naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Aan de Rotterdamse haven 3

door Ivan

Aan de Rotterdamse haven 3 Het verhaal van Willem

Het potje en de tweede machinist

De wind was gaan liggen en het zonnetje brak door daar aan de maaskade,
en naarmate de tijd verstreek kwamen er steeds meer verhalen los.
Willem, de neus, die ook zijn zeemanloopbaan bij de V.N.S had begonnen, als ketelbinkie, kwam met het volgende smeuïge verhaal.
Leuk, was het zeerzeker begon hij, ook ik heb nog die rooie meegemaakt.
En toch bleef je altijd respect houden voor de officieren, ze stonden gewoon boven ons, of het nou een stuurman was of machinist, als je ergens een haven binnen liep, liepen zij in dat witte uniform met pet, schitterend toch?
Maar je kunt het geloven of niet, wat ik heb meegemaakt, daar trapt geen boerenlul in, maar zeelui kennelijk wel.
Hij begon al te gniffelen voordat hij een woord had uitgebracht.
Kijk, begon hij, en deed dat met grote gebaren van zijn enorme handen, die helemaal niet klopte bij die geringe lengte van hem, een beetje spastisch, dit om zijn woorden kracht bij te zetten.
De anderen konden hem niet anders, altijd druk met zijn klauwen.
Je moest wel uit kijken, niet te dicht bij komen want hij sloeg zo je sjekkie uit je bek.
Kijk, ik ben natuurlijk ook als ketelbinkie begonnen, en later toen ik achttien jaar werd, eerder mocht je niet de machinekamer in, heb ik gevaren als handlanger, a hell of a job, ook op die kerkboten,
( poetsen schoonhouden van de plaat en motoren en de machinekamer)
Lievevrouwenkerk Laurenskerk Giesenkerk, ach fijn je kent ze.
Hij zwaaide zijn armen alsof hij de tattoos die ten overvloede op zijn armen aanwezig waren, op de grond wilde doen belanden.
Nou moet je horen, nadat ik een paar jaar op de grote vaart had gevaren, en uiteindelijk tot olieman, ( olieman een rang hoger dan handlanger, meer wacht lopen, motor afsmeren etc) was gepromoveerd, had ik het wel gezien.
Dus kreeg ik het in mijn bol om naar de kustvaart te gaan.
( kustvaart bestond uit kleine schepen met een laad vermogen van 900 bruto register ton, zij voeren altijd onder de kustlijn, van Scandinavië tot aan west Afrika, Marokko en het middellandse zeegebied)
Ik werd aangemonsterd als derde machinist, derde w.t.k, (werktuigkundige) had je niks voor nodig, alleen ervaring als olieman op de grote vaart.
Op de, let op, jawel de Heemskerk van Vermaat scheepvaart, precies je de zelfde naam als de V.N.S gigant, alleen dit was maar een potje.
(een coaster werd op de grote vaart bestempeld als potje)
Het was leuk varen, zomers gingen we naar Finland, Rauma en Halmina bovenin de Botnische golf standaards hout halen voor Engeland.







En in de winter als de golf dicht gevroren was, voeren we van Engeland met
chinaklei naar Marokko, en Ceuta daar laden we dan plankjes voor sinaasappelkisten.
Brachten die dan weer naar Portugal, Lissabon, daar laden we dan sinaasappelen, en die waren dan weer voor Londen,
soms een reisje tussendoor naar Israel of Italie.
Och, het was niet verkeerd varen.
De andere toehoorders begonnen te mekkeren, schiet nou maar op zeikerd, wat is daar nou voor leuks aan, dat uitgebreide geouwehoer van jou altijd.
Houw je kop, luister, de wenkbrauwen fronsend richtte hij zijn enorme blauw dooraderde neus, die altijd naar de grond voor hem wees, boosaardig naar de ouwe zeelieden.
Na een paar reizen ging die tweede machinist van boord, met verlof hij had er anderhalf jaar opzitten.
Wat wil nou, ze hadden geen tweede die even over kon komen.
Ik had wat geleerd, wat boeken door genomen van die eerste machinist,
die vroeg mij, kan jij geen tweede worden.
Ik, vroeg ik onnozel, ja jij, je kunt toch door het kantoor dispensatie laten aanvragen.
Even mondeling examen doen in Holland, zo gebeurd, kan je makkelijk.
Ja, kom op, zei die ouwe, helemaal knettergek.
Kapitein Slokkie noemde ze hem op de kustvaart, kwam van Scheveningen, altijd lazerus, maar een uitstekende Kapitein, hij bestelde altijd knokjenever in Kiel, twee mandflessen van vijftig liter, ouwe jenever, en vulde zelf zijn flessen.
Een fles van vijfentwintig liter bessenjenever, bestelde hij voor bij het eten,
koud in de ijskast bewaard, limonade zogezegd.
Ik moet ook even naar Rotterdam, gaan we samen, gezellig joh, met zo klein vliegtuigje, ik had verder niks meer te vertellen.
En ja hoor het lukte, en Willem was tweede Machinist.
Ach ja, het stelde allemaal niet zoveel voor.
Nu komt het, het was winter geworden en de Botnischegolf was zoals gezegd dicht gevroren, dus voeren wij op het zuiden, dit keer naar Italië, naar Genua.
Via de straat, (straat van Gibraltar) om zo op te stomen naar de golf van Genua.
We waren nog maar net in de middellandse zee, of we kwamen in een vliegende sneeuwstorm terecht.
Tjonge jonge, wat ging dat te keer zeg, daar kan het spoken hoor.
Overal van die omhoog wervelende sneeuwzuilen, geen vijftig meter zicht, en om je heen hoorde je de misthoorns van schepen.
Allemaal op de brug met het zwemvest aan, en we wisten dat als er zo'n joekel over ons heen zou varen er geen haan naar zou kraaien, omdat er dan eenvoudig niks meer terug te vinden was van ons.

Maar Slokkie bewees zijn vakmanschap, onverstoorbaar stond hij zelf aan het wiel. (Stuurwiel)
Een borreltje voor hem op het kompas, en regelmatig trok hij aan de kabel van de misthoorn. de zee kwam van alle kanten aan rollen, hoe we er door gekomen zijn, ik weet het nu nog niet, onvoorstelbaar.
Maar we redden het, en na acht zenuwslopende uren liepen wij tussen de golfbrekers door de haven binnen.
Het was oudejaarsavond, en het was rond een uur of tien voordat we bij de vuurtoren afgemeerd aan de kant lagen.
Ja, en dan ben een grote familie op zo'n potje, dus wassen en de wal op, feest vieren. In het straatje van alles mompelde het koor.
(de Amsterdamsenzeedijk in het havenkwartier van Genua)
Precies, ging de neus verder, nu konden wij niet weten dat er nog een kerkboot binnen lag maar dan van de V.N.S.
Ach fijn, we hadden al gouw het geijkte kroegje gevonden.
Druk was het er niet, wat zeelui aan de bar, en tafeltje, met Noren.
Hier en daar liep een overmaatse wat oudere mokkel te sjansen,
proberend om wat te zuipen los te krijgen, het was rustig.
We zullen zo een uurtje aan de bar gezeten hebben met het hele clubje, toen de deur open ging en de bemanning van de Laurenskerk binnen kwam, half in de mallorem. (dronken)
Ik had eerst nog niks door, maar toen werd ik van achter beet gepakt,
met een arm om mijn nek, Willempieeee, ouwe reus.
Ouwe neus, zal je bedoelen schampte er een op het bankje, maar Willem de neus ging onverstoord verder.
Ja hoor, een stuk of vier maten waar ik mee gevaren had, helemaal door het dolle heen. Leg je ook hier, dat is ook toevallig, zijn jullie op de thuisreis,
wij zijn op de uitreis.
Hoe heet die schuit, wat, de Heemskerk, waar lig je dan, bij de vuurtoren,
óh helemaal vooraan, bij de kolen overslag, wat moet je daar nu doen.
Bier bier, er werd druk besteld het kon niet op, dit moest gevierd worden en het was ten slotte oudejaarsavond.
De stemming kwam er al spoedig in, en we waren het er over eens dat de mooie meiden oud en nieuw thuis aan het vieren waren.
Op een gegeven moment vraag een van die gasten aan mij, nog steeds olieman, Willem?
Nee, antwoordde ik met een knipoog naar de stuurman die naast mij zat,
nee dat doen we niet meer, ben nu 2e S.W.T.K.
Pleurop, jij, hoe kan dat nou klonk het vol ongeloof.
Ja nou normaal hé, als je altijd maar met die poetslap in de ronde blijf lopen wordt het nooit wat natuurlijk.


Dus ben ik maar wat bij gaan leren aan boord, schriftelijke cursus, even examen doen tussentwee reizen door, en je ziet het, het kan.
Dus je bent nu tweede, klonk het vol verbazing.
En je zit gewoon hier in het straatje van alles, te zuipen.
Geloof er geen drol van, laat je walpas dan eens zien.
Ik haalde mijn pas te voorschijn, en ja hoor daar stond het overduidelijk.
Mijn naam, met daaronder mijn functie 2e s.w.t.k,
ms.Heemskerk, en datum van binnenkomst.
Nou toen werden zij helemaal gek, Willimpieeee altijd de zelfde gebleven.
Dan vroegen zij, krijg je daar dan geen last mee, met die andere officieren.
Nee, het is bij ons echt een feestboot, niks kapsones, die ouwe drink ook wel eens een biertje bij ons achteruit.
(achteruit is het dekhuis op het achterschip met de messroom en de bemanningverblijven benedendeks)
Hier dit is Tim, onze 1e stuurman stelde ik voor aan hen, waarop deze bevestigend knikte, moet je mijn pas ook zien, vroeg hij lachend.
Jezus, wat een feestboot daar moeten wij ook op zien te komen.
Het feest ging nu pas goed beginnen, er werd gezopen of het voor niks was,
de polonaise gedaan, de hele kroeg was van ons.
Op een gegeven moment hoorde ik, kijk nou, kijk nou.
In een hoek op de grond zat Slokkie, helemaal lazerus.
Boven hem stond een dikke tomaaier haar enorme tiet die zij uit haar blouse had gehaald.
Zij hield de lange bruine tepel recht boven de wijdgeopende mond van Slokkie, en gooide een glas whisky over het gevaarte, waarna dit in zijn mond liep.
Is dat mooi, is dat mooi, het hele koor zelf inmiddels ook lazarus uiteraard, gilde dat wil ik ook.
De stuurman ging naar Kapitein Slokkie toe en zette hen op een stoel, niet zo gek ouwe schreeuwde hij hem toe.
Ouwe, ouwe, is dat die ouwe van jullie, en wij doodernstig, ja, waarom niet?
Dat is nou onze kapitein, een moordvent.
Die gasten werden toen echt helemaal gek, ze begrepen er totaal niets van. En tot op de dag van vandaag is het nooit uitgekomen.

Schrijver Ivan Grud

feedback van andere lezers

• Francis
  Jammmer dat ik die generatie gemist hebt als rotterdammer zijnde Ik denk dat U er net ééntje voor me zit
  Ivan: ook jouw tijd kent zijn charme, toch??? vr/gr Ivan
• Mistaker
  Als geboren en getogen Rotterdamse lees ik dit graag.
  
  Groet,
  Greta
  Ivan: beetje voor jou Greta, vr/gr Ivan