|
< terug
De Salamander, Fase -1 (lancering & betovering)
Lancering
(Hij legde 'Flesh' van 'A Split Second' op en begon te schrijven. Tik, tik, tik, tik… net zoals de muziek sloegen zijn vingers op de toetsen… Hij vloeide mee… even temporiseren. Om dan met een machtige uithaal te beginnen, net als de song die hij gekozen had. 'The duty of the Beast' zo zong de monotone stem. Het was zijn plicht. Hij besefte het meer dan ooit. Hij kon het niet maken tegenover zichzelf om dit niet te doen. Hij kon niet blijven zeggen dat het er wel eens van zou komen.)
"Je moet bij de directeur komen."
Hij lachte even, onzichtbaar. Hij wist waarom hij bij die akelige oubollige man op het appel werd geroepen. Hij was zestien. Maar al zoveel ouder. Hij was nog een kind maar z'n gedachten werden soms aangevoerd door een oude man met zo'n typische baard.
"Dag Jan, ga zitten."
Stilte. Staren. Het lachje. De ontreddering. Zichtbaar. Hoe triest voor iemand in zijn positie.
"Je weet waarom ik je naar hier laten komen heb?"
"Geen idee, meneer."
"Je broek Jan, je broek is niet conform aan het uniform."
"Het is een blauwe broek meneer."
"Het is een jeansbroek Jan en hij is dan ook nog eens veel te breed."
Het was '86. De new-beat verving de new-wave wat hem betrof. Boy London. Alleen al die metropool die de naam die op de broek prijkte zijn stempel gaf was genoeg om het geld dat hij gekregen had op te doen aan deze buitenmaatse broek. Ermee naar school trekken op 1 september was een genot. Een ankermoment.
"Ik dacht dat je een blauwe broek moest dragen. Een donkerblauwe broek. Dit is donkerblauw. Bovendien heeft mijn mama geen geld om me een andere broek te kopen meneer. Ik kan enkel deze broek als uniformbroek dragen. Het spijt mij, ik had het reglement verkeerd geïnterpreteerd."
Ongeloof. Zwakte. Toegeven.
Een jaar lang genoten. Van het onderscheid. Van de afstand die een broek creëren kon. De toon was gezet. De eerste van de klas voor opstellen. Dat wel. Dat altijd. En 'thriller' van Michael Jackson.
Verdoving door Betovering
1988. Gent.. Eighty Eight. Een Cantus. Nieuwsgierigheid. Tien minuten later en een weigering om de idioot uit te hangen staat hij terug in die kwijlende Overpoortstraat. Het is november.
Typisch weertje wellicht.
"Gewoon wegwandelen."Het is al waar hij aan denken wil. Wat een slaafs gedoe. Wat een triest schouwspel. Goed zo… perfecte leerscholen hoe het niet moet, zijn van goudwaarde.
De Vooruit. Dat ziet er al beter uit. Dan zie je een groepje mensen staan voor een klein deurtje. . De visserskaai. Erheen gaan lijkt zo logisch als het verlaten van dat loze gebral even voordien.
In de deur zit een kijkgaatje dat door een luikje wordt afgeschermd. Het gaat open. Twee ogen kijken je aan. Seconden later wandelt hij naar binnen. De Fifty Five. Alles kan beginnen. De muziek kopt in z'n maag. De aanwezigen kijken niet eens op. Men is aan het dansen. Lijven zijn schaduwen, schaduwen leven hier veel meer dan ze normaal doen. De muziek staat luid. Zo hoort het.
Gelukkig al een halve fles bessenjenever gedronken.
"Een pint alsjeblieft" Even toekijken. Een kerel kijkt hem doordringend aan. Hij weet zichzelf niet meteen een houding te geven. Draait zich om en steekt twintig fr. in het Tetrisspel. De blokjes eisen m'n volledige aandacht. Die lange van vier daar valt soms echt niets mee aan te vangen. Opeens is er enkel nog rook. De vijftien vierkante meter van voorheen worden herleid tot nauwelijks een hand voor je ogen. Door de boxen schalt 'So now I wanna be your Dog!!!' Nooit voorheen zo'n energie gevoeld. "Hello, my name is Iggy Pop, nice to meet you!" De dansvloer vult zich met alle vijftien aanwezigen, Hij gaat er tussen staan en schudt wild mee op de muziek… Er ontstaat een indianendans. De rook blijft maar spuiten. Mo drijft het volume zodanig op dat de boxen vervaarlijk beginnen te kraken. De gitaren scheuren nog na als Benoullie er alweer een beat aannaait. Dit is magie.
Doe eerste keer werd nimmer herhaald. Niet wat gevoel betreft. Het was de mooiste verdoving ooit. Die eerste keer 'Now I Wanna Be Your Dog' Nauwelijks een hand voor je ogen. Maar je hield ze open. Het werd wit voor de ogen. Je zag nog nooit zo helder. Dit was de tijd. De muziek kon toveren. Je schreef 't op. In je kop. Toen was het te druk. De Salamander was pas aan z'n eerste vel toe. Hij kende nog lang niet alle kleuren. Maar de magie sloeg hij op met de branie van een spons in de oceaan. Release me, and I'll take it back to u…
feedback van andere lezers- Vansion
uitstekend
al vraag je veel van de lezer - ben aan mijn derde lectuur toe - en ik ben een taaie ...
en ... nu is het wel echt je plicht het verlangen in te lossen hé ... en dus voort te werken ... eerste van de klas of niet ...
CaptainNorth: hihi... komieksje. Maar je hebt wel gelijk. Er is wel nog een stuk voor dit hé... Maar dit is dus... ja? Ok... 't is extreem moeilijk dit. Maar alles is fictief :-) dus dat moet lukken.
school stopt om drie uur op vrijdag.
merci! - geertje
hey Jan,
véél te laat gelezen.
mooi !
( je bent vanaf je 16 jaar bewust geen meeloper, dat siert je uitermate !!!!!!! )
CaptainNorth: merci
|
