|
< terug
Mijn autobiografische fictieve zelf. 5
Aangezet door mijn strikt persoonlijke hypoallergene denken heeft mijn autobiografische fictieve zelf zonet besloten om vannacht een trechter voor mijn raam te zetten. Doelstelling daarbij is de planeet Uranus op afstand te houden. Telkens dat hemellichaam zijn kop laat zien, sta ik enkele dagen vol paarsrode, schilferige vlekken. Met als gevolg een niet te harden jeuk.
Ter verhelping van het probleem moet ik misschien maar een keer de raad gaan inwinnen van een progressief liberale farao uit Oegstgeest, Zuid-Holland. Je weet maar nooit welk advies je zo iemand geeft nadat zo'n oelewapper zijn piramide verlaten heeft en het daglicht te aanschouwen krijgt. Leuk zou mogelijkerwijs zijn, mocht hij me aanbevelen op zoek te gaan naar een regisseur die met de handen in het haar op zoek is naar een acteur voor zijn nieuwste film in het misdaadgenre. Mijn autobiografische fictieve zelf zou er niet voor terugdeinzen om de klootzak te spelen die in een handomdraai zo maar even een heel dorp komt uitroeien.
In afwachting van dat alles grijp ik thans maar naar mijn tenor saxofoon. Wie geboren is met zijn oren op de juiste plaats kan mij over weinige seconden een bleusy compositie horen blazen in Si bémol mineur. Een parel uit de Tadzjikistaanse jazz is dat. Met als titel Dinosaurs with Horns. Na de slotnoot kruip ik ogenblikkelijk achter het stuur van mijn collectebus. Mijn performance dient natuurlijk gehonoreerd te worden. Bij voorkeur mag dat in natura. Het liefst van al mag dat met van die bakjes voor de microgolfoven zijn. Gevuld met gefacelifte lasagna's.
Inmiddels moeten de lezers dezes zich realiseren dat het ondertussen vele uren later is dan ze voor mogelijk hielden bij het lezen van de voorgaande alinea. Ik zag daarnet een blonde griet van zeventien. Een bus van De Lijn had haar gedropt in de buurt van het College van de keuze harer ouders. Met een gezicht waarop enerzijds niet de minste goesting stond af te lezen, en met lange benen anderzijds, stapte ze in de richting van het gebouw. De opdringerigheid, de klefheid en het bekrompen provincialisme dat daar heerst, zag ze met reële haat tegemoet. Hetzelfde mocht gelden voor de leervakken Geschiedenis, Natuurkunde, Lichamelijke Opvoeding, Frans, Nederlands, Engels en Aardrijkskunde. Aldus stak ze de drukke weg over. Vlak voor mijn wagen. Die bracht ik, na een snelle blik in de achteruitkijkspiegel, piepend tot stilstand. Uitvoerig excuseerde ze zich. Zei dat haar naam Katrien was en of ik een idee had hoe ze deze dag kon doorkomen zonder het geleuter te moeten aanhoren van al dat onderwijzend personeel. Ik bood haar een lift aan. We stopten aan mijn strikt persoonlijke werkmanswoning en zo meteen ga ik haar voor de vierde keer tonggewijs laten merken dat dit leven ook leukere activiteiten in petto heeft. Ik veroorloof mij dus thans een niet in te schatten pauze. Wees er evenwel zeker van dat een onverwachte terugkeer zondermeer tot de mogelijkheid kan behoren.
Zo zie, hier ben ik weer. Inmiddels moeten de lezers dezes zich realiseren dat het intussen een dik kwartier later is dan bij de aanvang mijner niet in te schatten pauze. Het voor de vierde keer tonggewijs afwerken van de zeventienjarige blonde studente Economie-Moderne Talen heeft een voorbarig einde gekend. Gun zo'n griet op de maandagochtend dan al enig vermaak. Ik heb haar dan maar opgedragen de kerstboom af te breken. Die heeft hier gedurende weken pal voor het venster van de living gestaan. Toen Katrien klaar was met de klus kwam ze lustig vragen of ik tevreden was over haar opruimingswerk. Ze sprak daarbij een niet onware quote uit: 'Eindelijk schijnt hier het licht weer in de duisternis.', zei ze. Voorwaar, die meid zal het nog ver brengen.
Terloops vraag ik mij af hoe het zijn zou met de nabestaanden van de slachtoffers van de ramp met de roetsjbaan op de kermis van Waarschoot. Ergens in 1972 moet dat voorval gebeurd zijn. Vier doden en zesendertig gewonden, onder wie twaalf zeer zwaar, was de tragische eindbalans. Zelf was ik daarvan geen ooggetuige. In die dagen hoefde ik slechts te reizen tot Brussel Centraal. Overigens zou ik destijds toch niet geweten hebben wat ik in Waarschoot had moeten gaan zoeken. Van heel de catastrofe was ik ook helemaal niet op de hoogte. Tot het moment waarop ik zonet in mijn lijfblad een column van mijn leermeester in de Letteren las. En wat mijn leermeester in zijn columns schrijft, geloof ik onvoorwaardelijk. Ook al dateert zijn column reeds van 13 maart van het achter ons liggende jaar.
Inmiddels dienen de lezers dezes zich te realiseren dat we wederom een uur of drie-vier verder in de tijd zijn na het beschrijf van de Waarschoter tragedie. Ik ga het bijltje er bij neerleggen. Mijn autobiografische fictieve zelf is zinnens zo dadelijk een bezoek te gaan afleggen bij Vrouw Holle. Wie komt er het touw vieren om mij veilig die put in te loodsen?
feedback van andere lezers- muis
Ikke, ikke ikke:)
Weer een goed stuk Erwee en zonder foutjes, tenzij ik erover gezien heb:) Jouw humor is smaakvol, soms met een tikkeltje sarcasme:) Ik smaak het graag:)
Hoe je die ramp van in Waarschoot erin brengt:) fantastisch:)
groeetjes
ERWEE: Sarcasme was zeker het opzet, evenals de diverse items die telkens afwijken van elkaar toch tot een geheel te smeden.
Kende jij dat van de ramp? Was jij daar toevallig in de buurt?
Aan het schietkraam misschien?
Dat van het lezenvan die column van mijn leermeester in de Letteren is dus geheel waar.
Zeer bedankt voor de lezing en den fb. - SabineLuypaert
oioi zo tongewisj met dat strikt ambetantig provencialisme:o kwet niet of dat nu zo gezodn is zeenen (smile)
dokter sluu, derder graad realisatieproces Ir
stempel
ERWEE: gezond is anders, vermits heden mijn autobiografische fictieve mond zwaar vol staat van de blaren
een les voor de toekomst
Zeer bedankt voor de lezing en de diagnose dokter sluu - lin
Ongelooflijk, die ontzaglijke hoop onzin humorvol tot een verhaal te smeden! Klasse!
ERWEE: Mijn moeder zei het al, lin. Hij is de beste smit van de straat, zei mijn moeder.
Smederij ERWEE dankt u zeer voor deze lezing. - togu_hang
ERWEE ik heb weer goed gelachen ... prachtig gewoon
groetjes
ERWEE: Het lachen vergaat mij heden niet geheel makkelijk.
Blaren in mijn autobiografische fictieve mond.
Van al dat tongen.
Zeer bedankt voor het lachen zonder blaren in de mond. - Rob
Attent rijgedrag, ik zou de spiegel vergeten zijn.
ERWEE: En van de Erasmusbrug in Rotterdam afdonderen zeker? *lol*
Zeer bedankt voor de lezing!
|
