Volg ons op facebook
|
< terug
Dolomieten
Ik stelde het me gisteren al voor. Een nieuwe uitdaging gaan zoeken om het ouder worden te verdoezelen met de inspanning van de strijd.
Met de fiets naar Italië en de bergruggen veroveren op twee wielen en slechts met twee trappers.
Het angstzweet breekt me nu al uit. Ik heb nogal last van hoogtevrees en om de steile gusten met een wankele fiets te bedwingen, ..... het gevoel dat mijn buik draait kan ik me nu heel goed voorstellen.
Ik herinner me nog mijn reis doorheen Zwitserland en hoe ik de bergpassen doormaakte in mijn minibus. De laagten gaapten wat mij betreft op vele plaatsen veel te wijd.
Zelfs de hoge bruggen die de ene berg aan de andere rijgen maakten mijn gevoel er niet beter op, integendeel.
Ik heb een vriend die op zijn vijftigste motor is gaan rijden. De penopauze die hem tot een stoere biker maakte. Zijn stalen ros heeft ondertussen al heel wat kilometers gevreten en zijn ervaring is ondertussen een mooi reisverslag geworden. Zijn vrouwke slaapt achter tegen zijn rug als ze samen de Franse, Spaanse en Portugese wegen verkennen en vullen met hun aanwezigheid.
Dat de zon veel mooier ondergaat in het land dat vergaat onder die verre zon, wil ik heel graag geloven Vaak prikt het mij om ook mijn stoute schoenen aan te doen en te vertrekken. Zo, zonder adres na te laten en gewoon op het wilde weg, mijn wegen te laten kiezen door de kruispunten die ik tegenkom.
Wat een respect heb ik voor de reiziger die de uitdaging aandurft om zijn eigen inspanningen te meten aan de hardheid en ruwheid van de natuur.
Door de natuur met zo weinig mogelijk middelen te bedwingen, krijg je ook een fantastische aanraking met het metafysische dat de natuur in haar wezen draagt.
Zulk een symbiose kan je vanuit een luxe auto of een vliegtuig niet faken, integendeel zelfs. Het modern luxueus reizen verarmt automatisch het mooie van de natuur.
Zoals men eeuwen met paard en kar of te voet of met een muildier de kilometer lange afstand bedwong om van A naar B te geraken, en men hierdoor niet gestrest door tijd, het reisgevoel liet inlepelen, zo proberen wij nu om in een zucht de wereld te doorklieven.
Hierdoor zijn we wel heel wat 'armer' geworden. Tijd die ons armer maakt. Terwijl wij juist denken dat we er rijker door worden.
Dat deze moderne wijze van reizen ook nog eens de mooie natuur vernietigt, waardoor we verder moeten reizen en hierdoor nog meer natuur vernietigen, zodat we nog verder moeten om mooie natuur te vinden, raakt blijkbaar onze koude kleren niet.
Ik zie mezelf al, als mindervalide, geen fiets meer bestijgen. Meer zelfs, een fiets is voor mij een verboden reismiddel geworden. Want de kans dat ik val en iets breek dat nooit meer kan genezen, is veel groter dan het mogelijke genot dat het fietsen me nog kan bieden.
Ik sta verstomd te kijken in de reisgids die de Dolomieten ontsluit en me hierdoor een praktischere kijk geeft op het stukje land waar misschien ook mensen verlekkerd zitten te dromen van ons rijke Vlaamse land.
Een streek waar sneeuw de bergen nog bedekt. Misschien is dat beeld binnen enkele jaren nog slechts een herinnering van een postkaart. Een regio waar de eekhoorntjes en ander klein wild nog vrij op straat kunnen spelen. Waar bomen tegen elkaar aanleunen en zorgen voor een groen dak. Waar kleine dorpjes, gewrongen tussen de hardheid van de rots, een warm hart doen kloppen voor het mooie dat er nog is. En waar kinderen veel verder moeten stappen om naar school te gaan. Waar het gaan winkelen niet zo evident is en waar het naar de dokter en het ziekenhuis gaan ook een beetje reizen is.
En dan zie je hoe enkelingen de paden op papier vastleggen en daarin de mooiste plekjes weten te tonen. Hoeveel duwkracht moet er niet geweest zijn om dat ene plekje te vinden. Dat stukje natuur dat enkel daar en op die plek zo volledig wordt.
Hoe de reiziger door een lekke band de fiets moet ontmantelen en met een sleutels en ander gerei, de kapotte band moet verwisselen. En dan de moeite om die steile rug te bedwingen terwijl een onweer als een tempeest de natuur geselt en slaat. En eenmaal de top bereikt, hoe de vermoeidheid als een deken afvalt, omdat de euforie van het slagen veel sterker is dan het uitgeputtende van tegenslag en pijn.
Het onbetaalbare beeld dat hij met zijn hand het zweet van onder zijn neus weghaalt en stralend het ultieme waarneemt, dat zelfs niet gevangen kan worden in zijn veel te kleine lens. En hoe hij dan met zijn andere hand zijn reismate omarmt en met een veelzeggend gebaar haar feliciteert voor het slagen van de tocht, Een bevroren emotie die terug werkelijkheid wordt.
Lettertjes in het boek kunnen enkel die ijsbeelden levendig houden, doch enkel vanuit de ervaring die de lezer heeft. Voor wie nog nooit de Dolomieten heeft gezien, blijven het plaatjes, voor wie ginds thuis is worden de beelden een warm gevoel die enkel doen dromen van meer.
Een reisgids lezen is wat mij betreft ook een beetje reizen. Alleen doorheen de ogen van wie hem schreef. Zoals een kookboek ook leest als een lekkere maaltijd waar men niet echt dikker van wordt.
De uitdaging blijft, maar die handschoen raap ik niet op. Mijn penopauze ga ik niet bestrijden met een fysiek gevecht waarmee ik de elementen zal bedwingen. Ik vrees dat deze vorm van communicatie mijn strijdgewoel zal zijn. Vechten met de pen en inkt om wat ik zeggen wil, te verwoorden in een beeld dat anderen schikt.
Moest ik vandaag met een fietsreisgids thuis komen, er zou een vlaag van onherkenbaarheid en bezorgdheid over me heen waaien. Het stilzwijgende vermoeden dat het oud zot had toegeslagen, zou oorverdovend klinken in de verbaasde ogen die me zouden aankijken alsof het einde van de wereld was losgebroken.
Daarom hou ik me maar aan de veilige marge van mijn pen, om de helden op de fiets te eren in hun ongelofelijk verhaal.
feedback van andere lezers- Innerchild
Jééé ... de DolOmieten !!! ;-)
'k Ga 't linkje toch even doormailen naar broertjelief !
ivo: bedankt Innerchild .. ja inspiratie kan soms uit een raar hoekje of eenzaam tafeltje komen .. - togu_hang
ja Ivo ... dat zijn ook de Dolomieten ... maar dan van aan de andere kant bekeken (cfr ERWEE). je hebt al beter geschreven, maar ik heb het toch graag gelezen.
ivo: mss wel ... het was dan ook maar een bedenking ...die ik me maakte .. - SabineLuypaert
wet je, ik, rook bijna d e mystieke adem van die bergkolossen (smile) en als ook niet fietser begrijp ik het gevoel. Wat je wel kan doen is al struinend wandelen met de auto op just gene rolantie zo, alle ramen open en dan maar snuiven he ;) 't is niet hetzelfde, maar minder vermoeiend enerzijds en anderzijds, minder kans op valpartijkes.
((de tekst mocht voor mij hier en daar wel meer doorlopend zijn, maar dat is een fietsend mierenneukske zenne;))
ivo: bedankt Sabine, altijd me afgevraagd hoe dat in elkaar zit dat mierenneuken, maar dat zal wel iets zijn waar ik de ballen van snap vrees ik ... bedankt voor je lovende fb - cehadebe
Prachtige gedachten, wij doen het goeddeels tóch met de auto en daarnaast veel wandelen. Maar het daar zijn, en de landschappen bekijken geeft voldoening voor weer een lange, natte winter hier. (Mooi boek he?)
ivo: ja idd een mooi boek en dank je wel voor het lezen en de mooie fb
|
