Volg ons op facebook
|
< terug
het gezin V
'Ik ben weg lopen! Horen jullie mij, slaapkoppen? Ik zei dat ik uit lopen ben.'
Van boven gooit iemand een wekker. Hij spat in stukjes uiteen vlak voor de voeten van moeder. 'Claire, was jij dat? Deze keer koop je zelf een nieuwe!' Moeder haalt haar chronometer boven en smakt de deur achter zich dicht. De bovenverdieping komt tot leven. Lore springt uit bed. Ze kust haar lievelingspop wakker. 'Goeiemorgen, Maartje.' Ze strijkt over het plastic hoofdje en lacht vertederd. Maartje is tot op de draad versleten. 'Je krijgt je oogjes niet open. Je bent nog moe.' Lore stopt haar pop terug onder. Daarna gooit ze haar nachthemd uit en racet naar de douche. Te laat. Kleine zus is haar voor. 'Claire, ik zweer het je, als de badkamer over tien minuten niet vrij is, dan doe ik een ongeluk!' Ze krijgt geen reactie, dus bonst ze driftig op de deur. 'Claire, ik meen het, maak wat voort deze keer!' Hoe harder Liese met haar vuist de deur bewerkt, hoe luider Claire aan het zingen slaat. Tot Lore opeens niets meer hoort. Ze houdt zichzelf ook koest en wacht gespannen af. 'Claire, ben je klaar?' De deur zwiept open, Lore krijgt een glas met tandenpoetswater over haar heen. Dicht gaat de deur. 'Claire, ik vermoord je, ik zweer dat ik je vermoord! Doe die deur open, 't is mijn beurt!' Ze veegt haar gezicht af aan haar handdoek. Alles ruikt naar munt. In de badkamer blijft het stil. Kom, doe nou open, ik weet dat je klaar bent.', probeert Lore. 'Beloof je dat je niks terugdoet? Vergeef je mij?', vraagt Claire. 'Ja, al goed. Ik vergeef je. Kom naar buiten.', luidt het verveelde antwoord. 'Ik durf niet.' Lore wil haar kalmte bewaren. 'Ik zeg toch dat ik je vergeef. Doe verdomme die deur open!' Nog even is het stil, dan springt het slot open. Claire verschijnt, haardroger in de aanslag. 'Wat ben je daar mee van zin?'. 'Dat is voor het geval je mij wil aanvallen.' Lore maakt een zweep van haar handdoek.'Laat mij er langs!', zegt ze dreigend. Claire twijfelt, doet dan een stap opzij en schiet pijlsnel weg. De haardroger gooit ze achter zich weg. Lore duikt de badkamer in. Daar doet ze een enerverende ontdekking. 'Claire, wat heb je met mijn Ladyshave uitgespookt?' Van ver hoort ze schreeuwen: 'Tussen de scheermesjes zat vuil vastgekoekt. Ik wilde dat er van tussen peuteren met een tandenborstel.' Lore voelt de volgende golf woede al opborrelen als ze vraagt: 'Wiens tandenborstel heb je daar voor gebruikt?' Geen antwoord. Lore diept haar tandenborstel op uit de gemeenschappelijke beker. De haartjes zijn stuk, hier en daar zitten er kale plekken. Ze werpt de tandenborstel in de spoelbak en chargeert de gang op. 'Ik vermoord je! Ik vermoord je!' Uit Claire's slaapkamer zijn daverende geluiden hoorbaar. Terwijl ze 'Je hebt gezegd dat je mij vergaf, vergeet niet dat je mij vergeven hebt!' schreeuwt, barricadeert Claire haar kamer met de boekenkast, een wasmand, een stapel pluchen beren en een staande lamp. Als Lore de bewuste slaapkamerdeur ramt, schreeuwt ze op haar beurt: 'In dit huis zul jij nooit nog met een gerust hart aan tafel gaan! Ooit meng ik strychnine door je eten! Ik zweer het!' Claire werpt zich tegen haar geïmproviseerde barricade en krijst als antwoord: 'Dan eet ik lekker niet! Ma kan toch niet koken!' Beneden zijn voetstappen te horen. Ma is terug. Ze staat onderaan de trap en vraagt: 'Hebben jullie het over mij?' De twee zussen in koor: 'Nee, mama.' 'Zijn jullie al gedoucht? Dan is het mijn beurt.' Lore laat zich met haar voorhoofd tegen de muur vallen en vloekt onafgebroken voor dik vijf minuten. Daarna wast ze zich aan de lavabo in het toilet. Claire maakt gebruik van de gevechtspauze en sluipt de trap af. Het is tijd om haar vriendje binnen te laten. Die sloft zonder een woord de hal door, gaat nietsvermoedend voorbij aan Claire's verwachtingsvolle lippen en ploft zich in de zetel voor tv. Claire blijft achter in de hal. Ze snikt en laat zich langs de zijwand op de grond rijzen. Dan gaat de bel. Ze springt gauw recht, dept haar ogen droog en doet open. Het is de buurjongen. Ze kijkt hem aan zonder te groeten. Hij zegt: 'Jullie ezels zijn losgebroken. Ze zitten in onze moestuin.' Claire verzekert hem dat ze het zal melden aan haar vader. De buurjongen kijkt haar wantrouwig aan en gaat traag heen. Van boven is moeders stem te horen. Zij wil ook graag weten wat er precies met de Ladyshave gebeurd is. 'Dat ding lijkt wel een soort penseel!' Claire rent naar de kelder en verstopt zich tussen de wijnvaten. Lore en moeder gaan samen aan de ontbijttafel zitten. 'Waar is pa?' 'Die is om boodschappen.' 'Hij heeft beloofd mij te leren rijden vandaag.' Moeder stelt haar gerust.'Hij is het niet vergeten. Kijk hier, het hangt op het prikbord.' Moeder wandelt naar het kartonnen bord dat aan de koelkast hangt. 'Kijk zie je wel, hier han..' Ze breekt haar zin af. 'Wat is dit? Petitie voor lekker eten? Wat heeft dat te betekenen? Ze is ondertekend door je vader, je zus en jij!' Lore weet niet wat zeggen en schroeft met rode wangen de pot choco open. Dan gaat de bel weer. Lore reageert zo enthousiast dat ze haar stoel wegschopt. Die landt tegen het fornuis. In het venster van de oven komt een barst te zitten. Lore opent de deur. De buurjongen. Nors kijkt hij haar aan en zegt: 'Jullie ezels hebben onze moestuin kaalgevreten, daarna zijn ze dwars door het glas van onze serre gegaan. Mijn grootvader is nu op zoek naar zijn tweeloop. Ik zou maar snel iets doen, als ik jullie was.'
Lore loopt wild de tuin in. 'Barbar, Mefistofocles en Brientje, kom naar huis, nu!' Ze duikt door de haag en jaagt het drietal terug naar hun weide. Daar ziet ze dat er een gapend gat in de omheining zit. 'O zo, doen jullie dat.' Gauw sleurt ze de hekken terug nauwer aan elkaar. Opeens hoort ze een knal. Op dertig meter van haar staat een stokoude man, gekleed in een witte boxershort en bruine rubberlaarzen. Hij schiet een tweede keer richting de stal van de ezels en herlaadt dan. De buurjongen verzekert Liese dat er geen gevaar dreigt. 'Maak je geen zorgen, die tweeloop is volstrekt versleten.' Zijn woorden zijn nog niet koud of grootvader knalt het restant van zijn eigen serre aan diggelen. Als de oude man dit vaststelt, slaat hij zijn tweeloop stuk tegen een paal. Zijn kleinzoon begeleidt hem naar binnen. 'Kom opa, het is tijd voor je pilletje.'
Lore hoort vaders auto de oprit opkomen en loopt naar de garage. 'Gaan we straks rijden, papa?' 'Hebben jij en je zus zich gedragen deze ochtend?', vraagt vader terwijl hij uitstapt. 'Ja, hoor, braaf gedoucht en nu zitten we aan het ontbijt.' Vader slaat een arm om haar heen: 'Heb je de ezels te eten gegeven?' 'Euh, weet je pa, ezels zijn soms erg zelfvoorzienende dieren.' 'Hoe bedoel je?, vraagt vader niet begrijpend.' 'Niks, ik maak zo maar een grapje.' 'Dan is het goed. Waar zullen we eens een keer naar toe rijden, vandaag?' 'De stad in.', zegt Lore. Haar gedachten dwalen af naar de winkelbuurt. 'Mooi', zegt vader, 'maar eerst de boodschappen uitladen. Roep Claire even. Met drie is het zo gebeurd.' Lore gaat om Claire. Ze kan haar echter nergens vinden. In de zitkamer ontdekt ze Claire's vriendje. 'Weet jij waar Claire is?' Van onder een veel te lange froufrou kijkt hij haar versuft aan. Lore herhaalt de vraag: 'Teddy, heb jij Claire gezien?' Teddy antwoordt niet. Hij blaast en zakt voorover, half de grond op. 'Die zit weer stevig onder de dope', mompelt Lore. Grondig doorzoekt ze het huis. Alle kasten trekt ze open. Uiteindelijk daalt ze de keldertrap af. 'Brr, doodeng is het hier. Waar zit je ergens Claire? Stel je niet zo aan en kom te voorschijn. Teddy wacht op je in de salon.' Van tussen de wijnvaten, stijgt een gekerm op als van een koe waarvan de uiers op springen staan. 'Hij kust mij zelfs niet gedag', vangt Lore tussendoor op. 'Kom, hup, mee, stel je niet zo aan. Laat die junk dan voor wat hij is.' Vanuit het donker komt een oude smeervod aangevlogen. 'Hij is geen junk, hoor je? Hij is alleen een beetje down.' 'Down on downers.', fluistert Lore. 'Als jij het zegt. Kom nou mee, we gaan de stad in.', reageert Lore berustend. 'Mag Teddy mee?' Lore zucht. 'Als jij hem reanimeert wel.'
Het gezin neemt plaats in de auto, evenwel zonder moeder. Die zit mokkend aan de keukentafel. 'Een petitie voor lekker eten, hoe bestaat het?', prevelt ze. Ze belt een vriend op en doet haar verhaal. De vriend wil haar tot bedaren brengen en zegt: 'Ik kan je best enkele kookboeken lenen, als je wilt. Je kunt je ook inschrijven voor een cursus.' Moeder schreeuwt woest: 'Er is helemaal niks mis met mijn eten!'. Daarna legt ze de hoorn op de haak. Ze gaat terug aan de keukentafel zitten en schenkt zichzelf een glas cognac uit. Buiten hoort ze met horten en stoten de auto vertrekken.
Lore start, valt stil, start en valt stil. 'Rustiger, Lore, je bent te zenuwachtig.', sust vader. Ze probeert het nog een keer en dan zijn ze hun straat uit. 'Wat is er met Teddy?', vraagt vader aan Claire. 'Euh, geen idee, hij voelt zich de laatste tijd nogal moe. Misschien examenstress.', zegt ze zo nonchalant mogelijk. 'Het kan ook ijzertekort zijn, dat heb je vaak bij vegetariërs.', gist vader. 'Pa, Teddy is geen vegetariër.' , reageert Claire geërgerd, 'Waarom denk je dat?' Pa haalt zijn schouders op: 'Nou, gewoon, hij kleedt zich zo vreemd.'
Terwijl vader druk in gesprek is met zijn jongste dochter op de achterbank, let hij natuurlijk niet op de baan. Lore is een hobbelige landweg ingeslagen. Opeens wipt er een konijntje van tussen de struiken. Lore panikeert, wil remmen, maar vergist zich van pedaal en geeft gas. De inzittenden horen een vreemd krakend geluid. Lore remt nu wel. Ze bedekt haar ogen met haar handen. 'Nee, nee, dit is niet gebeurd. Dit kan niet waar zijn. Papa zeg dat het niet waar is.', ratelt ze aan één stuk door. Vader kijkt in de achteruitkijkspiegel. 'Morsdood.', besluit hij. Foute woordkeuze zo blijkt. Lore wordt hysterisch. Ze sleurt aan haar veiligheidsgordel en wil uitstappen. Pa wil haar tegenhouden. Het lukt niet. Lore ontkomt en loopt terug. Ze knielt bij het levenloze konijntje. 'Sorry, sorry, sorry', zegt ze. Ze strekt haar hand uit om het dode diertje te strelen. Dan ziet ze dat het linkeroog van het konijntje uit de kas hangt en dat zijn ingewanden breed uitgesmeerd zijn over het grind. 'Jakkes, walgelijk. Ik wil weg van hier.' Meteen springt Lore recht. Ze duikt vliegensvlug de auto in en scheurt er vandoor. Pas driehonderd meter verder, ziet ze haar familie in de spiegel. Ze rennen achter haar aan, terwijl ze druk met de armen zwaaien. Ze stopt en draait het raampje naar beneden. 'Sorry, ik was even de kluts kwijt.' Vader weet niet wat hij daar moet op zeggen. Opeens horen ze een doffe plof. Alle ogen zijn op Teddy gericht. Het sprintje heeft hem geen deugd gedaan. Hij ligt languit in het gras en beweegt niet meer. Claire en vader sleuren hem de achterbank op. Vader kijkt bedenkelijk:'Examenstress, zeg je. School ligt die jongen wel heel nauw aan het hart.' Claire stapt in en zwijgt. Ze neemt Teddy's hoofd op schoot. Die komt tot bewustzijn:'Gaan we vozen, schat, vozen in het hooi en kikkers vangen en levend in de microgolf stoppen? BOEM! Op één gram kun je niet staan. Geef nog een vijfje. De grote rups. 's Nachts ben ik bang van de grote rups. Claire, ik ben bang. Er loopt een woelrat in mijn hoofd.' Daarna is hij terug uitgeteld. Pa kijkt boos om naar Claire. Ze doet alsof ze niets merkt en tuurt uit het raam.
Enkele verkeerde afslagen verder, komt het viertal toch in de stad aan. 'Dat heb je flink gedaan. Ik ben trots op je.', zegt vader. Lore straalt. Ze ontspant. 'We kunnen iets gaan drinken.', stelt vader voor, 'Maar waar?' 'In de Eenhoorn?', vraagt Lore met een onschuldig stemmetje. 'Toevallig net naast die winkel waar ze die mooie spullen hebben.', komt er van de achterbank. Lore drukt het gaspedaal in. Kleine zus wordt achterover gedrukt. 'Rustig', adviseert vader. Ze vertraagt, maar bij een rondpunt gaat het opnieuw mis. Het is zaterdagmiddag, 14u en dus bijzonder druk. Lore moet het rondpunt op, maar telkens er zich een opening voordoet, twijfelt ze. Het duurt te lang naar de zin van vader. 'Nu dan', zegt hij. 'Serieus, Lore, daar kon je rustig tussen.' Vader trommelt ongedurig met zijn vingers op het dashboard. Achter haar beginnen auto's te toeteren. Lore houdt het niet meer. Ze koppelt haar veiligheidsgordel los en klapt het portier open. Haar ogen tranen. 'Ik rijd nooit nog met de auto!', huilt ze onbedaarlijk. Ze steekt de straat over en loopt weg langs de berm. Vader stapt uit en holt mee met zijn vertwijfelde dochter. De auto blijft achter, de twee voorste portiers wagenwijd open. Op de achterbank concludeert Teddy vrolijk:'Met jouw familie valt altijd lol te beleven.' Hij wringt zich naar voor en zet de radio harder. Na twintig seconden headbangen, zegt hij gealarmeerd:'Shit, weer!' Hij draait zijn venstertje open, maar is niet snel genoeg. Niet alle kots komt op straat terecht. Daarna legt hij zich terug bij Claire op schoot. 'Heb jij de grote rups wel eens gezien?' Claire schudt zachtjes van nee. Ze strijkt door zijn haren. 'Slaap nou maar een beetje.' Buiten gaat het toeteren door. Uiteindelijk duikt vader op met Lore. Ze neemt terug plaats achter het stuur. Nu lukt het wel. Vader trekt zijn neus op en vraagt: 'Wat ruikt hier zo zuur?'
Tien minuten later parkeert Lore de wagen op een boogscheut van de Eenhoorn. Samen zoeken ze een tafeltje op. Ze opteren voor een milkshake. Teddy houdt het bij water. Hij verdwijnt twee keer naar het toilet. Vader maakt deze keer geen opmerking. Hij heeft het te druk met zijn eigen probleem. Moeder stuurt hem een bericht: 'Als jullie uit eten gaan, komen jullie er vanavond niet in. Trouwens: kook voortaan zelf, ondankbare stoethaspel!' Vader snapt er niks af. Hij toont het bericht aan zijn dochters. Lore vertelt over de petitie. 'Heeft ze die eindelijk gevonden? Ik heb jullie nog zo gezegd dat het een slecht idee was. Dat ligt te gevoelig.' Lore en Claire houden voet bij stuk. Volgens hen kon het zo echt niet meer verder. Teddy zegt dat hij moeders eten best lekker vindt. Claire wijst hem terecht: 'Alsof jij nog smaakpapillen hebt.' Vader vraagt nieuwsgierig: 'Tasten vegetarische producten je smaakpapillen aan?' Claire krijgt het op haar heupen: 'Pa voor de honderdste keer, Teddy is géén vegetariër.' Pa verontschuldigt zich, 'Mijn excuses. Maar hij kleedt zich ook zo vreemd.'
Lore's gsm rinkelt. Haar vriend. Hij wil weten hoe het rijden vlot.'Kan niet beter, ik had het snel onder de knie.', flapt Lore er uit. Claire en vader kijken elkaar aan met opgetrokken wenkbrauwen. 'Kom je vanavond langs?', wil Lore graag weten. 'Is het je moeder die kookt?', vraagt de vriend. 'Het ziet er niet naar uit.', stelt Lore hem gerust. 'Leuk, tot vanavond!'
Zij haakt in, vader krijgt een nieuw bericht. 'De kookpotten staan al op e-bay. Jullie zien maar.' Pa schudt triest zijn hoofd, 'Ik wist het, zoiets schiet bij haar in het verkeerde keelgat.'
Ze ronden af. 'Wat doen we?', vraagt Liese bij het buitengaan. 'Naar huis, de brokken lijmen.', zegt vader sip. 'Misschien moet je iets voor haar meenemen.', suggereert Lore., 'Hier naast hebben ze leuke spullen.' Drie kwartier later wandelen ze naar de auto met nieuwe laarzen voor Lore, een jurk voor Claire en een handtas voor moeder. Op de terugweg neemt vader het stuur over. Het verkeer is er niet rustiger op geworden. Als ze thuis aankomen, vraagt Claire: 'Hoe krijgen we straks eten op tafel zonder dat er bloed vloeit?' 'Als moeder die tas ziet, draait ze wel bij', zegt Lore. 'Ik wil niet dat ze boos is, maar ik wil ook niet dat ze kookt.' , gaat Claire verder. 'We vinden wel een oplossing', besluit Lore.
Moeder is in de wolken met de tas. Ze houdt meteen op met haar kookgerei in dozen te stoppen. Lore en Claire brengen subtiel aan dat zij vanavond eens zullen koken. Moeder en vader gaan gezellig in de zetel zitten. Claire stopt Teddy in bed. Zijn tanden slaan op elkaar en hij rilt van de kou. Als ze met hem de trap opgaat, zegt hij: 'Ik hoop dat ik niet van de grote rups droom.' De bel weerklinkt. Lore komt de keuken uitgelopen. Haar vriend is gearriveerd. Hij neemt haar in zijn armen en kust haar. 'Ik moest van de buurjongen zeggen dat jullie ezels op hun veranda zitten', zegt hij als hij zijn jas aan de kapstok hangt. Lore maakt een nonchalant gebaar: 'Ik stuur pa er wel even om. Weet jij een goed meeneemrestaurant? Claire en ik hebben beloofd dat we zouden koken.' Haar vriend weet er niet meteen eentje zijn. 'Pizza kan niet, dat valt te veel op. Och, we vinden wel wat.', besluit Lore opgewekt. 'Hoe was jouw zaterdag tot nu toe?', vraagt de vriend. 'Een beetje zoals alle vorige. Misschien iets minder hectisch. Zeg, wil je mijn nieuwe laarzen zien?' De vriend knikt, Lore loopt om de winkeltassen. In de gang botst ze op Claire. 'Hoe gaat het met Teddy?', vraagt Lore. 'Hij slaapt eindelijk. Morgenvroeg is hij wel weer opgeknapt.' Lore rent verder. Opnieuw gaat de bel. Claire doet open. Voor haar staat een politieman: 'Jullie buren melden het bezoek van drie ongenode gasten. In hun keuken.' Claire verzekert hem dat ze er meteen om komt.
Lore's vriend gaat mee. Terwijl ze door de tuin lopen, vraagt hij: 'Waarom zitten al jullie kookpotten in dozen? Verhuisplannen?' Claire schudt van nee. Terwijl ze door de haag duikt, ziet ze op het dak van hun huis Teddy. 'Teddy, wat spook je uit?', roept ze. Als antwoord krijgt ze: 'Ik zoek de grijze dakkabouter. Alleen hij kan mij redden van de grote rups.' Claire draait zich om naar Lore's vriend: 'Haal jij de ezels, ik haal Teddy van het dak af.' De vriend knikt en steekt over naar de buren. Tot zichzelf zegt hij: 'Geweldige familie toch. Altijd lol mee te beleven.' De rest van de avond blijft het rustig.
|
