Volg ons op facebook
|
< terug
zo moe...
Lieve paps,
ik mis je zo. Mensen zeggen dat rouwverdriet plaats maakt voor mooie herinneringen. Ze hebben ergens gelijk hoor. Het heeft wel zo enorm lang geduurd, vooraleer ik jouw gemis zacht kon strelen met een glimlach. Toen ik Frederic leerde kennen, lukte me dit precies ook nog beter als voorheen. Ik had het gevoel dat jij me zo nabij was, door me de liefde te laten ontdekken van zo'n mooi iemand. Ik was je zo dankbaar en ik leefde met de overtuiging dat je stilletjes aan het meegenieten was van ons geluk. Weet je dat we ons dochtertje Anna zouden noemen? Anna, het lijkt op Andre. Het speciale was ook dat Frederic deze naam uitkoos en niet ik. Papa, ik was overtuigd dat je met een gerust hart de toekomst zou hebben toegelachen, als Frederic jou om mijn hand had gevraagd. Je kon je toch geen betere schoonzoon inbeelden? Een pracht van een man die jouw dochter alle liefde en respect bood waar ze ooit kon van dromen. Een man die het beste uit je dochter tevoorschijn kon halen. Een man die haar zelfvertrouwen en hoop aanbood, zekerheid niet vergetend.
Vandaag keek ik naar Lisa Williams op tv. Lisa is een vrouw die zegt te kunnen spreken met overleden mensen. Ik denk dat ik altijd een beetje zwak blijf, door de zielen van overleden geliefden heel dicht bij mij te willen houden. Ik denk dat ik een beter mens zou zijn, als ik in waardigheid afscheid kan nemen en kan verder gaan. Door het kijken naar Lisa Williams, besef ik wel dat ik niet de enige ben die verder leeft in het verleden. Het sterkt me, maar maakt mij tegelijk zo fragiel. Ik keek deze avond stilletjes om me heen, schreeuwde bijna om een teken van jou, van Geert of van Frederic. Het bleef stil... Lisa Williams verwoordt steeds dat overleden geliefden de rol van beschermengel op zich nemen. Was ik dan zo'n slechter dochter, vraag ik me nu soms af. Kon je mij en Frederic niet in bescherming nemen? Ik probeerde er te staan voor je paps tijdens je vele chemotherapieën en bestralingen, maar ik was nog zo klein. Ik dacht dat ik je trots maakte met mijn goede schoolresultaten en mijn enthousiaste sociale bezigheden. Zo hoefde je jezelf geen zorgen over mij te maken. In mijn hart weet ik echt dat je me altijd probeert te beschermen, maar dat er iets is waardoor dit niet lukt. Ik wil niet kwaad zijn op jou, wil jou de dood van Frederic niet verwijten. Ik mis hem gewoon zo hard. Was het al niet genoeg geweest dat God jou zo vlug tot zich riep? En ook Geert? Ik mis jullie. Het gemis aan Frederic brengt ook het vroegere rouwverdriet terug tot leven. Ik mis jouw stevige knuffels. Ik mis de paps die het kleine meisje over de haren streek en zei dat alles wel goed zou komen. Ik voel me terug zo klein, hoewel ik binnen één maand 28 jaar wordt. Ja, toen jij zo oud was, liep het energieke Liesje al vrolijk rond. Het lot koos het anders voor mij...
Paps, je zei altijd dat je wou dat mams nog iemand anders zou leren kennen. Zo waardig was je. Jij slaagde er wel in om afscheid te nemen en mama verder te laten gaan. Hoewel niemand mijn supermega coole papa kan vervangen, zou een lieve stiefpapa ook al zoveel wonderen kunnen doen. Hij zou mij kunnen troosten. Hij zou mij het vertrouwen kunnen geven dat alles wel goed zou komen. Het zou zoveel betekenen, om iemand te hebben bij wie ik mij veilig voel. Je kent me hé lieve papa. Ik wil mama niet steeds opnieuw belasten met mijn tranen. Ze is zo gevoelig. Ik denk dat een man soms gewoon sterker is, of niet? Of misschien is een vaderfiguur voor een meisje gewoon enorm belangrijk?
Paps, toen ik klein was, zei jij me zo vaak dat ik een goede pen had. Ik denk dat je zou glunderen van trots, als je nu zou zien dat ik door de de steun van mensen en door de publicatie van een poëziebundel de begrafenis van Frederic kan betalen. Je zou zo trots zijn op de creativiteit en het doorzettingsvermogen van jouw kleine meisje. Je zou ook de waarden en de normen herkennen die jij me probeerde mee te geven. Je zou gelukkig zijn, omdat je zou ervaren dat jouw opvoeding zijn vruchten afwerpt. Paps, ik heb een stiefpapa, maar hij vindt mijn bundel maar niets. Waarom moet ik nu eigenlijk zoveel energie stoppen in de bekostiging van de begrafenis, hoor ik hem bijna denken. Ik heb van zoveel lieve, onbekende mensen steun ervaren bij mijn actie en ik zou zo dankbaar moeten zijn. Waarom doet het dan zoveel pijn dat net die ene persoon geen bundeltje bestelt, niet heeft willen bestellen? Zijn eigen dochters gaf hij elk 40.000 EUR, een duwtje in de rug voor de bouw van hun woning. Bij mij is 30 EUR teveel. Hij zou ook zijn stiefdochter zoveel beter kunnen leren kennen, door het lezen van haar poëzie. Ik heb nu het gevoel dat hij me niet wil leren kennen. Ik heb het gevoel dat hij me liever dood zou zien. Op die manier zou hij ook jouw bestaan nog meer kunnen ontkennen. Die domme stiefdochter herinnert hem er gewoon aan dat zijn partner ooit iemand anders lief had. Of ben ik zo blind? Zie ik het echt allemaal zo verkeerd?
Lieve papa, vorige week was het familiefeest van mijn stiefpapa. Wegens onuitgenodigd, zat ik alleen aan de keukentafel met mijn boterham met choco. Bittere tranen rolden over mijn wang. Mijn eigen familiegeluk verpletterd door rouwverdriet. Mijn schoonfamilie lust me rauw, reden voor hun haat onbekend. Mijn stieffamilie wil me niet kennen. Wie ben ik dan, als ik leef in het verleden? Moet ik dan echt steeds opnieuw krachtig zijn en vooruit kijken? Mag ik dan niet heel even blij zijn om wat was en het toen koesteren?
Ik wil soms niet meer verder op stap gaan paps. Het leven heeft me zoveel pijn gedaan... Ik wil niet meer verdrietig zijn. Ik wil terug jouw sterke Liesje zijn, maar ik heb gewoon eens nood aan een knuffel en een trots woordje. Eigenlijk ben ik nog steeds een klein meisje, het meisje van toen.
Eigenlijk ben ik nog steeds jouw kleine Liesje, omdat het leven het precies niet anders wilt. Bij jouw overlijden beloofde ik de moed niet op te geven, omdat ook jij een doorzetter was. Ik ben echter moe papa, zo moe. Ik wou dat je me stilletjes in mijn bedje kon leggen en me een mooi toekomstverhaal kon vertellen. Ik wil gewoon maar even terug naar toen.
Lies
feedback van andere lezers- dichtduvel
Kan deze knuffel helpen?. Ik leef met je mee hoor, grtz, jef
Liesje: Bedankt Jef voor de knuffel...
De steun en de erkenning van mensen op deze verwarmende site helpt me inderdaad, meer dan jullie misschien denken of vermoeden!
Veel liefs,
Liesje - bielieke
Lieve Liesje toch, zoveel pijn, zoveel verdriet, zoveel liefde ook en dat in één stukje tekst. Hou toch ook de mooie dingen vast. En nee, je hoeft niet altijd sterk te zijn, maar je moet wel in jezelf blijven geloven. Trots zijn, om wie je bent, om wat je doet.
Je hebt een stralende pen, die wellicht nog meer schittert, als je ook leert loslaten. Alvast een warme knuffel. Lili
Liesje: Lieve Lili,
bedankt voor je verwarmende FB! Geloven in mezelf... het is soms moeilijk! Zelfvertrouwen is zo belangrijk hé en daar het gebrek aan vertrouwen klamp ik me soms teveel vast aan de verkeerde mensen! Ik weet dat ik positiever moet leren kennen en me aan de mooie dingen moet vasthouden. Bedankt om mij even zelfvertrouwen aan te reiken!
Knuf,
Lies - tati
Maar Liesje toch... dit is inderdaad machteloos lezen hoe moeilijk je het met verwerken hebt. Virtuele knuffel. Vooral de moed niet laten zakken. Niet te veel al de negatieve dingen op een rij naast elkaar zetten, maar dag per dag positief proberen te benaderen.
De mensen die écht om je geven, zijn de belangrijkste elementen nu in je leven om je aan op te trekken.
Knuf :o)
Liesje: Lieve Tati, bedankt voor je steungevende woorden... Ik probeer dag per dag het negatieve los te laten en me te richten tot positiviteit. Soms lukt dit, soms ook niet. Het feit dat ik zo'n emotioneel wezentje ben, maakt het er niet altijd eenvoudiger op. Bedankt!
Liesje - SabineLuypaert
dit is geschreven door een Liesje dat een intens pijnlijke avond doormaakte. Lieverd, er gaat een tijd komen dat je die pijn kan kanaliseren, ik wens het je toe. Hier spat liefde, pijn en onmacht, verwarrign van mijn scherm. een dikke knuffel, zend ik je mee door dit vakje
Liesje: Lieve Sabine, het was inderdaad een enorm pijnlijke avond. Nog maar eens slecht nieuws gekregen (niet voor openbare publicatie vatbaar) en het was me er gewoon echt teveel aan. Ik probeer verder te vechten tegen de depressieve gevoelens en soms lukt het me, maar soms ook niet. Dag per dag hé. Ik ben blij met jouw wens... ik koester hem.
Een dikke knuffel ook voor jou lieve Sabine!
Liesje - Lazey
Ik hoop voor jou dat je schrijven de pijn verzacht, bij mij is het verwerken van de dood van mijn pa en ma, en mijn twee broers al wat verder, maar ik mis ze nog steeds...en ja het schrijven helpt je je zwakke punten sterk te maken, ook mijn gezin wil mijn gedichten niet lezen, vooral mijn eigen kinderen niet, en dat doet veel pijn...
Liesje: Beste Lazey,
het gemis blijft altijd ergens hangen hé... Mijn papa is nu reeds 12 jaar terug overleden. Mijn eerste levenspartner overleed 9 jaar terug. Ook hen blijf ik missen, maar het verdriet vindt plaats op een andere manier. Schrijven helpt me inderdaad wel bij het verwerken...
Met spijt en eigenlijk wat verdriet las ik dat de mensen die voor jou belangrijk zijn, niet willen lezen wat in je omgaat. Misschien is het soms moeilijk om de mens achter het masker helemaal te ontdekken? Ik weet het niet. Ik kan dit zelf ook zo moeilijk begrijpen... Weet wel dat ik het heel jammer vind voor jou en weet dat jouw gezin iets mist door jouw geschreven woorden en gedachten niet te delen!
Knuffel,
Liesje - yrsa
je hebt dit op een doordringende manier neergezet. Het raakte. Het raakte zodanig dat ik er stil van werd.
Ook van mij een dikke knuffel
liefs xx
Liesje: Lieve Yrsa,
schrijven is voor mij soms een manier om te proberen los te laten, om te proberen te verwerken!
Bedankt om er te zijn voor me!
Liesje - innerchild
Ik snap de wereld soms niet ...
hoe kunnen mensen nu zo hard zijn voor elkaar ?
Van mij alvast een warme KNUFFEL !!!!!
Inner
Liesje: Ik denk dat jij net als ik anders bent en dan is het nog zo moeilijk om sommige mensen te begrijpen. Ik probeer het te begrijpen, maar ik kan het niet, omdat het gedrag zo van mijn houding verschilt. Ik denk dat het daarom ook zo'n pijn doet bij momenten...
Bedankt lieve Inner! - jbrouns
*knuffel* *knuffel* *knuffel* *knuffel* *knuffel* *knuffel* *knuffel* *knuffel* *knuffel* *knuffel* *knuffel* *knuffel*
Ik hoop dat deze knuffels je de kracht, het optimisme, vertrouwen en zelfvertrouwen schenken om er weer tegen te kunnen.
Misschien een beetje flauw van mij, vergeef het me, maar ik ben twee typfoutjes tegen gekomen:'die verder leef' -> 'leeft'
'Mijn schoonfamilie rust me rauw' -> lust
Hartelijke groetjes,
Johnny
Liesje: Bedankt voor het aandachtig lezen Johnny. Ik heb de spellingsfoutjes vlug aangepast! Bedankt voor jouw steun. Het heeft mij zeker wat kracht, wat optimisme en wat vertrouwen in mezelf. Zonder de steun van mensen op deze site, zou ik het nog veel moeilijker hebben, echt waar! Bedankt uit de grond van mijn kleine hartje!
Liesje - JC
ook woorden kunnen maar zoveel zeggen, maar ik begrijp wat je bedoelt.
Liesje: Bedankt JC... - aquaangel
je hebt je hier bloot gegeven en gevoelig neergezet
ikhoop dat het helend voor je werkt
liefs aqua
Liesje: Lieve Agua,
ik probeer door te schrijven mijn gevoelens te verwerken.
Door het verlies van Frederic en door andere heel pijnlijke dingen die daardoor zijn ontstaan, ben ik echter stilletjes in een depressie aan het glijden. Ik wou dat het anders was...
Lies
|
