Volg ons op facebook
|
< terug
Eén zomer maar...
Nick slenterde doelloos rond in het bosje achter de bungalow, zijn handen in de zakken, zijn lange gestalte gebogen. Hij schopte boos tegen een steentje alsof dat zijn slechte bui kon verdrijven. Mijnheer Jacques zou weer komen en Nick had mooi genoeg van Mijnheer Jacques en van alle andere heren, die sinds de dood van zijn vader - nu twee jaar geleden - door zijn moeder in huis werden gehaald. Nick was zijn vader nog lang niet vergeten en hij nam het zijn moeder kwalijk dat zij zich zo vlug over zijn dood had heen gezet en zich aan andere mannen gaf. Zij had hem weliswaar, met veel tranen, uitgelegd dat ze zo eenzaam was, dat hij haar toch moest begrijpen, dat zij toch nog steeds een vrouw was en dat ze vrienden nodig had. "Vrienden" dacht Nick smalend "alsof hij niet beter wist!" Als het slechts vrienden waren, zou hij niet zo dikwijls in de weg lopen. Op sommige ogenblikken lieten ze het hem maar al te duidelijk voelen dat ze hem liever kwijt dan rijk waren. Dan werd hem poeslief gevraagd of hij nog niet wat moest studeren, of hij niet graag televisie wou kijken op zijn kamer, of hij niet moe was en moest gaan rusten. Hij wist dan wel dat ze alleen wilden zijn. Moest hij dat begrijpen? Hij kon er zich echter niet toe brengen. Hij haatte die "vrienden", die hun gezin binnendrongen, die zijn moeder van hem afnamen, die de nagedachtenis van zijn vader besmeurden. Kon hij maar zijn zoals zijn zuster: zij was van huis weggegaan en hoefde zodoende niet dagelijks meer geconfronteerd te worden met die heren, voor wie zijn moeder zich zo opsmukte, die haar deden lachen en mee uitnamen of die zich knus in hun zetel nestelden en niet vertrokken voor het een stuk in de nacht was.
Telkens als het uit raakte tussen mama en een vriend, had Nick weer hoop dat alles weer net als vroeger zou worden. Maar telkens begon mama dan weer uit te gaan, zich op te kleden en op te tutten en kwam ze weer met een andere man naar huis. Nick moest dan telkens zeer beleefd met hem kennismaken en vriendelijk tegen hem doen. En die heren deden dan ook altijd zo geïnteresseerd in wat hij deed en liet. Ze informeerden ook altijd zo bezorgd naar zijn gezondheid. Immers mama vertelde eenieder, die het horen wilde, dat hij zo'n kasplantje was. Nick vond het al erg genoeg dat hij inderdaad steeds sukkelde met zijn gezondheid, dat men dat nog niet aan alleman moest vertellen. Hij verweet het zijn moeder dat ze zulke intieme dingen over hem aan vreemden zei. Doch het meeste ergerde hem als ze hem toefluisterde dat deze heer misschien zijn nieuwe vader werd. Een vader heb je toch maar eens in je leven! Nick had voor de zijne de grootste bewondering gehad en hij miste hem erg, nog steeds. Hoe kon zijn moeder, die toch blijkbaar altijd gelukkig in haar huwelijk was geweest, hem zo vlug vervangen. Toch had ze blijkbaar wel wat last om de juiste vervanger te vinden of te houden, want in die twee jaar hadden verschillende heren elkaar opgevolgd. Mijnheer Jacques was de laatste in de rij en hij was van allen al het langst gebleven.
Vandaag kwam hij, zoals elk weekend, naar de bungalow, die zijn moeder zogezegd gekocht had omdat deze bosrijke omgeving zo gezond was voor Nick. Het zou zo goed voor hem zijn na een week in de drukke grootstad om in de weekends en in de vakanties hier te kunnen wandelen en tuinieren. Nick was hier wel graag, maar, wat erger was, ook "de vrienden" kwamen hier graag en bleven hier soms logeren.
Mijnheer Jacques zou voor het ganse weekend komen en tot overmaat van ramp zou hij één van zijn kinderen meebrengen. Mijnheer Jacques had immers twee kinderen, van een vrouw was er echter geen sprake. Eén van die twee zou meekomen. "Als ze nu maar niet denken dat ik mij met hem of haar ga bezighouden" mompelde Nick in zichzelf.
Vanuit de veranda riep zijn moeder Nick met hoge stem. Ze was blijkbaar weer zenuwachtig. Ze deed altijd zo anders als ze Jacques verwachtte. Nick slenterde traag naar het huis. Hij bleef wat staan rommelen in de keuken, hij wou het begroeten van de gasten zo lang mogelijk uitstellen. Uiteindelijk ging hij met de grootste tegenzin naar binnen. Daar stond Mijnheer Jacques en naast hem een meisje. Nick gaf hen beiden een hand en realiseerde zich dat het eigenlijk een alleraardigst meisje was: ongeveer van zijn leeftijd, met sproeten, bril en kort kapsel. Ze was niet bepaald mooi maar gaf een sportieve indruk en haar ogen keken hem vriendelijk aan. Hilde, zo heette ze, moest over hem aan tafel zitten. Mijnheer Jacques en mama namen hun vaste plaatsen in en het eten werd opgediend. Wat hij at, besefte hij amper. Hij kon zijn ogen niet afhouden van het meisje, dat hem af en toe lachend terugblikte. Op de vragen, die Mijnheer Jacques hem stelde, omtrent zijn studies en zijn gezondheid, antwoordde hij afwezig. Het gegiechel van zijn moeder stoorde hem nauwelijks. Het was alsof hij met dit meisje alleen aan deze tafel zat.
Na het eten werd Nick met het gebruikelijke kluitje in het riet weggestuurd. Mama en Jacques wilden weer alleen zijn en hij moest dan maar zin hebben om te gaan wandelen. Alleen had hij deze keer inderdaad zin om te gaan wandelen...
Het vervolg van het verhaal is te lezen in het boekje op de boekenplank "Eén zomer maar...".
feedback van andere lezers- JC
smaakt naar meer, misschien moet ik wel eens een boekenplank wat lichter maken
grtz
hope: Ik ben vooral blij dat je het kon waarderen. Bedankt, JC - lin
Een erg goed en herkenbaar begin van een verhaal dat absoluut de moeite waard is om uitgelezen te worden.
Groetjes, lin
hope: Heel erg bedankt, lin, voor deze aanmoedigende feedback.
|
