|
< terug
Even zweeg de stilte... (1/2)
De eerste keer dat ik hem zag, stoer voor zich uitkijkend op zijn brommer, was het een herfstdag zoals er wel vaker herfstdagen zijn. Een helder stralende zon slaagde er niet in de koude luchtstroom te verwarmen die de takken zacht wiegend in hun winterslaap bracht. Oranjerode eikenbladeren hielden zich met hun laatste krachten koppig vast, bevreesd voor de zuigende modder die hun soortgenoten gretig opslokte. Machteloos bengelend keken ze toe hoe de ene na de andere zijn overlevingspogingen staakte. Een eenzame vogel cirkelde vreemde figuren boven het tafereel, alsof hij maar niet kon beslissen waar nu precies het zuiden lag. Een kind, nog een peuter, dribbelde vrolijk achter een felgekleurde strandbal aan, die de wind net iets sneller voortstuwde dan haar hobbelende beentjes konden rennen. En toen zag ik hem voor het eerst. Snel. Stoer. Blits. Zijn gezicht was gesierd met piercings, meer dan ik kon tellen in die korte tijd. Niet dat ik er de behoefte aan had om hun aantal te weten, wat kan het mij schelen hoeveel piercings mijn medemensen doorprikken. Een zwarte namaakleren vest straalde net iets te veel plastiekerigheid uit om natuurlijk te lijken, maar dat stoorde me niet. Ik heb meer moeite met bont en leder dan met plastiek. Een brede jeansbroek wapperde om zijn benen, die mij aan geknakte vlaggenmasten deden denken. Het drama van geknakte vlaggenmasten die hun fierheid zijn verloren, heeft mij altijd al geļntrigeerd. Maar wat het meeste opviel, was zijn houding. Hij joeg zijn brommertje door de modder als was hij verwikkeld in een wanhopige poging om te ontsnappen aan het moment dat hem meedogenloos op de hielen zat. Hij had geen tijd om aandacht te besteden aan het stilleven om hem heen. Herfsttaferelen zijn namelijk niet hip, maar hopeloos versleten en worden elk jaar opnieuw uit de kast gehaald. En ook de bal die speels zijn richting uitkwam, nog steeds achtervolgd door het dribbelende wezen, was zijn blik onwaardig. Strandballen zijn niet hipper dan herfsttaferelen, alleen beweeglijker. Het eikenblad, zijn lot aanvaardend, dwarrelde droevig naar beneden waar de modder het geduldig opwachtte. En even zweeg de stilte
feedback van andere lezers- muis
Het is alsof je de tijd even laat stilstaan. Een close-up, voorafgaand aan iets...
Ben benieuwd
groetjes
jorynthe: Bedankt voor de fb... ik hoop dat je nieuwsgierigheid beloond werd ;-) - Peerke
Erg prettig om te lezen en het zit heerlijk 'natuurlijk' in elkaar. Je laat alles leven en zuigt de lezer daarin mee!
Prachtstukje!
jorynthe: Ik ben blij dat je het mooi vond, bedankt voor de feedback!
|
