Volg ons op facebook
|
< terug
VOOR MIJN LIEVE MAMA.
Ilse reed naar huis. Toch raar dat het nog steeds aanvoelde als 'naar huis' rijden, als ze naar haar geboortedorp terugkeerde. Nochtans niets verbond haar nog met dit dorp. Ze reed langs het pleintje waar haar grootmoeder gewoond had, doch die was reeds jaren geleden overleden. Het huis was verkocht en het leek zelfs niet meer op de woning van bobonne nu er nieuwe ramen en deuren instonden. Ook het huis van haar tante, waar zowat alle familiefeesten gevierd werden, hoorde nu toe aan Marokkaanse mensen. En dan passeerde ze het huis, waarin ze was opgegroeid: een riante open bebouwing met een grote tuin. Waarom had haar moeder toch dit mooie pand verkocht? Ilse had het nooit begrepen. Maar ze had eigenlijk ook nooit om uitleg gevraagd, want ze had toen al weinig contact met haar moeder en nadien waren ze elkaar helemaal uit het oog verloren.
Mama woonde nog wel in het dorp, thans echter in een kleine woning in een nieuwe wijk. Ilse was er nooit geweest. Maar nu ging het niet goed met ma. Een dokter had Ilse opgebeld met de mededeling, dat haar moeder terminaal ziek was, dat ze een euthanasieverklaring had opgesteld en dat Ilse daarin was aangeduid als de uitvoerster van die wilsverklaring. Hij verzocht haar dus om een gesprek, want er zouden misschien kortelings beslissingen moeten genomen worden. "Typisch mama" dacht Ilse wrang. Ze had tijdens haar leven alles willen onder controle hebben en houden en nu wou ze ook gecontroleerd doodgaan. Waarom toch kon ze het lot niet laten beslissen?
Op de afdeling palliatieve zorgen lag mama tenger en bleek in bed. Ilse schrok. Zo kende ze ma niet. Het was wel al enkele jaren geleden dat ze haar nog gezien had maar toch. Ma was altijd een eerder mollige vrouw geweest met een doordringende blik, een klare stem en drukke gebaren. En nu lag ze daar zo mager, zo bleek en vooral… zo stil. Ilse zette zich op de stoel naast haar en raakte even haar hand aan. Haar moeder deed haar ogen open, keek rond, vond haar blik en een glimlach vormde zich langzaam op haar lippen.
- "Dag, Ilse" zei ze zacht.
- "Dag, mama" zei Ilse met een krop in haar keel. Wat was dat lang geleden, dat ze dat nog gezegd had.
- "Alles goed met jou en je kindjes?"
- "Ja, ma, maar hoe is het met jou?"
- "Het ergste is geleden, kind. Hoe wist je dat ik hier was?"
- "Een dokter heeft me opgebeld. Je bent, naar het schijnt, ernstig ziek en je had iets geschreven, waarin je mij had vernoemd."
- "Ha ja, je bent en blijft mijn dochter en daarom zou ik je willen vragen te doen, wat ik in die brief schreef, als het nodig mocht zijn. Ik wil die beslissing niet aan jou overlaten, zodat je nooit schuldgevoelens of twijfels moet hebben. Ikzelf heb die beslissing genomen. Ik vraag jou alleen ervoor te zorgen dat mijn laatste wil wordt uitgevoerd."
- "Moet dat nu echt, ma? Kan jij niet eens één keer het lot laten beslissen en iets uit handen geven, moet je het allemaal weer zelf regelen?" Ilse voelde weer de oude wrevel opkomen en ook haar moeder voelde dit blijkbaar, want ze stopte even met praten, sloot weer de ogen, aaide even over Ilses hand.
- "Laat toch die wrok varen, kind" zei ze moe "tracht tenminste nog in vriendschap afscheid van me te nemen."
...
Aanvankelijk zijn de gesprekken tussen moeder en dochter nog wrang. Ilse verwijt haar moeder dat ze niet heeft kunnen loslaten, dat ze te veel naar de oude verbondenheid bleef streven, terwijl toch de band met haar partner sterker moet zijn dan die met haar ouders.
Alle oude emoties, alle herinneringen komen weer boven maar ook de oude genegenheid en liefde. Wanneer Ilse tenslotte in haar moeders huis een doos vindt, waarin gans haar kindertijd en jeugd zit vervat, beseft ze weer wat een lieve mama ze had.
feedback van andere lezers- ERWEE
Prima neergezet. Qua opbouw en technisch zeer in orde.
Van de laatste alinea valt misschien een vervolg te breien.
Geslaagde intrede en welkom hier.
hope: Bedankt en ik waardeer ten zeerste dat je niet alleen op inhoud maar ook op stijl en opbouw let. Het is belangrijk om daarover een mening te horen. - ivo
inderdaad een mooi welkomstverhaal, wees welkom en hopelijk kan je het hier goed vinden.
hope: Bedankt en doordat zovele lieve mensen me welkom heten, voel ik me ook welkom. - dichtduvel
Graag gelezen en welkom, Jef
hope: Hartelijk dank voor Uw welkomstwoord en hopelijk lees je het vervolg even graag. - muis
van harte welkom.
Een mooi stukje
groetjes
hope: Hartelijk dank voor Uw feedback en Uw welkomstwoorden - tati
Mooi, een "gevoelige snaar" en tot debat gerichte tekst. :o)
hope: Bedankt. Inderdaad: de verhouding moeder-dochter, euthanasie: delicate maar interessante thema's, niet? - mistral
voor mijn lieve mama, als titel nogal tegenstrijdig met de inhoud van het verhaal. Een dochter die haar moeder jaren laat stikken en dan op haar sterfbed nog verwijten uit ... een realiteit in dit leven, en dan plots als ze een doos vindt komt de liefde terug boven. Een te korte paragraaf waar nog een minstens even lang verhaal het verhaal pas af zou maken.
Idd een gevoelige snaar zoals tati hierboven zegt.
Welkom hope, ik hoop nog meer van je te lezen
groetjes
hope: Bedankt, Mistral, voor de feedback. Het is inderdaad, zeker in het begin, geen 'lief' verhaal, zoals de titel zou laten vermoeden. Het besef van de dochter komt slechts heel langzaam, naarmate ze zich verder in haar herinneringen verdiept.
Ik stuurde het hele verhaal op om het te laten uitgeven in het kader van de verlengde actie 'gratis uitgeven'. Vind je dat een goed idee? - stater
opvallend goed en boeiend verhaal, Renilde.. ook schrijftechnisch goed..
groet, Eli Stater
hope: Bedankt voor de feedback en alvast mijn beste wensen voor het nieuwe (schrijf)jaar.
|
