Volg ons op facebook
|
< terug
schuld ontdooiend in liefde
Zijn televisie kondigde me al aan dat hij thuis was. Nog voor ik aan zijn voordeur kwam verstond ik al wat de nieuwslezer voorlas.
"Hardhorig maar niet doof", zei hij me altijd.
De bel had hij wel niet gehoord, want na enkele keren kloppen op het raam, kwam er beweging in huis en zag ik het licht aangaan. Met een verward hoofd deed hij de deur open.
Het viel me op dat het niet goed ging, zijn ogen stonden weer eens heel waterig in zijn hoofd. En ik zag dat hij de tranen had weggeveegd en zichzelf terug wat had vermand om er een beetje toonbaar uit te zien.
Zijn 'marcelleke' stak op half zeven in zijn broek. Zijn okselharen staken zichtbaar in alle richtingen en het viel me op dat ze ook grijs waren geworden, net zoals zijn weinige haar dat hij nog had overgehouden van het leven dat achter hem al was gepasseerd.
Een hartelijke lach vulde het lege huis. Zijn oprechte blije lach kon ik meteen zien aan zijn ogen. Ogen vertellen zoveel meer dan enkel de zwarte bolletjes die als kijkers in het hoofd staan opgesteld.
Het was grappig te zien hoe zijn ene grote teen een weg had gevonden doorheen de kameelharen pantoffels die achteraan platgelopen deden geloven dat het instekers waren. In één oogopslag verraadden zijn vereelte hielen het verkeerd gebruik van zijn sloeffen, waardoor het ook wat zielig leek.
De krant lag open in de woonkamer, op het tafeltje aan de grote zetel en het dekentje lag er opgehoopt bij. Het was duidelijk dat hij een tukje achter de rug had en ik hem had gewekt.
Hij duwde de rommel wat opzij, zodat ik redelijk kon gaan zitten.
Een kopje koffie en een koekje, ik mocht het niet afslaan.
Hij was blij om me te zien. Ondertussen had hij zijn TV al afgezet en had hij zijn cd aan het werk gezet. Het was duidelijk dat klassieke muziek zijn ding was, want een rustige symfonie van Bach vulde zachtjes de kamer.
Hij zette zich neer in de lange zetel en trok met zijn hand zijn lange haren terug wat in een vorm die ik herkende. Met zijn andere hand duwde hij het dekentje in een hoekje zodat het rommelige effect terug wat huiselijker werd.
Na wat heen en weer gepraat zoals we dat in het Engels ook doen "How do you do - How DO you do" kwamen we al snel op het onderwerp waar we enkele dagen geleden bij geëindigd waren.
"Ja" zei hij "ik voelde het echt zo aan ... de hete wind die blaast en die zonder ook maar een zuchtje van verkoeling te geven en de hitte alleen maar erger maakt op mijn zijn. ik kan mijn geweten niet laten zwijgen en elke keer weer, zie ik wat er gebeurd is , kon ik de wereld en de tijd maar terugdraaien, zodat het nooit gebeurd was."
Ik keek hem begrijpend aan en dronk van mijn koffie.
De tranen stonden achter zijn ogen en met zijn beide handen duwde hij ze bijna letterlijk terug in zijn hoofd.
"Het is als een astma-aanval als ik er aan denk" zei hij zonder mij aan te kijken "als ik het niet op tijd van me afduw dan begin ik te hyperventileren en krijg ik haast geen adem meer, zo drukt het op mijn gestel".
"Ik voel me als een klaproos die op het slagveld met rode uitdagende kelkbladen het geweld aanschouwt en kleur geeft, om nadien als een kale bloembol met wat meeldraden desolaat het geweld mee uitzwaai naar de eeuwigheid".
De man snoof het vocht in zijn neus terug in en probeerde met zijn handen een houding te maken die niet hopeloos leek.
Ik knikte met mijn ogen om hem te vertellen dat ik hem begreep.
"Waarom moest dit toch gebeuren en waarom heb ik het niet gezien?"
ik zweeg, want op die vraag kon ik niet antwoorden, hij alleen had het antwoord in zich, maar het moest nog geboren worden en de innerlijke strijd leek op een bevalling van een drieling waarvan het eerste kind al lang dood was en het tweede kind misvormd geboren werd en het derde kind nog moest komen.
De misvorming zat in het leed dat hij heel zijn leven lang zou dragen, het derde kind zou bepalend zijn voor hoe hij er voor de rest mee zou omgaan. Ik voelde me als de gynaecoloog die de bevalling begeleidt en er voor moet zorgen dat zowel het kind als de moeder gezond en wel het leven zouden verder helpen. Maar aan wat de natuur doet, daar kan niemand iets aan verhelpen.
"Waarom ben ik toch zo stom geweest om me zo te laten gaan?"
een vraag die bleef hangen in de stilte die als een deken over het gesprek hing.
"Kan je je al voor je geest halen wat er juist is gebeurd? of is het nog allemaal zo pijnlijk dat de omstandigheden nog steeds niet kunnen spreken?" Meer kreeg ik niet over mijn lippen geperst.
"Ik zat in de tram en die was overvol". Hij zweeg en ik zag het zweet parelen op zijn hoofd. "ik stond op en duwde me een weg naar de uitgang, want ik moest de volgende halte eruit". Een mevrouw met een kindje maakte gebruik van mijn opstaan om te gaan zitten op de stoel die ik had verlaten".
Met zijn handen voor zijn ogen zat hij enkele seconden roerloos stil.
Toen ik aan de deur stond en de tram stopte, stapte ik af, nog kijkend naar het kindje op de schoot van de mevrouw."
"En toen lag ik op de grond ..."
Een fietser had me gegrepen en ik had niet gezien dat die er aan kwam. Achterop de fiets stond een stoeltje en er zat een kindje in, net zo eentje als ik had gezien in de tram."
"De tram reed door en die schreeuw ...en die krak ..."
"Het heeft niet meer mogen helpen"
"Had ik maar voor me gekeken, misschien was ik dan niet afgedaald, maar, ik was afgeleid .. maar, dat kindje dat daar lag had toch niets fout gedaan, had die mama nu ook uitgekeken, maar tja .. het regende en de wind stond fel, dus zij duwde en duwde maar zonder echt te kunnen zien.
Zij had niet gezien dat de tram was gestopt, zo erg regende het...."
De man begon te wenen en nam een lang gebruikte zakdoek uit zijn broek.
"Ik hoor nog steeds kraken wat niet hoefde. De tram stond wel direct terug stil, maar te laat ..."
"Ik heb nieuws voor je" zei ik. De man keek op ... "Niet dat het zal helpen met wat er is gebeurd, wat is zal nooit meer veranderen, maar de ouders hebben uitdrukkelijk aan me gevraagd of je mee naar de begrafenis wil komen, want je hebt ook voor hen geen fout gemaakt".
"Voor zowel de vader als de moeder, was jij er zonder dat je het zelf wenste en je had geen fout hierin. Meer zelfs, ze kunnen zien hoe je zelf een slachtoffer bent geworden van een ongeluk dat jammer genoeg kan gebeuren".
Terwijl ik dit vertelde, nam ik een handgeschreven brief uit mijn zak waarin het verzoek heel respectvol was gericht aan hem.
Hij wreef in zijn ogen en keek me ongelovig aan.
"Heb ik dan geen schuld voor hen?"
Ik knikte neen.
Een sneer van wrangheid deed hem huiveren toen hij de brief in zijn handen nam. Ik zag hoe zijn nekharen recht kwamen en hoe het kippenvel zijn huid op de armen veranderde.
Hij las half hardop de woorden die met veel pijn waren geschreven, maar als een oprechte verlossing waren bedoeld. Ik kon hem niet verstaan, maar omdat ik de brief kende, kon ik volgen wat hij las.
De laatste paragraaf was wel heel emotioneel. De mama was zwanger van een ander kindje, dat ongedeerd was gebleven in het ongeval. De ouders vroegen of hij peter wou worden van het andere kindje, zodat er de ongeschreven band die er was gekomen tussen hen en hem niet enkel een band van onschuld in ongeluk zou zijn, maar een band van verbondenheid in het leven dat er dagelijks is.
Met ongeloof keek hij naar mij en dan weer naar die brief, alsof een vuurbol doorheen zijn lijf draaide en alles wat vanbinnen zat verbrandde alsof het een linnendoek was die vuur vatte.
Zijn asgrauwe gezicht verkleurde helemaal en werd net zoals vloeibaar Dash dit volgens de reclame doet, spierwit.
Ik zag dat de adem die zijn ritme vertelde een andere snelheid aannam en dat hij alle zeilen bijzette om niet in een crisis te komen.
Ik legde mijn hand op zijn knie om hem rust toe te wensen en ik merkte dat het hielp, de rust in zijn binnenste kwam stilletjesaan terug, zodat zijn ademhaling het getik van de klok kon volgen.
Het derde kind was geboren en het was gezond. Het ongeluk begon plots een andere dimensie te krijgen.
"Ik ben nog nooit peter geweest" stamelde hij "nooit iemand heeft me waardig genoeg geacht om peter te zijn van hun kindje. Zelfs mijn eigen familie niet."
"En hoe vaak had ik niet graag een eigen kind gehad, maar tja om kinderen te hebben moet je met twee zijn. En niet alleen voor één nacht."
Sarcastisch lachte hij eventjes. "Ja, voor mijn centen en mijn opgebouwd geluk, straten vol, vrouwen die alles zouden gedaan hebben om me te paaien, maar om met me te leven, zodat ik kon zijn wie ik was?".
"ze willen me allemaal voor wat ik heb, maar niet voor wie ik ben".
"En nu vraagt men mij als het ware in een gebed om peter te zijn van een kindje dat in een hel van omstandigheden er haast er niet meer was, omdat ik daar toevallig van de tram stapte."
Hij zat er als een bevrozen ijsbeeld dat kunstig was uitgesneden uit een blok ijs. Haast doorschijnend troebel zat er een man die door het leven blijkbaar hard was toegetakeld en met dat laatste voorval was de druppel gevallen om hem te breken tot een wezen dat alle lust om te zijn was verloren.
Hij wendde zijn gezicht van me af en vertelde me hoe hij altijd was geweest. " Weet je, ik heb in mijn leven vele vrouwen het hoofd gek gemaakt, ze zagen in mij wel een goede partij en lieten zich goedkoop vallen, maar daar liet ik het dan ook bij. En er was eens een vrouw die beweerde dat ze zwanger was van mij, maar ik weet al jaren dat ik onvruchtbaar ben en dat ik geen kinderen kan verwekken. Daarom ook dat ik nooit echt naar een relatie heb gezocht, ik zou dan moeten vertellen dat ik een waterman ben ... "
"En nu, na een onvergeeflijke fout van mij, omdat ik niet oplette, word ik door een echtpaar dat door mijn schuld een kind verloor, uitgenodigd om peter te worden van het kind dat het ongeval heeft overleefd ..."
Zichtbaar kwam door zo'n gebaar van liefde en begrip een verandering. Net of de opwarming van de aarde de polen van zijn bestaan had bereikt. Het ijs smolt zienderogen doorheen een frèle huid, waardoor het zijn terug kon rekenen op mensen die hem wilden.
Geen mens had deze mens kunnen genezen, daar was ik van overtuigd. Enkel liefde kon deze man nog redden, liefde die niets vroeg enkel maar aanbood wat er was.
Hij stamelde enkele onverstaanbare woorden en stond recht en ging naar de keuken en kwam terug met een fles water en een leeg glas.
Enkele grote glazen water slokte hij doorheen zijn droge keel. En dit herhaalde hij tot de fles leeg op de tafel stond.
Roerloos had hij de fles leeggedronken en er was geen woord gesproken. In de kamer klonk Bach in volle volheid, zo stil was het nog nooit geweest ..
Was mein Gott will, das g'scheh allzeit,...............Wat mijn God wil, dat gebeurt altijd.
Sein Will, der ist der beste,.................................Zijn wil, dat is de beste,
Zu helfen den'n er ist bereit..................................Hij is bereid om hen te helpen,
Die an ihn gläuben feste. .....................................Die vast in Hem geloven.
Er hilft aus not, .................................................Hij helpt uit nood,
Der fromme Gott,................................................De goede God,
Und züchtiget mit Massen...................................En straft met mate.
Wer Gott vertraut,...............................................Wie God vertrouwt,
Fest auf ihn baut,................................................Vast op Hem bouwt,
Den will er nicht verlassen....................................Die zal Hij niet verlaten.
Onderaan op de brief stond er een telefoonnummer. Ik wees hem op het nummer en zei dat ik had afgesproken dat hijzelf de hoorn zou nemen om het te bevestigen.
Ik dronk het laatste restje van mijn koffie op en stond op. Ik nam mijn jas en mijn hoed en vertelde hem dat ik morgen zou terugkomen. Niet om te kijken of hij al had gebeld, maar wel om te zien hoe het met hem was.
Hij keek naar me en knikte, het gebroken ijs had een warm puntje bereikt ... nu mocht hij van zijn derde kindje genieten .. de bevalling was voorbij, nu mocht het herstel beginnen en een band groeien tussen een wereld van hem en hen, die door een ongeval was ontstaan.
Zou geluk door toeval geboren worden? Of heeft alles toch een doel, ook al zien wij het niet steeds?
De deur sloot achter mijn rug en de wind stond hard, ik moest mijn hoed vasthouden en met mijn hoofd tegen de beukende stormwind in gaan. De regen had de straat blinkend nat gemaakt en het water spatte overal op. De witte lijnen in het midden van de donkere straat blonken als reflectoren. Het licht was te weinig om echt goed te zien en te fel om er in te kijken.
Een harde zucht voelde ik in mijn rug en de klap was hard ...
feedback van andere lezers- Billie
Mooi verhaal van menselijkheid. Zoals het zou moeten zijn en maar al te zelden is... Alhoewel ik me kan voorstellen dat je echt wel heel veel liefde moet bezitten om iemand die verantwoordelijk is voor de dood van je kind - ook al was het ongewild - zo in je armen te sluiten. Zo bekeken is je verhaal heel erg idealistisch.
Het slot ervan bezorgt me rillingen. Je bedoelt toch niet .... ?
ivo: het is wat er is en die climax laat ik over aan de lezer .. gewoon ..
en zo 'idyllisch' is het niet, ik ken een echtpaar die dit gevraagd hebben aan de man die hun kindje per 'ongeluk' had doodgereden met de wagen - hij kon er echt niets aan doen, het kindje liep tussen twee geparkeerde wagens de weg op en de man reed echt niet te hard ..stond ook direct stil, maar het noodlot zag er anders uit. bedankt ... - muis
Zijn 'marcelleke' stak op half zeven in zijn broek die ook al het beste van zijn tijd had meegemaakt. =< deze zin iets anders formuleren denk ik. Is het zijn marcelleke dat zijn beste tijd gehad heeft of zijn broek?
"ze willen me allemaal voor wat ik heb, maar niet voor wie ik ben".=< harde stelling, maar de waarheid
Deze tekst is diepgaand, een nadenkertje.
Het einde maakt het af.
Graag gelezen , enne, toeval bestaat niet... heus niet
groetjes
ivo: bedankt muis ik zal die zin van zijn broek nog eens bekijken . - ERWEE
Zeer beklijvend neergezet.
Zal eens zien of ik mijn schilmesje nog kan aanwenden hier en daar.
ivo: bedankt Erwee en schil maar op, geschild smaak fruit altijd het lekkerst.. - ivan_grud
een verhaal voor de kerst, erg mooi, vr/gr Ivan
ivo: bedankt Ivan ..; ja zo zou je het ook kunnen lezen .. - aquaangel
graag genoten van dit verhaal xx
de bel wel-niet gehoord? (zou wel, weghalen)
ivo: jep .. ik zal er een revisie verhaal van maken en nog wat onderdeeltjes uithalen bedankt Aqua - drebddronefish
Schitterend stuk proza ivo
graag gelezen
groetjes
ivo: bedankt Manu - jbrouns
Beklijvend en sterk geschreven kortverhaal, het einde deed me rillen.
Wat me opvalt is dat je altijd probeert origineel te zijn in je beschrijvingen, zo hoort het, en dikwijls slaag je er ook in, maar af en toe vind ik de woordkeuze minder geslaagd (originaliteit gaat mi samen met risico's durven nemen, dus vooral zo doorgaan hè)
Het personage kwam tot leven voor mij, goed neergezet.
Allerbeste wensen, grts.
ivo: bedankt en ook de beste wensen (eerst doen anders vergeet ik het weer) en tja ik probeer wel mijn woordkeuze zo te kiezen, maar het is moeilijk om de juiste verhouding te vinden, dank je wel en ook bedankt voor het langskomen - togu_hang
sterk geschreven ivo ... ik ben er stil van. het einde is zoals je zegt niet zo belangrijk ... het is wat het is wat telt en dat is heel wat.
groetjes
ivo: Bedankt voor het uitstekend vinden ik voel me vereerd ... jammer dat ik zou weinig tijd heb om nog eens mijn pen te laten gaan ... - lin
Ivo, inhoudelijk heel sterk. Het viel me wel op dat er wat weinig variatie in je zinnen zit. Ik denk dat het je verhaal ten goede zou komen als je minder vaak de volgorde onderwerp-gezegde gebruikt maar ook eens andere vormen uitprobeert.
Voorbeeld:
Ik dronk het laatste restje van mijn koffie op en stond op. Ik nam mijn jas en mijn hoed en vertelde hem dat ik morgen zou terugkomen. Niet om te kijken of hij al had gebeld, maar wel om te zien hoe het met hem was.
kan ook zo:
Nadat ik het laatste restje van mijn koffie naar binnen had gewerkt, stond ik op. Morgen zou ik terugkomen, vertelde ik hem terwijl ik mijn jas en hoed pakte. Niet om te ..... etc
Dat is een voorbeeld dat je hier en daar vaker kunt toepassen. Puur om het geheel te verfraaien, want het verhaal staat als een huis!
Lieve groet, lin
ivo: idd Lin; ik heb reeds een herwerkte versie klaarstaan (dankzij mede door Erwee) maar ik heb de tijd nog niet gehad om het serieus door te werken en persklaar te krijgen, bedankt alvast voor je tips ..
|
