|
< terug
Groeien
Groeien
Het is niet tegen te houden. Het groeien, bedoel ik. Je ziet het niet, maar je weet dat het proces bezig is. Soms leg ik mij wel eens op een grasmat in een onvolwassen poging om dat wonderlijke gebeuren gade te slaan. Dan beeld ik mij in dat ik de sprieten langer zie worden. Onzin natuurlijk. Het groeien gebeurt achter de werkelijkheid van mijn zintuigen. Alleen de drang tot groei zie ik. Het gras dat glanst en gulzig drinkt van de dauw. Het kreunen en persen van de aarde die scheurt om plaats te maken voor nieuw leven. De zon die 's morgens de lauwe bloemkelk doet opveren. Dat zie ik en dat is mij meestal genoeg.
Bij bamboe gaat het héél snel, zei iemand ooit op televisie. Niet snel genoeg voor mijn ogen in elk geval. Ook niet nu ik een bril draag om mij te behoeden voor onscherpe vertes.
'Je bent te traag' fluisterde ik tot de bamboe in mijn tuin. Het stukje rimboe liet mijn woorden waaien, wuifde enigszins timide terug en ging dan verder met onzichtbaar groeien.
Die ongecontroleerde eigenwijsheid tref je overal aan. Ook en in de eerste plaats in je eigen lichaam. Zo merkte ik gisteren in de spiegel plots een speklaag onder mijn middenrif op die er eergisteren onmogelijk kon geweest zijn. Mijn kathedraal van een lichaam was aangetast door een vettige zijkapel!
'Hola' zei ik terwijl ik vol walging naar die ongewenste groeistuip staarde. 'Jij hoort hier niet.'
Op datzelfde moment zag ik het mosselsouper van eergisteren voor mijn geestesoog passeren, compleet met mosselsaus en twee (twee!) flessen Tokay. Een normaal mens zou zich schuldig voelen. Ik ben echter altijd rebels gebleven.
'Waarom moet genot of plezier altijd weer worden omgezet in lelijkheid? Waarom?'
Ik beleefde het langste zuchtmoment uit mijn leven, maar de speklaag bleef zichzelf.
'Wat is er?' vroeg mijn eega bezorgd.
'Niets' zei ik op een slachterofferig toontje. 'Niets'.
Sommige ellende moet men manmoedig alleen dragen.
'Als er dan toch helemaal niets is, wil jij dan wat muziek zetten op de mp3-spelers van de kinderen? Ze hebben het mij gevraagd maar ik ken daar te weinig van.'
Ik keek in haar reeënogen en knikte gedwee waarna ik als een getemd mannetjesdier naar boven slofte, richting PC. In die enkele seconden tussen het bestijgen van de trap en het neerploffen op de bureaustoel, verwenste ik alle schelpdieren en wijnkelders van de wereld.
Kim, mijn dochter van acht, had een eigenhandig geschreven verlanglijstje gelegd op het muismatje. Ik staarde vertederd naar het kinderlijke handschrift en las namen als K3 en 'muziekal van Pinokio'. Of hoe kreupel taalgebruik een vader als ik kan geruststellen: mijn meisje was nog een kind! Nog lang niet volgroeid en eigenwijs! Ik vergat daarbij gemakshalve meer dan de helft van haar lijstje. Namen als Mika en Reborn leken mij immers te volwassen voor haar kinderoren.
Na zowat een uurtje was de klus geklaard en ik overhandigde de toestelletjes aan Kim en haar tweelingbroer Robin. Ik kreeg er twee glunderende gezichten voor in de plaats en dat maakte mij even zielsgelukkig. Enkele ogenblikken later zag ik Robin wiegen op voor mij onhoorbare tonen dankzij de oortjes van de mp3-speler. Toen hij even naar mij opkeek, stak ik een duim omhoog die hij beantwoordde met een enthousiast hoofdknikje. Papa was opnieuw de halfgod die men ooit in hem had gezien.
Zijn zus ging bedachtzamer te werk. Ze leek naar iets onaangenaams te luisteren, duwde vervolgens wat knopjes in, luisterde opnieuw en keek dan enigszins verward in mijn richting. Was er iets mis met de opnames? De batterij misschien? Ik zag haar de oortjes afnemen.
'Vake?'
'Ja, Kim.'
'Heb jij mijn lijstje wel gelezen?'
Ik wilde bevestigend knikken, maar het antwoord stokte in mijn keel. Was het de afkeur in haar ogen? Of gewoon vanwege haar onbegrip?
In een flits zag ik wat er aan de hand was. Mijn kind had zonet voor het eerst in haar leven een retorische vraag gesteld! Een kind van acht! Mijn hart ging over op alarmfase terwijl ik op typische grotemensentoon mijn uitvlucht zorgvuldig camoufleerde. Ze slikte het niet, mijn lepeltje met suiker, en ik keek berustend in haar ogen. Daarin zag ik een tuin met een vijver. Waarom ik een vijver zag, weet ik niet. Rimpelloos water maakt mij altijd rustig. Vandaar misschien. Naast de vijver stond een klein vrouwtje; een meisje nog, maar met een groeiend zelfbewustzijn. Nog lang geen borsten, maar al met het vermoeden van puberaal verzet geweven in haar donkere blik.
Het totaalbeeld maakte mij weerloos en ik slikte. Het is niet tegen te houden. Het groeien, bedoel ik.
feedback van andere lezers- ERWEE
Schitterende binnenkomer!
Opbouw en technisch prima gezet.
Meer van dit. Maar dan anders.
En welkom.
leesmicrobe: Dankjewel! Ik ben echt nieuw hier en moet nog volop op ontdekking. Misschien w ik wel betalend lid. - dichtduvel
Prachtig microbe! Als gewezen tuinaanlegger kan ik je wel vertellen dat je bamboe kan HOREN groeien. Zoals reeds aangegeven vind ik je stukje het einde, grtz, Jef
leesmicrobe: Horen groeien? Echt? Ik heb bamboe staan in mijn tuin! Ik zal dan nog eens gaan luisteren s? :-)
Dankjewel voor je bezoek! - rob
Ik dacht al: Die ken ik ergens van. Prima stek hier.
leesmicrobe: Dag Rob! Dit is mijn eerste ontrouwe daad aan de verhalensite... :-) Moet hier nog alles ontdekken. Tot later! - fenk
Niet slecht voor iemand die zich "vake" laat noemen door zijn kinderen. Ijzersterk begin en een goed (column)einde. Het mp3-deel lijkt me een noodzakelijke overgang om het einde te bereiken. Het ijdele spiegeltafereeltje is goed geschreven maar heeft hier geen meerwaarde: schrappen dus.
leesmicrobe: Dag Fenk!
Misschien heb je gelijk wat die sc?ne betreft. In een kortverhaal - zelfs in columnstijl - moet ??n en ander (lees: alles) functioneel zijn. Ik denk er zeker nog over na! Erg bedankt voor je gerichte feedback! - cehadebe
In een woord: Prachtig! Zo gaat het echt
leesmicrobe: Ja, het gevoel had ik ook echt. Dankjewel voor je bezoek! - stormvonk
mooi hoor
leesmicrobe: Dankjewel! - tati
Heb genoten van dat verhaal, mooi :o)
leesmicrobe: Dankjewel, Tati. Mooie nick trouwens! :-) - freke
een pracht van een binnenkomer, welkom in ons midden
ggreetzz, fréke
leesmicrobe: Hey, dankjewel fr?ke!
|
