|
< terug
Kluns de keukenhulp (1)
In een tijd van ophaalbruggen, kastelen, vazallen en koningen, ridders en schildknapen, leefde een bijzondere prinses. Zij was de dochter van een verarmde koning, die ooit de heerser was geweest over uitgestrekte landgoederen, maar door omstandigheden veel van zijn gebied had moeten afstaan aan zijn inhalige buren. De koning, Vladar was zijn naam, had de rijkdom en de macht uit zijn jeugd nooit vergeten en was bijgevolg een bijzonder trots man.
Deze trots bracht hem er toe ten koste van alles een hofhouding in stand te houden alsof hij zijn status van weleer nooit verloren had. Buitensporige uitgaven als deze maakten dat zijn onderdanen extra hard dienden te zwoegen om de schatkist van hun heer te spijzen. Toch werd er in het rijk van de koning die op te grote voet leefde, zelden gemord. De trots van hun heerser was immers zo groot en leefde zo sterk door in de manier waarop hij zijn entourage uitdoste en zijn kasteel onderhield, dat zijn onderdanen als van zelf al net zo trots waren als hij.
Ze bewerkten dus met plezier de velden, ze gingen fluitend op jacht en stonden fier het overgrote deel van hun opbrengst af aan de staat. In ruil kregen ze immers het superioriteitsgevoel ten opzichte van de omringende landen. Die waren dan misschien rijker aan grondstoffen, die hadden dan misschien een groter bevolkingsaantal, toch slaagden zij er niet om zo veel pracht en praal te verwezenlijken. Een feit om terecht trots op te zijn, tenminste in de geesten van de bewoners van Ponosen, want zo heette het koningrijk. Maar was dat de enige reden waarom deze mensen zo veel vlijtiger waren dan hun tegenhangers in andere rijken?
Er was wel degelijk nog een andere reden. En wat voor één! De onderdanen van Vladar zouden wellicht niet elke dag zo vroeg uit de veren geweest zijn, niet zo vlijtig hout gehakt hebben en niet zo ijverig geploegd hebben, als daar de lieve prinses Ribica niet geweest was.
De verteller doet de waarheid geen geweld aan, als hij zegt dat elke inwoner reeds van bij haar geboorte verknocht was aan dit schattige schepseltje, ze aanbeden haar simpelweg.
Ongelukkig genoeg overleefde haar moeder het kraambed niet. Misschien was dat een extra motivatie om het prinsesje te vertroetelen. In elk geval was zij de lieveling van het volk en natuurlijk de oogappel van de trotse vader, die al zijn liefde nu voor haar reserveerde, na het overlijden van zijn echtgenote, koningin Tsjedna. In elk huis van zijn rijk hing wel een portret van zijn dochter boven de schoorsteenmantel. Haar schoonheid werd geroemd door barden tot over de grenzen. Dat had natuurlijk zo zijn gevolgen. Reeds toen zij pas acht jaar jong was, kwamen er al van heinde en verre edellieden afgezakt naar het kasteel van de koning om de hand van diens dochter te krijgen. Allen wilden zij de zekerheid dat zij -of hun zonen- op een dag met de lieftallige prinses zouden trouwen.
Deze aanbidders boden tegen elkaar op wat betreft grootte en kostbaarheid van bruidschatten, maar het mocht niet baten. De koning vond niemand ooit goed genoeg om zijn dochter te huwen. De meesten dropen bedroefd af, anderen bleven in de buurt kamperen, demonstreerden dagelijks hun heldhaftigheid in nutteloze huzarenstukjes, waarbij er af en toe wel eens een uitslover zijn nek brak. Het moet gezegd dat die aanbidders er vaak nogal de kantjes af liepen en de onmiddellijke omgeving van het kasteel ei zo na onleefbaar maakten met hun overdreven hanige gedrag.
Uiteindelijk had de koning schoon genoeg van die wedijverende jongelui en hij stuurde ze dan ook zijn land af. Hij liet een verordening uitvaardigen en verspreiden tot ver over de grenzen. Zijn dochter was veel te jong om nu al uitgehuwelijkt te worden, de koning zou ten gepaste tijde zelf geschikte kandidaten laten ontbieden.
feedback van andere lezers- Lazey
hou van sprookjes, vind het allen jammer, dat je dat niet vast kunt houden tot de laatste alinea, dat zou het ook geschikter maken, om voor te lezen aan ook kleine kinderen...
pisatelj: nja, het is niet echt bedoeld voor kleine kinderen. Mijn verhaalkes 'escaleren' meestal naar iets dat niet meer voor te lezen is aan kleine kinderen. Maar ik ben er wel vrij zeker van da ik ooit wel dingen schrijf die ook voor kleine kinderen leuk zijn.
Curieus naar uw mening over het vervolg! - SabineLuypaert
sprookjesfan als ik ben, ga ik dit natuurlijk met glimlach volgen he (smile)
pisatelj: ideaal!
|
