Volg ons op facebook
|
< terug
bijna-doodservaring 2
Nu ik aankijk tegen de gulzig opengesperde kaken van de dood, voel ik des te duidelijker de sociaal-emtionele, deels cultureel bepaalde dwangbuis om mijn lijf zitten.
Ik tuur rond. Mensen zitten en spreken niet met elkaar. Erger: ze doen net zo alsof ze alleen zijn in de kamer. Ik kan geen begrip meer opbrengen voor dit afstandelijke gedrag. We zijn toch allemaal mensen? Waarom spreken we elkaar niet gewoon aan? Waarom kom jij? Ik heb een verkoudheid. Jij? Ik heb een gezwel in mijn aars.
Hmm, ok, misschien moeten we het net iets oppervlakkiger houden.
De vrouw naast mij, komt voor haar baby. De kleine is volop op ontdekking van zijn eigen stem, hij schreeuwt onverstaanbare geluiden en tast duidelijk het spectrum aan mogelijke klanken af.
Kijk, die kleine, die legt wel contact met mij. Met zijn grote ogen staart hij mij aan, alsof hij een soort wereldwonder ziet. De moeder merkt de aandacht van haar kind voor mijn persoon en glimlacht.
'Wie is die mijnheer? Wie is die mijnheer dan? Zeg eens gedag tegen de mijnheer, Hendrikje.'
Hendrik, die naam hoor je ook niet vaak meer. En ja, wie is die mijnheer?
Een gitarist, een student talen, een amateur-psycholoog, een onbezoldigd en ongediplomeerd therapeut met een overwegend vrouwelijk cliënteel, een arrogante zak, een womaniser, een doodsbang moederskindje met levensangst?
Van alles een beetje?
Na Hendrik en een typisch product van onze maatschappij: een vent in kostuum (jakkes) met een speklaag als van een ijsbeer, een norse, gefrustreerde blik en een neus die een ongelukkige liefde met de fles verraadt, een kantoorslaaf dus, die al zijn natuurlijke instincten als man dient te onderdrukken om zijn baan te kunnen houden, is het aan mij.
Mijn dokter ontvangt mij vrolijk, vraagt hoe het met de studies is. Kleine zelfstandigen behandelen je altijd vriendelijker als ze weten dat je student bent.
Ik zeg maar meteen wat er scheelt. Zonder een kijkje te nemen, kan hij natuurlijk niets uitrichten.
Hij vraagt mij om plaats te nemen op ellebogen en knieën. Ik zeg dat het geen prettig zicht zal geven, die harige reet van mij, als van een soort bosaap, indachtig. Hij verzekert mij dat het helemaal niet erg is, dat het in principe weinig verschilt van een genecologisch onderzoek bij vrouwen.
Met mijn kont hoog en droog in de lucht, ontdek ik dat het waar is wat ze zeggen van bijna-doodservaringen: mijn hele leven flits aan mij voorbij.
Het is beangstigend. Beangstigend saai en kleurloos.
'Normale tonus', zegt hij als hij zijn vinger in mij duwt en rondjes begint te draaien. Dit voelt net iets te aangenaam, al een geluk dat ik een rotsvast vertrouwen heb in mijn seksuele geaardheid of ik draaide misschien nog in mijn laatste levensweek een dokter binnen.
Hij trekt zijn handschoen uit en zucht opgewekt: 'Ik kan je geruststellen, er is helemaal geen sprake van enig gezwel. Dat gezwel zit enkel in je hoofd.'
'Heb ik een hersentumor?', vraag ik verslagen.
'Gevoel voor humor had je als klein kind al. Maar zeg mij nu eens wat er echt scheelt.'
Ik kleed me aan en neem plaats op de stoel. 'Wat er echt scheelt? Mijn lief bedriegt mij met Egypte.'
Hij lacht. 'Daar kan ik je helaas geen voorschrift voor geven. Slaap jij voldoende?'
Een retorische vraag, want hij kent mijn lange voorgeschiedenis van moedwillig in stand gehouden slaapapneu.
'Je weet toch dat slaaptekort voor toegenomen stress zorgt.'
Ik knik driftig, inwendig opgelucht, ik ga niet dood.
Hij schrijft mij een regelmatiger leven voor met minder gepieker. 'Zoek een goede hobby, om tussen het studeren door te ontspannen.'
Tussen het studeren door? Ik dacht dat hij me beter kende.
Opgelucht stap ik zijn kabinet buiten. 22 euro voor het bedaren van mijn gemoederen. Ik sms mijn moeder dat ik niet dood ga, maar ze reageert zelfs niet.
Ik neem mij voor om mij altijd mijn bijna-doodservaring te herinneren en voortaan de dingen anders aan te pakken. Eerlijker uit te komen voor wat ik echt wil, spontaner te zijn, nog vlotter contacten te leggen, mij vanaf nu echt toe te leggen op mijn gitaarspel.
's Avonds mail ik Cybil van mijn voornemens. Ik krijg onverwacht meteen antwoord:
Ja en morgen is het weer wat anders. Waarop ze de details doorgeeft van haar landing te Zaventem over drie dagen.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Hilarische topklasse!!
pisatelj: amai, dank u! Zeer vereerd met die commentaar. - thepuppy
Blij dat goede nieuwe te horen
Groetjes,
thepupy
pisatelj: :-)
De opluchting van de hoofdpersoon was helaas slechts tijdelijk - Mistaker
Genoten!
Groet,
Greta
pisatelj: Daar doen we het voor!
groeten,
William
|
