Volg ons op facebook
|
< terug
De klok
1911 - Le Coq Sur Mer.
Op de hoek van de Vondel- en de Shakespearelaan, in het midden van de concessie, staat een prachtig huis in de typische, door de "Société Anonyme du Coq sur Mer" aangeprezen, Anglo-Normandische bouwstijl. Majestueus groot en toch lijkt het bouwsel gedrongen door de inplanting van de, langs buiten zichtbare, houten balken in de gevels. Het is onmogelijk in te schatten hoeveel kamers dit huis wel telt, zeker van buitenaf.
De constructie was, op zijn zachts gezegd, ingewikkeld te noemen. Van voor af aan gezien, van op de hoek dan wel, zag je een woning met anderhalf verdiep en juist op de plaats waar het dak een punt vormde zag je, als je goed keek, dat enkele dakpannen vervangen waren door glazen exemplaren. Als je echter zijdelings, links of rechts ging kijken, en dat kon je perfect omdat het huis op een spie was gelegen; dan zag je dat het twee volwaardige verdiepingen had en een zolder.
Onder de pannen had men ook nog kamers gecreëerd. Het leek enigszins verwarrend en toch mooi.
Links naast de woning was een garage, of was het een werkplaats, aangebouwd. Tegen de muur, die uitgeeft op het zuidwesten, stond een glazen serre gebouwd. De constructie was zo doordacht, maar toch speels, dat de architect van dit bouwwerk zeker onder de invloed van het groene absint moet geweest zijn.
De welstellende doch bejaarde vrouw, weduwe van een gekende zakenman uit Brugge, zat voor zich uit te turen onder het afdakje, aan de zonzijde, van haar woning. De late zon gaf nog juist genoeg warmte om te kunnen genieten van de stralen. Op het moment dat een visventer, luidruchtig zijn koopwaar uitroepend, voorbij kwam gelopen met zijn hondentrekkar, werd ze uit een dagdroom gewekt en gluurde op het kleine klokje naast zich. Bijna zes uur, de grote en de kleine wijzer bijna verticaal!
Het is tijd, tijd om bij laag tij een wandeling te maken aan de "plage".
2007 - De Haan aan Zee.
Joke en Jan, hardwerkende ouders van een prachtige tweeling, waren op zoek naar een mooie grotere woning aan de Belgische kust.
Hun ouders woonden in de omgeving van Oostende en waren al een dagje ouder. "Dichter bij het ouderlijk huis wonen zou toch makkelijker zijn" had Joke vorig jaar nog opgeworpen. "We zouden ze in geval van nood beter en sneller kunnen helpen. Brussel is toch nog ver rijden, zeker als er iets mis was met de familie", had ze er uitdrukkelijk aan toe gevoegd.
Met de winst uit hun beleggingen, de goede beursgang die Jan had gekend met zijn firma, en een lening bovenop konden ze zich toch wel het één en het ander permitteren.
Via het internet vonden ze een landelijke villa te koop aan de Belgische kustgemeente De Haan. Het sprak Joke wel aan, die omgeving waar de huizen luisterden naar ronkende namen als "Mon trésor", "Les hirondelles" of "Au bon sejour". De annonce gaf aan dat er opknapwerkzaamheden nodig waren. De bijgevoegde digitale foto's lieten een prachtig, zij het ietwat onderkomen, landhuis zien. De gevels waren volledig overwoekerd met wilde wingerd en tweekleurige klimop. De voortuin, volledig overwoekerd door het wilde gras dat uit de nabijgelegen bosduinen was overgewaaid, gaf een zanderig uitzicht. Links en rechts groeiden er wilde zilverberken die ondertussen al zeker tweeënhalve meter hoog waren doorgeschoten en waar kinderen vroeger een boomhut hadden ingebouwd.
Een bezoek aan De Haan was de noodzakelijke volgende stap.
----------
"Wat had haar overleden echtgenoot toch goed voor haar oude dag gezorgd. Maar alleen is maar alleen", mijmerde ze mistroostig verder, en dat na meer dan zestig jaar samen geweest te zijn.
François was ondertussen al meer dan een jaar overleden. "Hartinfarct", was het verdikt van de plattelandsdokter, die was toegesneld op de dijk en dit kwam hard aan. Maar onder ons gezegd en gezwegen, niet voor niets, want hij had als een echte ronde Bourgondiër geleefd.
Het klokje was een prachtig kleinood, een geschenk dat hij had meegebracht van één van zijn overzeese reizen, met de Nederlandse Oost-Indische compagnie, voor wie hij Brugs laken en kant verkocht.
In het Maleisische binnenland had François een klokje laten maken in tropisch hardhout, met een volledig binnenwerk uit dezelfde materie. Hij was destijds vol bewondering blijven kijken naar de accurate handelingen van de handwerkman, in het kleine dorpje niet ver van de brousse.
Een werk van God had hij gezegd en wonder boven wonder had het de tand des tijd, maar ook ons westers -vochtig en koud- klimaat, doorstaan.
Het was, op aanwijzen van François, vervaardigd in de vorm van een kubus met een dak erop, zo ongeveer vijftien centimeter breed en hoog. Het klolkje zag eruit als één van de paalwoningen die in sommige dorpen werden gebouwd uit bescherming tegen de wilde dieren, slangen en ongedierte.
Tijdens één of andere samenkomst van oudgedienden van de compagnie, vertelde hij eens dat sommige van deze woningen tot vijftien meter hoog werden gebouwd, met als enige toegang een kramakkelig laddertje, bestaande uit een lange bamboestok met kruiselings, elke dertig centimeter, een dwars stuk. Het was op zich al een heksentoer om, als westerling, in de boomhut te geraken. Hij had het eens geprobeerd. Met een lange liaan om zijn middel hadden ze hem geholpen bij net beklimmen van de ladder.
Moet je nog weten, had hij er na enkele cognacs er aan toegevoegd, dat de inboorlingen alles naar boven sleurden langs deze ladder en, door aan lianen vastgebonden pakjes, zich voorzagen in het nodige voedsel. Zelfs koken werd gedaan op vijftien meter boven de grond. Ongelooflijk!
Het allerbijzonderste aan de klok, met uitzondering van haar vorm, was dat op uitdrukkelijke vraag van François, door een Brusselse horlogemaker hij het, deels uit hout en deels uit ijzer bestaande mechanische regelwerk volledig achterstevoren in elkaar had laten steken.
Het resultaat was verbluffend. Een klok die linksom draaide. "Zo worden we elk uur van de dag wat jonger" had hij met een glimlach gezegd, "want wij zijn toch al aan het einde van onze tijd gekomen. Op deze manier kunnen we alles nog wat rekken", had hij al lachend nog verteld en nipte verder aan zijn zoveelste cognac.
François had het kleinood cadeau gedaan aan zijn geliefde, op wie hij nog altijd smoorverliefd was hoezeer ook hun gevorderde leeftijd liet uitschijnen. "Onder de tachtig noemen we dat leeftijd, erboven is het ouderdom", zei hij meermaals tijdens reünies.
"Dit klokje symboliseert onze eeuwig durende liefde, die er alleen maar jonger kan op worden".
Diep bedroefd herhaalde ze in haar gedachten zijn woorden en besefte dat hij nooit meer zulke uitspraken zou kunnen doen.
----------
Samen met hun tweeling, Jelle en Jani, trokken ze het volgende weekend naar een van de gezelligste badsteden van de Belgische kust. Via het immobiliënkantoor kregen ze de sleutels in handen en hadden de ganse middag tijd om "het pand eens grondig te bekijken", zoals de verkoper dit zo plechtig kon zeggen. Hij was niet op zijn minst blij, het huis stond al acht maanden op hun internetsite en nog niet één ernstige klant was komen kijken. Dit koppel bleek echter wel voldoende interesse te vertonen.
Tot die dag was de interesse er alleen maar van enkele grondspeculanten die uit waren op de grond waarop dit huis gebouwd was. En nog begrijpelijk ook, dacht de verkoper, als je weet dat dit perceel gelegen is op een boogscheut van het strand en op een nog kleinere boogscheut van de, welbekende, bosduinen waarin je zo lekker kon vertoeven.
De Haan is gekend als semi-mondaine kustgemeente waar géén echte hoogbouw te zien is. Een echt pluspunt volgens vastgoedmakelaars die daardoor weer wat meer aan de verkoopprijs konden toevoegen. Vanop zee is het heel opvallend dat je hier géén flatgebouwen kan zien, hoger dan vijf verdiepingen. "Opvallend maar charmant" volgens de meeste bewoners. "Het heeft iets speciaal" zeggen dan weer anderen. "Gezellig" en "kindvriendelijk" zijn volgens Jan en Joke de juiste trefwoorden.
Het was liefde op het eerste zicht. Een prachtig huis. Akkoord ja, de tegenkantingen van Jan waren niet min. Veel werk, hoge prijs…. Maar toch, het goed gevoel was er al. De tuin, "een week of twee opkuisen en klaar is kees" zei ze pochend, "en daarbij die hut in die zilverberk die mag daar voorlopig blijven". Een onderwerp dat de kinderen met luid gejoel onderschreven.
Na kort overleg met de bank ondertekende het jonge echtpaar de verkoopsovereenkomst. Zo fier als een gieter kondigden ze het nieuws van de aankoop aan bij hun ouders. Enkel tevreden reacties waren het resultaat.
Een firma uit het nabijgelegen deelgemeente Wenduine ruimde het huis leeg, maakte het ongediertevrij en ontfermde zich over de schilder en decoratiewerken. Het resultaat was verbluffend. Een investering die zeker en vast zijn geld waard was. Tegen de zomer van het jaar was alles in orde. De familie kon het huis intrekken. Iets waar iedereen in feite al lang zat op te wachten. Nu nog de meubelen verhuizen en klaar is kees.
Die dag was een van de meest enerverende dagen uit het leven van Joke. Nog liever breng ik een derde kind op de wereld, dan nog zo een super stresserende dag te moeten meemaken. De potige verhuizers werden door haar op een meesterlijke manier bespeeld zodat ze alle meubelen en alle, in kartonnen dozen verpakte kleingoed, op de juiste plaats deed terechtkomen.
Op de bovenverdieping, vooraan in de gang, had ze een nieuw aangekocht antieken kastje laten plaatsen om de blinde muur, die op de voorgevel uitgaf aan te kleden. Het was een klein commodekastje met drie schuiven, uit tropisch hardhout vervaardigd, dat ze voor een appel en een ei op de kop had kunnen tikken. Bij het plaatsen tegen de blinde muur, van dit kleinood, bemerkte één van de verhuizers op dat de muur beschadigd was en verontschuldigde zich ten overstaan van de vrouw.
Joke zag dat de oude bepleistering, zo ongeveer één meter boven de grond, losgekomen was. Een koperkleurig uitsteeksel was duidelijk zichtbaar. Haar eksterachtige nieuwsgierigheid losgelaten op dit blinkende stukje koper, trok ze er eventjes aan, en stelde vast dat er een scharnier zichtbaar werd door de bepleistering heen.
Haar man erbij geroepen zag dit, en verwijderde zeer omzichtig de lemen stukjes, die één voor één op de grond vielen. Na een tiental minuten was er een luik in de muur zichtbaar, ter grootte van een halve deur. Met een korte en droge ruk, aan het koperen uitsteeksel, kwam het luik los en stelde het koppel vast dat er daarachter een piepklein kamertje verborgen was.
Het was uiterst inventief bekeken. Langs buiten was er na lang zoeken alleen maar te zien dat enkele dakpannen licht weerkaatsten in de zon. Het waren de glazen dakpannen die ogenschijnlijk op zolder uitgaven, maar door de ingewikkelde structuur van het gebouw was dit niet echt duidelijk waar te nemen. Eens binnen in de woning denk je dat de glazen pannen inderdaad op zolder het licht toelaten. Maar niets was minder waar.
Jan wurmde zich door de opening en kwam in een minikamertje terecht. Alles wat nodig was stond er. Een klein eenpersoonsbed, een klaptafeltje tegen de linkse muur met een klein melkkrukje ernaast en een houten klokje. Er was juist voldoende licht om te lezen.
Jan en Joke konden, via de lokale heemkundige kring, uitvissen dat het huis, gedurende de laatste wereldoorlog, bewoond werd door een gepensioneerde kolonel van het Belgische leger.
Volgens de overlevering vernamen ze dat deze man zeer actief was geweest in het onderdak verschaffen van gestrande piloten. Hij was een gangmaker geweest voor de "lifeline" die deze piloten terugsmokkelde naar Engeland.
Wat het prachtige klokje daar deed kon niet worden achterhaald. Er kon géén verband met de gepensioneerde militair of het oorlogsgebeuren gemaakt worden
Het bizarre aan het klokhuisje, zoals hun kinderen het later benoemden, was dat het niet meer werkte en niettegenstaande het houten raderwerk nog draaide, de wijzers steeds op zes uur bleven staan.
Waarschijnlijk het uur van de waarheid had Jan gekscherend verteld, al kon hij géén aannemelijke uitleg vinden waarom de klok achterstevoren draaide.
----------
Anna vond dat het tijd was, deed haar beste zomerjurk aan, zette haar mooiste hoedje op en nam haar zonnescherm, opgeplooid, mee in de hand en wandelde in de richting van de zee.
Op het strand, recht voor de toegang van de "plage," wandelde ze rechtdoor op het wassende water af.
Er waaide een stevige noordwesterwind, die witte schuimige kopjes toverde op de anders zo vlakke, grijsblauwe zee. In haar rechterooghoek zag ze de ondergaande zon.
Er ging een rilling door haar lichaam als ze haar eerste voet in het frisse zeewater zette. De wind waaide haar mooie zomerhoedje opzij maar toch bleef ze, als in een droom, rechtdoor lopen.
----------
Diezelfde week steeg de temperatuur aan zee tot vierentwintig graden in de schaduw.
Het strand was de meest aangewezen plaats om met de kinderen die dag door te brengen.
Alle speeltuigen, gaande van emmertjes tot rijfjes, schopjes en vliegertjes, werden veilig gedeponeerd in een gehuurde strandcabine van "Armand", aan de brede arduinen trap die rechtstreeks toegang geeft tot het strand.
Na veel gezeur en gezaag, aan de oren van hun papa, stemde deze er vaderlijk in toe om volledig ingegraven te worden. De kinderen groeven, met alle beschikbare middelen, een ongelooflijk diepe put. Daar zouden ze papa in laten liggen en hem helemaal, met uitzondering van zijn hoofd, bedelven onder het warme zand. Ze grinnikten toen ze zich voorstelden hoe ze het zand zouden bewerken tot een grote schildpad als papa eronder lag. Mama zal zeker voor een foto zorgen. Joke zag aan de gedrevenheid van de kinderen dat ze tot het uiterste zouden gaan.
----------
Niemand zag daar halfhoge in fijn uitgesneden lederen damesschoenen staan, netjes naast elkaar, links naast de arduinen trap die toegang verschaft aan het strand.
drie dagen later, bij dageraad vonden uitvarende kabeljauwschippers het aangespoelde lichaam van een oudere dame. Het leek alsof ze sliep in het zoute water van de deinende zee.
De bijgeroepen gendarmerie kon al vlug achterhalen dat het een weduwe was uit het nabijgelegen gehucht Le Coq Sur Mer.
Gezien er géén nakomelingen waren verdween de mooie eigendom in de handen van de overheid.
Nog jaren werd het huis verhuurd via de gemeente aan allerhande openbare instellingen die er minderbedeelde jongeren hun vakanties aan zee liet doorbrengen.
----------
Jelle, de jongste van de tweeling groef plotseling een schoen op. Niet zomaar een schoen maar een oud damesmuiltje van zwart leder, uiterst fijn uitgewerkt met een kleine gesp, ter hoogte van de wrijf. Na nog wat verder wroeten kwam eveneens de rechterschoen bovengronds. Het was duidelijk een mooi paar geweest, weliswaar ingevreten van het zoute water en het zand, maar duidelijk handgemaakt.
Jan die toch wel iets van oude spullen kende zei tegen de kinderen dat ze een prachtvondst hadden gedaan. Hij vertelde hen, bij wijze van amusement, zonder te weten hoe dicht hij bij de waarheid zat, dat deze schoenen aan een zeer rijke dame hadden toebehoord.
Via een vriend van hem, een gekende antiquair uit het Brusselse, zou hij het wel eens laten onderzoeken.
Voldaan met dit antwoord keerden de kinderen terug tot de orde van de dag en groeven verder.
Volgens Jans' vriend, de antiquair uit Brussel, waren de damesschoentjes met de hand gemaakt rond 1910 door een Brugse schoenmaker. Ze waren vervaardigd uit het beste leder dat destijds kon worden gelooid.
Opzoekingen, die hij had kunnen doen, bij enkele West-Vlaamse collega's, brachten aan het licht dat ze toebehoorden aan de vrouw van een rijke zakenman die destijds voor de, wel zeer welstellende, Nederlandse Oost-Indische Compagnie werkte.
Een artikeltje in een lokale krant sprak zelfs van het schielijke overlijden van de man. De vrouw werd later, verdronken, werd teruggevonden in zee.
Hun mooie eigendom, gelegen in het mondaine Le Coq Sur Mer, werd overgedragen aan de staat.
Jan en Joke bewaarden de klok en de damesmuiltjes als relikwieën voor hun nageslacht.
Het bleek dat de klok, waarvan toch wel het één en het ander werd beschreven in oude documenten van de compagnie, bestempeld werd als een "levensklok".
Ze geeft de korte tijd aan die een mens te leven heeft op deze aardkorst en dat men deze geleende tijd nuttig moet gebruiken.
Terugkeren in de jeugd is niet mogelijk, al zouden velen dit wel willen.
Sinds die dag prijken de gerestaureerde muiltjes, een kopij van de oude krant en de levensklok, op de commode in het prachtige huis in De Haan aan Zee.
Het klokje staat nog steeds stil op zes uur.
Jan en Joke plaatsen er een bijschrift onder:
"Carpe Diem"
feedback van andere lezers- tati
Boeiend verhaal. Heel graag gelezen. De Haan is ook mijn lievelingsbadstadje. Mooi! :o)
Opm. 2x het woord "werd" in de zin: "De vrouw werd later teruggevonden, verdronken in zee."
Opm. "Gezien er géén nakomelingen waren verdween DE? HET? DAT? mooie eigendom in de handen van de overheid." Die DE klinkt niet juist of ben ik mis?
elpe: Bedankt voor de tip !
Wat betreft het tweede denk ik dat het "DE" moet zijn, zoals je schrijft.
Thx - tessy
Tijdens het grasduinen op de site stootte ik op dit verhaal.
Het boeide me, knap geschreven
Zo een klok die achteruit tikt wil ik ook wel voor een paar jaartjes :-)
groetjes
Tessy
elpe: dankje Tessy... graag geschreven
|
