Volg ons op facebook
|
< terug
"schijntje" - naar aanleiding van de opening van de boekenbeurs
"Het is maar een schijntje" lachte hij zuur.
"Ik peiger me af om hetgeen ik in mijn brein vangen kan te vertalen tot leesbare beelden en toch krijg ik er geen voldoening voor."
Mistroost schudde hij zijn hoofd.
"Alsof het vangen van motten in een oude jas veel nuttiger zou zijn. Maar wie dit werk doet die krijgt er een bonus en speciaal kledij voor in de ruil".
De motivatie is niet het geld wordt er dan gezegd, maar wel de terugkeer van de lezer telkens weer naar het werk dat ik toch maar daar hebt neergezet."
En dat moest hij wel toegeven. "Ja, voor het geld zou ik het zelfs niet eens doen, alsof ik dan een hoer zou zijn, die haar intiemste delen ook maar voor wat zilverlingen te grabbel gooit voor hen die het niet eens appreciëren.
Moest men mij dertig zilverlingen toewerpen ik zou me als een hongerige slaaf neerwerpen en het geld zo snel als mogelijk toe-eigenen, want er is nog zoveel dat ik moet betalen, dat zelfs die dertig stukken die puzzel niet zullen vervolledigen.
"Hoe kan ik nu schrijven als ik steeds weer achtervolgd wordt door facturen en geconfronteerd wordt met een lege koel- en andere voorraadkasten?"
Hij wreef het laatste stof van de televisie weg door met de rug van zijn hand over het scherm te vegen. Een zwarte rand bevestigde dat het nodig was.
"Telkens ik mijn pen in de inktpot stop voel ik onder in mijn buik het knagen van de schuld. Ja, een zelf aangepraat schuldgevoel!
Want, ik kan wel met honger leven, maar mijn veertien kinderen niet...
Alsof ik veertien kinderen zou hebben, maar mij hebben ze altijd gezegd dat je je nood altijd een beetje moet overdrijven, zodat als ze dan met wat minder komen helpen, en dat doen ze toch altijd, je nog altijd genoeg zou hebben om te overleven.
Welke lezer zou het in zijn hoofd halen om zich eens af te vragen of die brave kunstenaar wel voldoende kaas of vlees op de plank zou hebben?
Die lezer is zo verlekkerd op het verhaal dat die wil lezen, dat die de schrijver al lang vergeten is. Net zoals bij een hoer. Welke man stelt zich vragen bij de welstand van het mensje waarin hij zich verkneukelt en verwent. Hij betaalt haar en zijn 'schuld' is weg.
Als schrijver heb je tenminste nog het gevoel dat de lezer het verhaal goed vindt, want de recensies zijn belovend. En het CIM die moeilijk meetbare en controleerbare onderzoeken doet die bevestigen dat de verkoop rendeert.
Alhoewel als een hoer geen klanten meer krijgt wil dit toch ook maar zeggen dat haar outfit en lichaam niet meer in overeenstemming is met de markt die spreekt.
En natuurlijk denkt de lezer dat het verhaal autobiografisch is of dat er autobiografische elementen vervat zitten in het verhaal dat die leest, zodat de ernst van het plot de metafysica kan overstijgen en de eigen emoties ook een plaatsje krijgen in het stuk.
Waardoor de kunst om dat gedeelte van de lezer mee in het werk te krijgen, er een veel grotere gretigheid ontstaat om nog meer boeken en verhalen en gedichten te lezen van de schrijver die dit kan.
Evenzeer de hoer denkt dat als ze meer doet 'alsof', de klant zal denken dat hij de man is en hierdoor sneller zijn scheve schaats terug zal aandoen en zijn vertier bij haar zal opmaken.
De stapel papier op zijn desk irriteerde hem mateloos. Elke dag weer kwamen er rekeningen en elke dag weer werd hij lastig gevallen door mensen die maar één ding wensten : "geld".
En als hij dan al eens naar de uitgeverij belde dan was het altijd een goed nieuws show. Hij mocht direct een klinker kopen en het woord zeggen, want het succes lag voor hem open gespreid, zoals de rode loper in een sjiek hotel.
Als hij het dan toch eindelijk kon zeggen dat hij wat geld nodig had, dan kreeg hij direct een afspraak om eens te gaan eten, want het was weer een tijd geleden.
Wanneer al het gezwaai van complimenten en dure verstrooïerij over was, bleek dat er wel iets kon gedaan worden, maar, de sector zat in rode papieren en er was haast geen geld meer ... enzovoort enzovoort.
Al dat gerotzooi met geld om de schrijver te paaien, dat kwam wel mede van zijn vruchten en zijn inspanningen die hij toch maar elke dag moest opbrengen.
Oeps, het was ondertussen al tien uur geworden. Het was hoogtijd om zijn eurostukken nog eens om te draaien.
Ja, sinds hij schrijver was geworden moest hij elk eurostuk drie maal omdraaien voor hij het mocht uitgeven. Dat had zijn uitgever hem gezegd. Want schrijvers zijn heel dappere en moedige mensen, maar zij verdienen te weinig om in leven te blijven.
En nu draait hij om tien uur 's morgens en om drie uur 's middags en om negen uur 's avonds zijn stukken om.
Zo kan hij de volgende dag de bakker en de melkboer betalen.
Briefjes zijn veel makkelijker om te draaien, het gaat in ieder geval veel sneller. Want, een briefje van tien, dat zijn wel tien stukken van één euro.
Jammer dat hij zo weinig briefjes krijgt, meestal van die heel kleine centen, die hij met moeite nog kan lezen.
Al een geluk dat hij ze blindelings goed kan aanvoelen in zijn hand, Bij de bakker kan hij perfect de kleinste munt uit zijn zak halen zonder dat hij eerst een handvol met diverse muntstukjes moet bovenhalen om dan als een diamantslijper ze één voor één te moeten bekijken of het wel de juiste waarde is dat hij weergeeft.
Gisterenavond was hij bij de opening van de boekenbeurs. Ja, sinds hij in de toptien staat van de beste gelezen boeken, krijgt hij zijn inkomstkaart gratis. En hij mocht mee naar de openingsspeech van de minister van Cultuur gaan luisteren.
De minister erkende het probleem van de schrijvers en hun inkomsten, maar kon er ook zo weinig aan doen en gaf met een gevoel van medelijden toe dat hij financieel geen ruimte had en slechts een schijntje kon geven van wat deze kunstenaars feitelijk verdienden.
De emoties werden ook voor de schrijver te veel. Hij kon begrijpen dat de minister machteloos was en dat schrijvers enkel gedoemd zijn om te schrijven, niet om geld te verdienen.
Toen hij terug naar zijn wagen liep, botste hij bijna tegen de minister. Door de regen was het allemaal zo donker en zo nat, dat hij niet goed had gekeken.
De minister was geschrokken, want hij stond nog maar net bij zijn auto. Zijn kraag stond omhoog om de lastige regendruppels niet op zijn pas gestreken hemd te krijgen en om de gure wind wat te ontwijken.
Door het aanstoten waren de sleutels van de minister gevallen.
In de donkerte, op de stoep voor de boekenbeurs, overal water, het beeld was compleet.
De oude schrijver had nog een kleine zaklamp in zijn zak zitten. Hij wist wel niet of de batterijen nog goed waren. De zaklamp die hij met de hand kan opdraaien die lag in de auto. Maar, die stond zo ver weg geparkeerd, dat hij die lamp niet kon gaan halen.
Het lampje liet een flauwe schijn vallen op de natte betontegels van het voetpad. Onder in de goot zag hij iets blinken. De minister stond met zijn beide handen op de knieën gebukt mee te loeren tussen de spleet die de auto maakte met de boordsteen van de straat.
"Kan de lamp niet wat meer licht geven?" vroeg de minister. "Ik weet het minister, ik weet het ... het is maar een schijntje van wat die lamp normaal kan geven .., maar moest u ons wat meer betalen, dan had u nu ook wat meer licht gehad"
------------------------------------------------------------
Naar aanleiding van de opening van de boekenbeurs.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
een heerlijk stukje ivo, het is zo, zo wordt je gevierd en een uur later loop je mee op te gaan in de massa,
ivo: idd Sabine en het respect om als auteur door het leven te gaan is even fragiel als het papier waarop het allemaal is afgedrukt .. - Victoria
Ivo, ik ben met veel plezier begonnen, maar gaandeweg dwaalden mijn gedachten af....
ivo: misschien wel, ik heb geprobeerd mijn best te doen ... bedankt alvast ... - Ghislaine
Masterart.
Je weet toch dat in dit land de meeste producten haast niets verdienen. Blijkbaar is er iets verkeerd gegaan met het oprichten van een cultuurraad en zijn minister. Tja, van minister janksmoel kan je nu eenmaal niets anders verwachten dan treurnis.
ivo: bedankt Ghislaine ... - Dosto
Los van alle meningsverschillen vind ik dit een mooi en raak geschreven stuk...
ivo: bedankt Dosto voor je mooie fb ..
|
