Volg ons op facebook
|
< terug
de nieuwe man gaat kleren shoppen
De volgende dag ga ik shoppen met Mathijs. Hij wil zijn niet bijster efficiënte filosofie vrouwen-moeten-vallen-voor-wie-ik-ben opzij zetten en radicaal zijn look veranderen.
Mathijs is 21 maar dit is de eerste keer dat hij kleren koopt zonder dat zijn moeder er bij is. Geen wonder dat hij er bijloopt als een beatnik met kledij die in de jaren '50 al uit de mode was. Ik vraag mij eerlijk gezegd af wanneer de kledingstijl van mijn beste maat ooit wél in de mode was.
Om te beginnen wil hij een jeansbroek kopen. Dat mocht namelijk nooit van zijn moeder. Ik geloof mijn oren niet. 'Je mocht van je moeder nooit een jeans kopen? Waarom niet dan?'
Eigenlijk hoef ik die vraag niet te stellen. De ouders van Mathijs zouden hun zoon liefst van al zien doctoreren. Een jeans past niet in hun plaatje van een doctorandus. Geen idee waarom ze er vanuit gaan dat succesvolle intellectuelen enkel gelige en beige tinten zouden dragen in combinatie met grijze velours broeken.
We gaan naar de grootste kledingzaak die ik ken. Onderweg breng ik mijn adoptiefbroer, een bijzonder spaarzame steenbok, voorzichtig aan het verstand dat nieuwe outfits doorgans een smak geld kosten. Hij zucht en zegt dat hij zich daar van bewust is.
In het warenhuis roep ik er gelijk een verkoopster bij. Ten eerste om mijn maat van het beste advies te voorzien -ik ga tenslotte ook nooit zonder vrouwelijk gezelschap kleren kopen. Ten tweede, omdat vrouwen het nu eenmaal geweldig fijn vinden om een man aan te kleden naar hun smaak.
Ik zeg de verkoopster wat we zoeken -en vraag mij af of zij nu denkt dat wij een homokoppel zijn. Haar collega een eindje verder op, die pulls aan het vouwen is, denkt alleszins van wel. Haar onderdrukte glimlach schreeuwt: hoe schattig nou!
Twee truien, een hemd en een klassieke jeans. 'We zullen eens kijken', zegt de dartele winkeldame, in haar nopjes, omdat twee wildvreemden blindelings beroep willen doen op haar kennis.
Als vrouwen innerlijke kwaliteiten echt meer op prijs stelden dan uiterlijke kwaliteiten, dan had Mathijs aan elke vinger een stuk of tien van de lekkerste babes. Maar Mathijs is niet wat je noemt een adonis -voor mij ondertussen wel, omdat ik hem zo graag heb- , hij is niet groot gebouwd, beetje smal in de schouders -deels zijn eigen schuld, want hij weigert pertinent om met gewichten te sleuren, zoals het de moderne man betaamt -, draagt een grote bril -hoe je het ook draait of keert, vrouwen vallen doorgaans niet op bebrilde mannen -, hij loopt dan ook nog eens voorovergebogen en hij heeft een beetje een vreemde tred: hij zet zijn voeten uiteen als een pinguïn.
Twee vrouwen -moeder en dochter, schat ik zo - houden ons in de gaten. Ze vinden mijn maat blijkbaar hoogst vermakelijk, terwijl hij zich voor het eerst van zijn leven in een jeans wurmt. Ik ga tussen mijn broer en de voyeurs in staan. Laat die twee teven hun entertainment elders zoeken. Rotwijven. Hoe mensen toch kunnen genieten van de onzekerheden van een ander, dan kunnen ze zich lekker zelf 'beter' voelen.
Ik wil geen scène maken en dus vlieg ik er niet op af, om ze enkele slapeloze nachten te bezorgen. Ze zien er mij toch te dom uit om een rake belediging te laten doordringen tot hun hopeloos verschraalde hersenvocht.
De broek -een diepblauwe jeans -is natuurlijk te lang. Geen nood, daar kan makkelijk een stuk aan af. Mijn maat krijgt ook een hemd aangemeten. Ook dat moet hij volgens de verkoopster -die overijverig wordt ten gevolge van haar plotse positie als deskundige- laten innemen.
'Zeker?', vraag ik sceptisch. 'Het hemd vind ik anders nog meevallen.'
De verkoopster haalt er een collega bij. Die is ook niet van mening dat het hemd te groot is. Maar de broek moet onmiskenbaar een vijftiental centimeter inbinden.
We kunnen dit in de winkel laten doen, maar de loyale verkoopsters raden ons een beter adres aan.
Reclame voor andermans winkel; vaak maakt een mens het niet mee.
Een van hen krabbelt het adres op een papiertje en overhandigt het aan mij. Ik draag de broek in de flikkerrelatie die zij zich verbeeldt.
'Het is een Marokkaanse, maar pas op: ze doet haar werk goed.'
Alsof haar Marokkaanse nationaliteit iets anders zou kunnen impliceren.
Mathijs en ik kijken elkaar fronsend aan.
De andere verkoopster blijft frunniken aan het hemd van Mathijs. Ik blijf als scherm fungeren.
Mijn maat staat midden in een uitgestrekte steppe van een winkel, op zijn kousen waar zijn tenen door komen piepen, in een broek die veel te lang is en hemd waarin hij zwemt.
Kan tellen als lokaas voor sensatiearme shopsters die hun grauwe bestaan dienen te verrijken met het kijken van soaps, recreatieve kappersbezoeken en gemene roddels.
'Nee, ik blijf er bij, ik zou het hemd bij de schouders een stukje laten innemen.'
Op basis van haar overkritische instelling vraag ik of zij soms een Maagd is van sterrenbeeld.
'Erger', zegt ze', 'ik ben een Boogschutter.'
Het antwoord komt er zichtbaar opgewonden uit. Astrologie blijft een ijsbreker van jewelste.
'Aha', zeg ik op een toon van: ja, dat verklaart natuurlijk alles. Ik ben er nochtans van overtuigd dat Maagden erger zijn dan Boogschutters. Maar ik laat mezelf niet toe om er langer bij stil te staan. Je moet een versiertruck houden voor wat hij is.
Ik vraag de naam van de werkneemster, erg klantvriendelijk, maar niet het soort dat een efficiënte baas op zijn payroll wil hebben. Ze is uiteraard gekleed volgens de wetten van de huidige mode, met andere woorden: alsof ze net van haar paard gesprongen is -broekspijpen strak in laarzen gestopt, hoge hakken die het achterwerk extra bol laten uitkomen, een gelaat dat een behandeling met zelfbruinende oliën laat vermoeden, een truitje alsof iemand haar overgoten heeft met vloeibare was.
Annick heet ze.
Annick lacht bevallig als ik haar bedank voor haar hulp.
'Dat is mijn job, he', zegt ze, terwijl ze letterlijk mijn compliment wegwuift.
'Dat zegt niets.'
'Dat is ook waar'.
Ik vraag mij af of ik ook vrouwen van tegen de dertig in mijn bed kan krijgen, waarop het gezicht van Cybil als een vlammend zwaard door mijn gedachten klieft.
Mathijs en ik begeven ons naar de kassa. Ik volg hem op automatische piloot. Opeens verlang ik hevig naar de beginperiode van mijn relatie. Zij smoorverliefd op mij en ik die met alles wegkwam. Zij die mij behandelde als haar God op aarde en ik die ongestoord kon slaan en zalven. Een geliefde kwellen zorgt nu eenmaal voor ongeëvenaard sadomasochistisch genot.
En nu zijn de rollen omgekeerd. Nu ben ik compleet afhankelijk van haar nukken en grillen.
Nu ben ik het zelfvernederende schoothondje. Ik moet nodig eens reconstrueren hoe dat zo gekomen is.
Als we terug buiten staan -Mathijs met twee volle zakken synthetische vervanghuid en 200 euro lichter- begint het net te regenen.
We wandelen naar een koffiehuis in de buurt om warme chocolademelk te drinken op deze gure zomerdag. Ja, we zijn de producten van een verweekte mannencultuur.
Onderweg vraagt Mathijs:
'Hoe gaat het eigenlijk met jou en Cybil?'
Ik zucht.
'Niet', antwoord ik kort en bondig.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Ik haat shoppen!
pisatelj: haha,
zalige reactie :-)
|
