Volg ons op facebook
|
< terug
in het rood
Ygor zat op kot in een schommelstoel. Vandaag kwam ze niet. Morgen wel. Hij hield hun foto vast. Keek er indringend naar en dacht bij zichzelf: als ze het doet, maak ik het uit. Ze is gewaarschuwd. Hij stak de foto weg. Hij vroeg zich af waarom die eigenlijk in z'n portefeuille zat. Straks zou ze bellen. Dat wist hij. Om te zeggen wanneer ze arriveerde. Hij zou haar opwachten. Hij zou de boot willen afhouden. Uiteindelijk zouden ze toch seks hebben. Zo ging het elke keer. Hij wilde zich bewijzen. Zij voelde zich bemind, ondanks alles. Door zich rot tegenover haar te gedragen, bond ze zich, ironisch genoeg, steeds hechter aan hem. Alleen vreemd, dat ze deze keer zijn zin weigerde te doen. Dus misschien wilde ze onbewust toch wel van hem af. Die gedachte beviel hem. De geografische afstand was groot genoeg. Die zou geen problemen opleveren.
In de namiddag belde ze. Aan de telefoon klonk hij altijd bot. Daar was hij zich van bewust. Hij deed er niets aan. Genoot er zelfs van. Zij was het gewend. Morgen om 14u 10 stopte haar trein in Gent. Hij zou er zijn. Voor zijn eerste lief nam hij in zo'n geval nog pralines of iets dergelijks mee. Voor haar niet. Ik verkoop haar mezelf al, dacht hij. En bepaald niet duur, vond hij zelf.
De volgende dag was zij er stipt. Hij niet. Ze zat op een bankje. Hij kwam aangesloft. Ze zag hem niet komen. Hij had zich voorgenomen om haar niet hartelijk te begroeten. Dat voornemen faalde toen ze hem opmerkte. Ze sprong recht en wierp zich om zijn hals. Hij gaf zich over in haar omhelzing. Gunde haar weer alles, waarvan hij wist dat ze er nood aan had. Ze reageerde hevig. Ze zei: 'Ik wist dat je nog van mij hield'. Hij reageerde niet, tenminste niet woordelijk. Hij regende vurige kussen over heel haar gezicht en dacht: ik leef mezelf niet.
Hij nam haar tas over, ze wandelden hand in hand. Elke voorbijganger hield hen voor een dolverliefd koppel. Ygor berustte. Ze kwamen aan op zijn kot. Saskia stond te dralen voor zijn bed. Hij wou het achter de rug hebben. Verdroeg haar potsierlijke poging tot subtiliteit niet. Hij trok haar op bed. De kleren gingen uit. Hij sloofde zich uit. Alles een herhaling van een herhaling. Ze lag op zijn borst. Hij streek over haar rug en dacht: nu blijkt weer dat we elkaar niks te zeggen hebben.
Ze vertelde over thuis, over haar broer, de problemen met haar zus. Het interesseerde hem niet.Hij vroeg zich af of hij dit nu écht niet leuk vond. Of hij het later niet zou missen. Het zou idealiseren. Waarom genoot hij er nu dan niet van? Zij taterde en hij staarde met grote ogen naar het plafond. Het maalde in zijn hoofd: waarom heb ik zo'n moeite om te bepalen wat ik voel? Als ik al voel. Nee, ik voel. Maar wat?
Ze vroeg waarom hij zo stil was. 'Nou, gewoon', zei hij, 'ik luister'. Ondertussen was het avond. Het was tijd om iets te eten. Ze zochten het stadscentrum op. Ook aan tafel zei hij nauwelijks een woord. Hij wist dat ze het merkte, maar ze negeerde het. Bij het dessert vroeg hij: 'Ben je het nog steeds van plan?' Ze knikte heftig van ja en lachte ondeugend. 'Morgen zoek ik een kapper.', zei ze. 'Je weet wat ik je gezegd heb?', vroeg hij. 'Ach, doe niet zo gek, het is toch maar haar? Je went er wel aan.' Hij had opeens geen trek meer.
Ze liepen langs het water. 'Gent is toch echt vreselijk mooi 's nachts, niet?', vroeg ze. Haar vingers verstrengelden in de zijne. 'Vraag het mij over tien jaar nog eens.', mompelde hij. 'Hoezo?', vroeg zij weer. 'Ik kan alleen iets appreciëren als het er niet meer is.', antwoordde hij. Ze kuste hem. Hij rolde verveeld met zijn ogen. In het donker zag ze het niet. Ze ging voor hem lopen. Ze had een waanzinnig mooi figuur. Hij kon niet snappen waarom het hem niets deed.
Terug op zijn kot, gaven ze zich nog een keer aan elkaar over. Hij betrapte zichzelf er op dat hij er niet wílde van genieten. Eigenlijk vond hij het best lekker. Hij was extra lief voor haar. Ze spinde haast. Uitgeput viel ze in slaap. Hij lag nog lang wakker. 'Hier krijg ik een kick van; alles hebben om gelukkig te zijn en het dan toch niet zijn' Met die conclusie rolde hij zich op in de deken en dommelde in.
's Ochtends was zij voor hem op. Ze stond voor de spiegel, zichzelf te bestuderen. Daarna dook ze onder de douche. Achteraf scharrelde ze haar kleren bijeen, die lagen her en der verspreid. Hij volgde al haar bewegingen. Ik verzamel beelden om die later te laten opborrelen, zodat ze mij kunnen kwellen, besloot hij. 'Moet je door?', vroeg hij. 'Ja, ik heb een afspraak om tien. Ik heb gebeld.' Ze kwam naast hem op bed zitten. Kuste hem uitgebreid. 'Tot straks, knapperd', zei ze zangerig. Daarna was ze er vandoor. Hij ging rechtop zitten. 'Ze doet het echt', sprak hij tot zichzelf. Hij kon niet meer blijven liggen. Zenuwachtig ijsbeerde hij door zijn kamer. Hij wilde naar muziek luisteren, bladerde door tijdschriften. Niks kon hem boeien. Hij nam plaats in zijn schommelstoel en tuurde door het raam. Stond enkel op om een boterham te smeren. Pas anderhalf uur later ging de bel. Hij ontgrendelde de gangdeur. Ze liep de trap op. Hij wachtte in de schommelstoel. Hun gesprek had hij al een keer of dertig geoefend. Met haar breedste glimlach danste ze voor hem. Ze schudde met haar kapsel. 'Nou, wat vind je er van? Het is precies zoals ik het wilde.', zei ze blij. Vrolijkheid ging snel op zijn zenuwen werken. Hij zei: 'Je was gewaarschuwd. Wanneer heb je een trein terug?' 'Doe niet zo gek. Je went er wel aan.', zei ze lachend. 'Dat is nou net wat ik wil vermijden: er aan wennen.' Hij wist hoe koud hij klonk. 'Wanneer heb je een trein terug?', vroeg hij weer. Ze werd bang en stopte met glimlachen. 'Er is er elk uur wel één.' In haar stem klonk pijn. 'Goed', zei hij, 'je kent de weg naar het station.' Hij nam een tijdschrift op schoot en zei verder niks meer. Ze pakte haar spullen. Ygor wilde het niet zien, maar zag het toch. Inwendig bloedde ze. Ze nam haar tas en ging richting de deur. Het deed hem zelf pijn, toch wilde hij haar nog meer kwetsen. Hij keek op van zijn tijdschrift. 'Ik kan zo gewoonweg niet met jou over straat. Je hebt een totaal gebrek aan stijl.' 'Omdat ik mijn haar rood verf?' Ze hield zich sterk. Ze wilde duidelijk niet wenen waar hij bij was. 'Ja, kijk, zo zie je er uit als een regelrechte slons. Niet dat je anders wél stijl hebt, maar dit slaat alles.' Ze slikte. Ze kon niet geloven wat hij juist zei. 'Rotzak', stamelde ze. 'Ik had je gewaarschuwd', zei hij langs zijn neus weg. Ze sloeg de deur achter zich dicht. Hij volgde haar. 'Wacht', riep hij. 'Weet je', ging hij verder, 'je bent best een leuke meid, maar je hebt gewoon nooit iets interessants te vertellen.' 'Vind je het leuk om mij te kwetsen?', vroeg ze. 'Maar nee, natuurlijk niet. Ik zal jou echt missen.' Ze begreep het niet. 'Vaak ben je echt schattig en je figuur is subliem.' 'Net zeg je dat ik geen stijl heb', protesteerde ze half op haar hoede, half triomferend. 'Ja, maar, dat wil niet zeggen dat je niet mooi bent. Als je eens wist hoeveel nachten ik naar jou liggen staren heb. Naar dat vreselijk lieve gezicht van je, met die vertederende sproetjes.' 'Meen je dat?', vroeg ze. 'Natuurlijk meen ik dat.' Hij streek langs haar wang. Schuifelde dichter en kuste haar. Eerst bij haar oor, dan haar wang, zo steeds dichter naar haar mond. Ze liet haar zak vallen op de grond. Hij droeg haar terug zijn kamer in. Ze vielen samen op bed. Hij ging in haar. Ze kwam snel en wild klaar. Hij trok zich terug. 'Wat scheelt er?', vroeg ze hijgend. 'Sorry, 't is echt geen zicht zo. Je ziet er volstrekt mottig uit, net een rosse mier.' Ze begroef zich in het kussen en huilde hartverscheurend. Inwendig stortte alles bij hem in, maar hij lachte. Hij lachte luidop. Hij had zijn zin.
feedback van andere lezers- eradi
Ongelofelijk.
Wat een einde. Ik dacht even dat hij haar zou missen, maar daar kwam hij toch onverwacht uit de hoek. Mooi geschreven, met spanning kijk je uit naar de volgende regel. De korte zinnen tussendoor zorgen voor extra spanning, men kan er niet snel genoeg over kijken.
Mooie binnenkomer William. :)
pisatelj: ff reageren op uw allereerste feedback (misschien reageer je dan vaker)
Dit is WEL autobiografisch. Alleen de concrete situatie: veranderen van haarkleur is dat niet.
Groeten,
William - jbrouns
Interessant hoofdpersonage, verzorgd geschreven, grts.
pisatelj: zulke hoofdpersonages bestaan in het helaas -niet in het minst voor henzelf- ook in het echt,
groeten,
William - aquaangel
prima xx
pisatelj: dank u - dichtduvel
Prachtige eersteling, welkom, Jef
pisatelj: ben mijn onbeantwoorde feedback aan het beantwoorden,
merci Jef! - cehadebe
Pfffffffff, ga zo door!
pisatelj: ik doe door, merci! - Mistaker
Prima verhaal Schrijver!
Groet,
Greta
pisatelj: Dank u wel, iets zegt mij dat je de vertaling van pisatelj kent...
Groeten!
William
|
