Volg ons op facebook
|
< terug
mooizaamheid
Lara was een knappe meid. Overal waar zij kwam, ving zij de blikken van de mannen. Bij vrouwen lokte zij afgunstige wrevel uit. Al op school was zij steeds het mooiste meisje van de klas. Eens aan de unief fixeerden de professoren hun blik op haar tijdens de lessen. Dat vond zij vreselijk. Winter en zomer ging zij naar de les in een koltrui. Daar begroef ze zich in. Het mocht niet baten. De proffen bleven kijken. De klasgenoten even zeer.
Academisch liep het vlot. Een hoogvlieger was zij niet, maar ze haalde aardige cijfers. Lara's voornaamste zorg was dat zij geen lief had. Erger: zij had nog nooit een lief gehad. Zelfs over een eerste kus kon zij niet meepraten. Niemand zou het geloofd hebben, maar het was zo. Met 21 was het meisje dat in de winkelstraten alle hoofden deed keren, nog steeds -ongewild - grasgroen achter haar oren.
Geen van haar vrienden wist waarom. Menig avondje uit draaide uit op een potje gissen naar de reden van haar eenzaamheid. Zij zelf kreeg er kop noch staart aan. De mannen keken wel, maar daar bleef het dan meestal bij. Enkel de meest onmogelijke gluiperds waagden zich in haar buurt. Die overstelpten haar dan met clichévragen. Hun bedoelingen waren duidelijk genoeg. Verveeld stuurde ze hen wandelen. Soms vroeg ze zich af of ze misschien te kieskeurig was. Als een vriendin dan vroeg wat voor jongen ze zocht, antwoordde ze steeds: 'een gewone, normale jongen'. Daar lag het dus ook niet aan.
Op een dag leerde zij dan toch iemand kennen. Zij kreeg een nieuwe kotgenoot. Een van Lara's huisgenoten vertrok voor zes maand naar het buitenland. In de tussentijd nam er een student haar kamer over. Kwestie van niet onnodig huur te betalen. De nieuwkomer bleek een bijzonder spontane kerel te zijn. Ze zag hem voor het eerst in de gemeenschappelijke gang. 's Ochtends haalde ze haar fiets uit de berging. Net toen zij de voordeur dicht wilde trekken, kwam hij binnen met een brood. 'Hoi', zei hij. 'Ik heet Wannes en jij?' 'Lara', zei ze verlegen. Hij keek haar indringend aan. Even hield hij haar blik vast. Dit gebeurde anders nooit. Normaal gedroegen jongens zich in haar buurt compleet stuntelig. Ze raakten niet meer uit hun woorden, ze lieten dingen vallen en ze keken al zeker nooit langer dan één seconde in haar ogen. In Lara's buik begon het vreemd te draaien. Ze knikte en ging er vandoor.
Nooit eerder fietste ze zo snel naar de les.
In het auditorium was ze er met haar gedachten niet bij. Ze nam geeneens notities. Toen de prof zich weer op haar fixeerde dook ze echter niet weg. Integendeel, ze keek hem strak aan. De man raakte volledig de kluts kwijt. Tijdens die ene les versprak hij zich een keer of zeven. Toen het bord haperde, reageerde hij zo zenuwachtig, dat hij het per ongeluk loswrikte. Het viel met een luide bons de grond op. Gewoonlijk gaf hij tien minuten pauze en geen minuut langer, nu bleef hij een dik half uur weg. Bij zijn terugkomst gaf hij een andere les dan hij begonnen was, vóór de pauze. Lara sloeg aan het denken.
Het was de drukste dag van de week. Onafgebroken les tot 's avonds. Vriendinnen merkten op dat er iets aan de hand was. Ze konden alleen niet precies zeggen wat. Als ze vroegen of er wat scheelde, zei Lara: 'Ik ben gewoon een beetje moe.' Toen de laatste les aan haar aandacht ontsnapt was, liep ze verdoofd het auditorium uit. De vriendinnen vroegen of ze mee ging eten. Ze weigerde. Te moe.
Op de terugweg stopte ze bij een rood licht. Naast haar stond een jongen. Ze maakte zich wat kleiner en keek naar hem op met grote ogen. De jongen bevroor. Auto's toeterden boos. Zij schoot weg. De jongen raakte niet in gang. Hij kwam twee meter vooruit. Dan gleden zijn voeten van de pedalen. Hij kwam ten val. Een auto kon nog net ontwijken. Lara fietste op automatische piloot en dacht verder.
Toen ze aankwam op haar kot, gooide ze haar boeltje in een hoek. Ze deed een dosis parfum op, waarmee ze anders een hele week toekwam. Ze poetste haar tanden, trok haar bloes recht.Daarna rende ze de trap op. Ze stopte bij een deur, versierd met de tekst: 'Ready for a breath-taking ride?'. Er hing een zelfgemaakt collage bij: foto's van rocksterren, schrijvers, historische figuren. Haar hart bonsde in haar keel. De deur ging open. Wannes keek opnieuw recht in haar ogen. Twee, misschien drie minuten spraken ze geen woord. Tot Wannes zei: 'Kom hier.' Hij trok haar mee naar binnen, tilde haar op en wierp haar op bed. De kleren vlogen in het rond. Ze kon nauwelijks nog adem halen. Hun wangen waren vuurrood. Heel haar lichaam leek inwendig te branden. Zijn handen dwaalden over haar heen, het juiste tempo, krachtig genoeg. Ze misten geen enkele plek. Elke vierkante centimeter van haar lichaam activeerde hij. Al haar zintuigen gingen in over-drive. Zijn lippen smaakten naar boterkoekjes. Voor het eerst raakte haar tong die van een ander. Waar ze zo lang naar verlangd had, gebeurde: ze ervoer de sensatie van huid op huid. Urenlang gingen ze door. Ze spraken verder geen woord. Tenzij de zin: 'we gaan nooit uit elkaar, we gaan nooit elkaar'. Dat herhaalden ze gelijktijdig, twintig, dertig keer. Ze keken elkaar in de ogen. Ze gaf zich volledig bloot aan hem. Ze had het gevoel alsof hij in haar overliep en alle barsten in haar ziel plamuurde. Een gevoel van totale oprechtheid omspoelde haar. Ze dacht bij zichzelf dat ze nu voor het eerst helemaal niets voorwende. Hij was haar spiegel. Ze begon te snikken. Hij kuste onverstoord haar tranen weg en zei niets.
Ze bleef tot de middag. Hij haalde koffiekoeken. Ze ontbeten. Enkel het hoogstnodige spraken ze uit. Het was alsof hij een tastbare extensie was van haar en zij van hem. Bij het afscheid knelde hij haar stevig in zijn armen. Hij perste de lucht uit haar longen. Het weldadige gevoel was totaal. Haar geluk bezorgde haar fysiek pijn, tot net op de grens van het dragelijke.
Op weg naar de les, voelde ze zich nog steeds bij hem. Ze manoeuvreerde blind door het verkeer. Toen ze veilig aankwam, kreeg ze flashes van al de verkeersregels die ze net genegeerd had.
De vriendinnen waren ook nu opmerkzaam. 'Jij hebt iemand.', zeiden ze in koor. 'Hoezo? Waarom denken jullie dat?' De vriendinnen keken onderzoekend. 'Je glimt.', besloten ze unaniem.
Lara knikte bevestigend, maar gaf geen details. De vriendinnen drongen aan. 'Later', zei Lara beslist, 'Ik vertel het jullie nog wel.'
De lessen volgde ze in hogere sferen. Haar lippen leken vastgelopen in een brede glimlach. Haar ogen schitterden als 'een diepblauwe zee waar de zon in stoeit'. Zo stelde één van de vriendinnen het. Iedereen in haar buurt werd als vanzelf vrolijk. Elke onbekende, man én vrouw, leek haar wel te willen groeten. Ze kon van iedereen alles gedaan krijgen. Zelf was ze vriendelijker dan ooit.
Haar groepje bleef zeuren om details over 'de mysterieuze kerel.' Lara liet niets los. Het was te mooi om het nu al te delen. 'Later', zei ze steeds. In haar hoofd speelde honderd keer na elkaar de zelfde film. Alles had ze geregistreerd. Ze voelde opnieuw de druk van zijn vingers, zijn warme adem langs haar oor, de kleine kneepjes van zijn getuite lippen in haar hals, de manier waarop hij teder haar borsten omsloot. De intense golven die van daaruit, uitdeinden tot in haar tenen. Net zo toen hij haar vingertoppen traag in zijn mond nam. Haar hart voelde aan als een overproductieve kerncentrale. Ze had genoeg energie om twintig rondes te sprinten rond haar faculteit. In de cafetaria boden ze haar koffie aan. Ze weigerde: 'Geef mij nu koffie en ik vlieg naar de maan en terug.' De vriendinnen smolten en reageerden haast hysterisch vrolijk. Alle ogen waren op het groepje gericht.
In de namiddag belde haar moeder. Die merkte ook de verandering op. Lara zei niets meer dan 'Gewoon, vandaag ben ik uitzonderlijk goed gehumeurd. Zonder speciale reden.' Tegen het einde van het gesprek zei ze: 'Mama, ik zie je graag.' Dat had ze in geen jaren gezegd. Moeder reageerde bijzonder enthousiast. 'Zeker dat je mij niets meer moet vertellen?' Lara was zeker.
Op een wolk fietste ze terug naar haar kot. Ze zette de ramen open, sprak haar planten toe terwijl ze water goot in hun schaaltjes. Daarna ging ze voor de spiegel staan en lachte naar zichzelf. Vervolgens deed ze lippenstift op. Voor één keer krulde ze zelfs haar wimpers. 'Ach, wat geeft het?', sprak ze welgemutst. Neuriënd klapte ze haar ramen dicht. Ze zocht enkele cd's uit in haar collectie en nam een zak snoep uit haar kast. Zo danste ze de trap op naar boven. Met haar vingers streek ze langs de letters op de deur. Luidop herhaalde ze: 'Ready for a breath-taking ride?' 'I am ready', zei ze. Ze wilde Wannes graag verrassen. Zonder kloppen gooide ze de deur open. Ze deed drie stappen naar binnen. De cd's vielen uit haar handen. De zak snoep keilde ze naar voren. Met een smak knalde die tegen de muur. Hij miste net Wannes' hoofd. Haar blik viel op een stel borsten. In haar blikveld was verder niets. 'Ongelofelijke smeerlap', zei ze. De woorden borrelden op vanuit haar diepste binnenste. Ze stormde de trap af, wel vijf treden tegelijk. Hij kwam haar niet achterna. Van boven hoorde ze: 'Niet op letten. Dat mens is gek.'
Op haar kamer veegde ze meteen de lip-stick af. Ze draaide haar deur op slot. Ze zette de radio keihard. De tranen liet ze komen. Ze dook in bed. Haar donsdeken wierp ze over zich heen. Ze creëerde voor zichzelf een bastion. Ze snikte tot ze geen tranen meer in voorraad had. In de gang hoorde ze de voordeur luid dichtslaan. Er werd bij haar geklopt. 'Blijf godverdomme uit mijn buurt!', schreeuwde ze. Voetstappen verwijderden zich. Uiteindelijk veerde ze recht. Wenen had haar deugd gedaan. Ze spoelde haar gezicht. 'Nothing I can't handle', zei ze tot de spiegel. Haar gsm lichtte op. Een bericht van haar vader: 'Hoe maakt mijn kleine meid het? Ik hoor van je moeder dat je zo goedgezind bent.'
Ze stuurde terug: 'De kleine meid in mij is dood. Liefs, Lara xxx'
De rest van de avond bracht ze door bij vriendinnen. Ze deed heel het verhaal. De meisjes reageerden verbaasd, om beurten knuffelden ze haar. Ze hadden erg met haar te doen. Lara verzekerde hen dat het wel ging.
Een maand later had ze een vaste vriend. Hoewel ze op kamers zaten in hetzelfde huis, zag ze Wannes nooit meer terug.
feedback van andere lezers- eradi
Ik bleef met spanning lezen tot het einde. Zeer boeiende verhaaltrend, het zet je aan tot een ritme waarbij je niet meer kan stoppen.
pisatelj: da's leuk om horen natuurlijk,
merci - jbrouns
Inhoudelijk is dit niet mijn ding, maar dat is natuurlijk een kwestie van smaak. Maar het is zéér sterk neergeschreven met een vlotte pen waardoor ik toch geboeid ben blijven lezen en je bent er zelfs in geslaagd dat ik werkelijk woedend was op Wannes. Sterk. Grts.
pisatelj: Dat je werkelijk woedend was op Wannes vind ik erg positieve feedback,
merci! - cehadebe
Alweer een fijn in elkaar gezet verhaal, je schrijft heel prettig en boeiend
pisatelj: dank u zeer! - SabineLuypaert
een heel amusant stukje (smile) toch had een witregelke links en rechts wel makkelijk en rustgevend geweest voor mijn oogjes
pisatelj: Ik zal wat meer aandacht besteden aan witregels, merci voor de reactie! - thomas
het boeit tot het einde dat zo onverwacht is... héél mooi
pisatelj: dank u wel, da's heel leuk om te horen,
groeten,
William
|
