Volg ons op facebook
|
< terug
De Dolomieten
Fotografie, fietsen en schrijven zijn mijn drie hobby's. Grote passies. De eerste activiteit is ook mijn vak. Het leven verloopt raar. Tussen de uren schreef ik wel eens een stukje, een column, een kortverhaal. Hoe begint zoiets? Op school moesten er opstellen geschreven worden. De leerkrachten vonden mijn schrijfsels altijd prima. Vaak genoeg moest ik mijn bank dan uit. Om vooraan in de klas mijn ding te lezen. Wel prettig was dat steeds. Alleen zaten er natuurlijk ook van die gore nitwitten in zo'n klasgroep die dan overkookten van jaloezie. Vaak genoeg heb ik langs de pastorie mijn boekentas uit de struiken moeten halen. Onze pastoor heeft mij daarom meermaals naar mijn voeten gegeven. Het was not done om steeds weer doorheen zijn aanplantingen te manoeuvreren. Keelde onze parochieherder me met zijn piepstem toe, terwijl hij een keer mijn beide oren in een stevige greep tussen duim en wijsvinger nam. Daarbij met mijn hoofd schuddend dat ik er scheel van zag. Ik moest maar eens komen biechten, kafferde hij.
Fotografie werd mijn job. Je moet tenslotte iets in dit ondermaanse leven. Zo heb ik me onledig weten houden met het kieken van architecturale sites, events, portretten en huwelijksreportages.
Als liefhebber van het wielergebeuren kocht ik een eerste koersfiets. Onder andere op de Kalmthoutse heide maalde ik samen met de Pros nogal wat kilometers af. We hebben daar na een tijd toch van afgezien. Iedere vijf voet stonden we met lekke tubes aan de kant. We zouden het voortaan enkel houden bij de gewone wegen. Al dan niet met fietspaden.
Na enkele jaren van fietsen over de provinciewegen, besloten we om een zomervakantie te doen naar de Nederlandse Veluwe. We bespraken met enkele gasten een hotel in de buurt van Amersfoort. Iemand van de groep werkte de fietsroutes uit. Weer iemand anders legde een hotel vast aan de rand van genoemde stad. Wij, onder het motto: Holland, here we come!, weg.
Dat hotel, de grand chique was het niet, maar veel zouden we er toch niet aanwezig zijn. De tweede dag gingen we op pad. Na vijf uren goed doortrappen stonden we weer in de lounge van onze verblijfplaats.
De derde dag. Bedoeling was om naar het Gelderse Hanzestadje Hattem te rijden. Deze route was uitgezocht door de Robby. We waren al enkele uren aan het rijden tegen een mooi tempo. In Hattem zijn we eigenlijk nooit aangekomen. Na een sobere maaltijd zijn we omwille van niet nader te noemen redenen en oorzaken, halverwege helaas moeten terugkeren naar Amersfoort. De regen begon plots bij bakken uit de hemel te vallen en niemand van de groep was voorzien van aangepaste kledij.
We kwamen langsheen een groot bosrijk gebied. Op zich niet zo'n probleem. Tot er daar ergens aan de rand van dat bos een bord stond waarop de tekst 'SCHIETVELD - Niet betreden! - GEVAAR!!!'
Precies weet ik het niet meer, maar toen we al zeventien van die borden achter ons hadden, werden daar opeens aan de lopende band mitralletteschoten gelost. In onze richting. We waanden ons in Vietnam. Daar heb ik in mijn jeugd nog al wat beelden van gezien. Hier leek het niet anders. De helft van de groep stond als versteend aan de grond. De andere helft wilde dat bos in, maar dat was verboden en dus geen optie. De Charel, meest volumineuze stem, riep nog: "Helaba, onnozel Hollanders, stopt daar ne keer mee!!!". Maar de plaatselijke Landmachtacolieten dachten daar duidelijk anders over. Wij op handen en voeten verder, alsmaar meer ongerust over deze gang van zaken. In dat hotel hebben we snel onze koffers gepakt, de betalingen afgehandeld en de terugkeer naar het vaderland ingezet.
Overal waar ik kwam binnen de Europese grenzen maakte ik fanatiek fotografische opnames van mooie gebouwen of sites. Natuurlijk begin je in eigen land en het Atomium. Het is in de tijd aardig uit de hand gelopen. Mijn bezoek aan Valencia is op dit vlak de topper bij uitstek op mijn palmares.
Toppers van een ander slag zijn dan weer een serie portretten die ik over de jaren gekiekt heb. Ik heb absoluut een neus voor het vrouwelijke schoon van de betere soort. Ik weet zo'n meiden van een jaar of twintig daarbij danig naar de mond te praten ... de belofte van een mooie toekomst in de wereld van de catwalk, daarvoor vallen die grieten omzeggens meteen. En dan vliegen we er in. Soms lopen die avonden dan al eens een keer uit in de tijd. Soms loopt het overigens ook uit op niks. Het geklaag van mijn vrouw neem ik er dan maar bij. Op haar vraag: "Waar hebde weer zolang gezeten? ... ik begon mij al ongerust te maken ...", is mijn antwoord dan doorgaans: "Dat ging daar vanavond langs geen kanten vooruit schat, en ge weet dat ik een pietje precies ben." "Ja, ja ...", zegt zij dan smalend sarcastisch.
Mijn eerste novelle 'Hobbelige heuvels' heeft nooit het grote publiek bereikt. Verder doen, zei mijn uitgever. Misschien iets meer seks in uw volgende boek steken. Dat verkoopt altijd. Ik dus wat voorbereidend werk gedaan. Zes jaar later werd mijn tweede boreling boven de doopvont gehouden. Van 'Zo blond, zo mooi en nooit lang alleen' gingen er toch zo'n vierhonderd zesentachtig over de toonbanken. Ik mocht zelfs een middagje gaan signeren op de Boekenbeurs van 1998. Eigenlijk had ik mijn kop daar liever niet laten zien, maar omwille van de commercie moet een mens als eens toegevingen kunnen doen. Terloops, er zijn daar die namiddag wel nog enkele knappe meiden aan mijn tafel verschenen. Afspraken mee gemaakt voor een shoot, hun hoofdjes volgeluld over het internationale catwalkgebeuren, uren en dagen vastgelegd ...
De eerste afspraak was met ene Anita. Brave Vlaamse jonge dame. Vlot verloop van de actie. Paar glazen wijn achteraf in café De Nieuwe Hoek tegenover het plein aan Berchem station. Afscheids- en bedankzoen. Verder niks. Niet dat jullie zouden gaan denken vaneuuhhh ... euuhhhhhhh ...... eeeuuuuuhhhhhhhhhhhhh .........
Veerle was de volgende in het rijtje. Met haar dikke goudblonde haren tot op ruglengte en haar volle, heldere stem, wist ze mij qua mood onmiddellijk op het juiste pad te krijgen. Ook wilde ze al direct uit de kleren. Heb haar zwaar moeten overtuigen om eerst een rode avondjurk aan te trekken. Dan volgde er iets met lingerie. Vervolgens een pose, geheel in een leren outfit. Met in haar linkerhand een zonnebril en haar rechterhand wijzend naar een poster van Helmut Lotti. Iets anders was er in de studio niet voorradig op dat gebied. Maar dit deel werd een mooie reportage. Met grote tevredenheid kijk ik nog steeds terug naar die reeks. Dan moet echter wel mijn vrouw de deur uit zijn.
Aan de bruidsjurk zijn we die avond trouwens niet meer toegekomen. Die shoots van de lieve Veerle in monokini of in een viertal strings waren behoorlijk overrompelend. Vooral het moeten toezien op haar dolomieten overviel mij als een vallend rotsblok, ergens in de Alpen. Hoeft het gezegd dat ik mijn kluts daar danig bij ben kwijt geraakt?
Ooit zijn we met ons fietsclubje een week gaan rijden in de Alpen. Toen ons daar een vriendelijke, behulpzame jongeman aansprak, meende ik in zijn Spaanse uitleg een zware Catalaanse tongval te ontwaren. Die gast leerde ons dat we in de buurt van Camprodon zaten te pedalleren. Op de flanken van de Coll d'Ares bevonden we ons. Toch een behoorlijk eind weg van bijvoorbeeld de Galibier. Om maar iets te noemen.
Augustus 2002. Mijn uitgever aan de lijn. Of ik nog eens iets wilde schrijven? Het mag allemaal nog straffer dan de vorige keer, spoorde hij me aan. Ik ben me dan een tijd gaan toeleggen op het bekijken van Amateur Swinging Wives, Free Hardcore Movies, Homemade Fuck vids en meer van die handel. Na een grondige studie van dat materiaal, het maken van diverse notities en de eerste schetsen daarvan, kwam dan na anderhalf jaar 'Monica in een melkbad' op de markt.
De verkoop van die roman had nog beter gekund, maar ik was tevreden. Met de winst heb ik me toch maar mooi een nieuwe koersfiets kunnen aanschaffen. Een tweedehands Eddy Merckx-model. Voor 249 euro. Op eBay. Mijn grote droom.
Om de koop af te handelen ben ik een middagje naar Braine-le-Comte getrokken. Een struise Waal met Kiekeboe-snor deed de deur van zijn woning open. Zwierde die fiets in mijn camionette, waardoor ik zo perpleks aan de grond genageld stond, dat ik drie minuten later die straat al uit was. Thuis merkte ik dat die 250 euro nog in de binnenzak van mijn casual jasje zaten.
Met de zomer voor de deur besloten we met ons clubje naar la Bella Italia te trekken. Meer bepaald naar de Dolomieten. Zeker inspiratie opgedaan na het herlezen van 'Hobbelige heuvels', sprak mijn vrouw. Of bij het fotograferen van al die dolle grieten en hun dolomieten, voegde ze daar nog met het nodige sarcasme in haar stem aan toe.
=
Het boek Fietsen in de Dolomieten van Francis Tilborgs, broer van Innerchild op de site, is te koop op de Boekenbeurs aan de stand van Roularta. Een langdurig gesprek en vele glazen Steendonk leverden de inspiratie voor dit stuk.
En hier is veel te ontdekken: http://www.francistilborghs.be
=
feedback van andere lezers- ivo
grappig goed geschreven ... bravo'
alhoewel ik wel een beetje 'verhaal' mis in het geheel .. als een soort van biografie kan ik het best smaken ...
ERWEE: 't is een semi-biografisch semi-humoristisch semi verhaal ivo
Zeer bedankt voor de lezing. - SabineLuypaert
staat ergens 'fiertspaden' in de derde alinea
haha, ik dachat al gelijk (smile) dat is opgeweld na zennen tetter op de beurs en ja hoor haha, heb heeeeeeeerlijk gelachen , vooral met uw titels (grinnikt vettig na) en deze zin --> Vooral het moeten toezien op haar dolomieten overviel mij als een vallend rotsblok,
ERWEE: Awel, dat ging daar toch over de Dolomieten *lol*
Ja, de Francis staat voor niks. Dolomieten of dolomieten, hij draait er zijne fiets niet voor op zijne kop.
Zeer bedankt voor heerlijke lachen. - Innerchild
Haha ... heerlijk is dit ... en trots dan ik ben !
Wat een bezoekje aan de boekenbeurs al niet kan doen ...
ERWEE: Zeer bedankt voor de lezing. Speel het hem maar door. *wink* - togu_hang
Hoi ERWEE ... wat mij betreft is dit semi alles, het hangt ergens tussen goed en niet goed ... maar ja ik ben dan ook verwend door beter van jou ... wel mooie publiciteit. denk dat ik toch maar 's ga struinen op site (en dan heb je toch mooi je doel bereikt hé ... dacht ik zo)
groetjes
PS misschien enkele duveltjes verbannen --- Kalmthoud(T)se Heide ---- een mooi(E) reportage
ERWEE: Het zetten van de site is louter bedoeld als info.
Ik had ergens een ander begin tussen de oren, maar toen zat ik op de trein tussen Lier en Heist o/d Berg.
Maar bedankt voor de lezing en de duivels. - dichtduvel
Qua reclame kan dit tellen. Leest bovendien heel vlot, grtz, Jef
ERWEE: Ik heb mijn procenten Jef
Zeer bedankt voor de vlotte lezing. - cehadebe
Heerlijk en vrolijk geschreven, ik krijg zin om weer te reizen
ERWEE: En wat dan met de fotografie en het fietsen?
Zeer bedankt voor de lezing. - mistral
heb het graag gelezen erwee, het is inderdaad wat een opsomming en je springt van de hak op de tak, maar dat was net de bedoeling zeker? moest wel lachen met die dolomieten en dat rotsblok! ;))
groetjes
ERWEE: Is inderdaad ergens iets blijven hangen tussen Lier en Heist od Berg. En ja, ne mens met zoveel bezigheden, dat is echt wel springen van de hak op de tak.
Ergens mee gelachen, dan is 't nog geslaagd.
Zeer bedankt! - muis
§4 Na enkele jaren van fietsen over de proviciewegen,=< provinciewegen
Helaba, Erweeken, dit is prachtig. Veel interessante sprongen tussen het skelet van het verhaal:)
Goeie woordspeling ook: de dolomieten:)
Mooi neergepoot!
groetjes
ERWEE: Eigenlijk was de start anders bedoeld, dan zou de rest beter gevolgd hebben, nu dus idd gekozen voor de opeenvolgende terugkerende wisselwerking.
Zeer bedankt! - annedanvoie
Mooie dromen heb je hier neergezet.
Fietsen is idd. heel leuk,
fatograferen idem
en dromen van reizen en avonturen,
jaaaaaaaaaaaaaa dat zie ik ook zitten
dan lekker tekenen, schilderen, in de bergen
en schrijven een verhaaltje tussendoor.
Als je even kan in de stilte genieten.
Heel graag gelezen,
ik heb in mijn leven kilometers en kilometers
gewandeld en gefietst voor mijn gezondheid.
Fotografie heel leuk ook een hobby.
Reizen mmmmm lekker
in de natuur en de bergen.......
Schilderen en tekenen
en is rust even schrijven....
Maar een koersfiets heb ik niet :-)
Maar hier in de Vlaamse Ardennen is het ook
berg op en berg af:-)
Leuk voor de fietsers
De Muur van Geraardsbergen
Nu ga ik maar stoppen zeker*glimlach
nog een zeer fijne dag,
lieve warme groet,
liefs,
@nne xxx
ERWEE: Natuurlijk ging het om de humor in het stuk waarbij ik de man iets anders typeer dan de werkelijkheid is.
Maar zijn sites zijn overduidelijk wat betreft zijn doen en laten.
Zeer bedankt Anne
|
