Volg ons op facebook
|
< terug
Hippie Oscar
Een verhaal, een verhaal, de lezer wil een verhaal. Best, we zullen er één opdisselen en voor onze gebruikelijke inhoudelijke omwegen vragen wij u nu reeds verschoning. Zie hier het verhaal over hippie Oscar, al kan het even goed over een Emiel gaan, misschien wel de eerste werkdag van die Emiel, aldus tot de werktitel 'Millekes eerste werkdag' komend. Nu goed, Hippie Oscar dus, dat was een product van ene Duitse Helmut en ene Vlaamse Irena. De bevlekte ontvangenis vond plaats op wulpse woensdag, welgeteld één dag na dolle dinsdag. Voor de meer ongecultiveerde lezer: dat is een etmaal ergens in de herfst, de precieze dag kennen we niet -zo gecultiveerd zijn wij hier ook niet, zoek het zelf op m.a.w.- van 1944. De fascistjes zetten het op een lopen met de fascisten van vandaag op hun hielen, al kunnen het ook Canadezen geweest zijn. Een Gogoliaanse verteltrant, waarbij de schrijver zelf de details van zijn relaas niet schijnt te kennen, zullen we niet te vaak toepassen, beloofd. Holland ging aan het vieren en werd 's anderendaags met de kater van de eeuw wakker en dit in de oorlog van de eeuw toen ze alras ontdekten dat de Duitse toeristen met tanks en pantservuisten , nog een jaartje zouden blijven. Dat was dus, als we consequent blijven, de ochtend van wulpse woensdag, maar die dag ontleent zijn naam voornamelijk aan een piek in bevruchtingen -vandaar ook de latere babyboomers en navenante pensioenen- kort na middernacht toen het dolle nog in de lucht hing naast enige spitfire's, al weet ik niet met zekerheid te zeggen of dat model anno '44 nog in gebruike was, om het simpel te houden: Engelse vliegmachines.
Hippie Oscar nu was het product van één zo'n omhelzing en heeft pa nooit gekend. Pa sneuvelde bij Arnhem als krijgsgevangene onder Duits artillerievuur. Zijn gevangenneming door enkele Polen onder lvan generaal Sosabowski, later omgeschoold tot bordenwasser, schijnt het, was niet zo heel vanzelfsprekend, want het Duitse Herrenvolk zegevierde die dag.
Dat moet dan zo wat voor het laatst geweest zijn. Helmut echter, een vreselijke zoetekauw, was naar fout gedropte Britse chocolade gedoken, had in dit heldhaftige proces zijn machinegeweer verlaten en kreeg vervolgens Durchfall, diarree dus, van de inferieure Britse chocolade. Tijdens zijn ontlasting nu heeft een Pool hem in hechting genomen en een uur later landde het lood van een Duits(!) '88 schiettuig pal op Helmuts hoofd. Irena was ontroostbaar en Oscar zou tot in den treuren moeten horen wat voor held Helmut niet geweest was en dat hij het vooral niet gewusst had. Op dat punt vond Irena niks uit, want Helmut was waarschijnlijk de enige Duitser boven de zes jaar die het daadwerkelijk niet wist.
Oscar groeide op in Antwerpen, alwaar Irena een wasserij uitbaatte, werk waarbij zij niet gehinderd werd door haar kale schedel waarmee zij definitief gezegend was sinds mei '45. Definitief, want nijdige buren- Irena was niet onknap- hielden haar gekortwiekt tot aan haar vroegtijdige dood in '59, waarover later misschien meer, want momenteel weet ik niet meteen te zeggen hoe zij de pijp uitging, al kan ik wel al zeggen dat Oscar er voor niks tussen zat. Oscar was een aangenaam kind, zo bevestigen al mijn fictieve bronnen.
Van 's morgens tot 's avonds speelde hij in het puin van cinema Rex en Irena had er geen omziens naar.
Vóór zijn vijfde levensjaar deed er zich slechts één incident voor. Oscar was er 's morgens op uit getrokken met zijn speelgoedgeweer -een verroeste, maar wel onmiskenbaar echte Lüger, gevonden tijdens een wandeling langs de dokken. Oscar werd ondanks zijn Duitse roots vlot aanvaard door de buurtjongens, want Oscar was een sympathiek kereltje, en het bezit van de Lüger vergrootte bovendien zijn aanzien. Wel moest hij het niet in zijn hoofd halen om in het buurtelijk spelgebeuren een geallieerde rol op zich te nemen. "Neen, eens een Duits altijd een Duits.", had Seppe van de slager gezegd en daarmee was de kous af. Oscar had zich daar welwillend bij neergelegd, maar in zake een andere kwestie werd zijn geduld danig op de proef gesteld.
Des zomers verzamelden alle populaire kinderen zich in het niemandsland van cinema Rex1om aan WOII re-enacment te doen. Op één zo'n dag, zo rond de middag nu, bij de geallieerden was het net schafttijd -de as-mogendheden moesten op hun kin kloppen- gebeurde het. Misschien was het de ongemeen warme zon van die dag of de ranzige nasmaak van het ontbijt van die ochtend -de hamstervoorraden moesten willens nillens verwerkt worden-, maar Oscar kreeg een inval, niet eens zo'n plotse, een drieste overweging sluimerde al geruime tijd, wel een week of zo, onder Oscars hersenpan. Oscar schraapte zijn moed bijeen, verliet zijn vier strijdmakkers, voor de mensen met een voorliefde voor details: 2 met Duits bloed zoals onze held zelf, eentje met Roemeense sporen in zijn stamboom en eentje met Italiaans bloed in de adertjes. De jeugdigheid van de enthousiaste deelnemers had een historisch correcte rollenverdeling geenszins bemoeilijkt en toen de kampen werden bepaald, gaf afkomst de doorslag. Om maar te zeggen; mensen onderschatten vaak hoe zeer kleuters kunnen opgaan in hun spel. Terug naar Oscar nu. Oscar stapte resoluut af op Montgomery, hier gebracht door Miep, een boomlange meid en het enige meisje in het gezelschap, maar niettemin de leidster van de re-enactment en dan in de eerste plaats van de geallieerden. Dat gold toen als uiterst geëmancipeerd, maar later kwam uit dat Miep haar bevoorrechte positie te danken had aan de kalverliefde van McArthur, oftewel Corneel, die toen nog niet wist wat een homo was, laat staan dat hij er zelf één was. Oscar stak dus de frontlijn over, nog wel zonder witte onderbroek, een gemiste formaliteit waarover Zjoekov, oftwel klein opvliegend Kareltje, en Patton, oftewel, brute Pol, al behoorlijk ziedend waren. In het vijandige kamp aangekomen, stamelde hippie Oscar, die toen nog gewoon Oscar heette, met de nodige directheid de, sindsdien hardnekkig doodgezwegen woorden: "Als de Duitsers nu eens wonnen vandaag?" Hierop viel aan geallieerde zijde een volle minuut ijzige stilte, ruimschoots voldoende om Luigi -het Italiaanse speelkameraadje dus- toe te laten er aan de overkant tussenuit te knijpen. Niet in de eerste plaats om historisch correct te blijven, maar om zijn ondergoed eens een enkele keer droog te houden. Toen de stilte verder bleek te strekken dan die ene minuut, volgden de overgebleven Duisters en de Roemeen Luigi's laffe, doch niet geheel onverstandige, voorbeeld, aldus Oscar op zijn dooie eentje in de leeuwenkuil achterlatend. Wat zich toen ontvouwde, begon met een gemene rechtse van opperbevelhebber Miep en eindigde ermee dat Oscar tamelijk letterlijk de grond werd ingestampt.
Het incident ging de legende in als 'de zonneslag van Oscar' en zorgde uiteindelijk niet voor fundamentele wijzigingen in de strikt hiërarchische kleutermaatschappij. Oscar bezondigde zich in zijn latere leven nooit weder aan enige vorm van revisionisme en werd na zijn revalidatie prompt terug aanvaard. Alleen klein opvliegend Kareltje bekeek hem soms nog met een scheef oog, maar volgens sommige fictieve bronnen stond dat oog gewoon zo en dat willen wij hier verder niet betwisten.
Oscars jeugd verliep verder rimpelloos tot hij zijn vijftiende naoorlogse lente naderde. Het naspelen van de krijgsverrichtingen waaraan hij zijn leven te danken had, was toen allang beginnen vervelen. De lüger ruilde hij voor tien pond vla, welke hij jammerlijk verloor zonder er één beet van geproefd te hebben. Op zijn zestiende verjaardag werd Oscar zonder veel omzwaai van school getrapt.
Onze jonge held had met enkele vriendjes het passieverhaal van onze heer Jezus Christus nagespeeld, maar er een eigen interpretatie aangegeven. Oscars beweringen dat Danny Bruin met het idee was komen aanzetten om van de apostel Johannes Jezus' intieme vriendje te maken vonden geen weerklank bij de directeur en zodoende sloeg op een koude, maar zonnige dag de schoolpoort achter onze Oscar dicht. Op dat moment kwam in Oscar het slechtste naar boven. Ten eerste molesteerde hij de fiets van klein opvliegend Kareltje, in de overtuiging verkerende dat hij het was die de hele toestand met het deviante passieverhaal aan de vrouw van de deken verraden had, toen die laatste op de koffie was bij de moeder van klein opvliegend Kareltje. De fiets moest er dus aan geloven, getuigenissen daarvan zijn in de loop der jaren verloren gegaan, maar klein opvliegend Kareltje ging die dag wel te voet naar huis. Iets groter en opvliegender Jefke, de broer van Kareltje, zou Oscar later het leven nog zuur weten te maken.
Maar daar kon onze onvrijwillige schoolverlater toen nog niets van vermoeden en dus ging hij nog even door op zijn wraaktocht. Oscar rende de eerste de beste slager binnen, bestelde een pond kipkap en wende zich tot de teerbeminde waakhond van heer directeur. Kipkap was in die tijd het goedkoopste vlees dat maar te krijgen was en doorgaans zo vergeven van de wormen dat je verdomd snel moest wezen er een beet van te nemen alvorens de kipkap erop eigen kracht als de duivel vandoor ging. Rolf Rijt, zo heette de hond, was snel genoeg en de kipkap ging naar binnen. Van dat moment ging het zwaar bergaf met de in de buurt bijzonders gevreesde keffer. Nimmer meer joeg hij de schoolkindertjes de stuipen op het lijf als zij bij het tweede belsignaal nog steeds niet flink in de rij stonden en de heer directeur was er het hart van in toen zijn oogappel zienderogen wegkwijnde aan onverklaarbare darmkolieken.
Oscars eer was gered, althans voor zijn part, besloot dat het eigenlijk een goede zaak was dat hij van school vanaf was en stapte opgetogen de wijde wereld tegemoet…recht in de armen van de bende van Boris de bokser. Boris de bokser was een verbitterde zoon van geëmigreerde kulakken, gemeen als geen ander, wreed voor alles wat liep, kroop of ademde, tenzij voor vrouwen, kinderen en katten, achterdochtig tot in het absurde en heel atypisch voor een Rus: een strenge geheelonthouder. Onze Oscar werkte zichzelf ongewild onder de aandacht van Boris, toen hij na zijn gewelddadige stoomaflating zichzelf trakteerde op een cola in café 'de Slingeraap.' Oscar moest node naar het toilet van gulzig geleegde cola en struikelde in dat proces over het kloeke scheenbeen van de Russische Brabo. Boris had een geoefend oog voor bruikbaar werkvolk en een uur en 6 pinten later -Boris beperkte zich tot thee- schitterde onze Oscar reeds als trotse loopjongen van een machtige smokkelaarsbende. De chemie tussen de twee zat wel goed.
Mede dankzij het taalgevoel van Oscar, dat voorheen een onontgonnen talent gebleven was. Boris vertikte het Nederlands te leren, steeds naar deze taal verwijzende met de woorden: dat gelul. Vandaar ook dat Boris iedereen steeds te woord stond bij monde van zijn tolk, een fransman, met de naam zjalkij (triestige) Jacques. En met een werkgever als de bokser was hij natuurlijk werkelijk heel beklagenswaardig. De Franse émigré moest op elk uur van de dag paraat zijn, werd dan ook vaak midden in de nacht onzacht wakker geschopt en vervolgens uitgefoeterd als het met het tolken niet meteen wou vlotten. Maar Oscar gedijde best in de kringen van de verbitterde Rus. Na drie maand kon hij zich al vrij goed verstaanbaar maken in het Russisch en na zes maand begon hij het zelfs te kunnen lezen en ook schrijven. Vandaar dat de Bokser steeds over Oscar sprak als mijn sluwe Skarosja.
In wat precies gesmokkeld werd is niet bekend, maar de smokkelroutes liepen hoofdzakelijk tussen België en Nederland. Oscar kreeg de belangrijkste opdrachten toevertrouwd en trok er haast wekelijks op uit. Het smokkelen moet hem in het bloed gezeten hebben, want in een mum van tijd had hij alle kneepjes van het vak onder de knie. Hij leerde zich in te smeren met, schaars te krijgen, wolfsvet om alle politiehonden op een veilige afstand te houden, hij kende al gauw de meeste obscure smokkelpaadjes en had overal zijn adresjes om zijn waren te droppen en ook zelf te schuilen. Het smokkelen legde Oscar geen windeieren en met zijn rijkdom groeide ondanks de vriendschapsband met de grote baas, de kwaadwillendheid van de overige bendeleden jegens onze held.
Toen Boris de boxer er eens op uit getrokken was voor een dagje Parijs om met Russische lotgenoten te overleggen, kwamen de nu toezichtloze gemeneriken samen om zich van hun overambitieuze nieuwe aanwinst te ontdoen. Besloten werd om het potje Russische aarde dat de Bokser zo koesterde, zo zeer dat hij er een aangepast altaar voor laten ontwerpen had, op gepaste wijze te ontheiligen en de schuld in Oscars schoenen te schuiven. Toen onze Oscar de week daarop van een smokkelmissie wederkeerde, zou hij dan ook de schrik van zijn leven pakken. (wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- JC
zware kost, er is zeker een publiek voor, persoonlijk echter heb ik echter niet het geduld om zo diep in een item op te gaan, maar dat geld natuurlijk enkel voor mijn persoontje
pisatelj: Merci, ik snap wat je bedoelt - Jan_Stephorst
Ik hoop dat je hiermee verder gaat, dat je niet enkel op deze site publiceert en dat je vasthoudt aan je explosieve stijl zonder al teveel compromissen te sluiten. Je zet de definitie van 'een verhaal' op losse schroeven, maar op zo een manier dat het verfrissend en vernieuwend is. Het verschil tussen 'kunstig' en 'Kunst'. Experimenteel, niet zozeer om experimenteel te zijn maar gewoon omdat je met je schrijfstijl een volstrekt uniek en origineel artefact neerzet. Het durven twijfelen aan definities, het in vraag stellen van axioma's, een uiterst persoonlijke interpretatie geven van zintuigluike gewaarwordingen, is dat niet waar het in Kunst omdraait? Ik zou dit impressionistisch durven noemen. Grote klasse, hoe je het ook draait of keert.
pisatelj: Met uw welnemen beschouw ik u voortaan als fan. Dit is overigens chronologisch gesproken, 1 van de eerste verhalen die ik ooit geschreven heb. Merci voor de reactie, het doet uiteraard erg veel plezier om dit te lezen. Ik vind het geweldig leuk om zoiets te schrijven. - Peerke
Je hebt veel talent en schrijversgevoel maar dit is geen verhaal...
Een verhaal, een verhaal, de lezer wil een verhaal...
Stel jezelf op de achtergrond en laat het verhaal spreken.
Om je extra te prikkelen een 'niet goed' terwijl je 'barst' van het talent. (je mag boos of gekwetst reageren hoor ;-)
Stel jezelf in dienst van je talent en niet andersom...
Peerke Dondersz
pisatelj: Ik apprecieer enorm uw reactie, echt waar, maar ik vind het leuk om zo te experimenteren. Schrijven moet leuk blijven ook he. Het moet niet altijd ge-experimenteer zijn, maar ge moet de vorm toch durven opengooien. Ik doe ook niks da zo vernieuwend is. Lees Gogol maar eens, of Tristam Shandy, erg experimentele roman. Das literatuur voor mij, steeds nieuwe expressievormen vinden. Maar ik vind het echt fijn dat je reageert!
|
