|
< terug
Maart
Maart
Het staren door het raam. Het wordt een dagelijkse bezigheid. Het regent, het valt met bakken uit de lucht. De wereld buiten verdrinkt in monotoon grijs. Geen kat te zien op straat. Mensen wagen zich niet door dit hondenweer, alleen auto's die af en aan rijden. Ik hoor het water opspatten onder hun wielen. Waterslikkers slikken het teveel aan water. Riolen als darmen. De regen wast de zonden van deze stad schoon, drijft ze diep onder de grond. De regen maakt dat ik nergens heen kan of nergens heen wil en het lijkt wel of de muren op me afkomen, me langs alle kanten insluiten. De wurggreep van het dagelijks bestaan.
Het was vreemd om je onlangs terug te zien - na al die tijd. Hoe lang is het geweest? Een jaar, misschien meer? Te lang, dat staat vast. Ik ben gestopt de tijd bij te houden, ik heb de dagen zien verglijden in maanden, en ergens halverwege moet ik de tel zijn kwijt geraakt.
Vanuit de verte had ik je niet herkend. Misschien heb ik gedacht: 'wat een mooie vrouw', en pas toen je voor me stond drong het tot me door dat jij het was. Jij, met die glimlach van weleer en een welgemeende 'Hoi!'. Daar stond ik dan, bedremmeld en overbodig, de mond vol tanden, zoekend naar de woorden die toch niet willen komen. Ik had mezelf wel kunnen slaan om al die onuitgesproken gedachten.
Ik had het willen uitschreeuwen: 'Neem me terug', maar wanhoop is nooit een goeie leidraad, het vertroebelt je zicht en leidt je alleen maar af van je uiteindelijke doel. Ik kom nooit verder dan gemeenplaatsen, mijn gestameld 'Je ziet er goed uit.', de ogen gericht ergens op een oneindige verte naast je strekt me dan ook tot twijfelachtige eer dat ik ook toen geen stap verder buiten mijn gemeenplaatsgrens heb gezet. Ik neem het je dan ook niet kwalijk dat je net op dat moment iemand anders zag. Het trekje om je mond dat 'hopeloos' zei, het was er nog steeds.
Kijk haar in de ogen en vertel haar wat je te zeggen hebt. Het is makkelijk praten nu, nu alles weer verleden tijd is. Je bent weer verdwenen, god mag weten waarheen en of ik je ooit nog terug zal zien. Goede voornemens komen toch steeds weer te laat en hoe dikwijls ik de woorden ook repeteer en de film van jou en mij afspeel in mijn hoofd, het blijft altijd hetzelfde. Woorden blijven gedachten en krijgen nooit vaste vorm. Anders had ik je nu kunnen zeggen wat ik toen toch nooit kon. Hoe mooi je bent in het ochtendlicht, als de zon zich in een lange streep door de gordijnen die niet helemaal gesloten zijn een weg baant over het bed. Je ogen die oplichten en de warmte van je naakte borsten als je op me ligt, het golven van je lichaam, ik in jou en de wereld die heel even verdwijnt. Twee koude handen in de winter en je lach die me verwarmt, van binnen uit.
Het regent nog steeds en ik kan of wil nergens heen. Ik zet de televisie aan. Ik wil niet meer denken, alleen maar gedachteloos drijven in een poel van overbodige onzin die op het scherm verschijnt, tot de nacht de kamer binnen sluipt en alles baadt in het flikkerend blauwige televisielicht.
Deze stad zal verdrinken en ik verdrink met haar mee. Hoe kan je zeggen dat je iemand mist.
feedback van andere lezers- lin
Hoe kan je zeggen dat je iemand mist? Zo!!!!
Erg meeslepend gevoelig verhaal. Prima verwoord, lieve groet, lin - Liesje
als dit autobiografisch is, dan wens ik jou de zon toe in het leven... ontroerend verhaal...
emmer: Nee hoor, mijn verbeelding was weer even met me op de loop. Maar het had gekund, er sluipen altijd van die autobiografische stukjes is. - JC
wat was en nimmer zal zijn, dat is de ware pijn
emmer: gelukkig is de pijn virtueel...
|
