig manuscript.
Maar hij weet het niet: wie de priester of de dode?
vansion: de priester. moet wellicht duidelijker aangegeven worden.
PS : Ik voer correcties niet meteen door he. Ik verzamel ze voor later. Bedankt. - nino_de_pino
Frappant! & Goed!
Mijn oma heette Maria Magdalena en mijn zus die gisteren bevallen is, is vernoemd naar haar, afwachten hoe haar derde dochter gaat heten. Ik weet even niets te zeggen, laat het hier bij!
Groeten van nino.
vansion: Oh met een oma die Maria Magdalena heet, is je zieltje al op voorhand gered, nino ... Mijn oma heette Zoë ... X (mag dat?) - Das
'Pilaar' vind ik hier een lelijk woord, al weet je het in dezelfde (gigantische) zin dan wel weer goed te maken met 'koeketiene'.
Hey, ik plaag je, het mag!
Zeer goed, uitmuntend. Mijn gedachten dwalen regelmatig af, ik moet regelmatig opnieuw beginnen. Dat kan alleen maar goed zijn. Sterke gedachtenpistes leg je daar bloot. Je laat alleen niet toe ze te volgen.
Zal een boek worden dat regelmatig eens aan de kant moet gelegd worden op het allemaal in je op te kunnen nemen.
't Kan zijn dat ik een slechte lezer ben, ik heb dat eerder al zonder blozen toegegeven.
vansion: Ach ... beetje grotesk uitgedrukt: ik wil iets schrijven dat ruimte bijmaakt, niet iets dat ruimte vult
Alle gedachtenpistes zijn onaf. Waarom zou ik ze rondmaken? Ik zal mijn personage doen beléven tot ze rond is. Haar uit de kluiten wassen. Niet meer en niet minder. Enfin, dat probeer ik toch.
Maar eerst moet de lezer met haar door de shit. - kronos
poel blijken.....geliefden dronken.... leest niet gemakkelijk, er is iets te kort al was het maar het woordje 'van' of een komma
je maakt verschillende vergelijkingen : met Magdalena, met het Paradijs, met Argenis, met een vulkaan ( lava, gloed ), met een eretribune ...dat zijn er enkele teveel, beter bij één of twee blijven en die in verschillende facetten aanbieden waar het past in het verhaal...denk ik
vansion: dat ken ik niet uit het hoofd-zal ik moeten bekijken
Ja, is waar ... kiezen is zo moeilijk ...:(
|
